ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ: ΧΩΡΙΣ ΟΝΕΙΡΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙΣ

ΣΠΑΝΙΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ ΣΤΟ ΕΘΝΟΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

«Οσο διεκδικείς την εξουσία, μπορείς να είσαι παρέα με το όνειρο, με τα όνειρά σου... Μόλις μπεις στο δωμάτιο της εξουσίας, το όνειρο πάει στην μπάντα και ο χώρος κυριαρχείται από τη διαχείριση μικρών και μεγάλων συμφερόντων... Μα, αν δεν συνεχίσεις να ονειρεύεσαι, ποτέ δεν θα καταλάβεις ποιος είσαι και ποιος ο βαθύτερος λόγος να υπάρχεις!

Ανδρέας Παπανδρέου. Eνα πρόσωπο που τώρα πια είναι μόνιμος κάτοικος στις σελίδες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Πολλοί ανάμεσά μας ακόμα τον νοσταλγούν, άλλοι συνεχίζουν να του χρεώνουν πολλά από τα «κακά» που μας έχουν βρει... κατακέφαλα τα τελευταία 40 χρόνια.

Κανείς όμως δεν αμφισβητεί ότι μαζί με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή υπήρξαν οι πιο χαρισματικοί ηγέτες που κυβέρνησαν τον τόπο μεταπολιτευτικά. Με τον Ανδρέα Παπανδρέου από το 1989 έως το 1995 είχα συνεχείς συζητήσεις. Συναντιόμασταν και μιλούσαμε για όλα, άλλοτε με αιτία και συχνά χωρίς. Οι συναντήσεις μας, πάντα μεταξύ 8 με 9 το βράδυ, στο σπίτι του, στην οδό Μυρτιάς στην αρχή, στην οδό Ελλης στη συνέχεια και βέβαια στην πολύκροτη βίλα της οδού Αγράμπελης- που ήταν ο τόπος κατοικίας του προέδρου τα τελευταία χρόνια. Μιλούσαμε για όλα... Κυρίως πολιτικά -με αφορμή πάντα τα γεγονότα της επικαιρότητας- συχνά για τη διεθνή σκηνή και τα οικονομικά. Ολες οι κουβέντες μας αυτές είχαν πάντα μια προσωπική και φιλοσοφική διάσταση, γεγονός που τις έκανε μοναδικές...

Μου έδειχνε εμπιστοσύνη και ποτέ δεν μου ζήτησε να μη δημοσιοποιήσω, αν το αποφάσιζα, κάτι από αυτά που μου είχε εκμυστηρευτεί. 

«Δεν έχω κρυφά μαζί σου ούτε με τον λαό» έλεγε,

και γέλαγε. Η σχέση εμπιστοσύνης με τον Ανδρέα Παπανδρέου ξεκίνησε από την πρώτη συνάντηση. Ημουν πολύ νέος τότε, έγραφα μόνο στο «Περιοδικό» που εξέδιδα ο ίδιος και έκανα κάθε μήνα τις συνεντεύξεις στο νεοεκδοθέν περιοδικό «Status».

Θανάσης Λάλας