ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΕΘΝΙΚΗΣ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ
Πριν καν συμπληρώσει ένα μήνα ανάληψης και άσκησης εξουσίας στην Ελλάδα, η πρώτη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, στις 7 Νοεμβρίου 1981, καταργεί τις «γιορτές μίσους» για τα Δεκεμβριανά (1944) και τις συγκρούσεις του επακολουθήσαντος την γερμανοϊταλική κατοχή αδελφοκτόνου εμφυλίου πολέμου (1945-49). Η ομόφωνη σχετική απόφαση του υπουργικού συμβουλίου μαρτυρεί την πρόθεση του πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου να φέρει μια ουσιαστική πολιτική αλλαγή στην ελληνική κοινωνία, λειτουργώντας όχι διχαστικά, αλλά ενωτικά.
Στις 30 του Απρίλη του 1982, ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου με την ιδιότητα του υπουργού Εθνικής Άμυνας,
εισηγείται στη Βουλή το νομοσχέδιο που έγινε λίγο μετά ο Ν. 1285/1982 για την αναγνώριση της ενιαίας Εθνικής Αντίστασης των χρόνων της Κατοχής: 1940-44. Αποκαθίστανται ηθικά και πολιτικά όλοι που αντιστάθηκαν κατά των Γερμανοϊταλών. Μια έμπρακτη απόδειξη της εθνικής συμφιλίωσης ήτανε η αναγνώριση του αγώνα τους, η οποία μπορεί να θεωρήθηκε τότε από το ΚΚΕ «πράξη υψίστης πολιτικής σημασίας», αλλά αμαυρώθηκε από την αποχώρηση του Ευ. Αβέρωφ και της Ν.Δ. από τη συζήτηση του νομοσχεδίου.Ορίστηκε μάλιστα ημέρα πανελλήνιας γιορτής προς τιμήν της Εθνικής Αντίστασης η ημέρα της θρυλικής ανατινάξεως της γέφυρας του Γοργοπόταμου (25 Νοέμβρη). Δεν ήταν τυχαία η επιλογή της συγκεκριμένης ημέρας. Στις 25 Νοεμβρίου του 1942, γράφηκε μια από τις ενδοξότερες σελίδες της ελληνικής εθνικής αντίστασης. Προϊόν σύμπνοιας, ομόνοιας και συνεργασίας όλων των αντιστασιακών οργανώσεων που δρούσαν στην κατεχόμενη Ελλάδα.
Από τη μια ο Άρης Βελουχιώτης και το ΕΑΜ, από την άλλη ο ΕΔΕΣ του Ναπ. Ζέρβα, αλλά κι αγγλικές ομάδες σαμποτέρ υπό τους Μάγερς και Γούντχαουζ ανέλαβαν να αποκόψουν τις δυνάμεις κατοχής στην κυρίως Ελλάδα, πλήττοντας τη γέφυρα του Γοργοπόταμου έξω από τη Λαμία, ένα καίριο συγκοινωνιακό κόμβο που συνέδεε τη νότια Ελλάδα με την υπόλοιπη.
Η -για μία και μόνη φορά για την ελληνική αντίσταση ενότητα- έφερε τα επιθυμητά αποτελέσματα κι η ζημιά για τους Γερμανούς ήταν ανυπολόγιστη μετά το σαμποτάζ που έκανε τάχιστα το γύρο του κόσμου. Έκτοτε, καθεμιά από τις αντιστασιακές οργανώσεις στον ελλαδικό χώρο δρούσε αυτοβούλως και πολλές φορές έρχονταν σε σύγκρουση μεταξύ τους.
Όταν τον Οκτώβριο του 1944 ο Γεώργιος Παπανδρέου υψώνει -ως πρωθυπουργός της κυβέρνησης εθνικής ενότητας- την ελληνική σημαία στην απελευθερωμένη πια Αθήνα, όλα δείχνουν πως, μολονότι το ΕΑΜ αισθάνεται «ριγμένο» έναντι της προσφοράς του στον αντιστασιακό αγώνα, η κυβέρνησή του αντιπροσωπεύει το σύνολο του ελληνικού λαού κι ότι η λαίλαπα του πολέμου παρήλθε ανεπιστρεπτί.
Δυστυχώς, όμως, μετά τις αθηναϊκές οδομαχίες κατά τα «Δεκεμβριανά» του 1944, όπου από τη μια μάχεται η κυβέρνηση συνεπικουρούμενη από τους Άγγλους του στρατηγού – τοποτηρητή Σκόμπυ και τους Ταγματασφαλίτες κι από την άλλη το ΕΑΜ /ΕΛΑΣ, θα ξαναρχίσει χειρότερος ο εμφύλιος πόλεμος. Μάλιστα, μπορούμε να φανταστούμε την Ελλάδα σαν ένα ρινγκ όπου διεκδικούν σκληρά και με αθέμιτα μέσα τη νίκη η Δεξιά κι Αριστερά, δυο ισχυρές πολιτικές παρατάξεις. Η Δεξιά έλκει τη δύναμή της από την υποστήριξη της Αγγλίας, που ήταν η μόνη κερδισμένη των «Δεκεμβριανών», κι η Αριστερά από την εθνικοαπελευθερωτική δράση του ΕΑΜ.
Η μονομαχία στο ρινγκ δεν μπορούσε να ελεγχθεί από το διαιτητή, το Κέντρο, τον τρίτο πολιτικό φορέα της εποχής, κι αυτό βοηθούσε αφάνταστα την επίσημη Δεξιά και το παρακράτος της να εξαπολύσει αγώνα τρομοκρατίας, φυλακίσεων, εκτοπίσεων, διώξεων και «στιγματισμού» εις βάρος των «αριστερών μιασμάτων». Και τότε δημιουργήθηκαν οι ρατσιστικές πολιτικές διακρίσεις και τα φακελώματα των πολιτών σε «εθνικόφρονες δεξιούς» και «μιάσματα αριστερούς», κάτι που καθόλου δεν έτεινε προς την κατεύθυνση της εθνικής συμφιλίωσης και της πολιτικής ομαλότητας.
Τα πάθη που καλλιεργήθηκαν κατά τον εμφύλιο πόλεμο, που ολοκληρώθηκε με συντριβή των «συμμοριτών» αριστερών μόλις τα τέλη του 1949, αλλά κι τις κατοπινές δεξιές κυβερνήσεις (Παπάγος, Καραμανλής) τότε είχαν αποτέλεσμα στα σχολικά βιβλία της Ιστορίας μέχρι τη δεκαετία του 1980 να μην αναφέρεται απολύτως τίποτα για την ενιαία εθνική αντίσταση. Αυτό το κενό να «καλύψει» και τις λαϊκές μάζες αδελφωμένες να ενώσει για να φέρει την Ελλάδα στο δρόμο της κοινωνικής προκοπής κι ευημερίας έρχεται το 1981-82 ο Ανδρέας Παπανδρέου με τη θεσμοθετημένη αναγνώριση της εθνικής αντίστασης, την «κορυφαία στιγμή του νομοθετικού έργου της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια θα εγκρίνονται από τους διαχειριστές του ιστολογίου, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι θα εκφράζουν και τις απόψεις του ιστολογίου.