ΙΟΥΝΗΣ 82 - ΟΤΑΝ Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΔΙΝΕ ΕΝΑΝ ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΗ ΑΓΩΝΑ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΣΤΟΥΣ ΚΥΝΗΓΗΜΕΝΟΥΣ ΠΡΟΚΑΛΩΝΤΑΣ ΤΗΝ «ΛΥΣΣΑ» ΤΩΝ ΙΣΡΑΗΛΙΝΩΝ

Η ΠΡΩΤΟΦΑΝΗΣ ΣΦΑΓΗ ΑΜΑΧΩΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΩΝ 
ΣΤΟΥΣ  ΚΑΤΑΥΛΙΣΜΟΥΣ ΣΑΜΠΡΑ ΚΑΙ ΣΑΤΙΛΑ. 
Ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΣΤΟΝ ΓΙΑΣΕΡ ΑΡΑΦΑΤ...ΠΡΟΚΑΛΩΝΤΑΣ ΤΗΝ «ΛΥΣΣΑ» ΤΩΝ ΙΣΡΑΗΛΙΝΩΝ

35 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΝΑΖΙΣΤΙΚΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ TΩΝ ΙΣΡΑΗΛΙΝΩΝ
Τον Ιούνη του 1982, το Ισραήλ εισβάλει στο Λίβανο.

Τον Αύγουστο του 1982, ο ισραηλινός στρατός εισβάλει στη Βηρυτό.
30 Αυγούστου, οι Φενταγίν με τον ηγέτη τους Γιασέρ Αραφάτ, αναχωρούν από την πολιορκημένη Βηρυτό με ελληνικά πλοία που διαθέτει η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου.
16 Σεπτέμβρη 1982 και ώρα 18:00, τα ναζιστικά ισραηλινά στρατεύματα ξεκινούν τη σφαγή στη Σάμπρα και Σατίλα. 

Ο εγκληματίας Σαρόν καλεί τα στρατευματά του να μην μείνει κανείς ζωντανός στα δύο στρατόπεδα προσφύγων για αμάχους (παιδιά και γυναίκες).
Στις 18 Σεπτέμβρη, η καταμέτρηση των νεκρών, (μόνον γυναικόπαιδα) φθάνει τον αριθμό των 3.000.

Οι διεθνείς οργανισμοί, και σύμφωνα με τη Σύμβαση της Γενεύης (12/8/1949), αυτή η ναζιστική επιχείρηση δολοφονίας γυναικών και παιδιών, προσδιορίστηκε ως «έγκλημα γενοκτονίας».
Ένα ακόμη έγκλημα του ναζιστικού καθεστώτος του Ισραήλ,
του χωροφύλακα των ΗΠΑ στη Μ. Ανατολή, που παραμένει ατιμώρητο!
Εκείνες τις δύσκολες περιόδους για το Παλαιστινιακό κίνημα, ο ελληνικός λαός και ο πρωθυπουργός του έδωσαν έναν μεγαλειώδη αγώνα συμπαράστασης και επαναστατικής αλληλεγγύης,προκαλώντας την «λύσσα» των Ισραηλινών..,


Στις 30 Αυγούστου 1982, θα αναχωρήσει από το λιμάνι της Βηρυτού ο Γιάσερ Αραφάτ μαζί με τους Φενταγίν της επανάστασης, με ελληνικό πλοίο.
Οι μαχητές της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, με ευθύνη του πρωθυπουργού της Ελλάδας Ανδρέα Παπανδρέου και ενάντια στους συνένοχους «πολιτισμένους» ηγέτες της δύσης, θα φθάσουν στην Αθήνα.
Οι παγιδευμένοι Φενταγίν, χωρίς νερό, τρόφιμα και δοκιμαζόμενοι από τα φονικά όπλα των ΗΠΑ, αντιστεκόμενοι από τις 14 Ιούνη, θα βρουν την «έξοδο» και καταφύγιο στην Ελλάδα του Ανδρέα Παπανδρέου.
Από τους δυτικούς ηγέτες, μόνον ο σοσιαλιστής πρόεδρος της Ιταλίας Σάντρο Περτίνι, παρά τις περιορισμένες αρμοδιότητες που του παρείχε το Σύνταγμα της χώρας του, θα συμπαρασταθεί στον Ανδρέα Παπανδρέου. Η Μελίνα Μερκούρη, πρωτοστάτησε κι αυτή σ’ αυτή την προσπάθεια να διασωθούν οι Φενταγίν της Επανάστασης, ορκιζόμενη «να καρφώσει την Παλαιστινικά σημαία στην Ιερουσαλήμ».
Τότε, ο Καραμανλής συμβούλευε να μην αναμεισχθούμε, τονίζοντας στον Ανδρέα Παπανδρέου: «τα μεγάλα είναι για μεγάλους».
Κι όμως, ο Ανδρέας Παπανδρέου υποδέχτηκε ο ίδιος τους Παλαιστίνιους αντάρτες και τον Γιάσερ Αραφάτ στο Φάληρο. Μια «υποδοχή» που γράφτηκε με χρυσά γράμματα στην ελληνική σύγχρονη ιστορία.
Την ιστορία για την οποία θέλουν να μας επιβάλλουν τη λήθη… Σ’ αυτούς την απάντηση έδινε ο Ανδρέας Παπανδρέου: Λαοί που δεν έχουν μνήμη, δεν έχουν μέλλον 


Η ΠΡΩΤΟΦΑΝΗΣ ΣΦΑΓΗ ΑΜΑΧΩΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΩΝ ΣΤΟΥΣ ΚΑΤΑΥΛΙΣΜΟΥΣ ΣΑΜΠΡΑ ΚΑΙ ΣΑΤΙΛΑ. Ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΣΤΟΝ ΓΙΑΣΕΡ ΑΡΑΦΑΤ... 

Τον Ιούνιο του 1982, στο Λίβανο υπήρχε εμφύλιος πόλεμος και το Ισραήλ εισέβαλε στην αραβική χώρα, με σκοπό να καταστείλει την Οργάνωση για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Τον Αύγουστο, τα ισραηλινά στρατεύματα μπήκαν στη Βυρηττό. Οι μάχες ήταν άγριες, αλλά αυτό που συνέβη μετά τη διεθνή συμφωνία του Αυγούστου ξεπερνά τα όρια των πολεμικών εχθροπραξιών ανάμεσα σε δύο αντιμαχόμενες πλευρές. Παραστρατιωτικές οργανώσεις, υπό την ανοχή του ισραηλινού στρατού, επιδόθηκαν σε θηριωδίες κατακρεουργώντας αμάχους στα προσφυγικά στρατόπεδα Παλαιστίνιων και Λιβανέζων στις γειτονιές Σάμπρα και Σατίλα. Ως φυσικοί αυτουργοί της σφαγής 

φέρονται οι Λιβανέζοι Χριστιανοί Φαλαγγίτες, αλλά υπήρχαν πολλές καταγγελίες ότι δρούσαν υπό την ανοχή, αν όχι υπό τις οδηγίες του ισραηλινού στρατού κατοχής. Τα στρατόπεδα των προσφύγων είχαν αποκλειστεί από τις ισραηλινές δυνάμεις. Όμως το απόγευμα της 16ης Σεπτεμβρίου, δεν εμπόδισαν την είσοδο στους Λιβανέζους παραστρατιωτικούς. Οι εισβολείς ανάγκασαν τους αμάχους να βγουν από τα σπίτια τους ή εισέβαλλαν σε αυτά και τους έσφαξαν. Το βράδυ οι Ισραηλινοί έριξαν φωτοβολίδες και το έργο των εισβολέων έγινε ευκολότερο. Η σφαγή, οι βιασμοί και οι επιθέσεις διήρκεσαν δύο 24ωρα. Υπάρχουν δημοσιογραφικές μαρτυρίες και εικόνες από πτώματα γυναικών με σκισμένα ρούχα και ανοιχτά πόδια. Παιδιά με κομμένους λαιμούς. Σειρές νεαρών ανδρών εκτελεσμένων πισώπλατα. Δεκάδες μωρά βρέθηκαν σε κατάσταση σήψης σε σωρούς σκουπιδιών. Ο Αριέλ Σαρόν με τον τότε ισραηλινό πρωθυπουργό Μεναχέμ Μπεγκίν Οι μετριοπαθείς εκτιμήσεις κάνουν λόγο για 800 νεκρούς. Ωστόσο, σε συνδυασμό με τις εξαφανίσεις, τα θύματα από τη σφαγή στη Σάμπρα και τη Σατίλα φτάνουν τις 3,5 χιλιάδες. Υπουργός Άμυνας του Ισραήλ ήταν ο Αριέλ Σαρόν, μετέπειτα πρωθυπουργός, ενώ ηγέτης των Λιβανέζων παραστρατιωτικών ο Ελίε Χομπίκα, μετέπειτα υπουργός. Βελγικό δικαστήριο είχε αρχίσει έρευνα για εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας σε βάρος του Αριέλ Σαρόν. Τις μηνύσεις είχαν υποβάλλει 23 επιζώντες, που υποστήριζαν ότι ο Σαρόν είχε δώσει εντολή για την επιχείρηση. Ισραηλινή επιτροπή του είχε επιρρίψει έμμεσα ευθύνες το 1983 για τη σφαγή στο Λίβανο, με συνέπεια να χάσει τον υπουργικό θώκο. Το Σεπτέμβριο του 2001 το βελγικό δικαστήριο σταμάτησε την έρευνα σε βάρος του Αριέλ Σαρόν, αλλά τον Φεβρουάριο του 2003, δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο ποινικής δίωξης σε βάρος του. Ο Ελίε Χομπέικα Στο μεταξύ, τον Ιανουάριο του 2002 δολοφονήθηκε ο Ελίε Χομπέικα και τρεις σωματοφύλακές του, όταν εξερράγη μια βόμβα σε παγιδευμένο αυτοκίνητο έξω από το σπίτι του. Εναντίον του Λιβανέζου πολέμαρχου δεν είχαν απαγγελθεί κατηγορίες και εκείνος ισχυριζόταν πως η επιδρομή του στους καταυλισμούς των προσφύγων έγινε κατόπιν εντολών, τονίζοντας πως, «δεν είμαι εγκληματίας πολέμου». Ο Χομπέικα είχε δηλώσει πως ήταν έτοιμος να καταθέσει σε ενδεχόμενη δίκη του Σαρόν και σκόπευε να παρουσιάσει στο δικαστήριο «αδιάψευστα στοιχεία» για την ενοχή του. Ένας Λιβανέζος υπουργός, ο Μαρβάν Χαμαντέ, είχε δηλώσει τότε πως η δολοφονία διεπράχθη από το Ισραήλ. Το Τελ Αβιβ απέρριψε την κατηγορία ως «ένα σκουπίδι, ένα τεράστιο ψέμα». Δίκη δεν έγινε. Ποτέ δεν τιμωρήθηκε κανείς… Ο Αραφάτ καταφεύγει στην Αθήνα Πριν από τη σφαγή, τον Αύγουστο, η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης υποδέχθηκε ουσιαστικά την ήττα της με τη διεθνή συμφωνία που προέβλεψε την αποχώρηση των μαχητών της προς διάφορες χώρες και τη μετεγκατάσταση των αρχηγείων της στην Τυνησία. Ο ηγέτης της PLO Γιάσερ Αραφάτ έφυγε στις 30 Αυγούστου με ελληνικά πλοία και αποβιβάστηκε στο Φάληρο, όπου τον υποδέχτηκε ο τότε πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου. Στην Ελλάδα επικρατεί αναβρασμός από διαδηλώσεις συμπαράστασης υπέρ των Παλαιστινίων. Ο πολιτικός κόσμος διχάζεται με τη Μελίνα Μερκούρη να δηλώνει πως ορκίζεται να καρφώσει τη σημαία τους στα Ιεροσόλυμα και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να συστήνει ουδετερότητα, διαμηνύοντας ότι, «τα μεγάλα είναι για μεγάλους». Ανδρέας Παπανδρέου και και Γιασέρ Αραφάτ παραχωρούν συνέντευξη στη Μεγάλη Βρετανία, ενώ η στάση της Ελλάδας αντιμετωπίζεται διεθνώς με σκεπτικισμό με τον σοσιαλιστή πρόεδρο της Ιταλίας Σάντρο Περτίνι, να είναι από τους λίγους που εκφράζουν τη συμπαράστασή του. Ο Αραφάτ φεύγει για την Τύνιδα και αργότερα, σύμφωνα με πληροφορίες, ζητά να μεταφερθούν Παλαιστίνιοι μαχητές από τη Βηρυτό σε κάποιο ελληνικό νησί, αλλά η Αθήνα ανησυχεί για τις πιθανές αντιδράσεις της Άγκυρας. Στο Λίβανο εγκαταστάθηκε πολυεθνική δύναμη, αλλά το αίτημα του Αραφάτ για ελληνική συμμετοχή δεν έγινε δεκτό από τη Δύση....