ΌΤΑΝ Ο ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ ΗΤΑΝ ΗΡΩΑΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ, ΕΠΕΙΔΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕ ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΕΙ ΤΟΝ ΔΙΚΤΑΤΟΡΑ, ΘΑ ΗΤΑΝ ΔΙΠΛΑ ΗΡΩΑΣ ΟΠΟΙΟΣ ΕΠΙΧΕΙΡΟΥΣΕ ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΕΙ ΤΟΝ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ

Άλλωστε είναι γνωστό ότι η τρομοκρατία γι' αυτήν την οικογένεια είναι η μεγαλύτερη "επένδυσή" της. Κατ’ αρχήν η τρομοκρατία είναι αυτή που την έβαλε στον πολιτικό "χάρτη" της χώρας. Γιατί; Γιατί ο Μητσοτάκης μετά την μεταπολίτευση ήταν το "μαύρο" πρόβατο της ελληνικής πολιτικής. Ο "εφιάλτης" της δημοκρατίας. Ήταν αυτός ο οποίος με τις πράξεις του οδήγησε τη χώρα στην πιο "μαύρη" περίοδό της. Ήταν στην κυριολεξία ένα καμένο "χαρτί", που κανένας δεν πίστευε εκείνη την εποχή ότι θα μπορούσε να ξαναπρωταγωνιστεί στην πολιτική σκηνή.

Για πολλά χρόνια μετά την 21 Απριλίου ήταν ένας φοβισμένος ανθρωπάκος, που συγκέντρωνε επάνω του μίσος περισσότερο απ' όσο μπορεί ν' αντέξει ένας φυσιολογικός άνθρωπος. Μπορούσε ο καθένας να τον πιάσει στον δρόμο και να τον σκοτώσει σαν τον "σκύλο" για τα όσα έκανε εις βάρος του ελληνικού λαού. Ενός λαού, που, ενώ ακόμα "αιμορραγούσε" από τον τρομερό εμφύλιο και αγωνιζόταν για τη δημοκρατία μέσα σε ένα περιβάλλον απόλυτα αρνητικό, είχε να "πληρώνει" και τα παιχνίδια του Μητσοτάκη.

Γιατί είμαστε τόσο σκληροί στον χαρακτηρισμό μας; Γιατί απλούστατα αυτή είναι η αλήθεια. Όταν σήμερα η αστική λογική του συνόλου του ελληνικού λαού δικαιολογεί την απόπειρα δολοφονίας εναντίον του δικτάτορα,
ευνόητα είναι μερικά πράγματα. Όταν ο Παναγούλης ήταν ήρωας και πατριώτης, επειδή επιχείρησε να σκοτώσει τον δικτάτορα, θα ήταν διπλά ήρωας όποιος επιχειρούσε να σκοτώσει τον Μητσοτάκη.

Γιατί; Γιατί η δολοφονία του δικτάτορα είναι μια πράξη με μονοσήμαντη διάσταση. Ο δικτάτορας αντιπροσωπεύει το απόλυτο κακό και η δολο­φονία του έχει προφανή σκοπιμότητα και πρακτική αξία. Είναι μια πράξη που μπορεί να την κάνει ακόμα και ο πιο αγράμματος ή να την καταλάβει χωρίς καμία άλλη εξήγηση. Δεν μαθαίνει κάτι νέο ο πολίτης από αυτήν την ενέργεια, ώστε να προετοιμαστεί καλύτερα. Δεν μαθαίνει κάτι νέο αυτός ο οποίος θα επιχειρήσει στο μέλλον να γίνει δικτάτορας, ώστε να το αποφύγει. Πολίτες και δικτάτορες γνωρίζουν πολύ καλά τι συμβαίνει και άρα τι τους απειλεί.

Αντίθετα στην περίπτωση του πολιτικού Μητσοτάκη μια απόπειρα τότε θα είχε πολυσήμαντη σημασία. Γιατί; Γιατί κατά πρώτον θα τιμωρούνταν αυτός ο οποίος οδήγησε τη χώρα στο σκοτάδι της χούντας. Το ακόμα πιο σημαντικό θα ήταν το "δίδαγμα" αυτής της πράξης. Ποιο θα ήταν αυτό; Ότι ο λαός δεν ξεχνάει και πάντα θα τιμωρεί αυτούς τους οποίους απειλούν τη δημοκρατία. Δεν ξεχνάει αυτόν που για λόγους ιδιωτικών συμφερόντων "έπαιξε" παιχνίδια εις βάρος της δημοκρατίας. Δεν ξεχνάει αυτόν τον οποίο για άλλους λόγους ψήφισε και αυτός ενήργησε σαν αυτοφυής δύναμη. Δεν είναι δυνατόν να σε ψηφίζει κάποιος σαν κεντρώο και εσύ ως βουλευτής να "ρίχνεις" το Κέντρο, επειδή έτσι σε βολεύει.

Μια απόπειρα δηλαδή κατά του Μητσοτάκη εκείνη την εποχή θα είχε πάντα ένα διαχρονικό "μήνυμα". Ποιο ήταν αυτό το μήνυμα; ...Όποιος "παίζει" με τη δημοκρατία, πεθαίνει. ...Όποιος ψηφίζεται ως "υπηρέτης" του λαού και ενεργεί σαν "αφεντικό", πεθαίνει. Αυτό απαιτεί καί γνώση για να το επιχειρήσει κάποιος, αλλά απαιτεί καί εξήγηση για όσους δεν έχουν τις γνώσεις να το καταλάβουν. Γι' αυτόν το λόγο διαφοροποιήσαμε από την αρχή την απόπειρα εναντίον του δικτάτορα από την απόπειρα εναντίον αυτού του οποίου δημιούργησε τις συνθήκες για να υπάρξει δικτάτορας. Γι' αυτόν τον λόγο θεωρούμε διπλά ήρωα τον "τιμωρό", που είναι και "δάσκαλος" ταυτόχρονα.

Αυτά όλα τα γνώριζε ο Μητσοτάκης και γι' αυτό φοβόταν να παραμείνει σε μια Ελλάδα, που "έβραζε" από μίσος εναντίον του. Ήταν ο μόνος πολιτικός που "αυτοεξορίστηκε" στη διάρκεια της χούντας, προφανώς όχι από τον φόβο της ίδιας της χούντας, αλλά από τον φόβο του λαού. Επί χούντας παρέμειναν στην Ελλάδα οι σημαντικότεροι εχθροί της και "αυτοεξορίστηκε" ο ευεργέτης της. Παρέμειναν στην Ελλάδα σεσημασμένοι αριστεροί, που τους μισούσε η χούντα και τους περιέφερε στις διάφορες "Μακρόνησους" και έφυγε ο Μητσοτάκης, που ήταν ο "αγαπημένος" του παλατιού και του στρατού. Είναι αστείο και μόνον να σκεφτεί κάποιος ότι ο Μητσοτάκης έφυγε από την Ελλάδα για τον οποιονδήποτε άλλο λόγο.

Το μίσος του λαού φοβόταν και τίποτε άλλο. Το μίσος, που θα μπορούσε ν' απειλήσει τη ζωή του και τη ζωή των παιδιών του. Γιατί τόσο μίσος; Γιατί αυτός ήταν που για καθαρά ιδιοτελή πολιτικά συμφέροντα έγινε η αιτία για να βυθιστεί η χώρα στην πιο σκοτεινή της περίοδο. Για τα ατομικά συμφέροντα ενός καιροσκόπου πολιτικού βυθίστηκε ένας ολόκληρος λαός μέσα στο σκοτάδι του φασισμού. Ο άνθρωπος είναι απίθανος. Ακόμα και σήμερα με τον ίδιο τρόπο λειτουργεί. Αντιλαμβάνεται τον εαυτό του σαν ένα ολόκληρο κόμμα. Αντιλαμβάνεται τα ιδιωτικά συμφέροντά του σαν παραταξιακά συμφέροντα.

Η τρομοκρατία της μεταπολίτευσης ήταν αυτή που τον έσωσε πολιτικά, όταν ήταν αμφίβολο αν θα μπορούσε να σώσει ακόμα και το "τομάρι" του. Όταν ήταν αμφίβολο αν θα μπορούσε επιστρέψει και να ζήσει ασφαλής στην Ελλάδα. Αυτός μπόρεσε κι εκμεταλλεύτηκε την καχυποψία μεγάλης μερίδας των Ελλήνων απέναντι στο πρόσωπο του Παπανδρέου. Αυτός μπόρεσε κι εκμεταλλεύτηκε το προφανές της φιλοπαπανδρεϊκής δράσης της οργάνωσης της 17 Νοέμβρη. Αυτός γνώριζε τον Παπανδρέου προσωπικά και είχε την εμπειρία να κάνει "προσωπικό" το θέμα του αντιπαπανδρεϊσμού. Γνώριζε τη δειλία του Ανδρέα και γνώριζε πώς να τον προκαλεί επιδεικτικά, συσπειρώνοντας γύρω του τους δεξιούς, που ήταν φανατικά αντιπαπανδρεϊκοί.

Τον ανταγωνισμό που τους χαρακτήριζε, ως στελέχη της Ένωσης Κέντρου, μπόρεσε και τον έκανε κομματικό ανταγωνισμό. Έγινε εύκολα το αντιπαπανδρεϊκό "άλογο" της δεξιάς και πάνω του επένδυσε μια ολόκληρη παράταξη. Με τον τρόπο αυτόν "καπέλωσε" τα παραδοσιακά στελέχη της δεξιάς και αναρριχήθηκε στην ιεραρχία μιας παράταξης, που μέχρι τότε τον μισούσε. Η τρομοκρατία, που βοηθούσε προκλητικά τον Ανδρέα, ήταν αυτή που "έσωσε" πολιτικά τον Μητσοτάκη. Αυτός πρώτος μίλησε για τρομοκρατία, που σκοτώνει τα "δικά μας" παιδιά. Αυτός "έδειξε" πρώτος ποιος ωφελείται από την τρομοκρατία.

Όμως, όταν αυτό γίνεται χωρίς αποδείξεις, σημαίνει πάθος και διχασμό. Όταν γίνεται από κάποιον αναξιόπιστο και εμπαθή, σημαίνει μίσος. Σημαίνει μίσος καί από τις δύο πλευρές. Πάνω απ' όλα όμως σημαίνει "εισπράξεις" και για τον ίδιο, από όλους όσους πείθονταν για τα όσα αυτός έλεγε. Από εκεί και πέρα τα πάντα ήταν εύκολα στο χειρισμό τους. Αποτέλεσμα; Αυτός κατόρθωσε και έγινε το ένα μέρος του "διδύμου" του δικομματισμού, που κατέστρεψε την ελληνική δημοκρατία. Με την "αποστασία" του κατέστρεψε μία φορά τη δημοκρατία και το ίδιο πέτυχε για δεύτερη φορά με την εκμετάλλευση της τρομοκρατίας και της αντιπαπανδρεϊκής υστερίας, που διακατείχε μεγάλο μέρος των Ελλήνων.

Πώς όμως κατάφερε ο Μητσοτάκης κι επιβίωσε σε ένα τόσο αρνητικό περιβάλλον; Ήταν τόσο ευφυής; Γιατί ακόμα μιλάνε κάποιοι για "χαρισματικούς" ηγέτες, όταν αναφέρονται είτε στον Ανδρέα είτε στον Μητσοτάκη; Αυτό που συνέβαινε ήταν το εξής απλό. Πολλές φορές συμβαίνει ο υγιής άνθρωπος να μην μπορεί να συναγωνιστεί σε ειδικές συνθήκες τον "άρρωστο" ή "ανάπηρο" άνθρωπο. Κανένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν μπορεί για παράδειγμα ν' ακούει καλύτερα από έναν τυφλό. Κανένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν μπορεί να κινηθεί στο σκοτάδι με την άνεση του τυφλού. Κανένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν μπορεί να τρέξει σε κεκλιμένο επίπεδο με την ταχύτητα του κουτσού.

Τι σημαίνει αυτό στην περίπτωσή μας. Ότι κάποιοι φρόντισαν να είναι μη-φυσιολογικό το πολιτικό περιβάλλον στη χώρα μετά τη μεταπολίτευση. Το περιβάλλον αυτό ήταν σκοτεινό, επικίνδυνο και ψευδές. Αυτό σημαίνει ότι το πλεονέκτημα μέσα σ' αυτό το έχουν οι "ανάπηροι". Τόσο ο Ανδρέας όσο και ο Μητσοτάκης ήταν "άρρωστοι-ανάπηροι" και γι' αυτό παρέσυραν τους πάντες στην "κόντρα" τους. Παρέσυραν έναν ολόκληρο λαό και όχι μόνον τον πολιτικό κόσμο.

Ο Ανδρέας ήταν παθολογικά δειλός. Από αυτήν την παθολογική δειλία του προερχόταν το πάθος του για την εκ του ασφαλούς ρητορεία του επάνω στο θέμα της ένοπλης κοινωνικής δράσης. Εξαιτίας της δειλίας του αναφερόταν συνέχεια στην αντίσταση και τον αντιδικτατορικό αγώνα, αφήνοντας πολλά ψευδή υπονοούμενα για τον δικό του "σημαντικό" ρόλο κατά τη διάρκεια εκείνων των περιόδων. Αυτές όμως οι συνεχείς αναφορές άφηναν "λαβές" για κάποιον που ήθελε να τις εκμεταλλευτεί. Ποιος ήταν αυτός; Ο Μητσοτάκης. Ο Μητσοτάκης δεν ήταν ποτέ του δειλός. Ο Μητσοτάκης ήταν παθολογικά ψεύτης. Τι σημαίνει αυτό; Το εξής απλό. Ο Μητσοτάκης δεν είναι ένας άνθρωπος που λέει κοινά ψέματα, για να κάνει τη δουλειά του. Είναι ένας άνθρωπος που "κατασκευάζει" την αλήθεια που τον βολεύει κι αυτό είναι το χειρότερο. Είναι "παραμυθάς".

Ο κοινός ψεύτης σε γενικές γραμμές δεν είναι επικίνδυνος. Λέει ψέματα, αλλά έχει γνώση της αλήθειας. Έχει επαφή με το "περιβάλλον" του. Λέει ψέματα μέχρι να εκτεθεί και ν' αναγνωρίσει το λάθος του. Αντίθετα ο παθολογικά ψεύτης φτιάχνει με αλήθειες και ψέματα την "αλήθειά" του και είναι έτοιμος να θυσιαστεί γι' αυτήν. Αυτή η "αλήθεια" είναι το "περιβάλλον" του και μέσα σ' αυτήν "ζει". Ακριβώς, επειδή η "αλήθεια" του είναι μίξη αλήθειας και ψέματος, δεν είναι εύκολο να νικηθεί. Ο άνθρωπος αυτός είναι επικίνδυνος, γιατί διχάζει και προκαλεί μίση. Είναι επικίνδυνος, γιατί "έλκει" στην "αλήθειά" του αυτούς που συμφωνούν ή βολεύονται από αυτήν και τους βάζει στον "κόσμο" του.

Αυτός ο "κόσμος", επειδή δεν είναι πραγματικός, τους κάνει μισητούς από τους υπολοίπους. Κάνει μισητούς αυτούς τους οποίους "αναμασούν" παραμύθια μπροστά σ' αυτούς που γνωρίζουν την αλήθεια. Το ακόμα χειρότερο όμως είναι ότι τους κάνει εξαρτώμενους από τον "άρρωστο". Γιατί; Γιατί όταν υιοθετείς μια "αλήθεια" και την υπερασπίζεσαι, εκτίθεσαι. Αυτό όμως δεν είναι τόσο απλό. Γιατί; Γιατί κάθε φορά τα νέα δεδομένα και οι εξελίξεις απειλούν την "αλήθεια". Μόνο ο "κατασκευαστής" της μπορεί αυτά τα νέα δεδομένα να τα προσαρμόσει στην "αλήθεια". Δεν μπορεί δηλαδή ένας φυσιολογικός άνθρωπος να προσαρμόσει αληθή γεγονότα σε μια μικτή "αλήθεια". Αυτό το κάνει μόνον ο "κατασκευαστής".

Αυτό όμως οδηγεί στην εξάρτηση, γιατί αυτοί οι οποίοι έχουν υιοθετήσει την "αλήθεια" πάντα περιμένουν την άποψη του "ιερέα" της. Ενός "ιερέα", που, για να μπορεί να λειτουργήσει επί μακρόν, θα πρέπει να έχει ανεπτυγμένα κάποια φυσικά χαρακτηριστικά στον υπέρτατο βαθμό. Όπως δηλαδή ο τυφλός έχει ανεπτυγμένη σε αφύσικο βαθμό την ακοή του, έτσι και ο παθολογικά ψεύτης πρέπει να έχει υπερανεπτυγμένα κάποια χαρακτηριστικά. Γιατί; Γιατί δεν μπορεί να επιβιώσει διαφορετικά. Δεν μπορεί ν' αντέξει τη συνεχή πίεση της αλήθειας και των εξελίξεων.

Εκ των δεδομένων λοιπόν τέτοιοι άνθρωποι έχουν ανεπτυγμένα δύο κυρίως χαρακτηριστικά. Καλό λόγο και καλή μνήμη. Ο καλός λόγος είναι απαραίτητος για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι για να μπορείς να "έλκεις" οπαδούς, ώστε να μην είσαι ο μοναδικός "κάτοικος" της "αλήθειάς" σου. Ο δεύτερος είναι, γιατί πρέπει τη στιγμή που διηγείσαι να είσαι έτοιμος αν όχι να αντιμετωπίσεις την πραγματική αλήθεια, τουλάχιστον να μπορείς να την "προσαρμόσεις" στην "αλήθεια" σου. Ο λόγος σου πρέπει να είναι τέτοιος, που να μην επιτρέπει "παραβίαση". Πρέπει να είναι ελαστικός και όχι άκαμπτος.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τη μνήμη. Ο φυσιολογικός και ειλικρινής άνθρωπος συνήθως δεν έχει καλή μνήμη, γιατί δεν την καλλιεργεί. Δεν την καλλιεργεί, γιατί απλούστατα δεν εξαρτάται από αυτήν. Εξαρτάται από την αλήθεια και αυτό του επιτρέπει να δέχεται τη βοήθεια της μνήμης των συνομιλητών του. Η αλήθεια είναι κοινή για όλους και η μνήμη τού οποιουδήποτε μπορεί να την επιβεβαιώσει.

Αντίθετα ο "παραμυθάς" έχει ανάγκη τη μνήμη, γιατί εξαρτάται από αυτήν. Δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τη μνήμη των συνομιλητών του, γιατί δεν γνωρίζουν την ίδια αλήθεια. Πρέπει να θυμάται πώς "κατασκεύασε" τη δική του "αλήθεια", γιατί σε άλλη περίπτωση αποκαλύπτεται. Πρέπει να θυμάται πώς πάντρεψε το αληθές με το ψεύδος, γιατί δεν θα λειτουργήσει η "αλήθειά" του. Ένας ειλικρινής άνθρωπος, για παράδειγμα, θα ξεκινήσει μια διήγηση για κάποιες διακοπές σε ένα νησί, έστω κι αν δεν θυμάται τα πάντα γύρω από αυτήν. Μπορεί να μην θυμάται πότε ακριβώς πήγε και ποιοι ήταν μαζί του, αλλά αυτό δεν απειλεί την αξιοπιστία του. Η διήγησή του, επειδή είναι αληθής, του επιτρέπει —όταν υπάρχει τέτοια ανάγκη— να επικαλείται τη μνήμη των άλλων. .."Θύμισέ μου πότε ήμασταν στη Σαντορίνη;", .."Θύμισέ μου ποιοι ήμασταν;". Του θυμίζεις δεδομένα για να διηγηθεί αυτά τα οποία θυμάται και που προφανώς είναι αληθή, εφόσον τα διηγείται ενώπιον μαρτύρων.

Αντίθετα ο "παραμυθάς" δεν έχει αυτήν τη δυνατότητα. Οι καλύτεροί του μάρτυρες είναι οι πεθαμένοι, που δεν μπορούν να τον αμφισβητήσουν και να τον διαψεύσουν. Όταν διηγείσαι ιστορίες από τη Σαντορίνη, που δεν έχεις πάει ποτέ, είσαι υποχρεωμένος να έχεις νεκρούς μάρτυρες και βέβαια να θυμάσαι πώς είχες πείσει τους σύγχρονούς σου εκείνη την εποχή ότι είχες πάει. Πρέπει να θυμάσαι τι έχεις πει σε ποιον και για ποιον λόγο. Δεν υπάρχει καμία βοήθεια εκτός από τη μνήμη σου. Η μνήμη σου θα σε βοηθήσει να πείσεις για άλλη μια φορά για τα ίδια πράγματα που έπεισες πριν από χρόνια. Αν είσαι "άρρωστος" παραμυθάς, ποτέ δεν ξεχνάς τα δεδομένα, γιατί απλούστατα από ένα σημείο και πέρα νομίζεις ότι αυτή είναι η αλήθεια.

Ένας "παραμυθάς" όλη την ημέρα σκέφτεται πώς θα "θωρακίσει" την "αλήθειά" του. Είναι όμοιος με έναν άνθρωπο που αμύνεται μέσα στο σπίτι του και δέχεται συνέχεια επιθέσεις. Πρέπει διαρκώς να σκέφτεται πώς θα "βελτιώσει" τα χαρακτηριστικά του σπιτιού του, ώστε να το κάνει όσο το δυνατόν πιο απρόσβλητο και ταυτόχρονα πρέπει να αμύνεται. Πρέπει να θυμάται πού έχει το κάθε τι που του είναι χρήσιμο, για να μπορεί να αμυνθεί με τη μεγαλύτερη αποτελεσμα­τικότητα. Αυτό απαιτεί μεγάλη μνήμη και συνεχή σκέψη. Απαιτεί αυτοματισμούς, για να μπορείς να αμύνεσαι με τον αυθορμητισμό του ειλικρινούς, χωρίς να χρειάζεται να σκέφτεσαι και άρα να κινδυνεύεις με αποκάλυψη.

Όλη αυτή η κατάσταση έχει και κάποιες άλλες παρενέργειες στη ζωή του "παραμυθά". Η πρώτη και σημαντικότερη παρενέργεια είναι η αφιλία. Ο "παραμυθάς" δεν μπορεί να έχει φίλους. Γιατί; Γιατί οι φίλοι τού κάθε ανθρώπου είναι οι "αυτόπτες μάρτυρες" της ζωής του. Ο φίλος γνωρίζει τι κάνεις, τι σκέφτεσαι, τι σε απασχολεί, τι τρως, ακόμα και πού κοιμάσαι και με ποιον. Όλα αυτά όμως είναι στοιχεία που απειλούν τον "παραμυθά". Όλοι αυτοί μπορούν με τη μαρτυρία τους να καταστρέψουν την "αλήθεια" του. Γι' αυτόν τον λόγο απαγορεύονται οι φιλίες γι' αυτούς. Αυτοί λειτουργούν μόνοι τους, για να είναι οι μόνοι αυτόπτες μάρτυρες της ζωής τους. Μόνοι τους πηγαίνουν Σαντορίνη και μόνοι τους εκεί πηδάνε τριάντα μέτρα στο μήκος. Ένας γέρος που τους είδε και τους θαύμασε και ο οποίος θα μπορούσε το επιβεβαιώσει, "δυστυχώς" πέθανε λίγες μέρες πριν από τη συζήτηση.

Η δεύτερη παρενέργεια στη ζωή του "παραμυθά" είναι το μίσος που συγκεντρώνει πάνω του από όλους όσους διετέλεσαν πρώην "φίλοι" του. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί οι "παραμυθάδες" "πουλάνε" φιλία και δεν τη βιώνουν ως τέτοια. Είναι καλοί "φίλοι" μόνον για όσο διάστημα αυτοί οι οποίοι δέχονται τη "φιλία" τους είναι οπαδοί της "αλήθειάς" τους. Επειδή όμως όλοι αυτοί που δέχονται την "αλήθεια" εκτίθενται στον έξω κόσμο, είναι ιδιαίτερα επικίνδυνοι όταν ξεφύγουν από την "επιρροή" του παραμυθά. Γιατί; γιατί νιώθουν θύματά του. Νιώθουν ότι εκτέθηκαν στον κόσμο και αποδείχθηκαν αφελείς και ευκολόπιστοι. Όταν αρχίσουν να το πιστεύουν αυτό, αρχίζουν και μισούν αυτόν τον οποίο θεωρούν υπεύθυνο γι' αυτήν την κατάσταση. Αυτός είναι κι ο λόγος που, ενώ ο φυσιολογικός άνθρωπος, όταν "χαλάει" τη σχέση του με έναν άλλο, τείνει προς την αδιαφορία, στην περίπτωση του "παραμυθά" έχουμε τη "γέννηση" του άσβεστου μίσους.

Αυτή είναι η "αρρώστια" του άφιλου και μισητού από πολλούς πρώην συντρόφους τού Μητσοτάκη. Πλάθει "παραμύθια" και τα υιοθετεί και ο ίδιος. "Πείθει" ακόμα και τον εαυτό του για την "αλήθεια" που κατασκεύασε. Μπορεί πραγματικά να πιστεύει ότι αυτοεξορίστηκε, επειδή κινδύνευε από την χούντα. Το πιστεύει όμως, όχι επειδή υπάρχουν τα αντικειμενικά δεδομένα που το επιτρέπουν, αλλά γιατί ο ίδιος έπεισε τον εαυτό του γι' αυτό. Το σύνολο της ζωής του και της ιστορίας του "φιλτράρονται" μέσα από την "αρρώστια" του.

Αν εξετάσει δηλαδή κάποιος τον Μητσοτάκη, θα διαπιστώσει ότι υπάρχουν δύο "αλήθειες" στη ζωή του. Η αλήθεια του πραγματικού, που ενδιαφέρει για παράδειγμα έναν ιστορικό και η "αλήθεια" του ίδιου, που ενδιαφέρει τους οπαδούς του. Είναι βέβαιον δηλαδή ότι άλλη είναι η αλήθεια της αποστασίας και άλλη η "αλήθεια" της αποστασίας. Άλλη είναι η αλήθεια της πτώσης της κυβέρνησής του και άλλη η "αλήθεια". Αν θέλει δηλαδή κάποιος να μάθει τι έγινε κατά την αποστασία, θα πρέπει να ρωτήσει τους πάντες, εκτός από τον Μητσοτάκη. Τον μπακάλη της γειτονιάς ρωτάς και όχι τον Μητσοτάκη. Γιατί; Γιατί είναι βέβαιον ότι στην αντίθετη περίπτωση θα την "πατήσεις".

Γιατί ο Μητσοτάκης έχει πλάσει την "αλήθεια" του και τη θυμάται με έναν τρόπο εκπληκτικό για την ηλικία του. Γιατί μέσω της συνεχούς δουλειάς αυτή η "αλήθεια" συνεχώς βελτιώνεται. Εμπλουτίζεται με νέα στοιχεία, που προέρχονται από την εμπειρία των νέων επιθέσεων, όπως εμπλουτίζεται και με νέα στοιχεία, που τα χρησιμοποιεί με ασφάλεια εξαιτίας θανάτων κλπ.. Αυτά δηλαδή που έλεγε για την αποστασία πριν από είκοσι χρόνια είναι τα ίδια περίπου με αυτά που λέει σήμερα, αλλά πολύ κατώτερα ποιοτικά. Ταυτόχρονα, ως συνομιλητής, έχει ελαστικό λόγο, που αντέχει την "πίεση" της αλήθειας και την "εκτονώνει" μέσω της εμπειρίας και τέλος έχει τους καλύτερους μάρτυρες. Πάντα επικαλείται τη μαρτυρία αυτών που είναι νεκροί. Μετά τον θάνατο του Παπανδρέου μέχρι κι αυτόν χρησιμοποίησε σαν "μάρτυρά" του.

Η μητσοτάκειος "αλήθεια" είναι αυτή που έχει ήρωα τον Μητσοτάκη. Μέσα σ' αυτήν την "αλήθεια" ο μόνος που έχει δίκιο κι ερμηνεύει σωστά τα γεγονότα είναι ο "ιερέας". Αυτός εκφράζει την επίσημη "αλήθεια". Οι μόνοι που μπορούν να τον επιβεβαιώσουν είναι οι νεκροί, που έχει επιλέξει ο ίδιος σαν "μάρτυρες". Είναι σίγουρο δηλαδή ότι ακόμα και η οικογένειά του δεν γνωρίζει τι ακριβώς έκανε στη ζωή του ο πατριάρχης της. Και αυτή η ίδια περιμένει την "ερμηνεία" του "ιερέα", κάθε φορά που προκύπτει ένα θέμα. Ο άνθρωπος πραγματικά είναι για τους γιατρούς.

Όλη του η ζωή είναι ένα "κατασκευασμένο" παραμύθι από τον ίδιο. Από την εποχή που ήταν ένας φτωχός "κρεμανταλάς" από την Κρήτη, που ήθελε να "κατακτήσει" την Αθήνα, έκανε διαρκώς το ίδιο πράγμα. Πουλούσε το "παραμύθι" του. Στους Αθηναίους παρίστανε τον ισχυρό παράγοντα της Κρήτης και μάλιστα με συγγενική σχέση με τον Βενιζέλο. Στους Κρητικούς παρίστανε τον συντοπίτη τους, που ήταν ισχυρός παράγοντας στην Αθήνα. Όλα αυτά την εποχή που δεν ήταν τίποτε απολύτως. "Λέγε-Λέγε" τους έπειθε και έφτασε η στιγμή που επιβεβαίωσε με τη δική τους βοήθεια αυτό το οποίο "κατασκεύασε". Την αγωνία του να γίνει διάσημος και πλούσιος τη μετέτρεψε μέσα στο μυαλό του σε αγωνία για το έθνος.

Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ποιοι ακριβώς ήταν οι "χαρισματικοί", που διαμόρφωσαν το πολιτικό σκηνικό των τελευταίων δεκαετιών. Ο "δειλός" και ο "ψεύτης". Ο δειλός, που απειλούσε τους πάντες με ένοπλη βία και "τρομοκρατία" και ο ψεύτης, που είχε κάνει σκοπό της ζωής του ν' αποκαλύψει την "αλήθεια". Μιλάμε για τρομερά πράγματα. Ο ένας ήταν παντελώς ανεύθυνος, όταν αναφερόταν σε θέματα κοινωνικής αντίδρασης και ο άλλος ήταν παντελώς αναξιόπιστος, όταν τα αξιολογούσε. Ένας ολόκληρος λαός διχάστηκε, γιατί πίστευε σ' αυτούς.

Ο μισός λαός, που ήθελε ν' αγωνιστεί για τα κοινωνικά δικαιώματα ακολούθησε τον δειλό Ανδρέα και ο άλλος μισός, που ήθελε κοινωνική ειρήνη, πίστεψε στην "αλήθεια" του Μητσοτάκη. Εκατομμύρια πολιτών μαζεύονταν να δούνε τον "ήρωα" Ανδρέα να "πολεμάει" από το μπαλκόνι τους εχθρούς του λαού. Εκατομμύρια πολιτών μαζεύονταν να δούνε τον "αληθή" Μητσοτάκη, να τους αποκαλύπτει τη μόνη "αλήθεια". Ο μισός λαός έβλεπε τον "κουτσό" να τρέχει και ο άλλος μισός καθόταν να του περιγράφει τα συμβαίνοντα ένας "τυφλός". Ο ένας βόλευε τον άλλο, γιατί ο ένας ήξερε την "αρρώστια" του άλλου.

Από τη στιγμή που "στήθηκε" αυτό το "δίδυμο", ο Μητσοτάκης εξασφάλισε την επιβίωσή του. Αυτός ο ψεύτης στεκόταν απέναντι στον δειλό Ανδρέα και εισέπραττε και ο ίδιος από τη 17 Νοέμβρη. Χωρίς τον δικομματισμό η 17 Νοέμβρη με τη δράση της δεν θα είχε "απόδοση", εφόσον δεν θα μπορούσε να "παράγει" πολιτική. Δεν θα μπορούσε με τη δράση της να "επιδοτεί" το ΠΑΣΟΚ. Η τρομοκρατία "παράγει" πολιτική μόνον στον φασιστικό δικομματισμό και όχι στην πλουραλιστική δημοκρατία. Η τυφλή τρομοκρατία αποτελεί κομματικό "δεκανίκι" μόνον στον φασισμό της ψευδοδημοκρατίας.

Οι τρομοκράτες λειτουργούν σαν ανεγκέφαλοι "λύκοι", που τρομάζουν τα "πρόβατα" και τα κάνουν να τρέχουν για να σωθούν, ενεργοποιώντας τα ένστικτά τους. Αν υπάρχει ο πλουραλισμός της δημοκρατίας, δεν μπορούν να "παράγουν" πολιτική με αυτά τα μέσα, γιατί απλά τα "σκορπίζουν". Αν όμως υπάρχει δικομματισμός, "παράγουν", γιατί τα σπρώχνουν στις δύο μεγάλες κομματικές "στάνες". Εκεί τρέχουν τα "πρόβατα" για να σωθούν. Εκεί πηγαίνουν όχι επειδή τους αρέσει, αλλά επειδή δεν υπάρχει άλλο "ασφαλές" μέρος. Η επιλογή της "στάνης" γίνεται με βάση αυτά τα οποία είπαμε σε άλλο σημείο. Τα "πρόβατα" δεν πηγαίνουν εκεί όπου τους αρέσει, αλλά εκεί όπου τους ενοχλεί λιγότερο.

Τα πάντα είναι θέμα σχεδιασμού. Αν το πολιτικό σκηνικό είναι "καθαρό", δεν μπορείς να κατευθύνεις με αυτές τις ενέργειες το "ποίμνιο". Αν όμως το σκηνικό αυτό είναι διαμορφωμένο με τρόπο τέτοιο, που οι ιδεοληψίες, τα πάθη και οι φοβίες να λειτουργούν σαν "διάδρομοι", είναι εύκολο με την τρομοκρατία να παράγεις πολιτική. Τέτοιο ήταν το πολιτικό σκηνικό της μεταπολιτευτικής Ελλάδας και γι' αυτό η 17 Νοέμβρη βρήκε τον ρόλο της. Με τον τρόπο αυτόν εγκλωβίστηκε ο ελληνικός λαός στον δικομματισμό. Ο Παπανδρέου "εισέπραττε" τα μέγιστα, αλλά ο Μητσοτάκης με τα "ρέστα" εδραίωσε τον δικομματισμό. Με τα "ρέστα" έγινε κυβέρνηση και πήρε την εξουσία.

Αυτή η εξουσία του έδωσε τη δυνατότητα να "ξεχρεώσει" αυτούς τους οποίους τον ευεργέτησαν. Ο Μητσοτάκης "ξεχρέωσε" αυτούς που έσωσαν την πολιτική του "καριέρα", συνυπογράφοντας τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. "Ξεχρέωσε" ακόμα και το "παλάτι" με τον χειρισμό του στο θέμα της βασιλικής περιουσίας. Χάρη στους δικούς του χειρισμούς το θέμα απέκτησε εκείνη τη νομική διάσταση, που σήμερα επιτρέπει στον "τέως" να διεκδικεί περιουσία. Αυτό όμως αποτελεί και "υποθήκη" για μελλοντική απειλή του πολιτεύματος. Όταν δεν υπάρχει περιουσία, δεν υπάρχει περίπτωση επιστροφής. Όταν υπάρχει, τα ιδιωτικά συμφέροντα αυτών των οποίων τρώνε ψωμί από αυτήν την περιουσία, πάντα θα βαστάνε το πολιτειακό θέμα "ζωντανό".

Με εκείνη την εξουσία "ξεχρέωσε" τα πάντα. Ακόμα και η ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας σ' αυτό το "ξεχρέωμα" ανήκε, εφόσον αυτή η τρομερή περιουσία ήταν στόχος των πολυεθνικών. Αυτός στην πραγματικότητα "έστησε" το περιβάλλον της διαπλοκής, που στην συνέχεια κατήγγειλε. Αυτός τη δημιούργησε και αυτός στη συνέχεια έγινε ο επαγγελματίας "διώκτης" της. Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί, όταν η μεγαλοαστική τάξη αντιλαμβάνεται το δημόσιο κεφάλαιο σαν ταξική της περιουσία, είναι βέβαιον ότι, όταν αυτήν εκποιείται, θα "στηθεί" ένας μηχανισμός, για να μπορέσουν όλοι αυτοί να εισπράξουν τα ανταποδοτικά οφέλη, που νομίζουν ότι τους ανήκουν.

Όταν πουλάς περιουσία, που τυπικά δεν σου ανήκει, εκ των δεδομένων θα ζητήσεις "μεσιτικά" δικαιώματα. Όταν αυτή η περιουσία είναι τεράστια, αυτά τα δικαιώματα είναι επίσης τεράστια. Δεν υπάρχει δηλαδή κάποιο μυστήριο στην πρόσφατη "γέννηση" των νεόπλουτων μεγαλοαστών, που αποτελούν τους "χορηγούς" των μεγάλων κομμάτων. Αυτοί οι "χορηγοί" μετεξελίχθηκαν σε "διαπλεκόμενους". Αυτούς τους "χορηγούς" "κυνηγάει" σήμερα ο Μητσοτάκης στο όνομα των συμφερόντων του λαού. Για ό,τι κατηγορούμε το ΠΑΣΟΚ σήμερα, τα "θεμέλια" τα έχει βάλει ο Μητσοτάκης. Για ό,τι υπηρετεί την Νέα Τάξη, έχει φροντίσει ο "παναληθής".

Όλα αυτά τα κατάφερε με την "αλήθειά" του περί Ανδρέα και τρομοκρατίας. Το ζητούμενο καί για τους δύο ήταν να μπορέσει η 17 Νοέμβρη με τη δράση της να "παράγει" ακυρωτικές ψήφους. Ψήφους μίσους και εμπάθειας, που αποτελούν παθογόνο φαινόμενο για τη δημοκρατία και την οδηγούν στον δικομματισμό. Η 17 Νοέμβρη πρόσφερε αντιμητσοτακικές ψήφους στον Παπανδρέου, αλλά έκανε και το αντίθετο. Αυτό το πάθος κατέστρεψε τον πλουραλισμό που είχε ανάγκη η νεαρή ελληνική δημοκρατία για να επιβιώσει. Αυτό το πάθος επέτρεψε στα δύο μεγάλα κόμματα να "καταπιούν" τα μικρά.

Αυτό ήταν το πρώτο κέρδος για την οικογένεια. Το δεύτερο κέρδος προέκυψε από το "χτύπημα" εις βάρους μέλους της. Παραβλέπουμε το ανθρώπινο μέρος αυτού του χτυπήματος και περιοριζόμαστε στην πολιτική του διάσταση. Το κέρδος από εκείνο το "χτύπημα" ήταν τεράστιο, γιατί "θυματοποίησε" τον μεγαλύτερο πολιτικό θύτη της νεώτερης ελληνικής ιστορίας. Γιατί του έδωσε μια θεαματική αλήθεια, για να κάνει ακόμα πιο γοητευτική και συμπαθή την "αλήθειά" του. Του έδωσε την ευκαιρία να "κλαίει" για τον λαό και το δίκιο του, έχοντας πλέον σοβαρό λόγο, ενώ μέχρι τότε το έκανε χωρίς λόγο και δεν έπειθε κανέναν.

Τα κέρδη από εκείνο το χτύπημα ήταν τόσο μεγάλα, που θα μπορούσε κάποιος να υποπτευθεί τα χειρότερα. Πολλοί μάλιστα έχουν εκφράσει την άποψη ότι πίσω από αυτό το χτύπημα μπορεί να κρυβόταν και ο ίδιος ο Μητσοτάκης. Εμείς δεν το πιστεύουμε αυτό. Εμείς πιστεύουμε ότι ο Μητσοτάκης είναι ψεύτης και όχι δολοφόνος. Αυτό όμως που πιστεύουμε είναι κάτι άλλο. Αν κάποιους βόλευε να ισχυροποιηθεί ο Μητσοτάκης, δεν θα ήταν παράξενο να έκαναν κάτι το οποίο θα μπορούσε στη συνέχεια να το εκμεταλλευτεί. Δεν θα ήταν παράξενο να του κάνουν κάποια "πάσα". Είναι γνωστό ότι είναι καιροσκόπος και αρκετά έξυπνος να εκμεταλ­λεύεται περιστάσεις.

Τι σημαίνουν πρακτικά αυτά τα οποία λέμε; Όταν μια 17 Νοέμβρη υπηρετεί μια πολιτική που την ευνοεί η παρουσία του Μητσοτάκη, ευνόητο είναι ότι δεν έχει πρόβλημα να τον "επιδοτήσει". Αυτό είναι το μόνο εύκολο. Όταν μια οργάνωση έχει το δίκτυο να αντλεί πληροφορίες για το ποιόν του Ουέλς, θα έχει πρόβλημα να βρει πληροφορίες μικρότερης αξίας; Πληροφορίες του τύπου οικογενειακά προβλήματα κλπ.. Ένα χωριό είναι η Αθήνα. Εύκολα μαθαίνεις ποιος κάνει τι και πού κοιμάται. Αν η κόρη του Μητσοτάκη είχε αρχίσει να διαλύει το "μαγαζί", δεν είχαν πρόβλημα οι δολοφόνοι προβοκάτορες να του βάλουν "φωτιά", με στόχο να εισπράξουν κάποιοι την "ασφάλεια". Απλά είναι τα πράγματα.

Όταν οι δολοφόνοι "παράγουν" πολιτική, μπορούν να το κάνουν με οποιοδήποτε μέσον. Αν τους συνέφερε να ισχυροποιήσουν τον δικομματισμό, θα μπορούσαν να το κάνουν με έναν απλό φόνο. Αν τους συνέφερε ο Μητσοτάκης να παριστάνει το θύμα, δεν θα είχαν κανέναν ενδοιασμό να τον "θυματοποιήσουν", χωρίς να τον θίξουν ιδιαίτερα. Αν για παράδειγμα ο Μπακογιάννης όδευε προς το διαζύγιο, δεν πρέπει να λογαριάζεται για τρομερή "απώλεια" του Μητσοτάκη και της οικογένειάς του. Δεν ήταν "απώλεια", όπως θα ήταν κάποια παιδιά ή εγγόνια του. Αυτό πιστεύουμε ότι έγινε τότε.

Δεν πιστεύουμε ότι ο Μπακογιάννης επιλέχθηκε ως στόχος για τον ρόλο του στη συγ­κυβέρνηση της δεξιάς με το ΚΚΕ, όπως πιστεύουν μερικοί κι ούτε πιστεύουμε ότι εκτελέστηκε για την ανάμιξή του στο σκάνδαλο Κοσκωτά, όπως ισχυρίζεται η 17 Νοέμβρη. Αν θέλει κάποιος να βρει γιατί επιλέχθηκε, μάλλον θα πρέπει ν' αναζητήσει τα αίτια στις πολιτικές ανάγκες εκείνης της εποχής και στα οικογενειακά του προβλήματα, που βόλευαν πολλούς. Στα προβλήματα, που θα επέτρεπαν στους δολοφόνους να δρομολογήσουν εξελίξεις, χωρίς να προκαλέσουν την πραγματική μήνη αυτών που θα επωφελούνταν. Μάλλον ο άνθρωπος ήταν άτυχος, γιατί τα προβλήματά του σε ένα δεδομένο περιβάλλον ήταν "χρήσιμα" για τους δολοφόνους να κάνουν "παραγωγή" πολιτικής. Μάλλον ο άνθρωπος ήταν ο ασθενής "κρίκος" μιας "αλυσίδας", που κάποιοι αποφάσισαν να "επιχρυσώσουν".

Όπως και να έχει πάντως η αλήθεια, γεγονός είναι ότι εκείνο το "χτύπημα" έδωσε την ευκαιρία στον Μητσοτάκη να κερδίσει τη συμπάθεια ενός λαού, που τον αντιπαθούσε ανεξαρτήτου παρατάξεως. Δεν υπήρχε άνθρωπος που, αν όχι να τον μισεί, τουλάχιστον να μην τον απεχθάνεται. Εκτός από κάποιους λίγους φανατικούς συμπατριώτες του όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες στην κυριολεξία δεν ήθελαν να τον βλέπουν. Οι αριστεροί και οι κεντρώοι τον θεωρούσαν προδότη και τον μισούσαν. Οι δεξιοί δεν τον εμπιστεύονταν όπως δεν εμπιστεύεται κάποιος έναν καιροσκόπο προδότη. Τον θεωρούσαν ξένο "σώμα" στο κόμμα τους και με δυσκολία τον ανέχονταν. Θύμωναν οι μετριοπαθείς δεξιοί, όταν χαρακτήριζες δεξιό τον Μητσοτάκη. Ντρέπονταν όταν μέσα στη βουλή ο Μητσοτάκης εξέφραζε τη δεξιά πολιτική.

Γι' αυτόν τον λόγο οι δεξιοί δεν τον στήριζαν ως παράταξη τον πρώτο καιρό της μεταπολίτευσης. Με "δικές" του ψήφους από τα Χανιά εκλεγόταν βουλευτής και απλά "συστεγαζόταν" με τους δεξιούς στη ΝΔ. Με ψήφους ανθρώπων που πίστευαν στην "αλήθειά" του. Με ψήφους ανθρώπων που, επειδή πίστευαν στον ψεύτη, ταυτίζονταν μ' αυτόν. Με ψήφους ανθρώπων, που αλήθεια γι' αυτούς ήταν μόνον ό,τι έλεγε ο Μητσοτάκης και όχι ό,τι συνέβαινε στην πραγματικότητα ή ότι καταλάβαιναν οι ίδιοι. Όλοι αυτοί ήταν άνθρωποι φανατικοί και οι οποίοι μόνον με την παρουσία και το πάθος τους προκαλούσαν έναν αντιφανατισμό χρήσιμο για τον Μητσοτάκη. Φανατικοί Κρητικοί, που τους μισούσαν οι υπόλοιποι Κρητικοί για την ταύτισή τους με τον ψεύτη και που οι ίδιοι τους μισούσαν, γιατί αμφισβητούσαν την πίστη τους.

Χάρη σ' αυτούς τους φανατικούς επιβίωσε τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Από εκεί και πέρα έψαχνε χώρο για να τον "φιλοξενήσει". Στο τέλος ένας μη δεξιός πολιτικός βρήκε "στέγη" στη Νέα Δημοκρατία, γιατί απλούστατα δεν τον δεχόταν κανένας άλλος. Μιλάμε για πανελλήνιο ρεκόρ. Ένα ολόκληρο πολιτικό φάσμα δεν τον "χωρούσε". Ο "ψωριάρης" του πολιτικού συστήματος, που κανένας δεν τον ήθελε να κάθεται δίπλα του. Η Νέα Δημοκρατία, που τον ήθελε, την "πάτησε". Τον ήθελε, γιατί υποτίθεται αυτός είχε το "Know How" για να νικήσει τον δημαγωγό και τρομοκράτη Ανδρέα. Τελικά ο Ανδρέας δεν νικήθηκε και ο Μητσοτάκης "καπέλωσε" όλους αυτούς που είχαν την αφέλεια να νομίζουν ότι μπορούν να τον εκμεταλλευτούν εκ του ασφαλούς.

Αυτό το νόμιζαν, γιατί δεν γνώριζαν τα χαρακτηριστικά του και την "πάτησαν". Δεν ήξεραν ότι ο "άρρωστος" θα λειτουργούσε ως "γάγγραινα" μέσα στην παράταξή τους. Δεν γνώριζαν πώς λειτουργούν αυτού του είδους οι άνθρωποι. Πώς λειτουργούν; Σαν την πέτρα, όταν αυτή πέφτει μέσα στο νερό. Σαν την πέτρα, που δημιουργεί ομόκεντρους "κύκλους", που διαρκώς επεκτείνονται μέχρι να καλύψουν το σύνολο της επιφάνειας. Αυτοί οι άνθρωποι συνεχώς μεταδίδουν την "αλήθειά" τους στο περιβάλλον και επενδύουν στη διάχυσή της. Το τέλος δηλαδή της δεξιάς άρχιζε, όταν κάθισε ο Μητσοτάκης δίπλα σε έναν βουλευτή της και του έπιασε συζήτηση.

Ήταν θέμα χρόνου να τον πείσει για την "αλήθειά" του και αυτή η "αλήθεια" ν' αρχίσει να επεκτείνεται στην παράταξη, "καταπίνοντας" δεξιούς βουλευτές. Ήταν θέμα χρόνου να "τσιμπήσει" ο δεξιός, όταν κάποιος θα του έδινε "μυστικές" πληροφορίες για τους αντιπάλους του. Όταν κάποιος του εκμυστηρευόταν ως αυτόπτης μάρτυρας την ιστορία που είχε συγκλονίσει τη χώρα. Ήταν θέμα χρόνου αυτή η "αλήθεια" να έρθει σε σύγκρουση με την αλήθεια του κόμματος και να τείνει να την ανατρέψει. Αυτό του έδωσε στο τέλος τη δυνατότητα να διεκδικήσει όχι μόνον την ηγεσία του κόμματος, αλλά και την ίδια την "ιδιοκτησία". Ως "κατασκευαστής" και φορέας της δεξιάς "αλήθειας" της μεταπολιτευτικής εποχής μπορούσε να τη διεκδικήσει.

Εδώ μπορεί να καταλάβει ο αναγνώστης γιατί σε άλλο σημείο είπαμε ότι ο άνθρωπος αυτός αντιλαμβάνεται τον εαυτό του σαν κόμμα και τα συμφέροντά του σαν παραταξιακά συμφέροντα. Ο τρόπος λειτουργίας του τα επιτρέπει όλα αυτά. Αυτά τα οποία ξεκινάνε μέσα από το μυαλό του ως δική του άποψη, με τη μεθοδολογία του γίνονται συλλογική άποψη. Όλα αυτά τα κατάφερε, επειδή ακριβώς εκμεταλλεύτηκε τον Ανδρέα και την τρομοκρατία.

Η τρομοκρατία όμως δεν του έδωσε μόνον τη δυνατότητα να "σωθεί" και να πάρει την εξουσία για κάποιο διάστημα. Του έδωσε την ευκαιρία να βολέψει και τα παιδιά του, δημιουργώντας συνθήκες διαδοχής. Η τρομοκρατία του έδωσε τη δυνατότητα να μετατρέψει το κόμμα σε ιδιοκτησία για τα παιδιά του και τον δημόσιο μηχανισμό σε επιχείρηση για τους συγγενείς του. Ποια θα ήταν η κόρη του χωρίς τη 17 Νοέμβρη; Πώς τη γνώρισε ο κόσμος; Πώς τη συμπάθησε ο κόσμος; Πώς της έδωσε την παράταση χρόνου μέχρι να εκπαιδευτεί στην "μητσοτακογλώσσα" του ψεύδους;

Μέχρι τότε ήταν ένα ΤΙΠΟΤΕ, που δεν μπορούσε να διαχειριστεί μόνη της ούτε την προσωπική της ζωή. Το ίδιο συμβαίνει και με τον γιο του. Ποιος θα ήταν ο γιος του με το όνομα του πατέρα του μετά τη χούντα; Τραπέζι σε εστιατόριο δεν θα έβρισκε με εκείνο το όνομα. Για δυνατότητες δεν το συζητάμε καν. Δεν αξίζει να το συζητήσουμε. Αν δεν ήταν γιος του μπαμπά του, όχι υψηλόβαθμο στέλεχος της εθνικής τράπεζας δεν θα ήταν, αλλά ούτε λογιστής σε επαρχιακή καφετέρια. "Φωνάζουν" από μακριά τα "προσόντα" του.

Έτσι όμως είναι ο λαός δυστυχώς. Δεν έχει "μνήμη" και ξεχνάει πολύ γρήγορα. Γι' αυτόν τον λόγο ο "αποστάτης" Μητσοτάκης σήμερα παρουσιάζει τον εαυτό του σαν εθνικό "κεφάλαιο". Γι' αυτόν τον λόγο ο "εφιάλτης" της δημοκρατίας παρουσιάζει τον εαυτό του σαν "εγγύηση" για τη δημοκρατία. Αυτή η έλλειψη μνήμης του λαού επιτρέπει στον Μητσοτάκη να ονειρεύεται προεδρίες της δημοκρατίας σαν υπερκομματική προσωπικότητα. Το ακόμα πιο τραγικό είναι ότι η 17 Νοέμβρη, που με τη "ζωή" της πρόσφερε τα μέγιστα στην οικογένεια, το ίδιο θα κάνει και σήμερα με τον "θάνατό" της. Θα προσφέρει ξανά κέρδος στον άσπονδο "διώκτη" της.

Όλοι είδαμε τα εγγόνια τού άλλοτε "αποστάτη" ν' αποκτούν συντριπτικό προβάδισμα από τη γενιά τους. Είδαμε στις τηλεοράσεις μας τα πλούσια εγγόνια του να κερδίζουν συμπάθεια και επωνυμία. Δεν είδαμε όμως τα φτωχά παιδιά, που έπεσαν θύματα της τρομοκρατίας, να επωφελούνται το ίδιο. Τα παιδιά, τα οποία εκτός από τους δικούς τους ανθρώπους έχασαν και τη δυνατότητα να ζήσουν με μια στοιχειώδη οικονομική άνεση. Είδαμε τα πλούσια εγγόνια του να "επενδύουν" για να γίνουν πλουσιότερα, αλλά δεν είδαμε να υπάρχουν ανάλογες προοπτικές και για τα φτωχά θύματα της τρομοκρατίας. Αυτά τα παιδιά, μόλις σβήσουν οι προβολείς και πάψουν να τα χρειάζονται οι "επενδυτές", θα συνεχίσουν τον αγώνα για την απλή επιβίωση. Πλούσιοι εξαιτίας της τρομοκρατίας θα γίνουν αυτοί οι οποίοι έχουν προεπιλεγεί να γίνουν. Οι υπόλοιποι ας είναι ευχαριστημένοι που αποτελούσαν το θλιμμένο "φόντο" ενός μελλοντικού πολιτικού.

Από το βιβλίο του Παναγιώτη Τραϊανού: