Συμπληρώθηκαν 51 χρόνια από τα ξημερώματα της 25η Φλεβάρη του 1973, μια εποχή που επικρατούσε η δικτατορία των συνταγματαρχών, οι μπάτσοι θεωρούσαν τους εαυτούς τους “κράτος εν κράτει” και η προκλητικότητά τους ήταν η αιτία να δημιουργηθεί το μακελειό που δημιούργησε ο Νίκος Κοεμτζής, σκοτώνοντας δυο απ’ αυτούς, καθώς και έναν άλλο τύπο από την παρέα τους και τραυματίζοντας άλλους 7 θαμώνες που βρισκόταν στο νυχτερινό κέντρο «Νεράιδα».
Ηταν η εποχή που ο Ν. Κοεμτζής μόλις είχε βγει από την φυλακή, όπου είχε εκτίσει την ποινή που του είχε επιβληθεί του για μικροκλοπές. Μαζί με τον αδερφό του, Δημοσθένη, και με την παρέα του, πηγαίνει στην Κυψέλη σε ένα μαγαζί για να γιορτάσει την ελευθερία του.
Οπως αναφέρουν δημοσιεύματα ο Νίκος Κοεμτζής είχε ανέκαθεν προβλήματα με την αστυνομία. Ήταν γιος του Παναγιώτη και της Αναστασίας Κοεμτζή, οι οποίοι, λόγω της συμμετοχής τους στο ΕΑΜ επί Κατοχής, υπέστησαν διώξεις από τις κρατικές αρχές κατά τηνμεταπολεμική περίοδο.
Το ξύλο στον πατέρα του, οι συνεχείς φυλακίσεις του κατά την περίοδο του εμφυλίου και το κυνηγητό, που οδήγησε την οικογένεια στο να μετακομίζει συνεχώς για να γλιτώσει, «γέννησαν» το μένος του Νίκου απέναντι στις Αρχές και στους ένστολους.
Όταν δε άρχισαν να κυνηγούν τον ίδιο, λόγω του αριστερού παρελθόντος του πατέρα του, και να τον τραβολογούν κάθε τόσο στην Ασφάλεια, αλλά και να τον κακομεταχειρίζονται, το μίσος μεγάλωνε ολοένα και περισσότερο.
Μάλιστα, κάποια στιγμή, αστυνομικοί είχαν ζητήσει από τον «συνήθη ύποπτο», Νίκο, να γίνει χαφιές, αλλά ο Νίκος αρνήθηκε.
Ο ίδιος, πάντως, θεωρούσε πως οι αστυνομικοί που διασκέδαζαν το μοιραίο βράδυ στη «Νεράιδα» τον είχαν αναγνωρίσει και γι’ αυτό παρενόχλησαν την παρέα του.
Το τι ακριβώς συνέβη το βράδυ του μακελειού, στο νυχτερινό κέντρο «Νεράιδα» μας περιγράφει με πολύ παραστατικό τρόπο ο Παύλος Τάσιος που σκηνοθέτησε το 1980 την ταινία- αριστούργημα
«Παραγγελιά!», το σχετικό απόσπασμα της οποίας παραθέτουμε.
Υ.Γ: Για την ιστορία να προσθέσουμε ότι ο Νίκος Κοεμτζής καταδικάστηκε τρεις φορές σε θάνατο και επτά σε ισόβια και ο αδελφός του, Δημοσθένης, σε τρία χρόνια φυλάκιση. Λόγω της κατάργησης της θανατικής ποινή του επιβλήθηκαν ισόβια και έμεινε στην φυλακή για 23 ολόκληρα χρόνια. Αποφυλακίστηκε τον Μάρτη του 1996 και από τότε ζούσε φτωχός και μόνος του.
Είχε γράψει την αυτοβιογραφία του στο βιβλίο «Νίκος Κοεμτζής – Το μακρύ ζεϊμπέκικο». Μέχρι την τελευταία του πνοή, μια μέρα του Σεπτέμβρη του 2011, στα 73 του χρόνια, η πώληση αυτού του βιβλίου από τον ίδιο, ήταν το μόνο του εισόδημα.
Της Αλέκας Ζορμπαλά
Όπου και να πας, ο φάκελος θα σε ακολουθεί” του είπε ο κομμουνιστής πατέρας του.
Και τον ακολουθούσε και δεν τον άφηναν να ησυχάσει, αλλά αυτός είπε “Δεν θα γίνω ρουφιάνος της αστυνομίας”
“Θόλωσε” το μυαλό του, και πήρε το αίμα του πίσω, όταν αστυνομικοί προσέβαλαν την ιερή μυσταγωγία του ζεϊμπέκικου του “μικρού” και τους πήρε στον όλεθρο, μαζί του, σαν σήμερα,
γι’αυτή την παραγγελιά..3 σε θάνατο, 8 ισόβια, αποφυλακίστηκε το 1996.
Σκληρός με κάθε μορφή εξουσίας, ευαίσθητος με ό,τι αγαπούσε.
Θα τον θυμάμαι πάντα, έξω από τη πύλη της Ευελπίδων πουλώντας το βιβλίο του για να ζήσει, ήρεμος και πάντα ανυπότακτος
“Μακρύ ΖεΪμπέκικο για τον Νίκο”
Έπος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου