Μία από τις λίγες ιδιαίτερες ιστορίες που θα φέρει στο φως ο Μάκης Δελαπόρτας
στο βιβλίο του με τον προσωρινό τίτλο «Ενα παιδί ανάμεσα στα αστέρια», το οποίο
αποτελεί κατάθεση ψυχής. Μαζί και άλλες ευσυγκίνητες καταστάσεις, άγνωστες, που
μας πάνε πίσω. Αυτές τις στιγμές αλλά και τις εμπειρίες του μεταφέρει ο κ.
Δελαπόρτας, ενώ βρίσκεται ώρες μπροστά στον υπολογιστή του και σκαλίζει τις
μνήμες που,
κράτησε ηθελημένα και που στο πέρασμα του χρόνου κατάλαβε ότι
οφείλει να τις δημοσιοποιήσει, γιατί δεν του ανήκουν.«Είναι ένα δικό μου βιβλίο, αυτοβιογραφικό θα ’λεγα, από όσα έχω ζήσει μέχρι σήμερα, από τις εμπειρίες μου, από τα βιβλία που έχω γράψει για όλους αυτούς τους μεγάλους, που δεν τα έχω μοιραστεί με κανέναν ποτέ ούτε τηλεοπτικά ούτε σε συνεντεύξεις μου. Είναι η κατάλληλη στιγμή να μοιραστώ αυτά τα πολύ ιδιαίτερα που έχω ζήσει με αυτούς τους μύθους. Πώς ένα παιδί κέρδισε την εμπιστοσύνη αυτών των δύσκολων και απαιτητικών ανθρώπων και του άνοιξαν την ψυχή τους. Γιατί ομολογώ ότι δεν ήταν καθόλου εύκολοι».
Στο τιμόνι ο Μάκης Δελαπόρτας, ο ηθοποιός που εμπιστεύτηκε η Αλίκη Βουγιουκλάκη από τότε που ήταν έφηβος. «Ηταν σαν μια νεράιδα που με άγγιξε με το μαγικό της ραβδάκι». Ετσι αισθάνθηκε. Κι έτσι ήταν. Κοντά στην τότε εθνική μας σταρ άλλαξε η ζωή του. Ηταν εκείνη που πίστεψε στο ταλέντο του και τον προέτρεψε να γράψει τις βιογραφίες όλων των μεγάλων. «Εσύ μπορείς ναα κάνεις πολύ καλά αυτά τα συλλεκτικά λευκώματα».
Από τότε ο Μάκης Δελαπόρτας έγραψε 22 βιβλία. Ξεκινώντας από την Αλίκη, συνέχισε με την Τζένη Καρέζη, τη Ρένα Βλαχοπούλου, τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, τον Ντίνο Ηλιόπουλο, τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, την Αννα Καλουτά, τη Ζωζώ Σαπουντζάκη, τη Μαίρη Λίντα και τον Μανώλη Χιώτη, τον Φρέντυ Γερμανό, τον Στέλιο Καζαντζίδη, τον Νίκο Φώσκολο, για το μιούζικαλ, για τη Γιουροβίζιον κ.ά.
Για την Αλίκη Βουγιουκλάκη λέει με σιγουριά σήμερα ο συγγραφέας ότι «ήταν ανασφαλής. Φοβόταν τη μοναξιά και ήθελε πάντα να έχει κόσμο γύρω της. Αυτή της η στάση, κατά τη γνώμη μου, την έκανε να δίνει περισσότερα πράγματα από όσα έπρεπε στους συντρόφους της».
- Ποιος ήταν ο άντρας που σημάδεψε τη ζωή της;
Νομίζω ότι ο μεγάλος έρωτας της ζωής της ήταν ο Κύπριος επιχειρηματίας Γιώργος Ηλιάδης (σ.σ.: ο δεύτερος σύζυγός της). Με τον Παπαμιχαήλ τους συνέδεσαν άλλα πράγματα. Ηταν η καριέρα τους. Οι επιτυχίες τους στη σκηνή και στον κινηματογράφο, αλλά περισσότερο ο γιος τους. Η Αλίκη ερωτεύθηκε παράφορα τον Ηλιάδη και αγάπησε βαθιά τον Κώστα Σπυρόπουλο.
Για την Αννα Καλουτά μας λέει: «Εζησα από κοντά και την Αννα Καλουτά, τον θρύλο του θεάτρου. Απίστευτη εμπειρία. Μου διηγήθηκε η ίδια την καταστροφή της Σμύρνης που έζησε σε πολύ μικρή ηλικία. Ηταν κάτω από μία βάρκα στη στεριά ενώ έπεφταν βόμβες. Οσο για τη σχέση της με την αδελφή της, ήταν καθαρά σχέση εξάρτησης από τη δική της πλευρά και όχι της Μαρίας.
»Η Μαίρη Λίντα δεν ξεπέρασε ποτέ τον χωρισμό της από τον Μανώλη Χιώτη. Μου είχε εκμυστηρευθεί ότι είχε μετανιώσει που τον χώρισε. “Αν δεν χωρίζαμε τότε, ο Χιώτης θα ζούσε για πολλά χρόνια, ενώ έφυγε δύο χρόνια μετά τον χωρισμό μας” μου είχε πει.
»Ο Νίκος Φώσκολος, όταν του διάβασα τα πρώτα κείμενα του βιβλίου που αναφέρονταν στα παιδικά του χρόνια έκλαψε μπροστά μου με αναφιλητά. Αυτή ήταν και η πιο σημαντική επιβράβευση τής μέχρι τότε δουλειάς μου. Ενας συγγραφέας της σπουδαιότητας του Φώσκολου να εμπιστεύεται εμένα να γράψω τη βιογραφία του ήταν ό,τι πιο σημαντικό.
»Δεν θα ξεχάσω, επίσης, τη συγκίνηση της Ζωζώς Σαπουντζάκη, όταν μου μίλαγε για τη μοναξιά που φοβόταν πάντα και γιατί δεν απέκτησε ένα παιδί. Αυτό της είχε στοιχίσει πάρα πολύ. Και έμεινε μόνη. Σε αντίθεση με τη Μάρθα Καραγιάννη, που της αρέσει πολύ όπως ζει σήμερα με τους φίλους της και είναι συνειδητοποιημένη. Εχει χορτάσει τη ζωή της και έχει αποφασίσει να κλείνει μόνη της την πόρτα της. Λύγισε μπροστά στην αδυναμία που είχε για τη μητέρα της. Κι όταν έχασα τον δικό μου πατέρα με συμβούλευσε. “Φύγε από το σπίτι. Να μη μείνεις με τη μητέρα σου, γιατί θα εξαρτηθεί από εσένα και δεν θα σε αφήσει να ζήσεις και να κάνεις πράγματα”.
»Με τον Ντίνο Ηλιόπουλο συνεργαστήκαμε και στη σκηνή στο μιούζικαλ “Μια Κυριακή στη Νέα Υόρκη”. Αγαπούσε και βοηθούσε πολύ τα νέα παιδιά. Ηταν τζέντλεμαν με την κλασική έννοια. Ετσι εξηγείται και η επιγραφή που ήθελε να βάλουν στο μνήμα του: “Κυρίες μου, με συγχωρείτε που δεν μπορώ να σηκωθώ”.
»Τον Καζαντζίδη δεν τον ήξερα πολύ καλά. Τον γνώρισα όμως μέσα από πράγματα που αγαπούσε, όπως η βάρκα του, που τη διατηρεί ακόμα η Βάσω στον Αγιο Κωνσταντίνο. Μου μίλησε η έρημη βάρκα όπως την είδα. Τότε κατάλαβα γιατί την κρατάει. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ημέρα που μπήκα στο γραφείο του Φρέντυ Γερμανού. Μόλις είδα τη γραφομηχανή του και τα γυαλιά του ρίγησα, σαν να ένιωσα από κοντά την ενέργειά του».
«Ενα παιδί ανάμεσα στα αστέρια». Μετράει αστέρια και πεφταστέρια στην ξαστεριά της νύχτας. Το παιδί εκείνο το βράδυ ξενύχτησε γράφοντας ιστορίες για τα αστέρια. Τα είχε μετρήσει ένα ένα. Ηταν όλα. Τα βρήκε σωστά.
Το σοκ του Δημήτρη
Ξεφυλλίζοντας τις σημειώσεις του ο Μάκης Δελαπόρτας στέκεται στον Δημήτρη Παπαμιχαήλ και θυμάται: «Ενα βράδυ είχαμε πάει σε ένα ρεμπετάδικο στου Ψυρρή να διασκεδάσουμε. Μαζί μας ήταν και η Νάντια Μουρούζη. Στον Δημήτρη άρεσε πάντα να τραγουδάει σε αυτά τα μαγαζιά. Παρ’ ότι ήταν ταλαιπωρημένος από τις πολλαπλές εγχειρήσεις στο πόδι βγήκε και τραγούδησε με μοναδικό τρόπο το “Κάτω στον Πειραιά στα Καμίνια” και το “Με τον βοριά σ’ αναζητώ, με τον βοριά σε χάνω” του Ζαμπέτα. “Βρε, Δημήτρη μου, πώς κατάντησες έτσι;” του πέταξε κατάμουτρα ένας θαμώνας. Ο Δημήτρης σοκαρίστηκε τόσο που αυτή ήταν η τελευταία του έξοδος».
Το δείπνο της Ρένας
Πόσα και πόσα δεν καταγράφηκαν εντός του ενώ προσπαθούσε να αναβιώσει τις ζωές όλων αυτών των προσωπικοτήτων. Ανεξάντλητες ιστορίες…
«Είχαμε πάει με τη Ρένα Βλαχοπούλου στον Σπανό. Πριν μπούμε στο μαγαζί μου είχε πει: “Δεν χρειάζεται να βαρυστομαχιάσουμε, να πιούμε πολύ για να απολαύσουμε το πρόγραμμα”. Εντελώς ξαφνικά σηκώθηκε, πήρε το μικρόφωνο και έδωσε μία άλλη ερμηνεία στο γνωστό τραγούδι του Σπανού “Στην Αριστοτέλους”. “Πώς το ’παθες και τραγούδησες;” τη ρώτησα. “Ξέρω εγώ τι κάνω” μου απάντησε και πρόσθεσε: “Δεν έχω λεφτά μαζί μου και έτσι έβγαλα το μεροκάματο για σήμερα”. Στο παρατεταμένο χειροκρότημα η ανεξάντλητη Ρένα σχολίασε μεγαλόφωνα: “Μη χειροκροτείτε”. Αναυδος ο κόσμος. “Τι με κοιτάτε;” συνέχισε και απευθύνθηκε στην κατάμεστη αίθουσα με το γνωστό της χιούμορ: “Απλά, πληρώστε το δείπνο”. Τι να πρωτοθυμηθώ από τη Ρένα. Μήπως κάποια Χριστούγεννα που πήγε στις φτωχογειτονιές της Κοκκινιάς και μοίραζε χρήματα στους φτωχούς που ζούσαν στις παράγκες;».
διαβαστε
αναλυτικά στην espresso
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου