Θα δανείσουμε, μέσω Ε.Ε., τον Ζελένσκι εμείς οι Έλληνες οι μπρούκληδες και είμαστε τόσο… ανώτεροι, ώστε δεν ζητήσαμε εγγυήσεις και υποθήκες
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, πέρα από καραμπουζουκλίδικος θεσμός είναι και σοβαρός, διότι έχει μια αξιοζήλευτη συνέπεια: πάντα βρίσκει τρόπο να κάνει τον αδύναμο να νιώθει ένοχος και τον ισχυρό τραμπούκο να νιώθει δικαιωμένος. Όταν το 2010 ήρθε η σειρά της Ελλάδας να ζητήσει δανεικά, οι Βρυξέλλες εμφανίστηκαν σαν αυστηρός θείος από το χωριό: «Θα σου δώσω, παιδί μου, αλλά πρώτα βάλε υποθήκη το σπίτι, το χωράφι και -αν γίνεται- βάλε και τη γιαγιά και τη νύφη σου τη Μαγδάλω». Και, φυσικά, μαζί με τα χαρτιά ήρθε και το… δάχτυλο. Το κουνήσανε με πάθος κάτι τύποι σαν τον Όλι Ρεν και τον Ντάισελμπλουμ, που μας μιλούσαν λες και είχαμε φάει τα λεφτά σε κοκορέτσια, κολάδικα και κρουαζιέρες.
Τότε, κάθε ευρώ ήταν ιερό. Κάθε δόση έπρεπε να περάσει από εξονυχιστικό έλεγχο, να συνοδεύεται από μνημόνια, υπομνήματα και αιμοποτικές «μεταρρυθμίσεις». Η Ελλάδα παρουσιαζόταν σαν κουμπούρας μαθητής που έκανε σκονάκι, ενώ η Ευρώπη σαν αυστηρή δασκάλα με τον χάρακα στο χέρι.
Πάμε μια βόλτα στο σήμερα. Ουκρανία. Εκεί, τα λεφτά πέφτουν αβέρτα. Ό,τι γουστάρει το καθεστώς Ζελένσκι το παίρνει: δισεκατομμύρια, όπλα, πολιτική στήριξη, χειροκρότημα. Υποθήκες; Όχι βέβαια. Δάχτυλο; Μόνο για να δείχνει προς τη Μόσχα. Ξαφνικά η Ευρώπη ανακάλυψε ότι τα λεφτά υπάρχουν, αρκεί να υπηρετούν τη «σωστή πλευρά» της Ιστορίας.
Και μέσα σε όλα αυτά, ας μην ξεχνάμε μια μικρή, ασήμαντη λεπτομέρεια: η Ελλάδα δεν χρεοκόπησε για πλάκα, στην τύχη. Πέρα από την κλεπτοκρατία, βασικός λόγος του φαλιρίσματος ήταν και είναι η τουρκική επεκτατικότητα. Μια χώρα που κατέχει τη μισή Κύπρο, έχει κηρύξει casus belli εναντίον μας, συμπεριφέρεται σαν μαφιόζος και δεν αναγνωρίζει σύνορα. Για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο, αγοράζουμε όπλα σαν να μην υπάρχει αύριο. Πανάκριβα, γυαλιστερά, ευρωπαϊκά τε κι αμερικάνικα.
Αλλά εδώ ισχύει το απόφθεγμα «χωρίς κέρδος, κέρατο». Για το καθεστώς Ζελένσκι, γενναιοδωρία. Για την Ελλάδα, λογαριασμός με τόκο. Και μετά αναρωτιούνται γιατί οι Έλληνες υπομειδιούν όταν ακούν τη λέξη «αλληλεγγύη».
Και το καλύτερο; Όταν ζητάς τα ρέστα, σου απαντούν με το γνωστό ευρωπαϊκό ύφος «μην είστε λαϊκιστές». Δηλαδή, όταν εμείς κόβαμε συντάξεις για να βγαίνουν τα νούμερα του Excel, ήμασταν υπεύθυνοι. Όταν όμως ανοίγει το ευρωπαϊκό ταμείο χωρίς πάτο, αυτό λέγεται στρατηγική επένδυση στις αξίες. Η Ε.Ε. δεν έχει δύο μέτρα και δύο σταθμά. Έχει ένα: όποιος πληρώνει, σωπαίνει. Όποιος πολεμά για λογαριασμό της, επιδοτείται. Και εσύ, Έλληνα φορολογούμενε,
πλήρωνε και χαμογέλα. Γιατί η «αλληλεγγύη» θέλει θυσίες των άλλων. Και τι κάνει ο Μητσοτάκης για όλα τούτα; Συμφωνεί με τις θυσίες (τις δικές μας, εκείνος δεν… θυσιάζεται).antinews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου