ΣΧΟΛΙΑΝΑ 148 ΦΕΤΙΧΟΛΟΓΙΕΣ…

Γράφει ο Βασίλης Χασιώτης

Ο Talcott Parsons «…λέει, πως το χρήμα δεν έχει εγγενή αξία. Είναι ένα μέσο ανταλλαγής που ολόκληρη η αξία του βασίζεται στην εμπιστοσύνη εκείνων που το χρησιμοποιούν : η σημασία του είναι συμβολική»

Φρανσουά Σατελέ – Έβελιν Πιζιέ – Κουσνέρ : Οι πολιτικές αντιλήψεις του 20^ου αιώνα, εκδ. ΡΑΠΠΑ, Αθήνα, 1982, σελ. 592-593

Πολύ κουβέντα περί του………«φετιχ» του νομίσματος (του ευρω) τελευταία…

Είναι το ευρώ φετίχ ή φετίχ είναι ο λαός;…

Ιδού το ερώτημα (για κάποιους)…

Να το κάνω λίγο πιο λιανά το πράγμα…

Όλη αυτή η κουβέντα και ο θόρυβος που σήκωσε και σηκώνει, έχει σαν πυρήνα της το Μνημόνιο και τις συνέπειές του…

Λοιπόν δεν χρειάζεται να περιπλέκουμε τα πράγματα…

Είναι αρκετά απλά…

Απ’ τη μια έχουμε εκείνους που θεωρούν τη μνημονιακή πολιτική, ως φετίχ, ΤΗ ΜΟΝΗ ΣΩΤΗΡΙΑ πολιτική, ανεξάρτητα το πόσο επώδυνη είναι, ως ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΑΝΑΦΟΡΑΣ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ, ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΑΣ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΗΣ, και από την άλλη, εκείνους που δεν αποδέχονται αυτό το φετίχ.

Τι σημαίνει η άποψη των πιστών αυτού του νεοφετιχισμού;

Ότι η κοινωνία, οφείλει να ΥΠΟΤΑΧΘΕΙ στις συνέπειες του μνημονίου, ανεξάρτητα αν, κατά δηλώσεις των ίδιων της των σχεδιαστών και εκτελεστών, εκείνων δηλαδή που τη χαρακτήριζαν ως το «φάρμακο που σκοτώνει τον ασθενή», ή του ίδιου του ΔΝΤ που, όπως αποκάλυψε ο κ. Παναγιώτης Ρουμελιώτης, ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΕΞ ΑΡΧΗΣ ότι το Μνημόνιο οδηγεί στην αποτυχία και την ελληνική κοινωνία και οικονομία στα βράχια.

Όλα αυτά δεν έχουν σημασία : Μνημόνιο και ξερό ψωμί, μνημόνιο και απονεκρωμένη τη κοινωνία.

Έχουμε κι εκείνους, από την άλλη, που θεωρούν τη μνημονιακή πολιτική, κρίνοντάς την τουλάχιστον εκ του αποτελέσματος, αν όχι πριν την εφαρμογή της, ως τη πολιτική που σκοτώνει την οικονομία και την κοινωνία, αφού, όχι μόνο το μνημόνιο μα γενικότερα καμία πολιτική ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΣΤΟΧΟΥΣ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝ Η ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΠΡΟΫΠΟΘΕΤΕΙ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ, ΧΑΡΙΝ ΤΟΥ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΣ ΛΙΓΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ Η ΕΝΟΣ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΟΥ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΣ, ΟΠΩΣ ΤΟ ΕΥΡΩ, ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΟΜΩΣ Η ΥΠΑΡΞΗ ΚΑΙ Η «ΕΠΙΤΥΧΙΑ» ΑΠΑΙΤΕΙ ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΕΝΟΣ ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ ΜΙΑΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ.

Με λίγα λόγια, είναι ο λαός και η κοινωνία το σημείο αναφοράς, στο οποίο οφείλονται να προσαρμόζονται και υποτάσσονται οι κάθε είδους πολιτικές.

Συνοψίζοντας :

{Α} Έχουμε από δω ένα λαό και μια κοινωνία που αποτελούν τα πόδια που προσκυνούν το Μνημόνιο, που αποτελεί το κεφάλι στη προκείμενη προσωποποίηση, την πολιτική που επιβάλλει.

{Β} Έχουμε από την άλλη, την αντιστραμμένη εικόνα αυτής που παρουσιάζεται παραπάνω : ένα Μνημόνιο υποβαθμισμένο στο επίπεδο των «ποδιών» και τη κοινωνία αναβαθμισμένη στο επίπεδο του «κεφαλιού».

Αυτά είναι τα δύο φετίχ…

Λοιπόν, ο καθένας ας στοιχηθεί πίσω από το κάθε φετίχ που θεωρεί πιο κατάλληλο για τον εαυτό του και τη προσωπικότητά του.

Μόνο μη μου δηλώσετε κάποιο «τρίτο δρόμο» : όχι ότι δεν θα μπορούσε να υπάρξει, αλλά το φετίχ {Α} παραπάνω, απέκλεισε κάθε τέτοιο ενδεχόμενο : ή προσκυνάτε το Μνημόνιο χωρίς αμφισβητήσεις, άντε να ικετεύσετε για λίγο έλεος στο ζήτημα της παράτασης του πόνου σας, ή αλλιώς, πόλεμος μέχρις εσχάτων!