Η διευθύντρια του Γραφείου Τύπου του Ποταμιού Λίνα Παπαδάκη γράφει σε άρθρο της στην «Εφημερίδα των Συντακτών» με αφορμή την 3η Σεπτέμβρη, επέτειο ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ, που συμπίπτει με τη διαδικασία επανένωσης του χώρου του Κέντρου με τη διαδικασία για την ανάδειξη αρχηγού, όπου θα συμμετέχει και ο επικεφαλής του Ποταμιού Σταύρος Θεοδωράκης.
«Η 3 του Σεπτέμβρη είναι επέτειος με μία παράξενη επικαιρότητα γιατί και στις μέρες μας συντελείται ένα ανάλογο εγχείρημα. Η αλλαγή σελίδας των παλιών πολιτικών σχηματισμών και η προσπάθεια συνένωσης των δυνάμεων τού πιο επαναστατικού χώρου στην ιστορία της πατρίδας μας, του Κέντρου, με τη φιλοδοξία να ανακαταλάβει στην πολιτική γεωγραφία τον προνομιακό ρόλο που του ανήκει», γράφει χαρακτηριστικά η Λίνα Παπαδάκη στην «ΕΦ.ΣΥΝ.».
Αναλυτικά, το άρθρο της Λίνας Παπαδάκη:
«3 του Σεπτέμβρη - μία παράξενη επικαιρότητα
Όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου επέστρεψε στην Ελλάδα, τον Αύγουστο του ΄74, όλοι τον θεωρούσαν τον φυσικό ηγέτη της Ένωσης Κέντρου κι αυτονόητο διάδοχο του πατέρα του στην αρχηγία του κόμματος. Εκείνος όμως είχε διαβλέψει την ολοκλήρωση του κύκλου του προδικτατορικού κόμματος και την ανάγκη της δημιουργίας ενός νέου σχήματος που προοπτικά θα ένωνε τις δυνάμεις της Δημοκρατικής παράταξης,
και θα αφομοίωνε όλον τον ενδιάμεσο χώρο μεταξύ Δεξιάς και Κομμουνιστικού Κόμματος. Η 3 του Σεπτέμβρη είναι επέτειος με μία παράξενη επικαιρότητα γιατί και στις μέρες μας συντελείται ένα ανάλογο εγχείρημα. Η αλλαγή σελίδας των παλιών πολιτικών σχηματισμών και η προσπάθεια συνένωσης των δυνάμεων τού πιο επαναστατικού χώρου στην ιστορία της πατρίδας μας, του Κέντρου, με τη φιλοδοξία να ανακαταλάβει στην πολιτική γεωγραφία τον προνομιακό ρόλο που του ανήκει.
Κοιτώντας προς τα πίσω φαίνεται μοιραία και τελεολογική η γέννηση του ΠΑΣΟΚ. Όμως την ιστορία τη γράφουν οι επιλογές και όχι η μοίρα. Αν ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ είχε προκρίνει τότε την κομφορμιστική οδό και παρέτεινε τη ζωή σε ένα παρηκμασμένο και ξεπερασμένο από την εποχή του κόμμα όπως ήταν η Ένωση Κέντρου, θα ευχαριστούσε πολλούς καρατερίστες που τον περικύκλωναν αλλά κανείς δεν ξέρει αν η ιστορία της Μεταπολίτευσης θα ήταν η ίδια. Το παλιό κόμμα το συντήρησε για λίγο η αδράνεια μέχρι να οδηγηθεί στην εξαΰλωση, το νέο έμελλε να γιγαντωθεί και να γράψει πολλές σελίδες στην πολιτική ιστορία του τόπου. Κάθε εποχή έχει και το αίτημά της που μόνο η ίδια η ζωή αποδεικνύει αν απαντήθηκε σωστά.
Ο Ανδρέας στην ουσία έκανε ό, τι είχε κάνει και ο πατέρας του, τηρουμένων των αναλογιών. Σε μια προγενέστερη χρονική συγκυρία κυριαρχίας της Καραμανλικής Δεξιάς, είχε κατορθώσει να συσπειρώσει σε ένα πόλο τις διάσπαρτες κεντρώες δυνάμεις και να δημιουργήσει ένα μεγάλο κόμμα εξουσίας. Ούτε τότε ήταν αυτονόητο ότι θα γίνει αυτό- η πληθώρα αρχηγών και αρχηγίσκων των κατακερματισμένων δυνάμεων του κέντρου δεν το προοιωνιζόταν. Η δημιουργία της Ένωσης Κέντρου ήταν ακόμα δυσκολότερο εγχείρημα γιατί μαζί με την πολιτική ανακατευόταν και η ανθρώπινη ματαιοδοξία, αλλά ζωή έδειξε ότι αυτός ήταν ο μόνος δρόμος να ανατραπεί η δεξιά. Και ήταν και αυτός επιλογή, όχι πεπρωμένο.
Το πολιτικό Κέντρο, από τις αρχές του περασμένου αιώνα μέχρι τις μέρες μας, ήταν πάντα το αστείρευτο κοίτασμα που γεννούσε όλες τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις, καινοτομίες, προοδευτικές ιδέες, κοινωνικές ανατροπές. Κάθε κύμα προόδου, θεσμικών κατακτήσεων, κοινωνικού φιλελευθερισμού, συγκρούσεων με το συντηρητικό κατεστημένο που γνώρισε η Ελλάδα δημιουργήθηκε σε εποχές που μεσουρανούσε το Κέντρο. Με μία προϋπόθεση. Την ενότητα των δυνάμεών του».
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου