Γράφει η ΚΙΚΗ ΠΑΠΠΑ
Παλαιστίνη
Σε κρίση, για μια φορά ακόμη, στα τελευταία 50 χρόνια, η Μέση Ανατολή, φλέγεται εκ νέου,
με μήλο της έριδος το ανεξάρτητο Παλαιστινιακό κράτος.
Τα πρόσφατα γεγονότα με πάνε πίσω σε ένα «οδοιπορικό μνήμης», πριν πολλά χρόνια, το 1983.
Τότε ξανά οι Παλαιστίνιοι ηττημένοι και Ανδρέας Παπανδρέου σε συνεργασία με τον Φρανσουά Μιττεράν, αναλαμβάνουν με πέντε ελληνικά πλοία να βγάλουν τον Αραφάτ και τους άνδρες της PLO από την Τρίπολη του Λιβάνου, όπου τους σφυροκοπούν
Ιραηλινοί, Σύριοι και Παλαιστίνιοι στασιαστές από το στρατόπεδο Μπατάουι.
Οι ελληνικές εφημερίδες στηρίζουν την πρωτοβουλία Παπανδρέου και στέλνουν εννέα Έλληνες δημοσιογράφους στο Λίβανο, ως πολεμικούς ανταποκριτές.
Μαζί τους κι εγώ. Φεύγουμε λοιπόν για Κύπρο και από εκεί αναλαμβάνουν οι Παλαιστίνιοι με ένα μικρό σκάφος το «Ντόβε», με το οποίο μεταφέρουν τραυματίες ,
να μας περάσουν στο Λίβανο.
Είναι Δεκέμβριος έχει κρύο και πολύ ταραγμένη θάλασσα,
ως εκ τούτου το ταξίδι είναι περιπετειώδες. Αποπλέουμε και έπειτα από επτάωρο ταξίδι, βλέπουμε τις ακτές του Λιβάνου να φλέγονται. Κρυβόμαστε πίσω από μια συστάδα μικρών νησιών και από τον ασύρματο δίνουμε το συνθηματικό μας, «σάλεμ , σάλεμ χάι γουέι», περιμένοντας τον σύνδεσμο να έρθει ανοιχτά με λάτζα να μας πάρει. Από δίπλα μας Αμερικανικό πλοίο ζητά τις ταυτότητες μας.Ο καπετάνιος μας απαγορεύει ακόμη και να ανάψουμε τσιγάρο, για να μην δίνουμε στόχο. Όμως ένα «μπουκέτο’» από ρουκέτες έρχεται, κατά πάνω μας και μας αναγκάζει να γυρίσουμε πίσω στην Λάρνακα . Ο Γιασέρ Αραφάτ μαθαίνει το συμβάν και επικοινωνεί μαζί μας .
Επιχειρούμε απόπλου την άλλη μέρα, με ηπιότερο καιρό. Φθάνουμε Λίβανο, από πάνω μας πετούν αεροπλάνα, έρχεται λάτζα και επιβιβαζόμαστε στα ανοιχτά.
Πατάμε τα πόδια μας στη γη, ανάμεσα σε διασταυρούμενα πυρά, πολύ γρήγορα μας φορτώνουν σ΄ ένα τζιπ αφήνοντας τις αποσκευές μας στο λιμάνι. Φθάνουμε σ΄ παλιό σπίτι,
όπου και κατασκηνώνουμε στο ισόγειο, Στο υπόγειο είναι συστοιχίες ρουκετοβόλων, στο δίπλα δωμάτιο Σύριοι αιχμάλωτοι και στον πρώτο όροφο συνεδριάζει η PLO.
Το «βαφτίζουμε» «γιάφκα» και εκεί θα μείνουμε 15 μέρες και θα δίνουμε τις ανταποκρίσεις μας, κάτω από πολύ αντίξοες συνθήκες.
Έχουμε μπει στον Λίβανο λαθραία , χωρίς βίζα, και ως εκ τούτου είναι προβληματικό να φύγουμε, με «ορθόδοξο» τρόπο.
Φθάνουν όμως τα ελληνικά καράβια και κανονίζουμε να φύγουμε μαζί τους και να επιστρέψουμε Κύπρο.
Την ημέρα της αναχώρησης ρωτούμε σε ποιο πλοίο θα μπούμε και μας υποδεικνύουν το «Οδυσσέας Ελύτης» , στο οποίο άλλωστε επέβαινε και ο Γιασέρ Αραφάτ με πολλούς οπλισμένους μαχητές.
Ξεκινάμε από το λιμάνι και για πέντε ώρες είμαστε «κολλημένοι» στα χωρικά ύδατα του Λιβάνου, χωρίς να καταλαβαίνουμε το γιατί.
Οι τέσσερις γυναίκες της αποστολής (Παππά, Μαυρογένη, Σταμπουλή, Καλογεροπούλου) ανεβαίνουμε στην «γέφυρα» και πιάνουμε κουβέντα με τον καπετάνιο.
Πότε θα φτάσουμε Κύπρο είναι το ερώτημά μας. «Ποια Κύπρο κορίτσια Β. Υεμένη πάμε» μας λέει κι εμείς, αμέσως την εξυπνάδα….
«Κύπρο πάμε, αλλά μάλλον δεν σας το είπαν για λόγους ασφαλείας…» Ο καπετάνιος γελάει και μας λέει ότι μάλλον σε μας δεν είπαν τον προορισμό.
Αρχίζουμε να ανησυχούμε, αλλά απτόητες ανεβαίνουμε στο κατάστρωμα και βρίσκουμε τον Γιασέρ Αραφάτ που πλέον μας ήξερε με τα μικρά μας ονόματα.
Στο σχετικό ερώτημα μας απαντά, «κορίτσια γιατί δεν θέλετε να έρθετε Β, Υεμένη μαζί μου;» .Στο καράβι που επιτέλους κάποια ώρα «ξεκολλά» από τα χωρικά ύδατα του Λιβάνου,
είμαστε συνολικά 70 δημοσιογράφοι απ όλον τον κόσμο. Όπως μαθαίνουμε αργότερα από τον Έλληνα Πρέσβη στο Παρίσι κ. Χρ. Ροκόφυλλο, υπήρχε σχέδιο Ισραηλινών να χτυπηθεί το καράβι του Αραφάτ, για αυτό και η καθυστέρηση, στα χωρικά ύδατα του Λιβάνου. Οι διαπραγματεύσεις ήταν σε εξέλιξη μεταξύ των πρεσβειών.
Και τα πέντε καράβια ήταν κάτω από Γαλλικό κομβόϊ και κινούντο με βάση τις οδηγίες του Γάλλου ναυάρχου.
Για λόγους ασφαλείας λοιπόν οι Παλαιστίνιοι, απεφάσισαν να ανεβάσουν όλους τους ξένους δημοσιογράφους στο καράβι του Αραφάτ.
Αφού πέρασαν οι δραματικές ώρες και βγήκαμε στα διεθνή χωρικά ύδατα, ξαναπήγαμε στον Παλαιστίνιο ηγέτη και διατυπώσαμε εκ νέου το αίτημα να κατεβούμε στην Κύπρο.
Ο Γιασέρ Αραφάτ επικοινώνησε με τον Γάλλο πλοίαρχο του είπε ότι κάποιοι δημοσιογράφοι κι ένας φίλος του ιμάμης, θέλουν να πάνε Κύπρο, κι αν μπορεί, όταν περνάμε ανοιχτά του νησιού μεσοπέλαγα να μας κατεβάσει σε λάτζα και να επιβιβαστούμε στο «Νάξος», που πήγαινε Κύπρο.
Έτσι έγινε πέντε τα ξημερώματα, με επτά μποφόρ κατεβήκαμε μεσοπέλαγα με ανεμόσκαλα και με τον ίδιο τρόπο ανεβήκαμε στο «Νάξο» για να φθάσουμε Κύπρο.
Μόνο ο Γιάννης Κανελλάκης έμεινε στο «Οδυσσέας Ελύτης» και πήγε Β, Υεμένη.
Έκτοτε πέρασαν πολλά χρόνια, πήγα λοιπόν το 1999 στη Βηθλεέμ, όπου με παρέμβαση του τότε Αμερικανού Μπίλ Κλίντον είχε υπάρξει ένα πρόπλασμα Παλαιστινιακού κράτους,
που έστρωσε το «κόκκινο χαλί», για να υποδεχθεί τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλο.
Φυσικά και στην απέναντι πλευρά στο Ισραήλ, στην ηγεσία του υπήρξαν προσωπικότητες όπως, ο Σιμόν Πέρες αλλά και ο Ράμπιν, που με μια ψήφο διαφορά πέρασε από την Βουλή του Ισραήλ ,την συμφωνία για τους Παλαιστινίους .
Ειρήνευση στην περιοχή, χωρίς Παλαιστινιακό κράτος, δεν θα υπάρξει και είναι κρίμα που ο Δυτικός κόσμος, έχασε την ευκαιρία του μετριοπαθούς Αραφάτ να λύσει το θέμα.
Ξεκίνησε πολέμαρχος- τον έχω δει να πολεμά από τοίχο σε τοίχο- και εξελίχθηκε σε διπλωμάτη και σημείο αναφοράς, όλων των Παλαιστινιακών δυνάμεων.
Τέτοια προσωπικότητα δυστυχώς σήμερα δεν υπάρχει, σε καμιά από τις δυο όχθες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου