Από το «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη» που υποσχέθηκε ο Αλέξης Τσίπρας, φτάσαμε στις εικοσιπέντε χιλιάδες σπίτια να πωλούνται σε πλειστηριασμούς το πρώτο εξάμηνο του 2019.
Θα πει ο καλόπιστος αναγνώστης ότι η κυβέρνηση δεν φταίει που χάνονται περιουσίες, φταίνε οι προηγούμενες κυβερνήσεις που διέλυσαν την οικονομία, δημιούργησαν νεόπτωχους, ανέβασαν την ανεργία και αύξησαν τους φόρους. Πλην όμως κανείς από αυτούς που χάνει ακίνητο δεν τα σκέφτεται αυτά, απλά χάνει ένα ακίνητο. Όσο κι αν είναι πέρα και πάνω από τα υλικά αγαθά, πρόκειται για απώλεια που καταγράφεται στη ζωή του με δυσάρεστο πρόσημο. Θα πει ο φιλοκυβερνητικός αναγνώστης ότι η πρώτη κατοικία προστατεύεται,
ότι μόνο αν η αξία της υπερβαίνει τις 180.000, δίνεται στην τράπεζα δυνατότητα εκποίησης. Αυτό το όριο ας το ξεχάσουμε. Ο Αλέξης Τσίπρας, αυτός που εξελέγη με το σύνθημα «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη», θα κατεβάσει το όριο. Η πρώτη κατοικία θα μπορεί να βγει στο σφυρί όταν η αξία της υπερβαίνει τις 100.000. Αυτή είναι μια πληροφορία που κυκλοφορεί σε τραπεζικούς κύκλους, εκεί δηλαδή όπου χαίρονται με τις εξελίξεις. Οι εκποιήσεις ανοίγουν τις δουλειές. Οι πληροφορίες μπορούν να τοποθετηθούν στο πλαίσιο ώστε να αντιληφθούμε την έκταση του προβλήματος. Από όλα τα στεγαστικά δάνεια το 44 τοις εκατό παρουσιάζουν καθυστέρηση. Το οικονομικό μέγεθος αυτών των δανείων ανέρχεται στα 27,5 δισεκατομμύρια ευρώ. Τι θα συμβεί εάν αλλάξουν τα δεδομένα και κατέβει το όριο προστασίας της πρώτης κατοικίας; Πόσες χιλιάδες οικογένειες θα αγγίξει η εξέλιξη; Πόσα άτομα θα βρεθούν χωρίς στέγη και με τι τρόπο άραγε θα βρουν μια άλλη στέγη; Αν μια οικογένεια αδυνατεί να πληρώσει δόση για στεγαστικό, είναι λογικό να αδυνατεί να πληρώσει ενοίκιο. Πώς θα μπορούσε να προστατεύσει η κυβέρνηση τους δανειολήπτες που μαζικά απειλούνται από τις εξελίξεις; Μια καλή αρχή θα ήταν ο έλεγχος των τραπεζών, ένας έλεγχος που δεν έγινε ποτέ από κανέναν. Ξεκινώντας από τα καταχρηστικά «έξοδα φακέλου» μέχρι τους παράλογους, εξοντωτικούς όρους εξόφλησης. Το παραμύθι του τζίτζικα που ήθελε μεγάλο σπίτι δεν περνάει πια κι αν κάποιοι πολίτες παρασύρθηκαν και αγόρασαν σπίτι ακριβό για τα δεδομένα τους, να πούμε ότι τα ιστορικά δεδομένα άλλαξαν. Και ένα κράτος που έχει επιδοτήσει γενναιόδωρα τις τράπεζες, έχει κάθε δικαίωμα να παρέμβει. Οι παρεμβάσεις δεν μπορεί να αφορούν μόνο την αγωνία «μην τυχόν καταρρεύσει το χρηματοπιστωτικό σύστημα». Οι παρεμβάσεις μπορούν να αφορούν και την αγωνία μην τυχόν καταρρεύσει η ελληνική κοινωνία.
ότι μόνο αν η αξία της υπερβαίνει τις 180.000, δίνεται στην τράπεζα δυνατότητα εκποίησης. Αυτό το όριο ας το ξεχάσουμε. Ο Αλέξης Τσίπρας, αυτός που εξελέγη με το σύνθημα «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη», θα κατεβάσει το όριο. Η πρώτη κατοικία θα μπορεί να βγει στο σφυρί όταν η αξία της υπερβαίνει τις 100.000. Αυτή είναι μια πληροφορία που κυκλοφορεί σε τραπεζικούς κύκλους, εκεί δηλαδή όπου χαίρονται με τις εξελίξεις. Οι εκποιήσεις ανοίγουν τις δουλειές. Οι πληροφορίες μπορούν να τοποθετηθούν στο πλαίσιο ώστε να αντιληφθούμε την έκταση του προβλήματος. Από όλα τα στεγαστικά δάνεια το 44 τοις εκατό παρουσιάζουν καθυστέρηση. Το οικονομικό μέγεθος αυτών των δανείων ανέρχεται στα 27,5 δισεκατομμύρια ευρώ. Τι θα συμβεί εάν αλλάξουν τα δεδομένα και κατέβει το όριο προστασίας της πρώτης κατοικίας; Πόσες χιλιάδες οικογένειες θα αγγίξει η εξέλιξη; Πόσα άτομα θα βρεθούν χωρίς στέγη και με τι τρόπο άραγε θα βρουν μια άλλη στέγη; Αν μια οικογένεια αδυνατεί να πληρώσει δόση για στεγαστικό, είναι λογικό να αδυνατεί να πληρώσει ενοίκιο. Πώς θα μπορούσε να προστατεύσει η κυβέρνηση τους δανειολήπτες που μαζικά απειλούνται από τις εξελίξεις; Μια καλή αρχή θα ήταν ο έλεγχος των τραπεζών, ένας έλεγχος που δεν έγινε ποτέ από κανέναν. Ξεκινώντας από τα καταχρηστικά «έξοδα φακέλου» μέχρι τους παράλογους, εξοντωτικούς όρους εξόφλησης. Το παραμύθι του τζίτζικα που ήθελε μεγάλο σπίτι δεν περνάει πια κι αν κάποιοι πολίτες παρασύρθηκαν και αγόρασαν σπίτι ακριβό για τα δεδομένα τους, να πούμε ότι τα ιστορικά δεδομένα άλλαξαν. Και ένα κράτος που έχει επιδοτήσει γενναιόδωρα τις τράπεζες, έχει κάθε δικαίωμα να παρέμβει. Οι παρεμβάσεις δεν μπορεί να αφορούν μόνο την αγωνία «μην τυχόν καταρρεύσει το χρηματοπιστωτικό σύστημα». Οι παρεμβάσεις μπορούν να αφορούν και την αγωνία μην τυχόν καταρρεύσει η ελληνική κοινωνία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου