Σε πρόσφατο δημοσίευμα της εφημερίδας ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ παρατίθενται ενδιαφέροντα στοιχεία για τα δηλωθέντα εισοδήματα του 2022. Σύμφωνα με αυτά :
· Το συνολικό εισόδημα που δηλώθηκε το 2022 είναι περίπου 80 δις €. Ο συνολικός αριθμός των φορολογουμένων (οικογενειακό εισόδημα) είναι 6,471 εκ. Μέσο οικογενειακό εισόδημα 12.250 €, το οποίο όμως δεν λέει πολλά πράγματα, καθώς ανά κατηγορία εύρους εισοδήματος, υπάρχουν σημαντικές διαφορές.
· 660.000 δηλώσεις έχουν μηδενικό εισόδημα. Σε ένα σημαντικό βαθμό αυτό δικαιολογείται από τον αριθμό των νέων που υποβάλλουν για πρώτη φορά δήλωση εξ αιτίας ενηλικίωσης ή κάποιου περιουσιακού στοιχείου.
· Οικογενειακό εισόδημα έως 5.000 € τον χρόνο εμφανίζουν συνολικά 2.558.000 φορολογούμενοι (συμπεριλαμβάνονται οι μηδενικές δηλώσεις), δηλαδή περίπου 40% του συνόλου.
· Οικογενειακό εισόδημα έως 20.000 € τον χρόνο εμφανίζουν συνολικά 5.356.000 φορολογούμενοι,
δηλαδή περίπου 83 % του συνόλου.· Οι αυτοαπασχολούμενοι (περίπου 615.000 φυσικά πρόσωπα), αν και μοιράζονται έσοδα 39 δις €, δηλώνουν κέρδη 3,4 δις €, δηλαδή 8,7% των εσόδων, ενώ περίπου οι μισοί εμφανίζονται με ζημίες για σειρά ετών.
· Στις προσωπικές εταιρίες, από το σύνολο των 101.437 ομόρρυθμων και ετερόρρυθμων εταιριών (κατά κανόνα μικρομεσαίες οικογενειακές επιχειρήσεις) οι 47.222 (δηλαδή 46,55 % του συνόλου) είναι ζημιογόνες, ενώ για τις υπόλοιπες οι οποίες έχουν κέρδη, ο συνολικός τζίρος είναι 28,7 δις € και το καθαρό αποτέλεσμα (κέρδη) είναι 2 δις €, δηλαδή 7 % των εσόδων.
Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Περιθώρια φοροδιαφυγής στους μισθωτούς και τους συνταξιούχους δεν υπάρχουν ουσιαστικά (εκτός ίσως μίας δεύτερης απασχόλησης με «μαύρα», ή της εμφάνισης μειωμένων εισοδημάτων από ενοίκια).
Εκεί που υπάρχουν περιθώρια είναι στη «μαύρη» και αδήλωτη εργασία και φυσικά στις τάξεις των αυτοαπασχολούμενων, οι οποίοι, είτε «φουσκώνουν» τις επαγγελματικές δαπάνες, για να μην επιβαρύνονται με φόρο εισοδήματος, είτε κάνουν συναλλαγές χωρίς να εκδίδουν σχετικά παραστατικά.
Δεν είναι λοιπόν καινούργιο ούτε καινοφανές το να πούμε ότι υπάρχει μία σαφής ανισότητα μεταξύ μισθωτών και συνταξιούχων από τη μία μεριά και των υπολοίπων φορολογούμενων από την άλλη, η οποία δεν αντισταθμίζεται με όποια ειδικά φορολογικά μέτρα λαμβάνονται υπέρ των πρώτων, καθώς υπάρχουν και οι έμμεσοι φόροι οι οποίοι επιβαρύνουν αδιακρίτως μικρά και μεγάλα εισοδήματα.
Πέρα όμως από την παραπάνω ανισότητα, υπάρχει και μία ακόμη σημαντικότατη διάσταση, η οποία έχει να κάνει με τα εκάστοτε «στοχευμένα» μέτρα στήριξης των μικρών εισοδημάτων και τα οποία εκ των πραγμάτων παίρνονται με εισοδηματικά κριτήρια (π.χ. έκτακτη ενίσχυση 250 €, επίδομα market pass, επιταγή ακρίβειας, κλπ.). Είναι προφανές ότι κάποια από αυτά κατευθύνονται και σε φορολογούμενους που έχουν «αποκρύψει» εισοδήματα.
Την ίδια στιγμή, υπάρχουν φορολογούμενοι που έχουν χαμηλότατο εισόδημα, αλλά τυχαίνει να τους ανήκουν ακίνητα (σπίτια, οικόπεδα, αγροτεμάχια), με συγκεκριμένη αντικειμενική αξία αλλά με ουσιαστικά σχεδόν μηδενική πραγματική αξία, υπό την έννοια ότι δεν μπορούν να «αξιοποιηθούν» και να αποφέρουν ένα «εισόδημα» στους κατόχους τους.
Πως λοιπόν πρέπει να σχεδιάζεται και να εφαρμόζεται μία δίκαιη φορολογική πολιτική ; Σχεδόν όλοι οι πολιτικοί διατυμπανίζουν ότι εργάζονται συνεχώς για μία τέτοια «δίκαιη φορολογική μεταχείριση» των πολιτών, αλλά το αποτέλεσμα δεν φαίνεται να τους δικαιώνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου