Όλα ξεκίνησαν στο συνέδριο το καλοκαίρι του ’10, με την ενσωμάτωση του Συνασπισμού στο ΣΥΡΙΖΑ και από κόμμα του Ευρωκομουνισμού και της ανανεωτικής αριστεράς μετατράπηκε σε κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς.
Ενδεικτικό του κλίματος που επικρατούσε τότε στους κόλπους της ελληνικής αριστεράς ήταν η δήλωση αποχώρησης του Φ. Κουβέλη από τον ΣΥΡΙΖΑ και ειδικότερα το απόσπασμα όπου αναφέρει ότι, «…ο αριστερισμός που αποπνέει ο ΣΥΡΙΖΑ δημιουργεί πλαίσιο πολιτικής ασφυξιας…». Στην συνέχεια ιδρύθηκε η Δημοκρατική Αριστερά.
Στις συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων του ’11 ο ΣΥΡΙΖΑ ως άλλος Τζακ Νικολσον στην ταινία «Επάγγελμα ρεπορτερ» του Αντονιόνι βρίσκει στα μάρμαρα της πλατείας Συντάγματος μια νέα ταυτότητα, αυτή του έθνολαϊκισμού και υιοθετώντας τα πιο διχαστικά, λαϊκίστικα συνθήματα της εποχής πορεύτηκε προς τις διπλές εκλογές του ΄12 και κατέκτησε την δεύτερη θέση. Συνεχίζοντας με την ίδια τακτική, βρίζοντας ως διεφθαρμένο όλο το πολιτικό σύστημα και με κεντρικό σύνθημα «την πρώτη μέρα θα σκίσουμε τα μνημόνια» κερδίζουν τις εκλογές του Γενάρη του’15. Συνεργάζεται με τους λαϊκιστές της δεξιάς (ΑΝΕΛ) με την δικαιολογία ότι υπήρξαν οι πιστότεροι (αν όχι οι μοναδικοί) συνοδοιπόροι τους,
στον αντιμνημονιακό αγώνα και στο επίπεδο της εκτελεστικής εξουσίας τα υπουργεία-κλειδιά αναλαμβάνουν στελέχη της «σκληρής» αντιευρωπαϊκής πτέρυγας που ονειρεύεται έξοδο από την Ευρώπη και επιστροφή στην δραχμή.
Πρέπει να τονισθεί η σοσιαλδημοκρατία είναι απαγορευμένη λέξη σε ολόκληρο τον ΣΥΡΙΖΑ και όλοι όσοι μέχρι τότε δήλωναν (και δηλώνουν και σήμερα) αμετανόητοι σοσιαλδημοκράτες σιωπούσαν με αντάλλαγμα υπουργικές θέσεις και διάφορα κρατικά αξιώματα. Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή. Ένα διχαστικό δημοψήφισμα που δημιούργησε συνθήκες ακραίου διχασμού, η περιβόητη «kolotoumba», αποχώρηση της σκληρής αριστερής πτέρυγας και εντέλει η πλήρης αποϊδεολογικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ, η μετατροπή του σε πολιτικό «super market» και τέλος, όπως είπε και ο πρώην υπουργός, η μετατροπή του σε «μαγαζί». Διαψευστήκαν οικτρά όσοι πίστευαν στην ωρίμανση του ΣΥΡΙΖΑ και σε μια στροφή προς μια πιο ήπιας μορφής αριστερά που θα αγκάλιαζε και την σοσιαλδημοκρατία. Υπηρετώντας μέχρι κεραίας το τρίτο (αχρείαστο) μνημόνιο, ο κυβερνητικός βίος του ΣΥΡΙΖΑ διέθετε όλα τα χαρακτηριστικά ενός γνήσια εθνολαϊκιστικού κόμματος: αντιθεσμικές κινήσεις για να κατακτήσουν τους αρμούς της εξουσίας όπως ο νόμος Παππα για τα ΜΜΕ και ταυτόχρονη περιφρόνηση των αποφάσεων του ΣτΕ, παρεμβάσεις στη δικαιοσύνη και δημιουργία ενός παράτυπου παρακράτους, διώξεις πολιτικών αντιπάλων μέσα από την περίφημη υπόθεση Novartis. Μεταξύ άλλων, ύψιστος πολιτικός του στόχος υπήρξε και η διάλυση του Κινήματος Αλλαγής με μεταγραφές βουλευτών και προσφέροντας ανταλλάγματα και υποσχέσεις για βουλευτική έδρα σε πλειάδα πράσινων στελεχών.
Φτάνοντας στο σήμερα, έχουμε έναν ΣΥΡΙΖΑ ηττημένο στις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις (Ευρωεκλογές και βουλευτικές) χωρίς όμως ίχνος αυτοκριτικής και αυθεντικού αναστοχασμού πάνω στα αίτια της ήττας του. Ως μηχανισμός παλαιοκομματικός και ξεπερασμένος, θεωρεί ότι με το συνέδριο θα λυθούν όλα τα ιδεολογικοπολιτικά του προβλήματα. Σε τι να βοηθήσει όμως ένα συνέδριο όταν οι χειρισμοί που έγιναν το τελευταίο τετράμηνο (Έβρος, «θα λογαριαστούμε μετά την πανδημία», η στάση του στην εκδήλωση για την Marfin, διαμάχη με το σποτ για τους δημοσιογράφους, οι υποθέσεις Παπαδημούλη, Παπαγγελόπουλου , Novartis, Παππάς) δείχνουν ένα κόμμα στο οποίο κυριαρχεί πολιτική Βαβέλ σε όλα τα καίρια ζητήματα, ένα κόμμα που δεν πιστεύει στις συναινέσεις, δεν σέβεται τους θεσμούς της αστικής δημοκρατίας, στερείται πολιτικού προσανατολισμού και ασκεί αντιπολίτευση σε μια δεξιά κυβέρνηση με όρους αριστεριστικής συνδικαλιστικής παράταξης; Η μεγάλη αλήθεια είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε υπήρξε ούτε μπορεί να γίνει ο μεγάλος αντίπαλος της συντηρητικής παράταξης. Διότι βρίσκομαι απέναντι στην συντηρητική δεξιά της Νέας Δημοκρατίας σημαίνει ότι διαθέτω ένα κόμμα με σταθερό πολιτικό προσανατολισμό με σεβασμό στις αρχές της σοσιαλδημοκρατίας. Ένα κόμμα που δημιουργεί τους όρους για την διεξαγωγή σοβαρών πολιτικών αντιπαραθέσεων σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο, αποδημώντας συστηματικά τις συντηρητικές πολιτικές και έχοντας το πολιτικό έρμα να προτείνει σοβαρό κυβερνητικό πρόγραμμα, στηριγμένο στο συνεχώς ανατροφοδοτούμενο ιδεολογικοπολιτικό οπλοστάσιο του. Θέλει πολιτικό αρχηγό αποφασιστικό και τολμηρό, με βλέμμα στραμμένο στην κοινωνία και όχι άβουλο και βουβό που αναλώνεται σε εσωκομματικές ισορροπίες.
Ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και να το επιθυμούν έχασαν το τρένο της σοσιαλδημοκρατίας (αν ποτέ επιθυμούσαν να το προλάβουν…) και με τα κυβερνητικά τους πεπραγμένα αλλά και με την όλη στάση τους ως αξιωματική αντιπολίτευση δεν έχουν το δικαίωμα να θεωρούν εαυτούς εκφραστές της προοδευτικής παράταξης. Οι εκλογικές πλειοψηφίες δεν λένε πάντα όλη την αλήθεια, και στην περίπτωση της κεντροαριστεράς μπορεί τη δεδομένη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ να διαθέτει την κυρίαρχη εκλογική επιρροή ή και πλειοψηφία, του λείπουν όμως οι όροι για να εκφράσει τον χώρο στο σύνολο του. Σε ένα περιβάλλον μετα-δημοκρατίας δεν αρκεί η πλειοψηφία, χρειάζεται και αυτό που αποκαλείται μετα-πλειοψηφία, δηλαδή η απαραίτητη πολιτική και κοινωνική επάρκεια, οι ιδεολογικές και αξιακές αναφορές που θα σου επιτρέψουν να ενώσεις και να καταστείς ο κυρίαρχος εκφραστής ενός συγκεκριμένου πολιτικού χώρου μακροπρόθεσμα. Είναι φανερό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να τα καταφέρει. Εζυγίσθη, εμετρήθη, και ευρέθη ελλιπής.
Κώστας Πανδής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου