Ο ΣΗΜΙΤΙΣΜΟΣ...Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΩΡΙΑ

ΟΙ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΙ της εξουσίας δεν θέλουν ανθρώπους με σπονδυλική στήλη. Γι’ αυτό άκαμπτα επιδιώκουν να σπάσουν τη σπονδυλική στήλη των πολιτών και να τους μετατρέψουν σε ερπετά που να μυρίζουν και να γλύφουν την εξουσία, σε μια μάζα πειθαρχημένη, άβουλη και αποκτηνωμένη.
Έτσι μας ήθελε ο κ. Σημίτης:ραγιάδες της εξουσίας.

Ανδρέας-Σημίτης

Ο Ανδρέας, όπως είναι γνωστό,  δεν έτρεφε καμιά εκτίμηση για το Σημίτη. Όχι μόνο γιατί τον θεωρούσε «στενό μυαλό» (στα πρώτα χρόνια όλοι στο ΠΑΣΟΚ αυτή την εκτίμηση είχαν), αλλά και «αχυράνθρωπο», συσκευασμένο προϊόν των συγκροτημάτων.

Το 1979 τον υποχρεώνει να παραιτηθεί από το Ε.Γ. και τον αφήνει έξω από τη Βουλή το ’81.

Το 1991, το καλοκαίρι, ο Ανδρέας ήταν έτοιμος να διαγράψει το Σημίτη. Η απόφαση ανεστάλη την τελευταία στιγμή, μάλλον με παρέμβαση Χυτήρη ή Γεννηματά. Η αιτία; Συγχαρητήριο τηλεγράφημα του Σημίτη στο Συνέδριο του ΣΥΝ προς τη Μαρία Δαμανάκη (πρόεδρος του ΣΥΝ), η οποία τον είχε στείλει στο Ειδικό Δικαστήριο. Φυσικά αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Διότι σε όλη τη διάρκεια των «μαύρων» ημερών του 1989 και της δίωξης του Ανδρέα, ο Σημίτης από τις στήλες του «βήματος» μιλούσε για «κάθαρση» και είχε παρασκηνιακές επαφές με ηγετικά στελέχη του ΣΥΝ. Ο Σημίτης ήταν πάντα ο άνθρωπος των παρασκηνίων που «υπόσκαπτε» τον Ανδρέα.

Στον ίδιο χρόνο το 1991 (χρόνος της Δίκης του Ανδρέα) η κρίση με το Σημίτη επιδεινώθηκε. Τότε, στον απόηχο της Δίκης, βουλευτές του «κλίματος Σημίτη» αποφασίζουν να «κτυπήσουν», ζητώντας την αποχώρηση του Ανδρέα.

Αυτή η «κίνηση» κατακεραυνώθηκε από τον Ανδρέα στη Βουλή. Εκεί μίλησε για πρώτη φορά ανοικτά ο Ανδρέας για «κεντροδεξιά σενάρια» και «αχυρανθρώπους». Τα συγκροτήματα τότε έσπευσαν να γράψουν ότι κινδυνολογεί, σήμερα θα γράφανε ότι «συνωμοσιολογεί».

Βεβαίως δεν θα περάσει πολύς καιρός που ο Ανδρέας θα επαληθευτεί. Και τότε ο Σημίτης απέφυγε την αποπομπή του, με τη μεσολάβηση, μάλλον, του Λαλιώτη.

Ήταν τέτοιο το κλίμα της εποχής και ο άρρωστος ήδη Ανδρέας διέπραξε το μεγάλο λάθος του. Όχι μόνο δεν διέγραψε τον Σημίτη, ενώ γνώριζε πολύ καλά το ρόλο του, αλλά ακόμα πίστευε κάποιους από το «περιβάλλον» του που αποτελούσαν το «σωσίβιο» του Σημίτη. Φυσικά ακόμα τότε κανείς δεν πίστευε ότι ο Σημίτης ήταν ικανός να αναρριχηθεί στην εξουσία.

Λογαριάζανε χωρίς τον ξενοδόχο: Τους «νταβατζήδες»…

Η πρώτη νίκη Σημίτη

Από το 1990, ο Σημίτης, συστηματικά και υπόγεια έστηνε το μηχανισμό του. Η πρωταρχική παρασκηνιακή του ομάδα ήταν: Τσουκάτος, Γκαργάνας, Βερελής, Μαντέλης, Σπυρόπουλος και άλλοι.

Ο Τσουκάτος, με αλλεπάλληλες παρασκηνιακές επαφές «έστησε» ένα πανελλαδικό σημιτικό δίκτυο. Όταν, συνεπώς, το 1995, πραγματοποιείται η «κίνηση των 4», ο Σημίτης είχε από πίσω του το παρασκηνιακό δίκτυο.

Η «κίνηση των 4», ήταν μια άλλη κλιμακωμένη και σχεδιασμένη εκδήλωση αμφισβήτησης του Ανδρέα. Έγινε στο σπίτι της Βάσως Παπανδρέου. Ο Αυγερινός (ο «ιμάντας» του Σημίτη) έθεσε το ζήτημα ωμά: «Θεωρώ ότι ο Κώστας πρέπει να τεθεί επικεφαλής». Ο Πάγκαλος συμφώνησε αμέσως: «Σε αυτήν τη φάση προηγείται ο Κώστας». Η Βάσω, που είχε τις δικές της φιλοδοξίες, παγιδεύτηκε. Με κάποια δυσκολία απεδέχθη την πρόταση Αυγερινού…

Στις 11 Οκτωβρίου, ο Ανδρέας συγκαλεί την Κ.Ε. και τους κατακεραυνώνει.

Προς Σημίτη: «δεν υπάρχουν ηγέτες σε αναμονή».

Προς Πάγκαλο: «Δεν υπάρχει χώρος για περισσότερη αχαριστία, για περισσότερη ανανδρία από ορισμένους κύκλους».

Οι πάντες σε αυτή την Κ.Ε. βάλανε την ουρά στα σκέλια. Μόνο ο Τσοβόλας (που τα πυρά του Ανδρέα δεν ήταν εναντίον του) «θίχτηκε» και παραιτήθηκε…

Ο Ανδρέας θα κέρδιζε και αυτή τη μάχη και ίσως να τους έθετε εκτός ΠΑΣΟΚ, αν ήταν υγιής. Σε αυτό «πόνταραν» και οι «αντίπαλοι».

Πράγματι ο Ανδρέας μπήκε τον Νοέμβριο στο Ωνάσειο και ο δρόμος άνοιξε για το Σημίτη. Μόνο όμως με τη βοήθεια των «πατροκτόνων»: Γιώργου και Λαλιώτη.

Η επιδεινούμενη κατάσταση της υγείας του Ανδρέα έθεσε το ζήτημα της πρωθυπουργικής διαδοχής. Η συνεδρίαση της Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ, στις 18 Ιανουαρίου 1996, θα επέλεγε το νέο πρωθυπουργό. Οι υποψηφιότητες ήταν τέσσερις: Ι. Χαραλαμπόπουλος, Κ. Σημίτης, Α. Τσοχατζόπουλος και Γερ. Αρσένης.

Η πρώτη ψηφοφορία: Ακης 53, Αρσένης 50, Σημίτης 53, Χαραλαμπόπουλος 12.

Στη δεύτερη ψηφοφορία μεταξύ των δύο πρώτων, οι δύο «πατροκτόνοι» (Γιωργάκης και Λαλιώτης) στήριξαν Σημίτη, ο οποίος πήρε 86 ψήφους έναντι 75 του Άκη και 5 λευκών.

Σημείωση: Η δύναμη του Γιωργάκη ήταν 5-6 βουλευτές και του Λαλιώτη πολλοί περισσότεροι…

Το εσωκομματικό όμως πρόβλημα δεν είχε λυθεί. Παρέμεινε το Συνέδριο και εκεί ο Ανδρέας, ακόμα και ετοιμοθάνατος, είχε δύναμη.

Συνέδριο 1996: Οι «νταβατζήδες» επικρατούν

Στις 27 Ιουνίου 1996 είχε οριστεί το Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ. Εκεί θα δινόταν η τελειωτική μάχη. Όλοι έτρεμαν την αντίδραση του Ανδρέα. Οι πάντες γνώριζαν ότι αν θα καταφέρει να επέμβει στο Συνέδριο θα γύρναγε την κατάσταση.

Στις 21 Μαρτίου 1996, μετά από 123 ημέρες νοσηλείας, ο Ανδρέας βγαίνει από το Ωνάσειο. Αυτό είχε αλλάξει τα δεδομένα. Όσο και αν ήταν άρρωστος ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ, όλοι γνώριζαν ότι αποκλείεται να μη δώσει την τελευταία νικηφόρα μάχη εναντίον των «αχυράνθρωπων». Η ιστορία έλυσε με δραματικό τρόπο αυτή την «τελευταία μάχη» του Ανδρέα. Στις 23 Ιουνίου ο Ανδρέας Παπανδρέου φεύγει από τη ζωή! Την επόμενη της κηδείας αρχίζει στην Καλογρέζα η τελευταία πράξη του ιστορικού δράματος!

Και σε αυτή την «τελευταία πράξη» ο Ανδρέας προδόθηκε από το «περιβάλλον» του και τα «τέκνα» του. Η επιθυμία του Ανδρέα (λέγεται ότι υπήρχε κείμενό του) δεν έφτασε ΠΟΤΕ στους συνέδρους. Ο Κώστας Λαλιώτης και ο Γιώργος (φημολογείται από ανθρώπους που γνωρίζουν) «εξαφάνισαν» τις βουλές του Ανδρέα.

Τα πράγματα ήταν πλέον εύκολα για το Σημίτη. Ο Άκης δεν είχε το πολιτικό ανάστημα να αντιπαρατεθεί. Και όταν ο Σημίτης έθεσε τον εκβιασμό «αν δεν εκλεγώ πρόεδρος θα παραιτηθώ και από πρωθυπουργός», τα πάντα έληξαν. Η διατήρηση της κυβερνητικής εξουσίας «παραμέρισε» τις ιδεολογικές και πολιτικές μάχες!!!

Μετά την επικράτηση του Σημίτη υπήρξαν ακόμα αρκετά «εσωτερικά σκιρτήματα» από την ηττημένη αντιπολίτευση: Τουφεκιές για τα μάτια…

Ο Λαλιώτης «αμείφτηκε» για τις υπηρεσίες του. Θριάμβευσε το 2001, καταλαμβάνοντας τη θέση του Γραμματέα. αλλά τους «πατροκτόνους» τους χρειάζονται οι «ηγέτες» του σωλήνα, όμως ποτέ δεν τους εμπιστεύονται. Το 2003, ο Σημίτης ξήλωσε το Λαλιώτη και έβαλε στη θέση του το Χρυσοχοϊδη!!!

Και ο εκλεκτός των «νταβατζήδων» παραμονές των εκλογών του 2004, «τιμώρησε» και τον έτερο «πατροκτόνο»: Το Γιώργο Παπανδρέου.



Του έδωσε το «δαχτυλίδι» της Προεδρίας, για να μη χρεωθεί τη συντριπτική ήττα, που θα ανερχόταν γύρω στις 10-15 ποσοστιαίες μονάδες από τη Ν.Δ. Φυσικά κατόπιν εντολής του Κλίντον…

Το «δαχτυλίδι» που έγινε μπούμερανγκ για το Γιώργο…

Οι «εκσυγχρονιστές» και οι ποικίλοι «αντιπολιτευόμενοι» (και τώρα και παλιότερα) στην πραγματικότητα συμπληρώνουν συμμετρικά ο ένας τον άλλον σαν το αριστερό παπούτσι στο δεξιό παπούτσι του νεοφιλελευθερισμού.

Οι νεοφιλελεύθερες εφεδρείες που ποζάρουν «αντιπολιτευτικά» (αλλά πάντα βαδίζουν όλες μαζί) δεν εξαπατούν κανένα. Συχνά μάλιστα γίνονται γλοιωδέστερες και από το Σημίτη. Και αυτό γιατί τα όπλα της «κριτικής» τους δεν κόβουν, είναι βουτηγμένα στα εγκλήματα της «εκσυγχρονιστικής» θητείας και εξαχρείωσης, στη σκουριά του αντικοινωνικού παρασιτισμού.

Είναι, όμως, και κάτι άλλο που έχουν υποτιμήσει οι ευνούχοι της νεοφιλελεύθερης εξουσίας. Είναι το γεγονός ότι πλέον η ανοησία τους, αλλά και η πολιτική και ηθική μηδαμινότητά τους γίνονται ορατά όχι σε λίγους, αλλά στους πολλούς: Στο σύνολο των κοινωνικών δυνάμεων. Ο λαός αρχίζει να μην έχει ανάγκη την ανοησία. Η βλακεία χάνει το καταναλωτικό της κοινό…