Του Γιώργη Γιαννακέλλη
«Ο ριζικός κοινωνικός μετασχηματισμός δεν μπορεί παρά να είναι έργο της κινητοποιημένης και οργανωμένης κοινωνίας. Η δράση του αντάρτικου πόλης δεν μπορεί να νοηθεί σε αντίθεση με τη λαϊκή κινητοποίηση, ανεξάρτητα και αποκομμένα από αυτήν. Αν δεν υπάρχει λαϊκή στήριξη στο αντάρτικο σχέδιο, αναπόφευκτα αυτό οδηγείται στην αποτυχία. Ο αγώνας δεν μπορεί να είναι καθαρά στρατιωτικός. Χρειάζεται να είναι πολιτικοστρατιωτικός».
Δημήτρης Κουφοντίνας.
Το μέλος της 17 Νοέμβρη δεν λέει κάτι διαφορετικό απ’ αυτό που επισήμανε ο Λένιν: «Μόνο το μαζικό κίνημα μπορεί να θεωρηθεί σαν πραγματική πολιτική πάλη. Και οι μεμονωμένες τρομοκρατικές ενέργειες μπορούν και πρέπει να φέρουν όφελος μόνο όταν βρίσκονται σε στενή και άμεση σύνδεση με το μαζικό κίνημα». Β.Ι.Λένιν – (Απαντα, τ.40, σελ. 312).
Διαβάζοντας, λοιπόν το κείμενο του Γιώργου Καλαϊτζίδη μπήκα στην διαδικασία να επαναλάβω κάποιες πάγιες απόψεις μου.
Η ένοπλη πάλη –ισχυρίζονται κάποιοι σύντροφοι- όταν δεν υπάρχουν επαναστατικές καταστάσεις είναι ξένη και εχθρική με την αριστερά. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με έλλειψη μαρξιστικής – λενινιστικής κατάρτισης αλλά δηλώσεις υποταγής στην αστική νομιμότητα.
Πουθενά στην μαρξιστική – λενινιστική θεωρία δεν βλέπουμε ότι από θέση αρχής, πρέπει να καταδικάσουμε την ατομική τρομοκρατία.
Αυτή που ο Λένιν στο βιβλίο του «Ο Παρτιζάνικος Πόλεμος» περιγράφει σαν: «την ένοπλη πάλη που διεξάγουν μεμονωμένα άτομα και μικρές ομάδες αποβλέποντας πρώτο, στην εξόντωση ορισμένων ατόμων, διοικητών και ανδρών της στρατιωτικής –αστυνομικής υπηρεσίας και δεύτερον, στην κατάσχεση χρημάτων τόσο της κυβέρνησης όσο και ιδιωτών για τον εξοπλισμό και για την προετοιμασία της εξέγερσης ή για την συντήρηση των προσώπων που διεξάγουν την πάλη για την οποία μιλάμε».
Οπως μας δείχνει η διεθνής εμπειρία οι οργανώσεις μειοψηφικής επαναστατικής βίας, οι οργανώσεις “ατομικής τρομοκρατίας”, όπως τις αποκαλούσε ο Λένιν, είναι σάρκα απ’ την σάρκα του αντικαπιταλιστικού κινήματος της κοινωνικής απελευθέρωσης.
Και στην τελική μπαίνει ένα βασικό ερώτημα. Είναι ή όχι η βία η μαμή της Ιστορίας;
Είναι ή όχι η επαναστατική βία η κόκκινη γραμμή που χωρίζει επαναστάτες και ρεφορμιστές;
Το πότε και πώς ασκείται η βία, μιλάμε για ένοπλη μειοψηφική βία, αν είναι επαναστατικά σκόπιμη στη μια ή την άλλη ιστορική συγκυρία, στο ένα ή το άλλο επεισόδιο της αέναης πάλης των τάξεων, είναι ζητήματα τακτικής.
Ζητήματα που μπορούμε και οφείλουμε να τα συζητάμε μέσα στο αντικαπιταλιστικό κίνημα χωρίς όμως ποτέ να σβήνουμε αυτή την κόκκινη διαχωριστική γραμμή.
Ολοι αυτοί που επιδίδονται σε μια άκρατη πρακτορολογία το μόνο που κάνουν είναι να δίνουν τα διαπιστευτήρια τους στο κράτος και στην αστική νομιμότητα και απ’ την άλλη να σπείρουν σύγχυση σε μια μερίδα προβληματισμένου κόσμου αν το ένοπλο αποτελεί κομμάτι του κινήματος ή όχι.
Από κει και πέρα να επαναλάβουμε ότι θεωρούμε τις οργανώσεις ένοπλης μειοψηφικής βίας μέρος του επαναστατικού κινήματος,
τα άτομα που συμμετέχουν σ’ αυτές συντρόφους, άσχετα αν συμφωνούμε ή όχι με τον τρόπο δράσης τους.Ας μην ξεχνάμε επίσης ότι ο ελληνικός λαός ποτέ δεν ένιωσε να κινδυνεύει από την δράση αυτών των οργανώσεων. Άλλη είναι η βία που απειλεί όλη την ελληνική κοινωνία και όχι τα επιλεγμένα χτυπήματα των οργανώσεων μειοψηφικής ένοπλης βίας. Και αυτή είναι η βία της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Μιας βίας που δεν έχει ενόχους, δεν δικάζεται από κανένα δικαστήριο και οι δράστες της είναι οι εγκληματίες του λευκού κολάρου που υπηρετούν και στηρίζουν το απάνθρωπο καπιταλιστικό σύστημα.
Εμείς, απ’ την αρχή έχουμε προσπεράσει αντιλήψεις συνωμοσιολογικού χαρακτήρα που πάντα πίσω από τέτοιες οργανώσεις «ανακαλύπτουν», «προβοκάτορες», «μυστικές υπηρεσίες» κ.λ.π.
Αυτή την στιγμή έχουμε πολιτικούς κρατούμενους. Μπορεί κανένας να ισχυριστεί ότι η 17Ν, ο ΕΛΑ ή ο Επαναστατικός Αγώνας και η Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς ήταν δημιουργήματα ή είχαν διαβρωθεί από μυστικές υπηρεσίες;
Επειδή όλοι αυτοί οι δημοσιολόγοι, δεν θέλουν να δώσουν απάντηση στο ερώτημα ποιο είναι το κίνητρο που κάνει νέους ανθρώπους να ρισκάρουν την ίδια τους την ζωή ή στην καλύτερη περίπτωση γ’ αυτούς να σαπίσουν τα υπόλοιπα χρόνια τους στα κάτεργα μιας φυλακής, εντασσόμενοι σε μια οργάνωση μειοψηφικής βίας, αναμασούν τις παπαριές κάποιων καθεστωτικών κομμάτων, περί “προβοκατορολογίας”.
Και στην τελική ανεξάρτητα αν συμφωνεί ή όχι κάποιος με τις μορφές πάλης που επιλέγουν κάποιες οργανώσεις για να αντισταθούν στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, δεν μπορεί να μην αγανακτεί βλέποντας κάποιους να φτύνουν πάνω σε τάφους ανταρτών πόλης επιδιδόμενοι σε μια ακατάσχετη προβοκατορολογία.
Και το αντάρτικο πόλης στην χώρα μας έχει ιστορία. Εχει νεκρούς, σακατεμένους, πολύχρονα φυλακισμένους. Ας θυμηθούμε μερικούς: Χρήστος Κασίμης, Τσουτσουβής, Πρέκας, Μαρίνος, Κυρίτσης, Μαζοκόπος, Ζηρίνης και η ομάδα του κ.α”.
«Βλέπετε, οι άνθρωποι που έχουν δύναμη, μόνο ένα πράγμα ξέρουν και καταλαβαίνουν: τη βία».
Νόαμ Τσόμσκι, από το βιβλίο του Understanding Power, του 2002.
http://vathikokkino.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου