Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, Ο ΠΑΟΚ ΚΑΙ Ο ΣΥΡΙΖΑ

Η πολιτική αθλιότητα του ΣΥΡΙΖΑ δεν καλύπτει απλώς τους «αντιεξουσιαστές μπαχαλάκηδες» αλλά προωθείται και παραπέρα, στο οικονομικό πεδίο...

                                              Του  

Ηλία Παπαναστασίου

Έπρεπε να φτάσουν οι δολοφονίες  φιλάθλων του ΑΡΗ τις δύο, τα τελευταία δύο χρόνια με αποκορύφωμα αυτήν του Άλκη Καμπανού για να καταλάβουμε βασικές πλευρές από τα «υπογείως τεκταινόμενα» σε αυτή την πόλη.

Η Θεσσαλονίκη έχει μετατραπεί τις δυο τελευταίες δεκαετίες 

και ειδικότερα τα τελευταία 10 χρόνια σε μια πόλη που συνδυάζει μια «πολλά υποσχόμενη αφροδισιακή διασκέδαση», νεοπλουτίστικη επίδειξη και χυδαιότητα, απόλυτη εφαρμογή του «ενός ανδρός αρχή» (Σαββίδης), μονοκαθεδρίας στο ποδόσφαιρο, αλητοποίηση σε βαθμό «παρανοϊκής δολοφονίτιδας» των  φιλάθλων με ταυτόχρονη ευδοκίμηση 

μεταλλαγμένου παρακράτους ποδοσφαιρικής και «αναρχο-αριστερής μορφής», συνεχίζοντας τις «ένδοξες παραδόσεις» του μετεμφυλιακού παρακράτους, παράλληλα με την καλλιέργεια ενός δηλητηριώδους κλίματος μισαλλόδοξης και φασίζουσας μπόχας,

 όλων των αποχρώσεων!

 Όλα τα παραπάνω στην «συσκευασία του ενός» με μπόλικη σάλτσα περί «ερωτικής πόλης», «εντυπωσιακών(?) γυναικών που βάφονται νυχθημερόν» («σοβαντίζονται», θα λέγαμε από μεριάς μας !) παράλληλα με την διατήρηση ενός διαρκούς κλίματος «σκοτεινής πόλης» που φροντίζει να «παρκάρει» όλες τις βρωμιές της κάτω από το χαλί και να «αυτοπροβάλλεται» διαρκώς σαν μια πόλη «ευχάριστη», του «χαβαλέ» και της «διαρκούς διασκέδασης» κάτι σαν την «Διαρκή Επανάσταση» του Τρότσκι. Μια ιλουστρασιόν έκδοση ενός διαρκούς Λούνα Παρκ που ξημεροβραδιάζεται στα μπαράκια, προβάλλοντας τον έντονα μεταπρατικό, παρασιτικό και ψευδεπίγραφο χαρακτήρα της γενόμενη από «Πόλη της Βιοτεχνίας ρούχων των Βαλκάνιων» μετά τον πόλεμο σε μια «Πόλη του χαβαλέ και της επιδειξιομανίας» αλλά και πόλη του φραπέ και της αδιάκοπης διασκέδασης, ένα διαρκές disco party δεκαετίας 1980 που λαμβάνει χώρα στην πίστα της αποβιομηχανοποίησης της πόλης τα τελευταία 30-40 χρόνια. Μετάτην αποβιομηχάνιση της πόλης, η Θεσσαλονίκη γέμισε καφέ, μπουγατσάδικα, σουβλατζίδικα, μεζεδοπωλεία, άπειρα μπαράκια με μπόλικη ψευδοερωτική σάλτσα και αχαλίνωτη μπουρδολογία των Μέσων Ενημέρωσης περί «μοναδικής Θεσσαλονίκης», «πόλης της γαστριμαργίας» και άλλες ανοησίες, «ων ουκ εστί αριθμός» !

Δίπλα ή «κάτω απ’ όλα τα παραπάνω» πάρκαρε η καθημερινή φιλολογία περί «προσφυγικής πόλης» και ειδικότερα «ποντιακής» όχι γιατί δεν ισχύει αυτό σε μεγάλο βαθμό αλλά γιατί έτσι μπορούμε πολύ εύκολα να κρύψουμε «κάτω από το χαλί» την εξαφάνιση της εβραϊκής Θεσσαλονίκης που συντελέστηκε με φρενήρη ρυθμό την διετία 1943-44 αποκρύπτοντας έτσι όχι τόσο τα εγκλήματα των Ναζί που τα γνωρίζουμε όλοι αλλά τις τεράστιες ευθύνες των ίδιων των Θεσσαλονικέων και των εκπροσώπων τους για την εβραϊκή γενοκτονία.

 

Στην Θεσσαλονίκη, η εβραϊκή Κοινότητα – η μεγαλύτερη της Νοτιοανατολικής Ευρώπης– εξοντώθηκε σε ποσοστό 97% (!), το μεγαλύτερο όλων των κοινοτήτων της Ευρώπης και το εβραϊκό νεκροταφείο καταστράφηκε ολοσχερώς τον χειμώνα 1941-42, πετώντας τα οστά (!) των νεκρών εβραίων και χρησιμοποιώντας τις ταφόπλακες σαν πεζοδρομία, όλα αυτά «εν αγαστή σύμπνοια» Γερμανικών αρχών και Τοπικών αρχών, ιδιαίτερα του Δήμου Θεσσαλονίκης, ενώ ακόμη και το εβραϊκό νεκροταφείο του Βερολίνου είχε σωθεί.

Από τους 60.000 εβραίους σωθήκαν περίπου 1.800 και όταν αρκετοί από αυτούς επέστρεψαν μετά τον πόλεμο στην πόλη, είτε διωχθήκαν από τα σπίτια τους από τους νέους ένοικους που τα κατέλαβαν είτε δύσκολα έβρισκαν το δίκιο τους στα δικαστήρια της πόλης. Έτσι άλλαξε χαρακτήρα η Θεσσαλονίκη, σφραγίζοντας το μέλλον της. Η Θεσσαλονίκη της «Fédération  Socialiste Ouvrière», η πρώτη μαζική οργάνωση του προλεταριάτου στον ελλαδικό χώρο, με 5.000 μέλη σε έναν πληθυσμό 140.000, δεν υπάρχει πλέον.

Αντίθετα, ο ανταγωνισμός Ελλήνων και Εβραίων και ειδικότερα προσφύγων και εβραίων με κύριο αντικείμενο την οικονομική κυριαρχία και τις περιουσίες τους, πήρε εντονότατη μορφή και μάλιστα απέκτησε πολιτική διάσταση με την ίδρυση της φασιστικής οργάνωσης 3Ε (Εθνική Ένωση Ελλάς), της πρώτης μαζικής φασιστικής οργάνωσης στην Ελλάδα που ξεκίνησε από την Θεσσαλονίκη και απετέλεσε τον πρόδρομο ουσιαστικά, δεκαετίες μετά, της Χρυσής Αυγής. Αυτό το πρωτο-φασιστικό κίνημα μετουσιώθηκε σε παρακρατικό μηχανισμό ειδικότερα μετά τον εμφύλιο και μεταλλάχθηκε τις πρόσφατες δεκαετίες. Εν αντιθέσει με την Αθήνα που βοήθησε «τα μάλα» τους κυνηγημένους Εβραίους, η (δήθεν) «Χριστιανική» και «Βυζαντινή» Θεσσαλονίκη που παριστάνει την βαθιά σεμνότυφη, φαίνεται πως ακόμη και σήμερα προσπαθεί να κρύψει τους «σκελετούς στο ντουλάπι» και τις ενοχές της για την εξόντωση των Εβραίων, εξαιτίας των ιδιοκτησιών και μεγάλων περιουσίων τους. Ευκαιρία βρήκαν πολλοί Θεσσαλονικείς να γίνουν «άνθρωποι» και να πλουτίσουν γρήγορα. Ο μεγάλος Μάνος Χατζηδάκης, σε μια επίσκεψη του το 1946 στη Θεσσαλονίκη, γράφει σε ένα φίλο του «Κάθε 10 μέτρα έχει και μια εκκλησία η Θεσσαλονίκη. Πρέπει να κρύβει πολλές αμαρτίες!». Και φυσικά μόνο με την εκλογή του Γ. Μπουτάρη σαν Δήμαρχου, ανοίγει πλέρια το κεφάλαιο «Εβραϊσμός και ολοκαύτωμα στη Θεσσαλονίκη», ίσως γιατί ο Μπουτάρης, στη διαρκή και υπόγεια διαμάχη «Ντόπιων και Προσφύγων» στη Θεσσαλονίκη, εκπροσωπεί τους Ντόπιους και μάλιστα στην Βλάχικη εκδοχή τους.

Εάν θέλουμε να χαρακτηρίσουμε την Θεσσαλονίκη θα μπορούσαμε να την χαρακτηρίσουμε σαν «Πόλη των Πολιτικών Δολοφονιών» όμως με τις τελευταίες δολοφονίες των δυο οπαδών του ΑΡΗ, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν «Πόλη των Δολοφονιών», προσθέτοντας και το παρακράτος του ποδοσφαίρου στο ήδη μεταλλαχθέν πολιτικό παρακράτος. Όμως γιατί «Πόλη των Δολοφονιών»; Ας υπενθυμίσουμε τις πολιτικές δολοφονίες της χώρας μας που κατά 90 % (!) έγιναν στη πόλη αυτή :

 

Γεώργιος Α’(1913), Συνοικισμός Κάμπελ (Εβραϊκός) 25 δολοφονίες (1931), Τούσης (Μάης 1936), Γιάννης Ζέβγος (1947), Αμερικανός δημοσιογράφος Τζωρτζ Πολκ (1948), Νίκος Νικηφορίδης (1951), Στέφανος Βελδεμίρης (1961), Γρηγόρης Λαμπράκης (1963), Γιάννης Χαλκίδης (1967), Γιώργος Τσαρουχάς (1968).

Τα τελευταία 20-30 χρόνια, φαίνεται πως το ακροδεξιό παρακράτος ναι μεν δεν εξαφανίζεται αλλά ένα τμήμα του ή νέα τμήματα προστίθενται και ανήκουν πλέον στον λεγόμενο «αντι-εξουσιαστικό χώρο» αλλά και στις παρυφές του ΣΥΡΙΖΑ. Το παραδοσιακό ακροδεξιό παρακράτος παίρνει έναν χαρακτήρα «αντιεξουσιαστικό» με «αριστερές πινελιές και αναρχο-αντιεξουσιαστές τάσεις». Η Θεσσαλονίκη γίνεται πλέον ένα κέντρο της Λούμπεν ακροαριστερής βίας με αποκορύφωμα τα «κατά συρροή βίαια επεισόδια» στο χώρο του Πανεπιστημίου. Είναι η μεγαλύτερη μετάλλαξη παρακράτους στον ελλαδικό χώρο, το ακροδεξιό παρακράτος της δεκαετίας 1950-60 «μεταλλάσσεται» σε «αντιεξουσιαστικό, ακροαριστερό» παρακράτος της δεκαετίας 2010 κυρίως λόγω της προϊούσας Λουμπενοποίησης τεράστιων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας στα χρόνια των Μνημονίων. Από εκεί πηγάζει και η «όμορη πολιτική συμμαχία» μεταξύ Λούμπεν ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσής Αυγής, είτε στις πλατείες των αγανακτισμένων είτε στην επιεική σχεδόν φιλική συμπεριφορά της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στους υπόδικους της Χρυσής Αυγής. Ολόκληρη αλλαγή του Ποινικού Νόμου και ευνοϊκή συμπεριφορά στη Δίκη για τον Παύλο Φύσσα χάρισε η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στην Χρυσή Αυγή, κρίμα θα πήγαιναν όλα αυτά; Αναμενομένη και η ανοχή και κάλυψη που έχει η «αντι-εξουσιαστική αριστερή παρακρατική βία» από την Λούμπεν Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ όπως έχει φανεί χαρακτηριστικά τα τελευταία χρόνια.

Η πολιτική αθλιότητα του ΣΥΡΙΖΑ δεν καλύπτει απλώς τους «αντιεξουσιαστές μπαχαλάκηδες» αλλά προωθείται και παραπέρα, στο οικονομικό πεδίο. Προωθώντας ο ΣΥΡΙΖΑ και στην ΣΕΚΑΠ αλλά και στο Λιμάνι της Θεσσαλονίκης την οικονομική επιρροή αλλά και την αφόρητα επικίνδυνη παντοδυναμία του Ιβάν Σαββίδη του ΠΑΟΚ, θεώρησε πως απέκτησε «επιρροή» στα νέα τζάκια που ήθελε να προωθήσει και στις επενδύσεις αλλά και στα Μέσα Ενημέρωσης. Δίνοντας απλόχερα υποστήριξη στον ιδιοκτήτη του ΠΑΟΚ και ποντάροντας στον ΠΑΟΚ σαν ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ τον οποίο μάλιστα ΠΑΟΚ χαρακτηρίζει σαν «προοδευτικό» και «αριστερό»(!!), ουσιαστικά άνοιξε τον ασκό του Αιόλου όχι για τον ίδιο τον ιδιοκτήτη μόνο – τον οποίο «βοήθησε» και με το παραπάνω όταν ήταν κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ- αλλά και για τους οπαδούς του. Οι δολοφονίες των  φιλάθλων του Άρη δεν είναι άσχετες από την υποστήριξη στην ομάδα όλου του τοπικού πολιτικού Λόμπι και κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ στον ΠΑΟΚ, καλλιεργώντας παράλληλα έναν εξαιρετικά επικίνδυνο διχασμό σε «Βορείους» και «Νοτίους» που μόνο καταστροφές προμηνύει. Αυτό ας το έχει υπόψη του ο ΣΥΡΙΖΑ που μέχρι σήμερα δεν έχει βγάλει ούτε μια (!) ανακοίνωση που να αναφέρει τις ευθύνες του ΠΑΟΚ. Έχουμε μιλήσει δεκάδες φορές για τις αθλιότητες του Λούμπεν ΣΥΡΙΖΑ, χρειάζεται να μιλήσουμε εκ νέου;

ΠΗΓΗ. resaltomag.