ΔΕΙΛΟ Η ΑΠΛΩΣ ΣΤΗΜΕΝΟ ΤΟ ΠΡΟΕΔΡΕΙΟ ΤΗΣ ΕΞΕΤΑΣΤΙΚΗΣ; ΠΙΘΑΝΟΝ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ

Με αφορμή την είδηση ότι υπάρχει κατεπείγουσα έρευνα για τον «Φραπέ» και εντολή για αυτόφωρη διαδικασία αν προκύψει το αδίκημα της ψευδούς κατάθεσης (σημειωτέον ότι η Ζ. Κωνσταντοπούλου κάλεσε το «100» και κατήγγειλε αυτόφωρα αδικήματα του Γ. Ξυλούρη, ενώ κατέθεσε μήνυση εναντίον του) να κάνουμε κάποιες επισημάνσεις.

Υπάρχουν στιγμές που η κοινοβουλευτική διαδικασία δεν απαξιώνεται απλώς· ευτελίζεται συνειδητά. Και μια τέτοια στιγμή είναι όταν μια εξεταστική επιτροπή, υποτίθεται κορυφαίο εργαλείο κοινοβουλευτικού ελέγχου, μετατρέπεται σε σκηνικό θεάτρου σκιών, με πρωταγωνιστές μάρτυρες που αρνούνται να απαντήσουν και προεδρεία που κάνουν πως δεν βλέπουν, δεν ακούν και –κυρίως– δεν πράττουν.

Το ερώτημα τίθεται αμείλικτο: είναι το προεδρείο δειλό ή απλώς στημένο;
Γιατί τρίτη εκδοχή δεν φαίνεται να υπάρχει, εκτός και αν είναι και τα δύο.

Ο κανονισμός της Βουλής είναι σαφής. Όταν ένας μάρτυρας αρνείται να συνεργαστεί, επικαλούμενος γελοίες, προσχηματικές ή ανύπαρκτες δικαιολογίες, η υποχρέωση του προεδρείου δεν είναι να «καταγράφει» την άρνηση ούτε να σηκώνει τους ώμους. Είναι να επιβάλει την αστική νομιμότητα. Να διακόψει, να κινήσει τη διαδικασία του αυτοφώρου, να παραδώσει τον μάρτυρα στον εισαγγελέα. Όλα τα υπόλοιπα είναι υπεκφυγές.

Αν δεν το κάνει, δεν έχουμε απλώς αδυναμία. Έχουμε συγκάλυψη με γραβάτα.

Η δικαιολογία ότι «δεν θέλουμε να ευτελιστεί η διαδικασία» προκαλεί, αν μη τι άλλο, πικρό γέλιο. Η διαδικασία ευτελίζεται ακριβώς τη στιγμή που επιτρέπεται σε έναν μάρτυρα να παίζει με τον θεσμό, να χλευάζει την επιτροπή και να αποχωρεί ανενόχλητος. Όταν το κράτος δείχνει ότι δεν έχει ούτε βούληση ούτε πυγμή απέναντι σε όσους γνωρίζουν πολλά και θέλουν να πουν τίποτα.

Και εδώ μπαίνει το πραγματικό πολιτικό διακύβευμα. Γιατί οι εξεταστικές επιτροπές στην Ελλάδα έχουν αποκτήσει πια μια ύποπτα επαναλαμβανόμενη κατάληξη: όχι στη διαλεύκανση, αλλά στην επιβράβευση.

Δεν χρειάζεται μεγάλη φαντασία. Το έχουμε ξαναδεί. Στην προηγούμενη εξεταστική για τις υποκλοπές, τα μέλη της επιτροπής που πρόσκειντο στη Νέα Δημοκρατία υπουργοποιήθηκαν στον επόμενο ανασχηματισμό. Ένα μήνυμα κρυστάλλινο: όποιος κρατά το στόμα κλειστό και την υπόθεση θαμμένη, ανταμείβεται.

Γι’ αυτό και η αγωνία για τον επόμενο ανασχηματισμό δεν είναι καθόλου αθώα. Θα αποτελέσει, για άλλη μια φορά, το πιστοποιητικό σκοπιμότητας της εξεταστικής. Αν δούμε ξανά πρόσωπα-κλειδιά να μετακινούνται σε υπουργικές καρέκλες, τότε το ερώτημα «δειλό ή στημένο;» θα έχει απαντηθεί οριστικά.

Οι εξεταστικές επιτροπές δεν αποτυγχάνουν από μόνες τους. Τις αποτυγχάνουν. Και όταν η Βουλή αρνείται να ασκήσει τις ίδιες της τις εξουσίες,

τότε δεν μιλάμε για θεσμικό έλλειμμα. Μιλάμε για πολιτική επιλογή συγκάλυψης.

Όσο για τη Δικαιοσύνη που επικαλούνται επιλεκτικά; Όταν χρειάζεται να κληθεί, εξαφανίζεται. Όταν χρειάζεται να αγνοηθεί, γίνεται άλλοθι.

Και κάπως έτσι, η αλήθεια παραμένει μάρτυρας χωρίς μικρόφωνο, η δημοκρατία κομπάρσος και η εξεταστική… απλώς ένα ακόμα επεισόδιο σε μια καλοστημένη παράσταση.

http://vathikokkino.gr