Όνειρα. Δημιουργική φαντασία. Η ικανότητα του νου να ξεφεύγει από την πεζή πραγματικότητα. Να πλάθει και να αναπλάθεται. Να δημιουργεί έναν δικό του κόσμο. Αυτόν που θα τον αποτραβήξει από έγνοιες και δυσάρεστες καθημερινές στιγμές και θα τον οδηγήσει στη μέθεξη. Και ίσως είναι αυτή η πιο σημαντική λειτουργία του νου.
Άραγε ονειρεύονται τα παιδιά σήμερα; Οι έφηβοι σχηματοποιούν αναπαραστάσεις για τη μελλοντική τους ζωή; Οι ενήλικες που κρατούν ανά χείρας το πολυπόθητο πτυχίο τους και είναι έτοιμοι να ξεκινήσουν την επαγγελματική τους θητεία,
έχουν τη διάθεση και το κουράγιο να αποτολμήσουν το βραχυπρόθεσμο προγραμματισμό της ζωής τους, επαγγελματικής και οικογενειακής;Οι παλαιότερες γενιές, αυτές που πρόλαβαν και ενηλικιώθηκαν προ οικονομικής κρίσεως και προφανώς προ κορονοϊού, παρά και τις τότε δυσμενείς οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές, ανά χρονική περίοδο, επικρατούσες συνθήκες, εντούτοις δεν είχαν απολέσει το κυνήγι του ονείρου. Όνειρο εφοδιασμένο και ως επί το πλείστον ιδωμένο με οικονομικά κριτήρια. Όνειρο που εμποτισμένο με το DNA του Έλληνα για μια πιο ανέμελη και πιο χαλαρή ζωή, κρατούσε σε εγρήγορση όλες τις παραγωγικές και μη δυνάμεις αυτού του δύσμοιρου τόπου. Από τον αγρότη που ονειρευόταν ένα πιο σύγχρονο τρακτέρ και μια άκρως ενδιαφέρουσα κοινωνική ζωή στα κέντρα πολιτισμού, κατά τον αείμνηστο Ευάγγελο Γιαννόπουλο, έως τον μικρομεσαίο δημόσιο υπάλληλο που ήλπιζε για μία άνετη κατοικία, προκειμένου να στεγάσει την οικογένειά του, ένα αμάξι και… καλοκαιρινές διακοπές. Από τον μαθητή του Δημοτικού που έβλεπε στα όνειρά του τον Ζιντάν έως τη μαθήτρια του Γυμνασίου που ορεγόταν μια λαμπρή κοινοβουλευτική θητεία. Το όνειρό του εκπλήρωσε, επί παραδείγματι, και ο πρότερος Πρωθυπουργός της χώρας, αλλά και ο νυν.
Ίσως η δυσμενέστερη επίπτωση της τελευταίας δεκαπενταετίας να είναι αυτή. Η συναισθηματική κενότητα των νέων από την απουσία της ελπίδας. Από την απουσία της δυνητικής εκπλήρωσης των ονείρων τους και την υποχρεωτική ενασχόλησή τους με την επιβίωση των ιδιών αλλά και των οικογενειών τους. Μια συναισθηματική κενότητα που ενισχύεται από την ψευδεπίγραφη “εικονική κοινωνικοποίησή τους” μέσα από τις εφαρμογές κοινωνικής δικτύωσης, αφού φτάνουν στο σημείο να παρίστανται με φυσική παρουσία με τους φίλους τους και παρά ταύτα να μην ανταλλάζουν ούτε μια κουβέντα, αλλά να επικοινωνούν διά των εφαρμογών. Νέα ήθη, νέα έθιμα.
Και δεν μπορεί να θεωρείται τυχαία, για μάς τους μεγαλύτερους, η επιτυχία που συνοδεύει εκφράσεις που παραπέμπουν και υπενθυμίζουν έντονα παλαιότερες εποχές. Τότε που αναδυόταν στην Ελλάδα το άρωμα του παλαιού και κραταιού ΠΑΣΟΚ. Του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα. Τότε που ” στις 12 ανάβαμε θερμοσίφωνα”. Γιατί “αν ήταν τώρα το ΠΑΣΟΚ με τόσες μέρες καραντίνα, θα έστελνε με το Βοήθεια στο Σπίτι σε κάθε νοικοκυριό ένα τζόνι 12άρι, μια σκάφη ξηροκάρπια, ένα φορτηγό γαρύφαλλα και ένα σιντί της Ρίτας Σακελλαρίου”!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου