ΣΠΥΡΟΣ ΜΟΥΣΤΑΚΛΗΣ: ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ 1986, ΠΛΗΡΩΣΕ ΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΧΟΥΝΤΑ

«Του ζήτησαν να μαρτυρήσει / Δε μίλησε / Του τσάκισαν τα δόντια / Του τσάκισαν τα δάχτυλα / Του τσάκισαν τα πλευρά / Σιωπούσε / Του ’καψαν το στήθος / Του ’καψαν τα πόδια / Του ’καψαν την κοιλιά / Δε μαρτυρούσε / Του θραύσαν τις μασέλες / Του μάτωσαν τα νεφρά / Του συνθλίψαν τους όρχεις / Αυτός σιωπούσε / Κοίταζε μόνο / Αιώνες μακριά / Με τα μάτια / Του Ιησού».

Της Π. Μ.

Μεγάλη Δευτέρα ήταν όταν πριν 35 χρόνια, το 1986, σαν σήμερα ο αγωνιστής σύμβολο του αντιδικτατορικού αγώνα Σπύρος Μουστακλής πλήρωσε με την ζωή του τα βασανιστήρια που υπέστη στα μπουντρούμια του ΕΑΤ-ΕΣΑ από τους Χατζηζήση, Θεοφιλογιαννάκο, Σπανό και τα πρωτοπαλίκαρά τους.

Μεγάλη Δευτέρα ήταν όταν ο Σπύρος Μουστακλής άφηνε την τελευταία του πνοή σε κάποιο θάλαμο του 401 Στρατιωτικού Νοσοκομείου Αθηνών, στο ίδιο νοσοκομείο που είχε μεταφερθεί το 1973, μισοπεθαμένος από την "ειδική μεταχείριση" που του επεφύλαξαν οι βασανιστές του.
Κρατήθηκε στα κρατητήρια του ΕΑΤ-ΕΣΑ για 47 ημέρες όπου βασανίστηκε άγρια. 

Κατά τη διάρκεια των βασανιστηρίων ένα βίαιο χτύπημα στην καρωτίδα προκάλεσε εγκεφαλικό με αποτέλεσμα να διακομιστεί (με καθυστέρηση πολλών ωρών) στο 401 Γ.Σ.Ν.Α., όπου εισήλθε με το ψευδώνυμο "Μιχαηλίδης" και αιτιολογία εισαγωγής "τρακάρισμα στον Ιππόδρομο".
Το εγκεφαλικό του προκάλεσε ολική παράλυση των δεξιών του άνω και κάτω άκρων. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στην Πολυκλινική Αθηνών και ακολούθως στο ΚΑΤ,

όπου παρέμεινε για δυο χρόνια, υποβαλλόμενος σε εντατικές φυσικοθεραπείες. Ύστερα από προσπάθειες πολλών μηνών, ο Μουστακλής κατάφερε να σταθεί όρθιος και να περπατήσει, αλλά δεν μπόρεσε να ξαναμιλήσει.

Ο Σπύρος Μουστακλής γεννήθηκε στο Μεσολόγγι, το 1926 και στα 16 του χρόνια μπήκε στην αντίσταση πολεμώντας στο πλευρό του Ζέρβα. Λίγο αργότερα τραυματίστηκε σοβαρά στο πόδι, σε κάποια μάχη κατά των Ιταλών. Έλαβε μέρος όμως και σε δύο μάχες κατά του ΕΛΑΣ στον εμφύλιο. 

Κατατάχτηκε στο στρατό, από όπου αποτάχθηκε το 1967 και αμέσως μπήκε στην αντίσταση κατά της χούντας μαζί με άλλους δημοκρατικούς αξιωματικούς,

Συλλαμβάνεται το 1969 και οδηγείται στο ΕΑΤ-ΕΣΑ και από εκεί εξορίζεται στη Σαμοθράκη και στη συνέχεια στον Άγιο Νικόλαο Αρκαδίας.

Στα τέλη του 1972 μυείται στο Κίνημα του Ναυτικού και αγωνίζεται στο πλευρό του Τάσου Μήνη. 

Στη συνέχεια συλλαμβάνεται και ξαναφυλακίζεται στην ΕΣΑ. Αποτέλεσμα των φρικτών βασανιστηρίων, είναι μία απόφραξη στην καρωτίδα. Οι βασανιστές του τον αφήνουν επί μέρες αβοήθητο ώσπου τελικά αποφασίζουν να τον στείλουν στο 401, από όπου βγαίνει παράλυτος.Μετά από χρόνια ο Στ. Παττακός σχετικά ερωτηθείς δήλωσε κυνικά "Καλά του κάναμε. Να ησυχάσουμε. Η δύναμις επιβάλλεται δια παντός τρόπου. Ό,τι δε λύνεται, κόβεται. Σπαθί." 

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του , ζούσε με μια σύνταξη 110. 000 δρχ. αυτός η γυναίκα του Χριστίνα και η κόρη του Ναταλία.

Χαρακτηριστικοί είναι οι στίχοι του Αντώνη Δωριάδη για το μαρτύριο του Σπύρου Μουστακλή: 

«Του ζήτησαν να μαρτυρήσει / Δε μίλησε / Του τσάκισαν τα δόντια / Του τσάκισαν τα δάχτυλα / Του τσάκισαν τα πλευρά / Σιωπούσε / Του ’καψαν το στήθος / Του ’καψαν τα πόδια / Του ’καψαν την κοιλιά / Δε μαρτυρούσε / Του θραύσαν τις μασέλες / Του μάτωσαν τα νεφρά / Του συνθλίψαν τους όρχεις / Αυτός σιωπούσε / Κοίταζε μόνο / Αιώνες μακριά / Με τα μάτια / Του Ιησού».

Ο πίνακας του χαράκτη Τάσσου.

http://tsak-giorgis.