ΞΕΧΑΡΒΑΛΩΜΕΝΗ ΧΩΡΑ, ΑΝΟΧΥΡΩΤΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ

 Όσα ζούμε το τελευταίο 6μηνο δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία για το μέγεθος και την «ποιότητα» της διάλυσης και του ξεχαρβαλώματος της χώρας. Δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία πως σε οποιοδήποτε σημείο της χώρας και ανά πάσα στιγμή ΟΛΟΙ οι πολίτες κινδυνεύουν με θάνατο, με καταστροφή περιουσιών, με αφανισμό. Στο τρένο, στο πλοίο (μέσα ή την ώρα που επιβιβάζεσαι), στο δάσος που καίγεται (αλλά και στις πόλεις, τις βιομηχανικές ζώνες, και τα στρατόπεδα που ανατινάζονται), στον κάμπο, στο χωριό, στα νησιά, σε ολόκληρους νομούς που είτε κατακαίγονται για 15 μέρες ή πλημμυρίζουν από τα νερά, στο γήπεδο και πέριξ των γηπέδων, στις γέφυρες που γκρεμίζονται. Έχουμε απόσυρση

του κράτους από κάθε μορφή κοινωνικής πρόνοιας, από κάθε γωνιά και πεδίο της κοινωνικής οργάνωσης. Έχουμε διόγκωση του παρακράτους και των μηχανισμών μπράβων και τραμπούκων. Έχουμε ολομέτωπη επίθεση σε εργασία και πλήρη ιδιωτικοποίηση τομέων όπως υγεία και παιδεία, εγκατάλειψη της πολιτικής προστασίας, περικοπές κονδυλίων από κρίσιμους τομείς. Και μαζί μ’ αυτά κουβαλάμε 13 χρόνια μνημονιακής υποβάθμισης, ξηλώματος, απαγόρευσης προσλήψεων και υποθήκευσης κάθε δημόσιου αγαθού. Συν την ιδιαίτερη έκφανση του «επιτελικού κράτους», της «Ελλάδας 2.0», του «πολυδιάστατου εκσυγχρονισμού», που όλα αυτά τα πολλαπλασιάζει με απίστευτο κυνισμό (κάποτε είχαμε την Intrakom του Κόκκαλη ως «εθνικού προμηθευτή», τώρα έχουμε την ΤΕΡΝΑ που καταπίνει ΕΣΠΑ-έργα-φωτοβολταϊκά-δάση-Αττική Οδό κ.λπ). Τα έργα μιας βιτρίνας και χλιδής στην παραλιακή Ριβιέρα (που αποκλείουν εκατομμύρια κατοίκων από την πρόσβαση στην θάλασσα του Σαρωνικού, πρακτικά από Φάληρο έως Σούνιο) αδυνατούν να κρύψουν την ουσιαστική γύμνια ολόκληρης της υπόλοιπης Ελλάδας – η οποία, ανοχύρωτη πλέον, δοκιμάζεται από τη φωτιά, το νερό και τον αέρα. Είναι τυχαία η απόσυρση του κράτους και της πολιτείας από κρίσιμους τομείς; Φυσικά και όχι! Είναι τμήμα ενός σχεδιασμού των ελίτ που διαλύουν μια χώρα. Ο σχεδιασμός αυτός,υποβοηθιέται σε εκθετικό βαθμό από την καταστροφή κάθε είδους, και εκμεταλλεύεται το σοκ που προκαλείται εδώ και 13 χρόνια με συστηματικό τρόπο. Ο πληθυσμός πρέπει να συνηθίζει στο σοκ της καταστροφής και να προσαρμοστεί στα pass που θα εκδίδονται κάθε τόσο. Ο πληθυσμός πρέπει να συνηθίζει στους ακρωτηριασμούς ζωής, περιοχών, νησιών, δουλειών, επαγγελμάτων, δομών, χωριών, πόλεων. Αυτή η «συνθήκη» είναι άκρως απαραίτητη για την προώθηση του σχεδίου «Ελλάδα 2.0» και όσα έχουν εξαγγείλει ο κ. Τσούνης (πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα) και ο κύριος Στουρνάρας. Ολόκληρο το πολιτικό σύστημα υπάρχει και εξυπηρετεί ή και μεγεθύνεται μέσα από το ψηφιακό κράτος (ζούμε στον «καπιταλισμό της επιτήρησης») και μέσα από την προώθηση γεωπολιτικών σχεδιασμών («Πρέσπες» κανονικές χθες, «Πρέσπες του Αιγαίου» σήμερα, και μάλιστα με επείγοντα ρυθμό). Ο Έβρος είναι μακριά, ας καεί – φτάνει η αμερικάνικη βάση να λειτουργεί καλά και να προχωρήσει το φύτεμα ανεμογεννητριών και φωτοβολταϊκών. Ο Θεσσαλικός κάμπος είναι πνιγμένος στα νερά (θα δοθούν κι άλλα έργα στην ΤΕΡΝΑ και σε άλλες κατασκευαστικές). Περιοχές και πόλεις, νησιά και χωριά βρίσκονται χωρίς νερό και ηλεκτρικό για 3 μέρες, με ανθρώπους νεκρούς και τραυματισμένους, ψυχικά ταλαιπωρημένους και βασανισμένους. Η καταστροφή έρχεται σε μια κρίσιμη στιγμή για τη χώρα. Μια χώρα που πέρασε και από ένα σοκ διπλών εκλογών, κι ετοιμάζεται για νέες εκλογές, αυτοδιοικητικές, και λίγο μετά για ευρωεκλογές. Μια χώρα χωρίς Πολιτεία, χωρίς καν Αντιπολίτευση, χωρίς συνοχή και χωρίς νόημα. Η αποικία «είναι εδώ» σε όλο της το μεγαλείο. Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι μέσα στη διάλυση και μπαχαλοποίηση χώρας και κοινωνίας εκκολάπτεται και ένας αγριανθρωπισμός, μια κτηνωδία, ενός βαθμού αποσάθρωση της κοινωνικότητας. Το είδαμε περίτρανα με τη δολοφονία ενός πολίτη από «εργαζόμενους» στο Blue Star στον Πειραιά. Το «επιτελικό κράτος», η επίσημη πολιτεία, αρκείται στο 112 και το «μείνετε σπίτι, μην κυκλοφορείτε», ή στο «εκκενώστε». Έως εκεί και φτάνει. Από εκεί και πέρα, ο καθένας είναι απολύτως μόνος του να βγάλει πέρα. Μόνος για να σωθεί, μόνος για να περιποιηθεί τα τραύματά του, να πενθήσει τα θύματα, να αντιμετωπίσει προβλήματα υγείας και παιδείας, να βρει χρήματα για λογαριασμούς και είδη πρώτης ανάγκης, να μην χάσει το σπίτι του (από φωτιά, πλημμύρα, ή τις τράπεζες). Κι όμως, υπάρχει διέξοδος! Στην αυτοργάνωση των πολιτών, στην καταγγελία στα λιμάνια, στη συμπαράσταση και την αλληλεγγύη παντού, σε κάθε χώρο, στον διαρκή εθελοντισμό υπέρ της ζωής και της κοινωνικότητας. Μέσα από μορφές που γεννιούνται από τα κάτω σώζεται ό,τι είναι δυνατό να σωθεί με τα πενιχρά μέσα που έχει η λαϊκή πρωτοβουλία. Πενιχρά αλλά απαραίτητα, που μπορούν να πολλαπλασιαστούν αν η συνείδηση τροποποιηθεί, αν δεν συνηθίσουμε στην καταστροφή και τη μοιρολατρία. Αυτός είναι ο μοναδικός δρόμος. Η κραυγή απελπισίας να γίνει Πολιτική Ισχύς μέσα από την ενεργοποίηση των Πολιτών, που μόνο έτσι μετατρέπονται σε «Εμείς ο Λαός»!

 

 ΠΗΓΗ

 

 https://edromos.gr/xecharvalomeni-chora-anochyroti-politeia/