Praxis Review
Ακολουθήστε "Ποιος μπορεί να έχει αντίρρηση ότι με τα τάγματα ασφαλείας δεν διασώσαμε το αστικό καθεστώς;": Στις 7 Σεπτεμβρίου 1999, πεθαίνει ο Ιωάννης Βουλπιώτης, επιχειρηματίας, στέλεχος της Siemens και συνεργάτης των ναζί κατά την περίοδο της κατοχής.
Γεννήθηκε το 1902 στην Αθήνα, απο αστική οικογένεια. Μετά την αποφοίτησή από το γυμνάσιο, εγκαταστάθηκε στο Μόναχο, όπου σπούδασε ηλεκτρονική μηχανολογίας. Προσελήφθη ως στέλεχος του συγκροτήματος AEG-Siemens-Telefunken.
Ο "χερ ντόκτορ Βουλπιώτης" ανέβηκε γρήγορα την κλίμακα της ιεραρχίας και-πριν συμπληρώσει τα 25, ανέλαβε το ερευνητικό τμήμα της εταιρείας. Γίνεται πανίσχυρος και αναλαμβάνει πληρεξούσιος του ομίλου Siemens και εκτός Ευρώπης.
Με τη διπλή υπηκοότητα και την τεράστια πλέον περιουσία, το 1938 έρχεται στην Αθήνα για μόνιμη εγκατάσταση, με τις ιδιότητες του εκπροσώπου της Siemens/Telefunken.
Είναι η εποχή της φασιστική δικτατορίας του Μεταξά, που έχει σαν πρότυπο τους ναζί, η εποχή που σημαντικά τμήματα του αστικού κόσμου (πολιτικού, επιχειρηματικού κ.α) εκφράζουν τον θαυμασμό τους για τους φασίστες, που χτυπούν τα εργατικά συνδικάτα και τους λαικούς αγώνες και έτσι "απεγκλωβίζουν"τις "επενδύσεις"(στην συνέχεια, η ναζιστική κατοχή θα δημιουργήσει νέες "ευκαιρίες").
Δημιουργεί ένα πολυπλόκαμο δίκτυο με πολιτικούς, επιχειρηματίες κ.α για να προωθήσει τα σχέδια της Siemens (ένας απο τους μεγαλύτερους χορηγούς των ναζί). Εχει διασυνδέσεις παντού, κινεί υπογείως τα νήματα και συνδιαλέγεται αβίαστα με τους πάντες. Σαν αυθεντικός καπιταλιστής, λειτουργεί με μόνο κριτήριο το κέρδος, το να προχωρούν οι "δουλειές".
Η κόρη του περιγράφει ότι όταν πληροφορήθηκε ότι είχε ανταλλάξει θερμή χειραψία με τον Αδόλφο Χίτλερ (στην πραγματικότητα η σχέση τους δεν ήταν μόνο χειραψίες) της απάντησε: "Δεν μπορείς να καταλάβεις..για μένα ήταν δουλειά".
Χειρίζεται, μεταξύ άλλων, τις προμήθειες των τηλεφωνικών κέντρων και των ραδιοφωνικών εγκαταστάσεων και βάζει τα θεμέλια της Ανώνυμης Ελληνικής Τηλεφωνικής Εταιρείας ( ΑΕΤΕ), προδρόμου του ΟΤΕ και της Ανώνυμης Ελληνικής Ραδιοφωνικής Εταιρείας (ΑΕΡΕ), προδρόμου του ΕΙΡ, την οποία μετέτρεψε σε προπαγανδιστικό όργανο των ναζί και των εγκλημάτων τους.
Στην κατοχή, με την μεσολάβηση του Φον Ζίμενς, εμφανίζεται ως ο προνομιακός συνομιλητής των ναζί. Συγκεντρώνει την "αφρόκρεμα" των φιλοναζιστών της "καλής κοινωνίας" (Λογοθετόπουλος, Λούβαρης κ.α). Στο κατοχικό ραδιόφωνο συνεργάστηκε με την φανατική ναζίστρια Σίτσα Καραϊσκάκη (είχε διατελέσει σύμβουλος του Γκέμπελς).
Χρησιμοποιούσε την διπλή υπηκοότητα για να παριστάνει τον...πατριώτη όταν συνομιλούσε με Έλληνες και την Γερμανική όταν διαπραγματευόταν με τους ναζί. Ταυτόχρονα, ανέλαβε δράση ενάντια σε ότι θα μπορούσε να εμποδίσει τις "επενδύσεις", δηλαδή την αντιφασιστική αντίσταση.
Οι αστοί "αντιστασιακοί" ήταν εύκολη λεία για τον Βουλπιώτη αφού (και με τις γνωστές μεθόδους) μπορούσε να τους δείχνει ότι αυτά που τους ένωναν μαζί του ήταν πολύ περισσότερα απο αυτά που τους χώριζαν.
Κατάφερε να εμπλακεί και με τον ΕΔΕΣ με αποτέλεσμα ο ΕΔΕΣ Αθηνών να περάσει με το μέρος των ναζί και να αποκυρηχθεί απο την ηγεσία της οργάνωσης, η οποία έστειλε επιστολές προς τα μέλη της ότι ο Βουλπιώτης είναι "καθαρά Γκεσταπίτης".
Όμως ο πραγματικός αντίπαλος του ήταν το ΕΑΜ και η δράση των κομμουνιστών, αφού εκεί τα δίκτυα του Βουλπιώτη δεν είχαν ούτε πρόσβαση, ούτε αξία. Έτσι πρωταγωνίστησε στην ίδρυση των "Ελληνικών Ες Ες" των εγκληματικών ταγμάτων ασφαλείας, που, μαζί με τους ναζί, οργάνωσαν πολλά απο τα μεγαλύτερα εγκλήματα που έζησε ποτέ η χώρα.
Χρόνια μετά, ο Βουλπιώτης υπερασπιζόταν την ίδρυση των "Ελληνικών Ες Ες" επειδή "προστάτεψαν το αστικό καθεστώς" (δηλαδή τους επιχειρηματίες και τις "επενδύσεις" τους). Αυτή ακριβώς ήταν η γραμμή και του δωσίλογου Ράλλη στις συνομιλίες του με τους ναζί, όταν ίδρυσε τα τάγματα αλλά και στο δικαστήριο δωσιλόγων.
Όταν η έκβαση του πολέμου άρχισε να αλλάζει, άρχισε επαφές και με φιλοβρετανικούς κύκλους για να εξασφαλίσει τα συμφέροντα του.
Μετα την κατοχή, παραπέμφθηκε σε δίκη (1946) με βαρύτατες κατηγορίες ("ενίσχυσε την πολεμικήν προσπάθεια του εχθρού και εξήρεν το έργον αυτού διά του ραδιοφώνου ενσπείρων την ηττοπάθειαν μεταξύ του ελληνικού λαού. Κατέδωκεν έλληνας πολίτας και αξιωματικούς εις τον εχθρόν, εκμεταλλευόμενος δε την γερμανομάθειάν του και την θέσιν του συνήψε μετά της γερμανικής εταιρείας Τελεφούνκεν εις την οποίαν παρέδωκεν όλους τους ελληνικούς ραδιοσταθμούς").
Όμως, οι (προ) κατοχικές δομές ήταν-στην ουσία-άθικτες και το αστικό κράτος χρησιμοποιούσε όλους τους μηχανισμούς για να καταδιώξει την αντίσταση και τον λαό. Ο Βουλπιώτης ενεργοποιήσε το δίκτυο του με τα "πάρε-δώσε" απο την κατοχή.
Στο δικαστήριο εμφανίστηκαν μάρτυρες και "προσωπικότητες" που έπλεκαν το..εγκώμιο του. Τελικά όχι μόνο αθωώθηκε αλλά και του αποδόθηκαν πίσω και τα περιουσιακά στοιχεία του, που είχαν κατασχεθεί! Μια δεύτερη δίκη, το 1948, είχε τα ίδια αποτελέσματα αφού...απαλλάχτηκε λόγω αμφιβολιών (!) και ο Βουλπιώτης συνέχισε την δράση του ανενόχλητος.
Το 1954, η κυβέρνηση Παπάγου αποφάσισε να προχωρήσει στην προκήρυξη διεθνή διαγωνισμού για προμήθεια τηλεφωνικού/ραδιοφωνικού εξοπλισμού. Ο Βουλπιώτης ισχυρίστηκε ότι η Ελληνική κυβέρνηση, δια του τότε υπουργού Μαρκεζίνη, είχε ήδη δεσμευθεί προς την Siemens.
Ξέσπασε σάλος, ο Μαρκεζίνης αποχώρησε απο τον Ελληνικό Συναγερμό και η κυβέρνηση δεσμεύθηκε έναντι της εταιρείας πως θα τηρούσε τις υποχρεώσεις της.
Στις διαπραγματεύσεις που ακολούθησαν, ο Βουλπιώτης συγκρούστηκε και με τους Υπουργούς Καραμανλή (δημοσίων έργων) και Παπακωνσταντίνου (συγκοινωνιών). Αυτοί έλεγαν ότι προέβαλλε "υπερβολικές απαιτήσεις", αυτός ότι ο Παπακωνσταντίνου του ζήτησε υπερβολικά "ανταλλάγματα" (100.000 δολάρια) για να υπογράψει την σύμβαση.
Οπως αποκαλύφθηκε, ο Βουλπιώτης αξίωνε να τον προσλάβουν στον ΟΤΕ ως τεχνικό σύμβουλο για 10 χρόνια με αμοιβή 1 εκατομμύριο δολάρια, ενώ ο Παπακωνσταντίνου είχε αντιπροτείνει 5 χρόνια, με αμοιβή 240.000 δολάρια.
Το σκάνδαλο πήρε δημοσιότητα και η Siemens αποφάσισε να αλλάξει εκπρόσωπο, για να συνεχιστεί ενέργειες του Βουλπιώτη, ο οποίος την εκπροσωπούσε στην Ελλάδα απο το 1938).
O Bουλπιώτης οδηγήθηκε σε δίκη (για δυσφήμιση του Παπακωνσταντίνου), καταδικάστηκε σε 12 μήνες φυλάκιση, αλλά εξέτισε τους 9. Μετά, επέλεξε να ζήσει στην αφάνεια.Πέθανε 7 Σεπτεμβρίου 1999.
Η ιστορία του (κάθε) Βουλπιώτη είναι, τελικά, άλλη μια απόδειξη της σχέσης καπιταλισμού-φασισμού:
"Οποιος δε θέλει να εγκαταλείψει την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής,όχι μόνο δε θ' απαλλαγεί από το φασισμό, αλλά θα τον χρειάζεται (Μπρέχτ).
Πηγές: "Η εμπειρία της Κατοχής και της Αντίστασης στην Αθήνα", Μενέλαος Χαραλαμπίδης (2012), "Άγγελος ή δαίμονας: ο αμφιλεγόμενος πατέρας μου", Ιζαμπέλλα Παλάσκα, "Ιωάννης Βουλπιώτης: Ο Ελληνας που συμπάθησε ο Χίτλερ", Λένα Παπαδημητρίου,"Δίκες των δοσίλογων", Δημήτρης Κουσουρής, ΕΔΕΣ. Άγνωστες πτυχές από την ιστορία της οργάνωσης", Ιωάννης Σ. Παπαφλωράτος, "Ιστορία της Σύγχρονης Ελλάδας (1941-1974)", Σόλων Γρηγοριάδης, "Η αυτολογοκριμένη μνήμη: Τα Τάγματα Ασφαλείας και η μεταπολεμική εθνικοφροσύνη", Τάσος Κωστόπουλος.
https://www.press-gr.com/2025/09/blog-post_965.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου