Η ΚΥΠΡΟΣ "ΚΕΙΤΑΙ ΜΑΚΡΑΝ" — ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΕΙ

Μια φράση που σημάδεψε τη μεταπολιτευτική Ελλάδα και στιγμάτισε την εθνική συνείδηση για δεκαετίες.
Σαν σήμερα, 14 Αυγούστου 1974, ξεκινούσε η δεύτερη και πιο καταστροφική φάση της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Ο «Αττίλας 2» σάρωσε το νησί, οδηγώντας στην κατοχή του 37% της κυπριακής επικράτειας, στον ξεριζωμό 200.000 ανθρώπων, σε χιλιάδες νεκρούς και αγνοούμενους.
Και την ίδια ώρα, στην Αθήνα, ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής — λίγες μόλις εβδομάδες μετά την πτώση της χούντας και την επιστροφή του στην εξουσία — διατυπώνει μια φράση που έμελλε να γίνει ιστορικό στίγμα: «Η Κύπρος κείται μακράν.»
Μια δήλωση που υποτίθεται εξέφραζε τον «ρεαλισμό» της συγκυρίας. Στην πραγματικότητα, όμως, ήταν μια ωμή, γυμνή εγκατάλειψη. Τη στιγμή που οι Κύπριοι πολεμούσαν για τα σπίτια, τις ζωές και την ελευθερία τους, η μητέρα-πατρίδα επικαλέστηκε την απόσταση για να αποποιηθεί την ευθύνη. Δεν ήταν λόγια ψυχραιμίας, ήταν λόγια παραίτησης.
Όχι, η Κύπρος δεν ήταν μακριά
Η Κύπρος δεν ήταν — και δεν είναι — μακριά. Ούτε γεωγραφικά, ούτε ιστορικά, ούτε ηθικά.
Μακριά ήταν μόνο η πολιτική βούληση.
Η φράση του Καραμανλή συμβόλισε την εθνική αποστασιοποίηση από έναν Ελληνισμό που για δεκαετίες πίστευε πως η Ελλάδα θα ήταν πάντα εκεί.
Αντί για πράξη στήριξης ή έστω ηθικής συμπαράστασης, επιλέχθηκε ο κυνισμός. Και αυτός ο κυνισμός έσπειρε δυσπιστία, πίκρα και απογοήτευση σε μια Κύπρο που ποτέ δεν έπαψε να νιώθει ελληνική — και να πληρώνει το τίμημα γι' αυτό.
Η φράση έγινε σύμβολο — και πληγή
Σήμερα, 51 χρόνια μετά, η Κύπρος παραμένει διχοτομημένη, η βόρεια πλευρά υπό κατοχή, και οι συνομιλίες για λύση διαρκώς ατελέσφορες.
Η φράση του 1974 δεν ξεχνιέται. Όχι γιατί οι λέξεις έχουν μαγική δύναμη, αλλά γιατί εκείνη η δήλωση έδωσε το στίγμα της ελληνικής στάσης: να μην ενοχλήσουμε, να μην προκαλέσουμε, να μην εμπλακούμε.
Μισός αιώνας σιωπής και στασιμότητας. Μισός αιώνας που η Κύπρος εξακολουθεί να "κείται μακράν" — όχι από την καρδιά του Ελληνισμού, αλλά από το κέντρο των ελληνικών πολιτικών προτεραιοτήτων.
Η Ιστορία δεν συγχωρεί
Η Ιστορία δεν συγχωρεί όσους σιωπούν την ώρα της ευθύνης.
Ούτε όσους βαφτίζουν τον φόβο και την αδράνεια ως «ρεαλισμό».
Δεν συγχωρεί ούτε όσους ξεχνούν, ούτε όσους συνηθίζουν την κατοχή, τη διαίρεση, την υποχώρηση.
Και κυρίως, δεν συγχωρεί εκείνους που, αντί να πουν «είμαστε μαζί σας», είπαν: «Η Κύπρος κείται μακράν.»