ΑΝΟΙΓΟΥΝ “ΡΙΓΜΕΝΑ” ΓΑΛΑΖΙΑ ΣΤΟΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΤΟΥ ΟΠΕΚΕΠΕ (ΒΙΝΤΕΟ)

Είναι σίγουρο ότι από δω και πέρα θα ανοίξουν “ριγμένα” γαλάζια στόματα που δεν έλαβαν μέρος στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και θα έχουμε αλληλοκαρφώματα της διαστάσεις των οποίων δεν μπορούμε να γνωρίζουμε.

Την αρχή την έκανε ο γνωστός αγροτοσυνδικαλιστής της ΝΔ, Χρήστος Σιδηρόπουλος, ο οποίος μιλώντας σε εκπομπή του OPEN, κατηγορεί ευθέως ως συνενόχους στο σκάνδαλο τους υπουργούς Μάκη Βορίδη και Λευτέρη Αυγενάκη αφού σύμφωνα με τον ίδιο γνώριζαν τα όσα γίνονταν στον αμαρτωλό ΟΠΕΚΕΠΕ. “Δεν δέχομαι ότι δεν το ξέραν οι υπουργοί γιατί τους ενημερώναμε εγώ και άλλοι συνάδελφοι μου”, λέει χαρακτηριστικά!

Οι υπουργοί βλέπανε επιδερμικά το θέμα με την έννοια ότι επειδή είναι ευρωπαϊκά χρήματα ας είμαστε λίγο χαλαροί … ας πάρουν κάποιοι κάποια χρήματα, συμπληρώνει ο ίδιος. Ο αγροτοσυνδικαλιστής της Ν.Δ μιλάει για συμμορία που λυμαίνονταν επιδοτήσεις και θεωρεί μάλιστα ότι η πιο μεγάλη ληστεία άρχισε από το 2020, δηλαδή από την πρώτη τετραετία της κυβέρνησης Μητσοτάκη.

Γύρω από τα ΟΠΕΚΕΠΕ είχε στηθεί ένας μηχανισμός με δυο βασικές λειτουργίες. Από την μια μοίραζε εκατοντάδες εκατομμύρια παράνομες επιδοτήσεις με ψεύτικες δηλώσεις και από την άλλη μπλόκαρε τους ελέγχους, ακούμε στο παρακάτω βίντεο.

Στο ίδιο τηλεοπτικό ρεπορτάζ συμπεριλαμβάνεται και η επιστολή της Παρασκευής Τυχεροπούλου, της τότε Προϊσταμένης Διεύθυνσης Εσωτερικού Ελέγχου, που είχε αποδέκτη τον τότε Πρόεδρο του ΟΠΕΚΕΠΕ, Κυριάκο Μπαπμπασίδη, το 2024, και περιέχει σοβαρές προειδοποιήσεις: Η κα Τυχεροπούλου ενημερώνει ότι, αν και οι έλεγχοι για ύποπτα ΑΦΜ (2020–2022) έχουν ολοκληρωθεί, δεν έχουν καταχωριστεί τα αποτελέσματά τους λόγω απουσίας λειτουργικού μηχανογραφικού συστήματος και επισημαίνει ότι αν συνεχισθούν οι πληρωμές παρά τα ευρήματα, αυτό ενδέχεται να συνιστά το αδίκημα της απιστίας σε βάρος του ΟΠΕΚΕΠΕ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. (Η επιστολή αυτή δεν είχε κανένα αποτέλεσμα)

ΟΙ «ΆΡΙΣΤΟΙ» ΠΟΥ ΛΕΓΑΜΕ…

Του Strange Attractor

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από τη διακυβέρνηση Μητσοτάκη σχεδόν επτά χρόνια τώρα, όσα δηλαδή είχαμε χούντα. Σύμπτωση;

Ένα κλασικό case study κρατικοδίαιτου παρασιτικού καπιταλισμού, crony capitalism, όπου διάφοροι κρατικοδίαιτοι (δήθεν) επιχειρηματίες κερδοσκοπούν και πλουτίζουν όχι χάρη στην επιχειρηματικότητα και στον υγιή ανταγωνισμό, αλλά χάρη στις στενές σχέσεις με το κυβερνών κόμμα, τις απ’ ευθείας αναθέσεις, τα δημόσια έργα, τις μίζες, και τη διαφθορά.

Και όλα αυτά από έναν πρωθυπουργό που έκανε καριέρα (και ως υπουργός) ως απηνής διώκτης του δημοσίου τομέα, πλην όμως σιτιζόμενος, τόσο αυτός όσο και ολόκληρη η φαμίλια του, επί δεκαετίες από το… δημόσιο!

Μισθωτοί όλοι τους, και ταυτόχρονα ζάπλουτοι.

Πώς εξηγείται; Χμ;

Και με μια ακόμη ιστορική πρωτοτυπία για τα δεδομένα της μεταπολίτευσης.

Όλα μα όλα τα συστημικά ΜΜΕ εκθειάζουν την κυβέρνηση, με αποτέλεσμα η χώρα μας να κατέχει μια από τις πρώτες θέσεις διεθνώς στην αναξιοπιστία της ενημέρωσης, και παράλληλα να διδάσκεται σε ξένα πανεπιστήμια το πώς σε μια «δημοκρατική» χώρα του 21ου αιώνα η λεγόμενη τέταρτη εξουσία, που οφείλει να ελέγχει τις άλλες τρεις, κατάντησε δεκανίκι τους…

Σε αυτό το κομμάτι ο πρωθυπουργός και το επιτελείο του αποδείχθηκαν μαέστροι.

Οι άλλοι, οι προηγούμενοι, οι ερασιτέχνες ιδεοληπτικοί κατσαπλιάδες, θέλησαν να κλείσουν τα ΜΜΕ και να τα αντικαταστήσουν με δικά τους.

Οι νυν, αυτοί με τις γραβάτες, απλά τα εξαγόρασαν με διάφορες λίστες, επιδοτήσεις, διαφημίσεις, διορισμούς κλπ. με αποτέλεσμα ουδείς συστημικός δημοσιογράφος να βλέπει ή να λέει το πώς ο βασιλιάς είναι γυμνός.

Σε αυτό τους βγάζω το καπέλο τους άριστους. Επαγγελματίες της διαστροφής της αλήθειας.

Ποιος Τζορτζ Όργουελ, και ποιος Ενβέρ Χότζα;

Τι να πρωτοθυμηθούμε λοιπόν;

Το ότι από το 2019 η Ελλάδα έχει ρεκόρ μετακλητών;

Μετακλητοί, που μαζί με τις οικογένειές τους προσφέρουν δεκάδες χιλιάδες ψήφους στους αντικρατιστές κυβερνώντες που κατά τα άλλα θέλουν να αξιολογήσουν τους δημοσίους υπαλλήλους, και να μειώσουν το δημόσιο…

Να θυμηθούμε τις «επισυνδέσεις»; Τις παρακολουθήσεις δηλαδή διαφόρων πολιτικών π.χ. Ανδρουλάκη, στρατιωτικών, αλλά ακόμη και υπουργών;

Να θυμηθούμε την τραγωδία των Τεμπών; Με τον ανεκδιήγητο εκείνον γόνο, τον «νέο Εθνάρχη» όπως τον αποκαλούν οι βολεμένοι από αυτόν στας Σέρρας,

ΤΕΛΙΚΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΕΙΝΑΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Του Απόστολου Αποστόλου*

Ο Όσκαρ Ουάιλντ έγραφε ότι «η βάση των πολιτικών σκανδάλων είναι η πιο απόλυτη αλήθεια της ανήθικης βεβαιότητας». Τα πολιτικά σκάνδαλα με την κυβέρνηση της ΝΔ έχουν γίνει καταιγίδα. Το περιοδικό Politiko  αναφέρεται σε «εγκληματική οργάνωση» αναφορικά με το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ.  

Σχεδόν κάθε μέρα έχουμε και ένα νέο σκάνδαλο. Τόσο που αν δεν το ακούσουμε (το σκάνδαλο) πιστεύουμε ότι κάτι μας λείπει. Και αυτό γιατί αποτελεί τη θεμελιακή δομή της κυβέρνησης και διαπερνά τον κύκλο της καθημερινότητάς μας έχοντας έτσι γίνει το σκάνδαλο η κυκλοφορία της σημειολογίας μας, αλλά και η οργανική νομοτέλειά μας.

Τίποτε πια δεν μας εκπλήσσει. Μάθαμε να ακούμε για κυβερνητικά σκάνδαλα διαπιστώνοντας μόνο έτσι ότι έχουμε κυβέρνηση. Και για να το πούμε και αλλιώς, πλέον με την κυβέρνηση της ΝΔ τα σκάνδαλα εδρεύουν στα βάθη του ομαδικού υποσυνειδήτού μας. Ναι, πρέπει να το ομολογήσουμε, τα πολιτικά σκάνδαλα εδώ και 6 χρόνια έχουν γίνει ο ενεργοδυναμικός πυρήνας της ζωής μας.

Καμία έκπληξη δεν νιώθουμε όταν ακούμε για σκάνδαλα. Και αυτό γιατί γνωρίζουμε τώρα πια καλά, ότι η κυβέρνηση της ΝΔ, έχει μια σφραγίδα που απεικονίζει την πολιτική της παρουσία μέσα από το σκάνδαλο. Είναι σαν να μας λέει «δημιουργώ σκάνδαλο, άρα υπάρχω».

Το πολιτικό σκάνδαλο σύμφωνα με την πολιτική φιλοσοφίας ορθοτομείται, δυναμώνει, οργανώνεται αλλά και προσλαμβάνει το νόημά του και την εκτέλεσή του μόνο όταν υπάρχουν υποδοχείς. Δηλαδή όταν υπάρχει ένας λαός, ένα κοινωνικό σώμα, που έχει εθιστεί στο πολιτικό σκάνδαλο και στην πυρετική του εγερσιμότητα.

Βουλιάξαμε στα σκάνδαλα με τη ΝΔ, αντιπλημμυρικά έργα στη Θεσσαλία μετά τη θεομηνία «Ντάνιελ», παρακολουθήσεις, Τέμπη, ΟΠΕΚΕΠΕ νούμερο 1, με βοσκοτόπια, ΟΠΕΚΕΠΕ νούμερο 2, με μελισσοκόμους, ΟΠΕΚΕΠΕ νούμερο 3, με επιδοτήσεις για φυτείες μπανάνας στον Όλυμπο, και στα Φάρσαλα, σκάνδαλο μαμούθ 4,5 εκ. ευρώ στο Γ’ τελωνείο Πειραιά, ενώ δημοσιεύματα μιλάνε για οσμή σκανδάλου και στο Υπουργείο Δικαιοσύνης. Ουκ έστιν αριθμός σκανδάλων. Αλήθεια στα πόσα σκάνδαλα η κυβέρνηση σταματά να κυβερνά τη χώρα; Μήπως τα σκάνδαλα έχουν αρχίσει να διαιωνίζουν τη φαντασιακή μας εξίσωση που αποτελεί ένα ισχυρό συνδετικό υλικό μεταξύ: Εξουσίας = χρήματος = πελατειακού συστήματος;

Επίσης μήπως έχουμε περάσει από τη δημοκρατική δυναμική της διαδραστικότητας,

ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΑΝ ΑΥΤΗ ΤΟ 2002

Της Αλέκας Ζορμπαλά

Κάτω στον Πειραιά, στο λιμάνι, μια μέρα σαν αυτή το 2002, μια τυχαία έκρηξη  ωρολογιακού  εκρηκτικού μηχανισμού  στα χέρια του Σάββα Ξηρού, οδήγησε στην «εξάρθρωση»  της  «17Ν»,  όπως περήφανα την ονόμασε το Κράτος και οι διωκτικοί μηχανισμοί,  «εξάρθρωση» όμως, που οφείλεται  καθαρά  και  αποκλειστικά  σε αυτό το τυχαίο γεγονός.

Και από την ίδια αυτή μέρα ξεκίνησε, αυτό, που ονομάσθηκε το «αίσχος του Ευαγγελισμού»:
Ένας άνθρωπος πολυτραυματίας, ημιθανής, στην Εντατική, σε συνθήκες, που και ο Κάφκα θα ζήλευε, για 40 περίπου μέρες υφίστατο το  μαρτύριο  μιας περίεργης ψυχολογικής «ανάκρισης» από τον τότε εισαγγελικό  λειτουργό  κ. Διώτη, που είχε απαγορεύσει την οποιαδήποτε επαφή του με δικηγόρο, με το τέχνασμα της μη απόδοσης κατηγορίας!!! Και όλα αυτά με την πλήρη ανοχή  του  ιατρικού  και  νοσηλευτικού προσωπικού…

Και όπως δήλωσε ανερυθρίαστα ο κ. Διώτης σε συνέντευξή του τότε, οι γιατροί ενεργούσαν με δική του παρέμβαση…

O Σάββας Ξηρός δικάσθηκε και καταδικάσθηκε, είναι τυφλός, κουφός, με σμπαραλιασμένα όλα τα οργανικά λειτουργικά του συστήματα,  ανάπηρος  κατά 100% σχεδόν..

Αλλά προς δόξαν κάθε έννοιας αστικού δικαίου, ενάντια σε κάθε αρχή ανθρώπινων δικαιωμάτων,  σε ευθεία παραβίαση του ίδιου του νόμου, που προβλέπει την απόλυση κρατουμένων με υψηλά ποσοστά αναπηρίας  παραμένει για 20 ολόκληρα χρόνια στα υπόγεια των φυλακών.

Μέσα σε μια απέραντη σιωπή, τόσο εντός του, όσο και έξω, γύρω μας..

Πόσες πια ποινές πρέπει να επιβληθούν άραγε;

Ποια ποινή θα έπρεπε να του επιβληθεί για να ησυχάσει το αδηφάγο τέρας της εκδίκησης;
Ίσως η θανατική, αλλά λόγω της θεσμικής κατάργησής της, οδηγείται αργά, σταθερά, αλλά με πλήρη συνείδηση στην φυσική εξόντωση και στον θάνατο..

Ο κ. Διώτης από την άλλη, καταδικάσθηκε και αυτός,

ΑΥΘΟΡΜΗΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ (ΒΙΝΤΕΟ)

Του Γ. Γ.

Στον Μελιγαλά ο ΕΛΑΣ νίκησε τους Ταγματασφαλίτες της Πελοποννήσου και οι Πελοποννήσιοι έδωσαν μια πρώτη “προκαταβολή” στους δωσίλογους της περιοχής τους. 
Οι φήμες, οι οποίες έφταναν στην Αθήνα, ήταν τουλάχιστον ανατριχιαστικές. Οι πολίτες της Πελοποννήσου με τσεκούρια, κόσες και δικράνια ξεπάστρεψαν πολλούς από εκείνους, οι οποίοι λίγες ημέρες πριν -ως συνεργάτες των Ναζί- σκότωναν και ρήμαζαν στη Λακωνία και τη Μεσσηνία …
Ούτε καν με σφαίρες και μαχαίρια …Με τσεκούρια και δικράνια, για να υποφέρουν, όπως στις ταινίες τρόμου. Μόνον που ο τρόμος εκείνος ήταν πραγματικός και δεν περιοριζόταν στο πανί της κινηματογραφικής αίθουσας …

Απόσπασμα από το βιβλίο του Νίκου Καρκάνη «Οι δοσίλογοι της κατοχής»

Κάποιες φορές και χωρίς να μπορεί να εντοπίσεις τους συγκεκριμένους λόγους, απλός και μόνο που παρακολουθείς την πολιτική επικαιρότητα, το μυαλό σου κάνει περίεργες διαδρομές. Ειδικά όταν σχολιάζουν στο διαδίκτυο ιδεολογικοί απόγονοι των ταγματασφαλιτών, και και στα ΜΜΕ “έγκυροι” δημοσιολόγοι, που σου θυμίζουν πονήματα του Κώστα Πλεύρη και απόφοιτους της “σχολής” Γεωργαλά, (ήταν ο θεωρητικός της Απριλιανής δικτατορίας). Αυτές τις στιγμές σου έρχεται ασυναίσθητα στο μυαλό το διαχρονικό σύνθημα το οποίο λέει ότι “στον Μελιγαλά έγινε μισή δουλειά”.

_________________________________________________________

Μεγάλο ήταν το ΕΑΜ, αλλά όχι πάνω από το 10% του πληθυσμού της χώρας. Πατριωτικός και ηρωικός ο ΕΛΑΣ, αλλά μερικές  χιλιάδες άνθρωποι πήραν τα όπλα ενάντια στον κατακτητή. Αυτοθυσιαστικός ο Δημοκρατικός Στρατός που πολέμησε για την ανεξαρτησία και τη δημοκρατία, αλλά πάλεψε μόνος του, χωρίς έμπρακτη παλλαϊκή υποστήριξη, απέναντι σε υπέρτερες δυνάμεις. Κι αυτοί που τον κατανίκησαν με ξένα όπλα και καθοδήγηση, ήταν εντόπιοι, του εθνικού στρατού, με τους χίτες, τους δοσίλογους και τους προδότες μπροστάρηδες, και τους άλλους, τους πολλούς, τους κοινούς πολίτες, ακόλουθους.

Πού βρέθηκαν όλοι αυτοί, κοντά διακόσιες  χιλιάδες άνθρωποι, που πολέμησαν εναντίον των πατριωτών κομμουνιστών; Πλουτοκράτες ήταν;  Και τι έκαναν όλοι οι άλλοι, μερικά εκατομμύρια, που λούφαξαν και ψήφιζαν τους πολιτικούς και τα κόμματα της αγγλοκρατίας και της αμερικανοκρατίας, τον Παπανδρέου, τον Παπάγο και τον Καραμανλή;
Πώς τόσο εύκολα ξέχασαν ποιος αγωνίστηκε με βαρύ τίμημα εναντίον των Γερμανών και των Ιταλών κατακτητών από το 1941 ως το 1945; Πώς τόσο εύκολα έκαναν τα στραβά μάτια στη φοβερή τρομοκρατία που ξεκίνησε με τα Δεκεμβριανά, αμέσως μετά την απελευθέρωση, το 1944; Και πώς τόσο εύκολα αποδέχτηκαν τη νέα τάξη πραγμάτων; Τη δημοκρατία του παλατιού και τις κυβερνήσεις που διόριζε ο Αμερικανός πρέσβης;

Βέβαια, δεν ήταν όλοι αυτοί οι άνθρωποι συνεργάτες των Γερμανών, ούτε μαυραγορίτες, ούτε λακέδες των Αμερικάνων. Αποδέχτηκαν, όμως, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο, τη γερμανοκρατία, την αγγλοκροπία και την αμερικανοκρατία. Και το χειρότερο: συμφιλιώθηκαν και συνυπήρξαν με τους προδότες, τους ταγματασφαλίτες, τους μαυραγορίτες, τους κουκουλοφόρους, τους δοσίλογους και τους λακέδες των Άγγλων και των Αμερικανών. Που δεν ήταν μόνο πέντε-δέκα ρεμάλια, εγκληματίες και ξεπουλημένοι. Ήταν και πολλοί, περισσότεροι απ’ όσους νομίζει κανείς, καθωσπρέπει νοικοκυραίοι. Οικογενειάρχες της διπλανής πόρτας. Αυτοί στήριξαν, με μικροανταλλάγματα, όλη τη φάρα των δοσιλόγων και των μαυραγοριτών.

Αυτοί εξέλεγαν βουλευτές τους συνεργάτες των ξένων κηδεμόνων και τους απογόνους των ταγματασφαλιτών. Γεμάτη ήταν η Βουλή και το κράτος από δαύτους. Κι ακόμα υπάρχουν τέτοιοι, σαν τον Αθανασίου, τον υπουργό που μας διαβεβαίωσε ότι «ακόμα κι ο θεός ο ίδιος να κατέβει, δεν θα αφήσει τον Ρωμανό να σπουδάσει». Γιος γνωστού κατοχικού χίτη, ο κύριος υπουργός.

Στέλιος Ελληνιάδης – Δρόμος της Αριστεράς

ΟΠΕΚΕΠΕ: ΈΤΣΙ ΣΤΗΘΗΚΕ ΤΟ ΠΛΙΑΤΣΙΚΟ – ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΜΕ ΤΟΥΣ… ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΥΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ, «ΦΡΑΠΕ» ΚΑΙ «ΧΑΣΑΠΗ»

Και εκεί που τα πίνανε ο “Φραπές” (Γ. Ξυλούρης: Κομματάρχης της ΝΔ στην Κρήτη και επικεφαλής αγροτικού συνεταιρισμού) με τον “Χασάπη” (Α. Στρατάκης: Κρεοπώλης, κουμπάρος του Μάκη Βορίδη, πρώην άμισθος σύμβουλός του στον ΟΠΕΚΕΠΕ) και λέγανε για το πως πάνε οι κομπίνες με τον ΟΠΕΚΕΠΕ να σου και ο Κυριάκος… Περαστικός θα ήταν … ιδέα δεν είχε γι’ αυτά τα νεοδημοκρατικά “καμάρια” …

Οπως διαβάζουμε στο Documento ένα αποκαλυπτικό βίντεο από τα… παλιά ήρθε στο φως της δημοσιότητας που δείχνει τον Κυριάκο Μητσοτάκη σε ιδιαίτερα χαλαρό και χαρωπό ύφος να συναγελάζεται εν έτει 2019 στο ίδιο τραπέζι με τον «φραπέ» και τον «χασάπη», δίπλα- δίπλα!

Δείξε μου τις παρέες σου ….

ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ! ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΑΠΟ 7 ΜΟΝΕΣ...

Εν αμφιβόλω τίθεται η προγραμματισμένη για τα τέλη της ερχόμενης εβδομάδας επίσημη επίσκεψη του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στο Αγιον Ορος, μετά τις αντιδράσεις που εκδηλώθηκαν από ισχυρή μερίδα μοναστηριών.
Σε μια κίνηση που μπορεί να ερμηνευθεί ως απόρροια του κλίματος δυσαρέσκειας που διαχέεται στην αγιορείτικη κοινωνία για κυβερνητικές αποφάσεις που σύμφωνα με εκείνη, «θίγουν το θρησκευτικό αίσθημα και τα πιστεύω των ορθοδόξων χριστιανών», οι ηγούμενοι τουλάχιστον επτά μοναστηριών του Αθω δήλωσαν ότι δεν θα παραστούν στην τελετή υποδοχής του πρωθυπουργού.
Οι αντιδράσεις εκδηλώθηκαν ανοιχτά την Πέμπτη στη συνεδρίαση της Ιεράς Κοινότητας, στην οποία επρόκειτο να ρυθμιστούν οι λεπτομέρειες της επίσκεψης, στη βάση του προγράμματος που φέρεται να είχε καταρτιστεί από τον Πολιτικό Διοικητή Αλκιβιάδη Στεφανή, σε συνεργασία με το Μέγαρο Μαξίμου. Ενας μετά τον άλλον, οι εκπρόσωποι επτά μοναστηριών, κατά πληροφορίες, των Φιλοθέου, Κωνσταμονίτου, Καρακάλου, Δοχειαρίου, Γρηγορίου, Κουτλουμουσίου και Αγίου Παύλου έλαβαν τον λόγο και εξέφρασαν ανοιχτά τη διαφωνία τους για την επίσκεψη.
Οι ηγούμενοι των μοναστηριών του Αθω δήλωσαν ότι δεν θα παραστούν στην τελετή υποδοχής του Κυριάκου Μητσοτάκη – Ισχυρίζονται ότι επιλογές του προσβάλλουν τους πιστούς χριστιανούς.
Επέκριναν τον Κυριάκο Μητσοτάκη για επιλογές του που, όπως ισχυρίστηκαν, προσβάλλουν τους πιστούς χριστιανούς,

ΚΛΑΥΣΙΓΕΛΟΣ! ΕΤΡΕΧΑΝ ΠΑΝΙΚΟΒΛΗΤΟΙ ΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΝΑ ΔΟΥΝ ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ ΣΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ...

Areti Athanasiu

Κλαυσίγελος! Η αίθουσα «168» είχε χθες την τιμητική της. ΠΑΡΕΛΑΣΑΝ κυριολεκτικά εκεί όλοι οι βουλευτές, να δουν αν τους έχει «πιάσει» ο κοριός της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας και βρίσκεται το όνομά τους στην δικογραφία για τις παράνομες επιδοτήσεις του #οπεκεπε «Εμπαιναν και έβγαιναν πολλές φορές προκειμένου να διαβάσουν την δικογραφία. 

Στα πηγαδάκια υπήρχε μια εικόνα ότι οι βουλευτές φοβούνται για αυτό και τρέχουν να διαβάσουν την δικογραφία...»

Φοβούνται ορέ τα παλικάρια;

TEKETZIDES ΚΑΙ ΝΤΑΛΑΡΑΣ

Πηγή: Κυκλοθυμικός – f/b

Δεν πιστεύω πια στο ελληνικό τραγούδι. Πιστεύω πως ένας ένας οι κύκλοι του κλείνουν κι ας πετροβολούν μόνο το «έντεχνο», που λόγω της αυταρέσκειας του στα 90s έγινε κι ο εύκολος στόχος. Υπάρχει πια λαϊκό, ροκ, παραδοσιακό, ποπ, πανκ; Όλα έχουν γίνει χυμός ντομάτας και καταλήγουν στο ίδιο καζάνι.

Ακούς ραδιόφωνα και δεν καταλαβαίνεις ποια είναι η διαφορά του ενός σταθμού από τον άλλον, playlists, εκπομπές με δώρα, χορηγοί, διαφημίσεις, προσκλήσεις, ένας να κάνει τον αστείο, άλλος να κάνει τον «υστερικό», κάτι τρίβιαλ ουρανοκατέβατα, γνωστές φωνές από το YouTube, από την τηλεόραση, από το τραγούδι, κτλ. που κάνουν εκπομπές χωρίς λόγο ύπαρξης περιμένοντας από τον ακροατή να ακούσει κάτι οικείο και να μείνει μέχρι να φτάσει στη δουλειά του, μέχρι να γυρίσει το παιδί από το φροντιστήριο, μέχρι να τελειώσει ένα μποτιλιάρισμα στην Κηφισίας. Άντε ο ένας σταθμός να παίξει 50 φορές την ημέρα το καινούργιο τραγούδι του Οικονομόπουλου κι ο άλλος την Φανή του Καζούλη. Δεν υπάρχει καν μια συσχέτιση, μια ταυτότητα, ένα μήνυμα.

Τα ίδια και χειρότερα κι οι δισκογραφικές που πλέον χωρίς τους δίσκους και τα CD, με τη μουσική να κυκλοφορεί ελεύθερα ή έστω πολύ φτηνά σε τόσες πλατφόρμες είναι ένα μεγάλο Ναγκασάκι, ένας ξενιστής που αφού σκότωσε το σώμα που μόλυνε, αργοπεθαίνει από την πείνα. Στην ίδια μοίρα λίγο πολύ κι όσοι διοργανώνουν μεγάλα μουσικά events, συναυλίες, φεστιβάλ. Δείτε τη διαφορά της χτεσινής συναυλίας στο Καλλιμάρμαρο ή του φεστιβάλ της ΚΝΕ που το διοργανώνει ένα κόμμα σε σύγκριση με τα πανάκριβα χάλια των «επαγγελματιών».

Πόσο δύσκολα βγαίνει ένα ωραίο τραγούδι πια; Μόνο διασκευές και νοσταλγία. Κι αυτό δεν αφορά ένας είδος. Λες κι έχουν ειπωθεί όλα και πια δεν έχουμε τίποτα νέο να πούμε. Άλλοι λένε δεν έχουμε φωνές, άλλοι λένε δεν έχουμε δημιουργούς, ούτε μουσικούς ούτε στιχουργούς, άλλοι λένε δεν παράγει η κοινωνία πλέον ταλαντούχους ανθρώπους, φταίει η συνολική παρακμή.

Φταίνε κι αυτά, μα πάνω από όλα, τουλάχιστον για εμένα, φταίει ότι το τραγούδι έπαψε να είναι «συντεχνία», με όσα κακά αυτό περιλαμβάνει. Πλέον οι καλλιτέχνες δεν είναι ένας αυτόνομος πλανήτης, έστω με τις παραξενιές τους, τα κολλήματά τους, τις «αυλές» τους. Δεν έχουν λυμένα τα χέρια τους, δεν έχουν την εξουσία στο περιβάλλον που δημιουργούν κι εμπνέονται. Πλέον το όλο σύστημα έχει γίνει περίπλοκο, μαθηματικό, πολυεθνικό. Δε διαφέρει το τραγούδι από οποιοδήποτε άλλο προϊόν μια παγκόσμιας εταιρίας. Οι ίδιοι άνθρωποι είναι που γυρίζουν στα ίδια γραφεία κι αποφασίζουν σε τι χρώμα μπουκάλι πρέπει να βάλουν το γάλα, ποιο τραγούδι να παίξει στο σταθμό, τι ύφος να έχει το επόμενο τραγούδι του τάδε καλλιτέχνη, αν πρέπει να βάλουμε αντρική ή γυναικεία φωνή στην επόμενη διαφήμιση για πιστωτικές κάρτες.

Προσέξτε η τέχνη που πρέπει να δείχνει τον δρόμο,

ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ ΤΟ ΜΗΤΣΟΤΑΚΙΣΤΑΝ…!!!

Του Όφι Ιοβόλου απο το φιλοΣαμαρικό antinews

Ένα ένα παραιτούνται τα μητσοτακόπουλα μπας και εκτονωθεί η λαϊκή οργή ένεκα της απύθμενης διαφθοράς του μητσοτακικού καθεστώτος.

Βορίδης, Χατζηβασιλείου, Σταμενίτης, Μπουκώρος, εξυπακούεται ότι «θυσιάστηκαν» για την αμαρτωλή υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ ώστε να εμφανιστεί ο Κυριάκος μας για μια ακόμη φορά ως αθώα περιστερά.

Κακές γλώσσες αναφέρουν ότι οσονούπω θα σκάσει και νέο καραμπινάτο σκάνδαλο αρπαχτών ευρωπαϊκού χρήματος.

Εκεί να δείτε παραιτήσεις για να προστατευτεί ο… παραλίγο Μωυσής.

Άραγε, στα πόσα σκάνδαλα πέφτει ένας πρωθυπουργός;

Είναι ηλίου φαεινότερο πλέον ότι ο μοναδικός λόγος που ο Μητσοτάκης παραμένει στο Μαξίμου είναι η απουσία σοβαρής αντιπολίτευσης.

Τον έχουν πιάσει επανειλημμένα με τη γίδα στην πλάτη.

Έχει γονατίσει τους Έλληνες αφήνοντάς τους ρέστους από τις 15 του μηνός προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ολιγαρχών που τον στηρίζουν.

Έχει διασύρει ανεπανόρθωτα τη χώρα με την απώλεια εθνικής κυριαρχίας να βρίσκεται προ των πυλών.

Το διαβόητο μπόλιασμα με προσφυγές από χώρες που δεν έχουν πόλεμο υλοποιείται κανονικότατα με τους Έλληνες να είναι στα κάγκελα καθώς εξαιτίας της φτωχοποίησής οι… μουσαφιραίοι θα τους «ποδοπατήσουν» για να αποκτήσει ο Κυριάκος αδιαμαρτύρητους ψηφοφόρους.

Η κοινωνία κυριολεκτικά χαροπαλεύει με την παρανομία να έχει αντικαταστήσει τη νομιμότητα.

Κι όλα αυτά εν μέσω απανωτών σκανδάλων που βλέπουν το φως της δημοσιότητας καθιστώντας σαφές και στον πιο ανόητο πολίτη ότι δεν κυβερνούν πολιτικοί αλλά μαφιόζοι.  

Κοινώς, το Μητσοτακιστάν καταρρέει και κρατιέται στη ζωή από τη μωρία της αντιπολίτευσης.

Πρέπει να γίνει κάτι… χθες για να μην καταρρεύσει και η χώρα μαζί του.

Αντώνη, Κώστα, ακούτε;

Αν συνεχίσετε,

ΠΩΣ Ο ΜΗΤΣΟΤΑΚΙΚΟΣ ΠΑΡΑΣΙΤΙΣΜΟΣ ΔΙΑΒΡΩΝΕΙ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΤΑΞΗ

Του Μανώλη Κοττάκη

Μία από τις μεγάλες αλλαγές που επέφερε στον πολιτικό λόγο και στην οργανωτική δομή της Ν.Δ. ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης το 1985 ήταν η εγκατάλειψη του όρου «παράταξις» και η προσφυγή στην ευρεία χρήση του όρου «κόμμα». Το κόμμα απέκτησε πρώτη φορά μεγάλη ισχύ μέσα στην παράταξη από της ιδρύσεως της Ν.Δ.

Και για λόγους ευρύτερα πολιτικούς -μόνο με μία άρτια οργάνωση ενός εκατομμυρίου μελών σε όλη την επικράτεια θα μπορούσε να κτυπήσει στα ίσια το παντοδύναμο ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου-, και για λόγους εσωκομματικούς, όμως.

Ο επίτιμος γνώριζε ότι μόνο διά της βάσεως της Ν.Δ. και διά παροχής προνομίων προς αυτήν θα μπορούσε να υποβαθμίσει την ισχύ και επιρροή των ιδρυτών του κόμματος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η διενέργεια μη δεσμευτικών εσωκομματικών εκλογών για την ανάδειξη υποψήφιων βουλευτών.

Επίσης, η ισχύς που απέκτησαν οι πρόεδροι των Νομαρχιακών Επιτροπών (ΝΟΔΕ) έναντι των βουλευτών. Η πλέον σοφή μέθοδος όμως για την απόκτηση του πλήρους ελέγχου της Ν.Δ. ήταν η μετατροπή της σε ένα απόλυτα κρατικό κόμμα, με ισχυρή ηγεσία κατά τόπους. Κοινώς, κομματάρχες που αντλούσαν τη δύναμή τους απευθείας από τον αρχηγό, πέραν των επισήμων. 

Το μοντέλο της επιβίωσης του μητσοτακισμού ως μειοψηφίας εντός της παρατάξεως μέχρι να καταφέρει να γίνει με δανεικό όχημα το κόμμα πλειοψηφία ήταν ακριβώς αυτό: ισχυρά ερείσματα μέσα στο κράτος (Δικαιοσύνη, Αστυνομία, μυστικές υπηρεσίες, Ένοπλες Δυνάμεις, Εκκλησία, διπλωματικές Αρχές, πρεσβείες συν τις δυνάμεις της αγοράς και τα ΜΜΕ) και βεβαίως ισχυρά ερείσματα στη βάση των νεοδημοκρατών και την κομματική οργάνωση που ευνοούνταν ποικιλοτρόπως από το κράτος.

Η διαφορά του συστήματος αυτού (που μόνο φιλελεύθερο δεν θεωρείται),

ΟΙ “ΞΕΧΑΣΜΕΝΕΣ” ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ -ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ- ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΤΡΑΜΠ...

Βασιλικότερος του βασιλέως εμφανίστηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ στην Χάγη ευθυγραμμισμένος πλήρως με τον Ντ. Τραμπ για το θέμα των αμυντικών δαπανών. Υπερακόντισε μάλιστα όχι μόνο υποσχόμενος ότι η Ελλάδα θα πετύχει τον στόχο του 5% “μετά βεβαιότητας” αλλά και στρεφόμενος εναντίον όσων ζητούν “εξαιρέσεις”. Μόνο σάλια δεν (του) έτρεχαν...

Ο κ. Μητσοτάκης -που στην “οικογενειακή φωτογραφία” βρέθηκε πάντως σε μια άκρη επάνω ενώ ο Ερντογάν ήταν στο κέντρο δίπλα στον Τραμπ- καταβάλλει συνεχείς προσπάθειες να σβήσει τα ίχνη του “αντιτραμπικού” παρελθόντος του αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Και οι μνήμες παραμένουν νωπές...

Τι κι αν αυτούς τους μήνες αποκήρυξε υποκριτικά την woke ατζέντα, μίλησε για “δύο φύλα”, μετρίασε το πάθος του για την “πράσινη μετάβαση” κοκ; Έως την τελευταία στιγμή των αμερικανικών εκλογών τον περασμένο Νοέμβριο είχε ρίξει όλο το βάρος του υπέρ της υποψήφιας των Δημοκρατικών Κάμαλα Χάρις...

Όταν, λίγους μόλις μήνες πριν από τις αμερικανικές εκλογές, είχε ρωτηθεί από δημοσιογράφο στο Νταβός για το ενδεχόμενο επανεκλογής του Τραμπ αρχικά έκανε “πνεύμα”. «Νόμιζα ότι ο χρόνος μας τελείωσε» απάντησε κοιτώντας το ρολόι. Στη συνέχεια το έκανε χειρότερο δείχνοντας την προτίμησή του εμμέσως πλην σαφώς στον Μπάιντεν: «Μπορεί όλοι να έχουμε τις προτιμήσεις μας, αλλά είναι καλύτερο να τις κρατάμε για τον εαυτό μας»...

Και καλά τότε. “Στο τέλος, ο αμερικανικός λαός θα αντιδράσει και θα χάσει ο Τραμπ” έλεγε ακόμη και όταν όλες οι μετρήσεις (κρυφές και φανερές) έδειχναν, κατά την τελική ευθεία, καθαρή επικράτηση του σημερινού προέδρου. Δεν κράτησε την παραμικρή ισορροπία...

Ακόμη και μετά την εκλογή του Τραμπ, η (πρωθυπουργική αδελφή) Ντόρα Μπακογιάννη είχε βγει δημοσίως τον Ιανουάριο και τον είχε επικρίνει: “Επιστρέφει εκδικητικός, δεν είναι καλό αυτό στην πολιτική να δρας εκδικητικά". Καλούσε μάλιστα την Ευρώπη να του κηρύξει περίπου τον ...πόλεμο: “Είναι η ώρα η Ευρώπη να καταλάβει ότι αν δεν αντιδράσουμε τώρα θα τελειώσουμε”. Τόσο ρεαλισμό και διορατικότητα...

Ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης, επίσης στις αρχές Ιανουαρίου, στη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου άφηνε αιχμές για “ πρωτοφανείς εξαγγελίες για γεωστρατηγικές μεταβολές” με αφορμή τις πρώτες δηλώσεις Τραμπ αναφορικά με Παναμά, Καναδά και Ιρλανδία. Τώρα άραγε θα έλεγε τα ίδια;

Ήταν ακόμη εκείνος που περιφρονητικά από το βήμα της Βουλής είχε μιλήσει παλαιότερα για «αριστερόχρωμο τραμπισμό» επιτιθέμενος στην αντιπολίτευση. Και ο τότε κυβερνητικός εκπρόσωπος Γ. Οικονόμου στο ίδιο ακριβώς μήκος κύματος εκτόξευε εκ μέρους του καταγγελίες για “σχέδιο τραμπισμού α λα γκρέκα”. Τα έχουν ξεχάσει αυτά;

Την ίδια περίοδο είχαν λουφάξει φυσικά και διάφοροι τύποι όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης,

ΙΟΥΛΙΑΝΑ:ΓΙΑΤΙ Ο ΛΑΟΣ ΤΟ 1965 ΦΩΝΑΞΕ «ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΚΑΘΑΡΜΑ!»: ΠΩΣ ΦΤΑΣΑΜΕ ΣΤΟ ΒΑΣΙΛΙΚΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ

Το πλήθος είχε καταλάβει όλο το πεζοδρόμιο, αντίκρυ δεξιά μας η Βουλή – άρχιζε η πολιορκία της. Φώναζα κι εγώ με τους άλλους, ώσπου έγδαρα το λαρύγγι μου: «Κάτω οι προδότες. Κάτω οι δούλοι της Αυλής. Ένας είναι ο αρχηγός, ο κυρίαρχος Λαός». Αγόρια και κορίτσια έφταναν ομάδες –ομάδες, ξεχώριζαν μερικά πανώ των Λαμπράκηδων∙ παίρναν θέση στο πεζοδρόμιο, ύστερα πέρασαν και στ’ αντικρινό, η πολιορκία της Βουλής γινόταν πιο στενή. Με το σούρουπο άρχισαν να φτάνουν οι εργαζόμενοι: υπάλληλοι καταστημάτων, εργάτες κι εργάτριες από τις βιομηχανίες γύρω στην Αθήνα και τον Πειραιά. Η πλατεία Συντάγματος γέμισε κι οι φωνές, σαν άγρια καταιγίδα, τάραζαν το πλήθος κύμα στο κύμα. Ο τόνος έγινε πιο τραχύς: «Μητσοτάκη, κάθαρμα».

Με τον όρο Αποστασία ή Ιουλιανά αναφέρεται στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας η περίοδος πολιτικής ανωμαλίας,  που ακολούθησε την αποπομπή της κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου στις 15 Ιουλίου 1965 , έως την επιβολή της δικτατορίας των συνταγματαρχών την 21^η Απριλίου του 1967.

Η Ένωση Κέντρου με επικεφαλής τον Γ. Παπανδρέου είχε νικήσει στις βουλευτικές εκλογές του Φεβρουαρίου του 1964,  με ένα από τα υψηλότερα ποσοστά στην ιστορία των ελληνικών εκλογών (52,72%). Και ο Γ. Παπανδρέου είχε σχηματίσει,  για πρώτη φορά,  αυτοδύναμη κυβέρνηση με 171 βουλευτές.

Αφορμή για τον εξαναγκασμό σε  παραίτηση  του Γ. Παπανδρέου  από την πρωθυπουργία τον Ιούλιο του 1965,  υπήρξε η διαμάχη του με τον τότε βασιλιά Κωνσταντίνο,  για το πρόσωπο του υπουργού Εθνικής Άμυνας και την αλλαγή του αρχηγού ΓΕΣ. 

Ο Παπανδρέου επιθυμούσε,

να αντικαταστήσει τον ως τότε υπουργό Πέτρο Γαρουφαλιά και τον αρχηγό ΓΕΣ στρατηγό Γεννηματά, οι οποίοι κατά την άποψή του,  ελέγχονταν από το παλάτι, με ανθρώπους της εμπιστοσύνης του. Συγκεκριμένα είχε επιλέξει ως νέο υπουργό Άμυνας το γιό του Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος την ίδια περίοδο εφέρετο αναμεμιγμένος στην πολύκροτη υπόθεση «ΑΣΠΙΔΑ». Ο βασιλιάς αρνούνταν να υπογράψει τα σχετικά διατάγματα, αν δεν ενέκρινε πρώτα τους αντικαταστάτες τους.

Στις 7:00 το απόγευμα της 15ης Ιουλίου πραγματοποιήθηκε στα ανάκτορα (σημερινό Προεδρικό Μέγαρο, στην οδό Ηρώδου Αττικού) η τελευταία συνάντηση του Κωνσταντίνου με τον Παπανδρέου. Η συνάντηση διήρκησε μόνο δέκα λεπτά και επιβεβαίωσε το αδιέξοδο και τη ρήξη του Βασιλιά  με τον Πρωθυπουργό.

Οι προδότες χαμογελαστοί

Πενήντα λεπτά αργότερα, ορκίστηκε ο πρώτος «αποστάτης» Πρωθυπουργός, ο τότε πρόεδρος της Βουλής, Γεώργιος Αθανασιάδης-Νόβας, μέλος της Ενώσεως Κέντρου, ο οποίος είχε ήδη ειδοποιηθεί και περίμενε κρυπτόμενος σε ένα διπλανό δωμάτιο.  Επειδή η ορκωμοσία του Νόβα ήταν προφανώς προαποφασισμένη και προσυνεννοημένη με τον βασιλιά, ονομάστηκε και «κατεψυγμένος πρωθυπουργός».Η κυβέρνηση Νόβα ζήτησε ψήφο εμπιστοσύνης στις 4 Αυγούστου του 1965, αλλά καταψηφίστηκε από τους Βουλευτές.

Στις 18 Αυγούστου εντολή σχηματισμού κυβέρνησης παίρνει ο Ηλίας Τσιριμώκος, πρώην στέλεχος της ΕΔΑ (η κοινοβουλευτική  έκφραση του ΚΚΕ), αλλά και η δική του Κυβέρνηση καταψηφίζεται στη Βουλή.

Για δύο μήνες, ΙΟΥΛΙΟΣ ΚΑΙ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ του 1965, η Αθήνα συγκλονίζεται από ογκώδεις διαδηλώσεις πολιτών, που αποδοκιμάζουν τους αποστάτες βουλευτές, εκδότες εφημερίδων  και τις ενέργειες του Βασιλιά. Φοβερά επεισόδια,