Προσπαθώ να
μπω στο μυαλό της τρόικας, αλλά φαίνεται πως δεν με βοηθά η λογική μου.
Απέναντι στους πολίτες μιας χώρας που έχουν χάσει τουλάχιστον το 25% των
εισοδημάτων τους (διότι 1,5 εκατομμύριο από αυτούς είναι άνεργοι που δεν έχουν,
πλέον, τίποτα να χάσουν), το Euroworking group, δηλαδή η ομάδα των τεχνοκρατών
που επεξεργάζεται τα σχέδια των υπουργών Οικονομικών των 17, αντιτάσσει την
τυπική έλλειψη μιας νομοθετικής ρύθμισης που θα προσέθετε στη διαθεσιμότητα 245
υπαλλήλους του ελληνικού δημοσίου.
Από τη μία
είναι οι θυσίες ενός ολόκληρου λαού και από την άλλη η εμμονή στην τυπικότητα, που κρύβει βουνά δυσπιστίας για
την Ελλάδα και τη συνέπειά της. Από τη μία είναι,
τα σκληρά δείγματα γραφής που
δίνουν οι Έλληνες και από την άλλη είναι η επιδεικτική ανελαστικότητα που
εκφράζουν οι εκπρόσωποι των δανειστών για να δείξουν πως αυτοί κρατάνε κάθε
στιγμή τις τύχες του τόπου στα χέρια τους.
Βεβαίως, οι
παραλείψεις της κυβέρνησης έδωσαν την αφορμή. Πώς αλλιώς να δικαιολογήσει
κανείς ότι
μπαίνουν την τελευταία στιγμή στην κινητικότητα οι κάτοχοι μεταπτυχιακού τίτλου,
ενώ δεν έχουν αξιολογηθεί οι υπάλληλοι των περισσότερων υπουργείων και,
βεβαίως, των δήμων που πλέον έχουν περάσει στο αντάρτικο γιατί το κράτος
επιχειρεί να πληροφορηθεί που πάνε τα λεφτά των πολιτών; Πώς αλλιώς μπορεί
να δικαιολογήσει κανείς τις οριζόντιες καταργήσεις ολόκληρων κλάδων, την
τελευταία στιγμή, όταν η δέσμευση να βγουν στην κινητικότητα 25.000 υπάλληλοι
ως το τέλος του 2013 ήταν γνωστή, αλλά οι υπουργοί (με πρώτο τον απελθόντα
Μανιτάκη) έχωναν με τέχνη το κεφάλι στην άμμο…
Τελικά, και
παρά το άρπα-κόλλα του πράγματος, η κυβέρνηση παρουσίασε τους υπαλλήλους που
βγάζει στην κινητικότητα. Νομοθέτησε με πλειοψηφία 153 την προπερασμένη Τετάρτη
και τώρα ξανανομοθέτησε για τους 245 μεταπτυχιακούς, με ακόμη πιο ισχνή
πλειοψηφία αφού 2 βουλευτές απείχαν.
Πού
καταλήγουμε; Πρώτον, οι
πολιτικές αντοχές των βουλευτών που στηρίζουν την κυβέρνηση έχουν εξαντληθεί.
Οι 155 γίνονται με τον τελευταίο υπολογισμό 152. Δεύτερον, οι πολιτικές
αντοχές των υπουργών που απαρτίζουν την κυβέρνηση δείχνουν να μην πάνε μακριά.
Κανένας από τους υπουργούς δεν μπορεί, πλέον, να εγγυηθεί ότι θα βρεθούν οι
επόμενοι 12.500 δημόσιοι υπάλληλοι που πρέπει να μπουν στην κινητικότητα από το
Σεπτέμβριο μέχρι το Δεκέμβριο. Τρίτον, το αφήγημα θολώνει. Η ευρωπαϊκή
προοπτική, η σταθερότητα, το σκληρό νόμισμα μοιάζουν αφηρημένες έννοιες μπροστά
στη φτώχεια που εξαπλώνεται ,μπροστά στην αδυναμία ακόμη και της μεσαίας τάξης
να είναι πλέον συνεπής στις υποχρεώσεις της. Τέταρτον και πιο σοβαρό. Ό,τι
κέρδισαν οι λαοί της Ευρώπης με τη δημιουργία της ΕΕ μετά τον πόλεμο δείχνουν
να το χάνουν από την ίδια τη συνταγή που εφαρμόζει το διευθυντήριο της ΕΕ και
που οδηγεί μόνο στη συρρίκνωση της δραστηριότητας και στην απώλεια της
ευημερίας που κατέκτησαν με κόπους δεκαετιών.
«Πού
καταλήγουμε;» ρωτάει μονότονα ένας άνθρωπος που εκτιμώ όσο κανέναν. Η απάντηση
δεν είναι εύκολη, ούτε μπορεί να δοθεί στη βάση των αριθμών και των εμμονών.
Είναι, όμως, φανερή η ανάγκη να προκληθεί ένας πολιτικός σεισμός. Να ειπωθούν
τα πράγματα με το όνομά τους. Να γίνει μια καθαρή εξήγηση με τους δανειστές και
μια ακόμη πιο καθαρή με τους πολίτες. Αυτή είναι μια δουλειά που μπορεί να
κάνει μόνο ο πρωθυπουργός. Κανένας άλλος. Αν δεν την κάνει, ο κίνδυνος του
χάους είναι πλέον ορατός.
Η απελπισία
και τα άκρα κυριαρχούν στη δημόσια αντιπαράθεση. Εάν απέναντι στους κυρίους με
τα λευκά κολάρα και την επιμονή τους να νομοθετήσει η ελληνική κυβέρνηση και
για τον τελευταίο υπάλληλο της κινητικότητας, η πολιτική ηγεσία της χώρας δεν
αντιτάξει όχι μόνο τα επιτεύγματα της προσπάθειας αλλά και την εξάντληση της
αντοχής του ελληνικού λαού, τότε όλος ο κόπος κινδυνεύει να πάει χαμένος.
Διότι ακόμη
και εμείς, που ομνύουμε στο όνομα της ευρωπαϊκής ιδέας, δεν μπορούμε να
αντέξουμε την Ευρώπη-ιεροεξεταστή των αμαρτιών του παρελθόντος και, μάλιστα,
με επιλεκτική μνήμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου