Του Απόστολου Αποστόλου* Κάθε Πρωτοχρονιά ευχόμαστε την αναγέννηση του κόσμου. Μέσα από τις βραχύβιες ευχές για καλή χρονιά περιμένουμε οι ελπίδες μας να επιβεβαιωθούν, καρτερούμε οι πόθοι μας να υλοποιηθούν, γιατί στην Πρωτοχρονιά μετράμε μαζί και τον χρόνο της ζωής μας, την ηλικία μας, την προθεσμία μας, έναντι της λήξεως της προσωπικής μας ζωής.
Όμως ζώντας σε έναν κόσμο μιας εφήμερης επίδοσης με αλγοριθμικό επαύριο βιώνουμε την αβεβαιότητα, παγιδευμένοι στα ιστορικά δεσμά της τεχνο-εποχής. Ζούμε με τους ρυθμούς που περιγράφει ο Τζορτζ Όργουελ στη «Φάρμα των ζώων». Δηλαδή, στο περιβάλλον εκείνο όπου το περιεχόμενο της ελευθερίας έχει ξεχαστεί μέσα στον χρόνο. Σε έναν, όμως, χρόνο της γήινης ροής του, ο οποίος έχει τους ιδιοκτήτες του.
Με μία όμως διαφορά. Σήμερα ο πολίτης ξεχνά την απώλεια της ελευθερίας του, γιατί βρίσκει συντροφιά στα αντικείμενα κατανάλωσης. Έτσι κλυδωνίζεται στη μπάρα μεταξύ μηδενός και παντός και οδηγείται στην επιβίωση, αλλά όχι στη ζωή, στη γλώσσα της κυριαρχίας, αλλά όχι στην επιθυμία του. Δαπανάται σε ημίχρονα από πλήξεις, από παθητικότητες και περισπασμούς που στριμώχνονται μεταξύ ιδιωτικού και δημοσίου, προσωπικού και συλλογικού. Δημιουργώντας νεκρές διάρκειες από ηττοπάθειες, φετιχισμούς και συμφιλιώσεις.
Στο ξεπέρασμα του αποπροσανατολισμού του, ο μετανεωτερικός πολίτης αρέσκεται στην κατανάλωση των αγαθών, όχι ως απόλαυση, αλλά ως υποβολιμαία διαταγή. Εξάλλου η βούληση, η θέληση, η αντοχή έχουν χαθεί ή καλύτερα έχουν μεσοποιηθεί από την προσποίηση σ’ ένα «κάνω ό,τι θέλω», σ’ ένα «κάνω ό,τι μπορώ», σ’ ένα «κάνω ό,τι γνωρίζω ή κάνω ό,τι δρω». Ο δυτικός πολίτης έχει εισέλθει σε ένα σύνδρομο πολυφρένειας, όπου όλα διευθύνονται από την τεχνολογία. Ζει εκεί όπου η λογική γίνεται υποπροϊόν, εκεί όπου η πίστη αποτελεί μια χαμένη περιπέτεια και η παράδοση έναν κίνδυνο οπισθοδρόμησης.
Αρκεί να δούμε τις απαιτήσεις του δυτικού κόσμου, ο οποίος κολυμπάει σε συνεχόμενα και μεταβαλλόμενα ρεύματα ζωής. Βρίσκει νέες λέξεις για να ντύσει τις πλαστές ελευθερίες που κατασκεύασε,
