«ΔΡΥΟΣ ΠΕΣΟΥΣΗΣ ΠΑΣ ΑΝΗΡ ΞΥΛΕΥΕΤΑΙ...»

Stefanos Xenakis
Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ δεν ψήφισα ποτέ. Γενικά δεν πάω καθόλου τα μεγάλα λόγια και τις έντονες κορώνες, ειδικά όταν τάζουν αυτό που οι «πολλοί» θέλουν να ακούσουν. Προτιμώ «μη χαρισματικούς» ηγέτες, που λένε αυτό που θα κάνουν και κάνουν αυτό που λένε κι ειδικά αυτούς που τάζουν λιγότερα από αυτά που ξέρουν ότι μπορούν να πετύχουν.

Ο συγκεκριμένος έγινε πρωθυπουργός ποντάροντας σε ένα αφήγημα το οποίο δεν έβγαινε κι όχι μόνο αυτό, αλλά κυριολεκτικά έπαιξε τη χώρα στα ζάρια με τον απόλυτης εμπιστοσύνης τότε Υπουργό Οικονομικών. Όταν είχαν πάει στην «περήφανη» διαπραγμάτευση, παρότι δεν τους είχα ψηφίσει και ήταν ξεκάθαρο ότι δεν έβγαινε η άσκηση, είχα ευχηθεί να τα καταφέρουν γιατί πάνω από όλα είμαι Έλληνας. Δυστυχώς όμως σύντομα φάνηκε ότι η όλη επιχειρηματολογία είχε στηθεί σε μια μπλόφα λες κι έπαιζαν πόκα. Επίσης εξαιρετική αστοχία τους ήταν η αδυναμία τους να αντιληφθούν ότι η ηγεσία της Ε.Ε. στη συγκεκριμένη συγκυρία δεν θα χαλιόταν καθόλου με ένα GRExit προκειμένου να παραδειγματιστούν και κάποια άλλα μέλη. Η Ελλάδα ήταν το τέλειο θύμα κι αυτό δεν το συνεκτίμησαν
Δεν πάω επίσης καθόλου τους ηγέτες που στο τώρα έχουν πλακωθεί σχεδόν με όλους τους τότε «κολλητούς». Όταν δεν μιλιέσαι πλέον σχεδόν με όλους σου τους βασικούς συνεργάτες (Λαφαζάνη, Ζωή, Βαρουφάκη, Καμένο κλπ) αυτό κάτι λέει για σένα, όχι γι’ αυτούς. Στη μεγάλη περιπέτεια που περάσαμε να μην ξεχνάμε ότι γλιτώσαμε στην τρίχα, τη δραχμή και την καταστροφή της χώρας μας. Η δε προκήρυξη δημοψηφίσματος ήταν για μένα μία από τις ατυχέστερες αποφάσεις μεταπολιτευτικά. Όχι μόνο δεν ωφέλησε σε τίποτα, αλλά ήταν και καταστροφική μια και κατά τη διάρκεια των capital controls έκλεισαν περισσότερες από 100,000 επιχειρήσεις, μία εξ’ αυτών και η δική μου. Η απόφαση για δημοψήφισμα ήταν βγαλμένη από το μυαλό ενός ανώριμου Προέδρου Δεκαπενταμελούς. Με τίποτα από τον Πρωθυπουργό της χώρας.
Σιχαίνομαι επίσης την καταστρολοφία, την τοξικότητα και τον μηδενισμό. Σιχαίνομαι την μόνιμη αντίθεση, χωρίς να υπάρχει θέση. Σιχαίνομαι την μη ανάληψη προσωπικής ευθύνης, όταν φταίνε όλα και όλοι εκτός από σένα. Μετά την σαρωτική ήττα πάλι έσπευσε πρωτίστως να ρίξει την πολιτική ευθύνη στις υπόλοιπες δημοκρατικές δυνάμεις που δεν συνεργάστηκαν. Για μένα ο Τσίπρας αποδείχτηκε καιροσκόπος, αριβίστας κι ενίοτε αδίστακτος προκειμένου να πετύχει τον σκοπό του, ο οποίος δεν ήταν άλλος από το να κυβερνήσει και μάλιστα με οποιοδήποτε τίμημα.
Χθες παρακολούθησα τη δήλωση της παραίτησής του. Με άγγιξε. Ήταν μία από τις λίγες φορές που ανέλαβε την ευθύνη που του αναλογούσε και με εντυπωσίασε, όχι μόνο η παραίτησή του, αλλά κυρίως η μη διεκδίκηση της ηγεσίας στις επερχόμενες εσωτερικές εκλογές. Ειδικά εάν αναλογιστεί κανείς ότι εάν ξανακατέβαινε, κατά πάσα πιθανότητα θα είχε ξαναψηφιστεί αρχηγός. Μην ξεχνάμε ότι πήρε ένα κόμμα από το 3% και το έκανε κυβέρνηση.
Θεωρώ την κίνησή του γενναιόψυχη, ακόμη κι αν το έκανε για λόγους υστεροφημίας. Επίσης με ενόχλησε ιδιαίτερα που το διαδίκτυο γέμισε με μικρές και μεγάλες «κακίες» γύρω από το πρόσωπό του. Όσοι δεν τον πήγαιναν και δεν τον πάνε, έσπευσαν να βγάλουν όλα τους τα απωθημένα. Είναι αυτό που λένε «δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται» και το πέρασα πρόσφατα κι εγώ στο πετσί μου και είναι πολύ οδυνηρό. Τέλος με χάλασε η δήλωση Μητσοτάκη, ο οποίος δεν βρήκε τίποτα καλό να πει για τον μεγάλο του πολιτικό αντίπαλο τη μέρα της παραίτησής τους. Την θεωρώ μικρότερη των περιστάσεων, αλλά και των προσδοκιών που τρέφουμε από τον Πρωθυπουργό της χώρας μας.
Επίσης θεωρώ εξαιρετικά σημαντικό να βλέπουμε τα καλά σε αυτούς που δεν πάμε, αλλά και τα κακά σε αυτούς που πάμε. Δεν είναι όλα πάνω κάτω. Είναι θέμα ωριμότητας κι εσωτερικής ενηλικίωσης του καθενός μας.