Ο ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ ΤΡΙΒΕΙ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΗ ΕΠΑΝΕΚΛΟΓΗ ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗ – ΚΑΣΣΕΛΑΚΗ

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης τρίβει τα χέρια του.

Όχι για τις επιδόσεις της κυβερνήσεώς του, που είναι χάλια, αλλά για την ενδεχόμενη (επαν)εκλογή στον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ του Κασσελάκη και του Ανδρουλάκη. Αν αυτό συμβεί, το πιθανότερο είναι ο μεν ΣΥΡΙΖΑ να διασπαστεί, το δε ΠΑΣΟΚ να βαλτώσει και στην καλύτερη περίπτωση να συνεχίσει το «τσίκι τσίκι μπομ» και από το 13% να πάει άντε στο 15% και τότε ο Κούλης θα αρχίσει να ονειρεύεται τρίτη επανεκλογή.

Η πλειοψηφία των μελών και στελεχών τους θεωρούν, και δικαίως, «βαρίδια» για υψηλότερες πολιτικές και εκλογικές πτήσεις. 

«Εάν ο Κασσελάκης κερδίσει στον ΣΥΡΙΖΑ και ο Ανδρουλάκης στο ΠΑΣΟΚ τότε δεν έχει νόημα αυτό που κάνουμε», λέει πρώην πολιτειακός παράγων και με ανώτερη θέση ευθύνης σε ένα από τα δύο κόμματα. Και η αλήθεια αυτή είναι.

Κουμουνδούρου και Χαριλάου Τρικούπη είδαν στις ευρωεκλογές τα όνειρά τους να συντρίβονται. Ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνον δεν αύξησε, όπως ήταν ο στόχος του Κασσελάκη, το ποσοστό των βουλευτικών εκλογών, αλλά έπεσε κάτω και από το 15%, τη στιγμή που η ΝΔ από το 41% προσγειώθηκε στο 28%. Το ΠΑΣΟΚ δεν κατάφερε, όπως ήταν ο διακηρυγμένος στόχος του Ανδρουλάκη, να αναδειχθεί δεύτερο κόμμα, αλλά πήγε από το 11,84% των βουλευτικών εκλογών στο 12,79%. Ούτε μια μονάδα δεν κατάφερε να κερδίσει. Το χειρότερο όμως δεν είναι το ποσοστό, είναι ο αριθμός των ψηφοφόρων. Αντί να κερδίσει έστω λίγες ψήφους έχασε και 110.000. Από τους 1.320.000 ψηφοφόρους που έχασαν ΝΔ (-980.000) και ΣΥΡΙΖΑ (-340.000) το ΠΑΣΟΚ δεν κατάφερε να επωφεληθεί. Όταν η αξιωματική αντιπολίτευση και το τρίτο κόμμα δεν μπορούν να επωφεληθούν από τη φθορά της κυβερνήσεως, αντίθετα βυθίζονται και τα ίδια, το πολιτικό πρόβλημα είναι πασιφανές, όπως ολοφάνερες είναι και οι ευθύνες της ηγεσίας τους.

Εάν δεν μπορούν να επωφεληθούν της κυβερνητικής φθοράς και αντί να κερδίζουν χάνουν ψήφους η αλλαγή ηγεσίας είναι επιβεβλημένη και για έναν ακόμη λόγο. Επειδή τα κέρδη τα εισπράττουν τα δεξιότερα της Δεξιάς κόμματα. Η Κεντροαριστερά χάνει και κερδίζει η ακραία Δεξιά. Δηλαδή ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ με τις υφιστάμενες ηγεσίες τους ουσιαστικά αιμοδοτούν τον Βελόπουλο και τη Λατινοπούλου,

που μαζί με τον επικεφαλής της Νίκης έχουν φτάσει να αθροίζουν δημοσκοπικά πάνω από το 20%. Μπορεί Ανδρουλάκης και Κασσελάκης να λένε ότι δεν φταίνε αυτοί, αλλά οι άλλοι που τους αμφισβητούν και τους υπονομεύουν, η αλήθεια όμως είναι μια και δεν μπορούν να ξεφύγουν από αυτή: Επί των ημερών τους η Αριστερά και η Κεντροαριστερά ηττώνται κατά κράτος από την Δεξιά και την Ακροδεξιά. Από τη στιγμή που δεν μπόρεσαν να εκμεταλευθουν την πτώση της ΝΔ ούτε να δώσουν ελπίδα, όραμα και προοπτική στην κοινωνία, με αποτέλεσμα οι πολίτες να στρέφονται προς τα μικρότερα κόμματα και πρωτίστως στα δεξιότερα, δεν μπορούν να ζητούν μια δεύτερη ευκαιρία. Τα κόμματα δεν είναι φιλανθρωπικές ενώσεις.

Ο τρίτος λόγος που Κασσελάκης και Ανδρουλάκης βλάπτουν σοβαρά τα κόμματά τους είναι επειδή δεν μπορούν να τους δώσουν προοπτική διακυβέρνησης. Με εξαίρεση ορισμένους φανατικούς η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών θεωρούν πως ούτε ο ένας (Κασσελάκης) ούτε ο άλλος (Ανδρουλάκης) κάνουν για πρωθυπουργοί. Τον ένα τον θεωρούν «απολίτικο» και «φαντασμένο» και τον άλλο «γραφειοκράτη» και «λίγο». Κατά συνέπεια τα δύο κόμματα, υπό την ηγεσία τους, δεν μπορούν να (ξανα)γίνουν μεγάλα και κυβερνητικά. Και όταν απουσιάζει αυτή η προοπτική το μέλλον τους είναι μάλλον η συρρίκνωση παρά η πάχυνση των ποσοστών τους.

Οι πολίτες, στους ταραγμένους καιρούς που ζούμε, αναζητούν και προτιμούν τα κόμματα που νομίζουν ότι θα τους λύσουν τα προβλήματα, θα τους παράσχουν ασφάλεια και θα καλυτερεύσουν τη ζωή τους. Όταν κυριαρχεί η πολιτική απαξία έχουμε κρίση. Και η αλήθεια είναι πως η απαξία της πολιτικής και των πολιτικών γενικεύεται. Και σε αυτό μερίδιο ευθύνης, εκτός από την κυβέρνηση, έχουν και τα κόμματα της αντιπολιτεύσεως, με ευθύνη πρωτίστως των ηγεσιών τους. Τόσο απλά και τόσο καθαρά. Κι αν δεν το καταλαβαίνουν και επιμένουν να συνεχίσουν να διευθύνουν τα κόμματά τους το μόνο που καταδεικνύουν είναι ότι υπεράνω του «εμείς» θέτουν το «εγώ». Είναι υστερόβουλοι και όχι ανιδιοτελείς.

Όσο Κασσελάκης και Ανδρουλάκης δεν κατανοούν ότι η πολιτική κατάσταση, καλώς ή κακώς, τους ξεπέρασε τόσο η επιμονή τους, να συνεχίσουν να είναι αρχηγοί, θα αποσταθεροποιεί τα κόμματά τους. Οι πολίτες επιθυμούν να λυθούν τα προβλήματά τους και όχι να παρακολουθούν έναν διαγωνισμό για το ποιός έχει μεγαλύτερη διείσδυση στην Κεντροαριστερά. Ερχόμαστε έτσι στον τέταρτο λόγο που Κασσελάκης και Ανδρουλάκης βλάπτουν τα κόμματά τους. Αντί να προσπαθήσουν να ενώσουν τον κατακερματισμένο χώρο της πληθυντικής Κεντροαριστεράς καταφεύγουν σε εγωϊσμούς και γινάτια για το παρελθόν. Αντί να συμβάλουν στη δημιουργία μιας μεγάλης Προοδευτικής Παράταξης που θα αμφισβητήσει, με όρους νίκης, τη Συντηρητική Παράταξη, ακκίζονται για το ποιός θα βάλει στο βρακί του τον άλλον, με αποτέλεσμα να ξεβρακώνονται, πολιτικά, και οι δύο. Το πρόβλημα με τους δύο άνδρες είναι ότι δεν μπορούν να μπολιάσουν τα κόμματά τους με νέες ιδέες, δεν μπορούν να εμπνεύσουν τους πολίτες, δεν μπορούν να τους δώσουν ελπίδα και να τους στρατεύσουν σ’ ένα εναλλακτικό κυβερνητικό σχέδιο.

Δυστυχώς, Stefanos και Νίκος δεν μπορούν να ακούσουν το χλιμίντρισμα της Ιστορίας. Δεν έχουν τη θεωρητική και μορφωτική επάρκεια προκειμένου να διαβάσουν τις συντελούμενες -στα καθ’ ημάς και διεθνώς- εξελίξεις και να κάνουν τις αναγκαίες προσαρμογές και μεταβολές στη στρατηγική, τις πολιτικές θέσεις και τις οργανωτικές δομές ώστε να ανασυγκροτηθεί η λεγόμενη Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη.

Δυστυχώς, και οι δύο έχασαν την ευκαιρία, που είχαν και δεν πείθουν ότι μπορούν να αλλάξουν εάν τους δοθεί δεύτερη. Η εντύπωση που συνεχίζουν να δίνουν είναι ότι ο ένας έχει το γκρίζο χρώμα των μηχανισμών και ο άλλος την πολυχρωμία των ντιχτιρντάχα. Θα πει κάποιος -και δικαιολογημένα- είχε όλα αυτά που περιγράφεις ο Μητσοτάκης πριν γίνει πρωθυπουργός; Όχι. Όμως όταν εμφανίστηκε έδωσε την εντύπωση ότι ήταν διαχειριστικά επαρκής. Και είχε σοβαρή ομάδα και όχι …Καρανίκες. Επιπροσθέτως, τότε ήταν ισχυρό το αντισυριζα μέτωπο, το οποίο και εκμεταλλεύθηκε με δεξιοτεχνία, ενώ όταν εξελέγη αρχηγός η ΝΔ ήταν μεγάλο κυβερνητικό κόμμα. Δεν χρειάστηκε να το φτιάξει, όπως έπρεπε να κάνουν Ανδρουλάκης και Κασσελάκης, οι οποίοι έγιναν αρχηγοί σε δύο μικρομεσαία και υπό διάλυση κόμματα.

Το κακό είναι ότι δεν μπορούν να τα κάνουν μεγάλα και κυβερνητικά επειδή ο ένας είναι «τηλευαγγελιστής» και ο άλλος «ομαδάρχης». Και δεν μπορούν να τα κάνουν επειδή δεν μπορούν να συντάξουν μόνοι τους μια διακήρυξη ή να γράψουν ένα άρθρο με τίτλο: «έτσι θα κυβερνήσει η Κεντροαριστερά», που να κάνει εντύπωση, να προκαλέσει συζητήσεις, και να κινητοποιήσει ανθρώπους. Περιμένουν να έλθει -κι αν δεν έλθει δεν πειράζει- η ώρα τους. Δίνουν την εντύπωση ότι τους αρκεί να ηγούνται ενός επιχορηγούμενου κόμματος. Να απολαμβάνουν τα προνόμια της εξουσίας κι ας μην είναι κυβερνητική. Όσο δεν μπορούν να γίνουν εκφραστές ενός νέου μπλοκ εξουσίας τα κόμματά τους θα φυτοζωούν. Και δεν μπορούν να γίνουν επειδή τα κόμματά τους έχουν τη μικρότερη διείσδυση στα κοινωνικά στρώματα που πλήττονται από την οικονομική κρίση. Σύμφωνα με έρευνα της Prorata στο 21% των φτωχών ανθρώπων προηγείται ο Βελόπουλος, ακολουθεί το ΚΚΕ, τρίτη δύναμη είναι τα «λοιπά κόμματα», ενώ ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ είναι κάτω και από τη ΝΔ! Με αυτή την κοινωνικο-πολιτική ακτινογραφία είναι φανερό ότι ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ δεν μπορούν να αναδιοργανωθούν με Κασσελάκη και Ανδρουλάκη.

Μπορούν μήπως με τους άλλους διεκδικητές της αρχηγίας. Δεν το ξέρουμε αφού αρχή άνδρα ή γυναίκα δείκνυσι. Ενδεχομένως, όχι. Όμως το σίγουρο είναι ότι δεν μπορούν Νίκος και Stefanos. Και δεν μπορούν γιατί βλέπουν όσο τους επιτρέπει η μυωπία τους. Θέλουν ο καθένας να είναι αρχηγός στο δικό του, κι ας είναι μικρό, κόμμα και όχι στην ηγεσία μιας μεγάλης (αντιδεξιάς και προοδευτικής) Παράταξης.

Κανείς δεν θέλει διαδικασίες σύγκλισης που μπορεί να φτάσει ακόμη και σε κοινή εκλογική κάθοδο. Κανείς δεν θα υποχωρήσει, στο όνομα της μεγάλης εικόνας, που είναι η χώρα και η ανάγκη να υπάρξει αλλαγή στη βάρδια της διακυβέρνησης. Εφόσον, Κασσελάκης και Ανδρουλάκης (επαν)εκλεγούν, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, τα χέρια τους θα τρίβουν ο Μητσοτάκης, η Λατινοπούλου, ο Βελόπουλος, αλλά και ο Κουτσούμπας. Αν ξαναβγούν οι δύο ο ιδεολογοπολιτικός και κοινωνικός άξονας θα κινηθεί περισσότερο προς τα δεξιά και σε συντηρητική κατεύθυνση. Αυτή, δυστυχώς, είναι η μόνη αλήθεια.

Αν βγει ο Κασσελάκης, Κεντροαριστερά τέλος. Κανείς στο ΠΑΣΟΚ ούτε στη Νέα Αριστερά ή τον Κόσμο του Πέτρου Κόκκαλη δεν τον αποδέχεται. Αν βγει ο Ανδρουλάκης το ΠΑΣΟΚ θα συνεχίσει το εκλογικό «τσίκι τσίκι μπομ» και μην έχοντας κυβερνητική προοπτική θα συνεχίσει να μην είναι ελκυστικό. Στον ΣΥΡΙΖΑ θα έχουμε σίγουρα διάσπαση, αλλά και στο ΠΑΣΟΚ θα αναπτυχθούν κεντρόφυγες τάσεις. Τα όσα ειπώθηκαν εναντίον Κασσελάκη και Ανδρουλάκη θα είναι δύσκολο να δικαιολογηθούν, στο όνομα δήθεν της ενότητας. Ή αυτά που λένε οι εσωκομματικοί τους αντίπαλοι είναι λόγια του αέρα ή είναι αληθή. Εάν είναι αληθή -που κατά πως λένε οι περισσότεροι και δείχνουν τα εκλογικά αποτελέσματα, είναι- ας ετοιμαστούν  όσοι άλλοι θέλουν αλλαγή να πάνε μια βόλτα στον ψυχίατρο…