Όσο ο καιρός περνά και οι απαγορεύσεις (lockdown) συνεχίζονται, εντείνεται το φαινόμενο της συνειδητής πλέον άρνησης μίας μερίδας πολιτών να συμμορφωθούν με τα συνιστώμενα μέτρα προστασίας, και από την πλευρά των «συναθροίσεων», και από την πλευρά κυρίως της μάσκας.
Κάνοντας κάποιες βόλτες στην Ιτέα, στα πλαίσια της «σωματικής άσκησης», συναντώ συνεχώς ανθρώπους που, είτε δεν φορούν καθόλου μάσκα, είτε την «φορούν» σαν «κασκόλ», δηλαδή την έχουν απλώς περασμένη στον λαιμό τους.
Η συγκεκριμένη «απείθεια» προφανώς οφείλεται στο ότι αρκετοί άνθρωποι, κυρίως οι νεότεροι, αμφισβητούν, και την σοβαρότητα του θέματος, αλλά και το μέγεθος του κινδύνου που υπάρχει.
Πολλοί από αυτούς που συμμορφώνονται (οι «κουτοί») θυμώνουν με τους άλλους (τους «έξυπνους») και καταλήγουν ότι όλα αυτά συμβαίνουν, επειδή δεν υπάρχει αυστηρή επιτήρηση εφαρμογής των μέτρων.
Βέβαια, σε μικρά μέρη όπως η Ιτέα,
είναι προφανές ότι δεν υπάρχουν επαρκείς αστυνομικές δυνάμεις για έλεγχο των «παραβατών», όμως το σημαντικότερο κατά τη γνώμη μου θέμα είναι ότι δεν σκέφτονται πως αλλιώς μπορεί να αντιμετωπιστεί η κατάσταση.Η αστυνόμευση σε θέματα κοινωνικής συμπεριφοράς ποτέ δεν είναι η λύση του προβλήματος. Εκείνο που χρειάζεται είναι η διαπαιδαγώγηση, ειδικά στα νεότερα άτομα. Και για τη διαπαιδαγώγηση αυτή υπάρχουν πολύ περισσότερα μέσα.
Θυμάμαι μία ιστορία που μου είχε διηγηθεί ένας φίλος μου, για το εγγονάκι του, που, παρότι είχε φθάσει στην ηλικία των 5 ετών, χρησιμοποιούσε ακόμη πιπίλα. Όσες φορές οι γονείς του μικρού προσπάθησαν να του την κόψουν, αντιμετώπισαν μεγάλο πρόβλημα με αντιδράσεις του μικρού που έφθαναν και στην άρνηση φαγητού.
Συζητώντας το θέμα σε μία Συμβουλευτική Ομάδα Γονέων, ο επικεφαλής της Ομάδας τους πρότεινε να εμπλέξουν την δασκάλα, όχι κάνοντας μία απευθείας παρατήρηση στον μικρό, αλλά προσπαθώντας να μιλήσουν στην τάξη γενικά γι’ αυτό το θέμα.
Πράγματι έγινε αυτό και μάλιστα η δασκάλα, μιλώντας γενικά ότι δεν είναι ωραίο πράγμα τα παιδιά σε τέτοια ηλικία να έχουν πιπίλα, έκανε και μία ερώτηση σε μερικά παιδιά αν συμφωνούν με αυτό, όπου ανάμεσά τους ήταν και ο συγκεκριμένος μικρός. Ο τελευταίος, όταν είδε ότι όλα τα άλλα παιδιά, όχι απλώς δεν χρησιμοποιούσαν πιπίλα, αλλά μίλησαν και κοροϊδευτικά γι’ αυτό, ντράπηκε τόσο πολύ, που την έκοψε με το μαχαίρι.
Δεν ξέρω κατά πόσο μία τέτοια μέθοδος μπορεί να είναι αποτελεσματική σε παιδιά που βρίσκονται στη φάση της «προσωπικής τους επανάστασης», ή σε μεγαλύτερους που θέλουν να περνιούνται σαν «έξυπνοι», όμως μία προσπάθεια στην κατεύθυνση της πειθούς, είναι πολύ πιθανό να έκανε κάποιους από τους «επαναστάτες» (σίγουρα όχι όλους) να ξανασκεφθούν τη στάση τους.
Βέβαια, όπως είπα, όλα αυτά πρέπει να στηρίζονται στην πειθώ και όχι στην «ενοχοποίηση» ή την «περιθωριοποίηση» αυτών που δεν συμμορφώνονται. Κυρίως όμως πρέπει να αναδεικνύουν σε μικρές και εκ των πραγμάτων όχι «απρόσωπες» κοινωνίες ότι όλοι εμείς είμαστε γνωστοί και η σχέση μας δεν περιορίζεται σε μία τυπική «κοινωνική ευαισθησία και υπευθυνότητα», αλλά σε πολύ ισχυρότερους και κυρίως πολύ πιο προσωπικούς δεσμούς που εκ των πραγμάτων μας ενώνουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου