Ο ΚΩΣΤΑΣ ΛΑΛΙΩΤΗΣ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΑ ΕΝΑΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ 3 “ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ” ΜΕ ΚΕΙΜΕΝΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ!

Σήμερα Σάββατο (στις 12.30 στον Ι.Ν. Ζωοδόχου Πηγής, στην οδό Ακαδημίας 67), ανήμερα της μαύρης επετείου της 21ης Απριλίου, κηδεύεται ο Κυριάκος Σταμέλος, εμβληματική μορφή του φοιτητικού αντιδικτατορικού κινήματος και ένα από τα τρία μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής κατάληψης του Πολυτεχνείου .

Ήταν στην τριάδα – Κώστας Λαλιώτης, Κυριάκος Σταμέλος, Στέφανος Τζουμάκας – που είχαν αναλάβει εκ μέρους της Συντονιστικής Επιτροπής Κατάληψης τη διαπραγμάτευση με τους στρατιωτικούς εκπροσώπους της χούντας, το βράδυ της εισβολής στο Πολυτεχνείο, τον Νοέμβριο του 1973. Στη συνέχεια ο Κ. Σταμέλος συνελήφθη, φυλακίστηκε και υπέστη σκληρά βασανιστήρια.

Παραθέτουμε εδώ ένα μοναδικό ντοκουμέντο, ένα απόσπασμα ενός κειμένου  με την φορτισμένη προσωπική του καταγραφή του Κώστα Λαλιώτη, για τις δραματικές στιγμές πριν αλλά και αφού έχει πέσει η πύλη του Πολυτεχνείου. Ενός κειμένου με όλα όσα έζησε και αισθάνθηκε εκείνη την δύσκολη ώρα ”της  Διαπραγμάτευσης, της Εισβολής και της Παράδοσης”…
Την ώρα  που όλα ”τα έσκιαζε η φοβέρα”, που όλα τα σκέπαζε ο μαύρος όγκος του τανκς και ο θόρυβος των ερπύστριών του…

Ενα κείμενο  που περιγράφει την κίνηση, το νεύμα, του αξιωματικού του στρατού,

την διαταγή για την εισβολή του τανκ…

Ένα κείμενο  κατάθεση ψυχής , γραμμένο το 1993, που αξίζει να το διαβάσουν σήμερα όλοι,για να μάθουν πως εκείνα τα παιδιά αντιμετώπιζαν την κατάληψη, την εξέγερση, τα τανκς, τους ”στρατιώτες-αδέλφια μας”,  πως είπαν το ”σε γνωρίζω από την κόψη” του Εθνικού Ύμνου, πως σήκωσαν την Λευκή Σημαία, ”ένα άσπρο πουκάμισο… σύμβολο μιας αθωότητας” …

Το κείμενο  του Κ. Λαλιωτη έχει τίτλο«19+1: ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΑ ΜΙΑΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ. Το ΠΑΖΛ ΜΙΑΣ ΓΕΝΙΑΣ» , έχει γραφτεί τον Σεπτέμβριο του 1993 και το σχετικό απόσπασμα είναι το εξής. :

<< Υ/Γ. 10: Το «βιντεοκλίπ» μιας γενιάς.

Τρεις μέρες το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ήταν ένας ιερός και τελετουργικός χώρος, ένα όνομα με μαγεία και σαγήνη, ένας σταθμός ζωντανών και νέων ανθρώπων με παλμό, φαντασία και πάθος.

Η κατάληψη ήταν τα πάντα.

Ήταν, με μια «μικρή» καθυστέρηση πέντε ετών, ο απόηχος της μεγάλης πολιτισμικής έκρηξης, της μεγάλης Επανάστασης των νέων του ’68 στη Δύση και στην Ανατολή, στο Βορρά και στο Νότο, με τα Κινήματα Ειρήνης, Δημοκρατίας και Δικαιωμάτων, με τα Αντιδικτατορικά, Αντιφασιστικά και Αντιιμπεριαλιστικά Κινήματα, με τα Κινήματα κριτικής, αμφισβήτησης και χειραφέτησης σε κάθε γωνιά του κόσμου. Η κατάληψη ήταν τα πάντα. Τρεις μέρες προσδοκιών, ελπίδων, ερώτων και ονείρων μιας «μεθυσμένης», ελεύθερης και ριζοσπαστικής νέας γενιάς.

• Υ/Γ. 11: Ξέρουμε ότι ξεκινήσαμε με αντιθέσεις, με καταγγελίες, με ριζικές διαφωνίες. Ξέρουμε ότι ήμασταν μια σύγχρονη ΒΑΒΕΛ, με πανσπερμία θέσεων και συνθημάτων, σκοπών και προοπτικών.

Ξέρουμε ακόμα πώς τελειώσαμε, πως ήμασταν την ύστατη, την αξέχαστη ώρα της Διαπραγμάτευσης, της Εισβολής και της Παράδοσης.
Ήμασταν ενωμένοι και αλληλέγγυοι, αγκαλιασμένοι και άοπλοι.

• Υ/Γ. 12: Ξέρουμε ποια ήταν τα τελευταία λόγια της συλλογικής μας φωνής, της συλλογικής μας σκέψης και της αφυπνισμένης συνείδησής μας, τα λόγια του Μήτσου, του Νίκου και της Μαρίας από το Ραδιοφωνικό Σταθμό του Πολυτεχνείου, το Σταθμό των Ελεύθερων Ελλήνων …

«… Στρατιώτες Αδέλφια μας ….

 … Είμαστε άοπλοι …

 … Εθνικός Ύμνος … Σε γνωρίζω από την κόψη … »

• Υ/Γ. 13: Ξέρουμε ποια ήταν τα τελευταία σύμβολα που σηκώσαμε:

«… Η Ελληνική Σημαία, σύμβολο μιας νέας Πίστης …

… Η λευκή σημαία… Μια φανέλα… Ένα άσπρο πουκάμισο… σύμβολο μιας αθωότητας, για να αφοπλίσουμε και να αιχμαλωτίσουμε τους φορείς της βίας και της βαρβαρότητας». 

• Υ/Γ. 14: Ξέρω γιατί σήκωσα τη Λευκή Σημαία…

Θυμάμαι ποιους και γιατί αποχαιρέτησα (…γεια σου, Μανώλη, Κυριάκο, Μήτσο, Στέφανε και Μιχάλη… γεια σας, φίλοι μου…), πριν κάνω το «σάλτο μορτάλε», το άλμα πάνω από την πόρτα του Πολυτεχνείου, για να βρεθώ έξω στην Πατησίων, για να διαπραγματευτώ δίπλα από τα ΤΑΝΚΣ με τους Στρατηγούς, εξ ονόματος της Συντονιστικής Επιτροπής Κατάληψης, εξ ονόματος μιας εξεγερμένης γενιάς.

Για να διαπραγματευτούμε μαζί με τον Κυριάκο με μοναδικό ατού την ηθική υπεροχή των αθώων και των αποφασισμένων. Για να κερδίσουμε, διαπραγματευόμενοι, μερικές ώρες μέχρι να ξημερώσει.

Για να «επιβάλουμε», έστω την ύστατη στιγμή, τους όρους μας έντιμης παράδοσης, μιας τιμητικής εξόδου με το κεφάλι ψηλά, γιατί είχαμε μέσα και έξω από το Πολυτεχνείο νεκρούς, τραυματίες και χιλιάδες εφήβους και μαθητές, φοιτητές, εργάτες και πολίτες στους δρόμους.

• Υ/Γ. 15: Ξέρουμε ότι ήμασταν μόνοι μας, εμείς και οι «Σιδερόφραχτοι».

Οι εκκλήσεις μας προς την πολιτική και την πνευματική Ηγεσία, προς τη Δικαιοσύνη και το Στρατό, προς το Διπλωματικό Σώμα, προς την Εκκλησία και προς τους Πολίτες, δυστυχώς ήταν εκκλήσεις χωρίς καμία ανταπόκριση.

Ηχεί ακόμα στ’ αφτιά μας η πνιχτή και στρίγγλικη φωνή ενός αξιωματικού: «Τσογλάνια»,  «Ο Στρατός δεν ξευτελίζεται»,  «Ο Στρατός δε διαπραγματεύεται…».

Και μετά η «Διαταγή». Ένα «Νεύμα» για την ΕΙΣΒΟΛΗ. 

• Υ/Γ. 16: Προβολείς. Εκτυφλωτικό φως. Διαβολικοί ήχοι από τις μηχανές και τις ερπύστριες των τανκς. Κλαγγές όπλων. Υστερικές και τρομαγμένες φωνές των Ελεύθερων Πολιορκημένων.

Μετά το νεύμα του Αξιωματικού η ΕΙΣΒΟΛΗ. Μαζί με την πόρτα του Πολυτεχνείου, όλα γκρεμίστηκαν μέσα μου, έγιναν συντρίμμια.

Δε φοβήθηκα για την τύχη μου. Όμως ψυχικά ήμουν ένα ράκος, ένας αλλοπαρμένος, γιατί με είχαν κυριεύσει, με είχαν καταπλακώσει οι ευθύνες, οι ενοχές και οι τύψεις μου, τα «Γιατί» για το αίμα, τους νεκρούς, τους τραυματίες, τους συλληφθέντες για την έξοδο, για το μετά.

Αρνήθηκα να με «φυγαδεύσουν» κάποιοι Αξιωματικοί του στρατού. Ένιωθα το χρέος και το καθήκον να απαιτήσω να τηρηθούν τουλάχιστον ορισμένοι όροι για την παράδοσή μας, έτσι, για την τιμή της εξέγερσής μας.

Αμέσως μετά την «παράδοση του χώρου», με συνέλαβαν και με οδήγησαν για πολύμηνη φυλάκιση στο ΕΑΤ-ΕΣΑ, όπου βίωσα μαζί με άλλους φίλους και εκλεκτούς αγωνιστές της γενιάς μας τι σημαίνουν βασανιστήρια, άγριο ξύλο και «φάλαγγα».

Τι σημαίνουν, ως μαρτύριο, συνεχής αϋπνία και ορθοστασία, χωρίς φαγητό και ελάχιστο νερό, τι σημαίνει σωματική και ψυχική βία, με όλες τις συνακόλουθες κτηνώδεις ανακριτικές μεθόδους στο κελί της φυλακής ή στο δωμάτιο του αναρρωτηρίου.

Τι σημαίνουν όρια αντοχής, ψυχικά αποθέματα και αξιοπρέπεια ενός ανθρώπου, τι σημαίνουν πίστη σε ιδανικά και ιδέες, απόλυτη ταύτιση με μυστικά και κώδικες μιας οργάνωσης, απόλυτη αλληλεγγύη προς τους άλλους…

• Υ/Γ. 17: Μπήκα από την Κεντρική Πύλη μαζί με τους Αξιωματικούς μετά το τανκς. Η πρώτη εικόνα που αντίκρισα, το πρώτο σοκ, ήταν ένα μελαχρινό κορίτσι, ήταν η Πέπη Ρηγοπούλου, πλακωμένη από τα συντρίμμια της πόρτας του Πολυτεχνείου. Σχεδόν δεν κατάλαβα τίποτα, εκτός από μια διαπεραστική έκκλησή της και μια κοφτερή ματιά της…

Κοντοστάθηκα για να τη βοηθήσω, αλλά με τράβηξαν οι Αξιωματικοί του Στρατού.  Έπρεπε να πάμε στο πρόχειρο Ιατρείο, εγώ, ως εκπρόσωπος της Συντονιστικής Επιτροπής, να τους παραδώσω μέσα σε λίγα λεπτά τους νεκρούς και τους τραυματίες, μέσα σε λίμνες από αίμα και κραυγές πόνου και απελπισίας, και να απαιτήσω από αυτούς να τηρήσουν τους όρους για μια αναίμακτη έξοδο των φοιτητών.

Πέρασαν από τότε δεκαεννιά χρόνια για να βρω το κουράγιο να μιλήσουμε με την Πέπη γι’ αυτή τη σκηνή, αν και γνωριζόμαστε προσωπικά κάπου δώδεκα χρόνια.

Τώρα, αγαπητή μου Πέπη, ασφαλώς και ξέρεις πια γιατί σου λέω και τι εννοώ με τους στίχους:

«  …μη με ρωτάς, δε θυμάμαι,

       μη με κοιτάς, σε φοβάμαι,

       μη με ρωτάς, μη με κοιτάς… »

• Υ/Γ. 18: Τώρα ξέρουμε πια ότι οι «Εκρήξεις» και οι «οριακές στιγμές» λάμπουν για πάντα, αλλά δυστυχώς διαρκούν λίγο.

Τώρα ξέρουμε πια ότι Σταυροφορίες χωρίς πίστη και Σταυρό δε γίνονται. Οι «Σταυροφορίες» για κάθε άνθρωπο, και κυρίως για τους νέους, είναι αυστηρά μια προσωπική υπόθεση, με ξεχωριστό ήθος και αξιοπρέπεια.

Για κάθε άνθρωπο η πίστη του, ο σταυρός των ιδεών του, του «μαρτυρίου» του και της λύτρωσής του έχει ένα ιδιαίτερο σχήμα, έχει το δικό του «Ειδικό Βάρος».

Αυτό το «Ειδικό Βάρος» του σταυρού μάς θύμιζε πάντα, ο αξέχαστος Μανώλης Ψωμιάδης, μνημονεύοντας τις αυτοθυσίες του Τσεχοσλοβάκου ΓΙΑΝ ΠΑΛΑΤΣ και του δικού μας ΚΩΣΤΑ ΓΕΩΡΓΑΚΗ, όπως και τον ηρωισμό του ΑΛΕΚΟΥ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ.

• Υ/Γ. 19: Τώρα ξέρουμε πια ότι πέρα από τα «φετίχ» και τους «μύθους» υπάρχει η πραγματικότητα, το όραμα και οι δημιουργικές ουτοπίες.

Τώρα ξέρουμε πια ότι πέρα από το φαίνεσθαι υπάρχει και το είναι ενός Έθνους, ενός Λαού, μιας «αστικής» και μιας «εργατικής τάξης». Υπάρχει το φαίνεσθαι και το είναι της Πολιτικής, των Κομμάτων, των Πολιτισμών και των Πολιτών. Υπάρχει το φαίνεσθαι και το είναι των ανθρώπων σε κάθε έκφανση της ζωής τους.

Τώρα ξέρουμε πια. Μετά από είκοσι χρόνια, μπορούμε με ειλικρίνεια να ομολογήσουμε ότι ενώ διαβάσαμε τον Μαρξ, αγαπήσαμε τον Φρόϊντ. Να ομολογήσουμε, χωρίς ενοχές, ότι πέρα από τα μεγάλα ιδανικά υπάρχουν οι μικροχαρές της ζωής και οι αντιφάσεις και οι αδυναμίες των ανθρώπων. Πέρα από τα υψιπετή πετάγματα των φιλοσόφων και των πολιτικών υπάρχουν και οι χαμηλές πτήσεις, οι μικρές ιστορίες των ανθρώπων. Είχε απόλυτο δίκιο ο αξέχαστος Νίκος Μεγγρέλης που έλεγε, χαμογελώντας, ότι κάποτε όλοι οι «μπολσεβίκοι» θα γίνουν «ντολτσεβίκοι».

Ας  φωνάξουμε, επιτέλους, το  στίχο: « …Κάρολε Μαρξ, μας έφαγε η σάρξ …». Όσοι δυσπιστούν γι’ αυτό το υστερόγραφο είναι χρήσιμο να δουν ή να ξαναδούν την ταινία του Λώρενς Κάσναντ «Μεγάλη Ανατριχίλα».

• Υ/Γ. 20: Αναρωτιέμαι πότε θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου, για να βρεθεί ένας συγγραφέας, για να γράψει με ενάργεια το βιβλίο, το σενάριο και την αφήγηση μιας γενιάς σε μια ανεπανάληπτη και δύσκολη εποχή. Ένας σκηνοθέτης για να αναπαραστήσει με αντικειμενικότητα τους αντιπροσωπευτικούς χαρακτήρες, τη διαδρομή των εξεγερμένων και την εποχή μας, τα «Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά», τα «Βαμμένα Πράσινα Μαλλιά», τα «Βαμμένα Ροζ και Μπλε Μαλλιά» της πολυσυζητημένης «γενιάς του Πολυτεχνείου», όπως είχαν κάνει με επιτυχία ο συγγραφέας Κ.Μουρσελάς και ο σκηνοθέτης Κ.Κουτσομύτης για τις προηγούμενες γενιές.

Να γράψουν για τα «Μυαλά και τα Μαλλιά μας», για τα «ρούχα και το είναι μας», για «ένα πουκάμισο αδειανό…,  για μια Ελένη…», που λέει και ο ποιητής.

Σ’ αυτό το συγγραφέα και σ’ αυτό το σκηνοθέτη θα χρωστάμε μια αιώνια ευγνωμοσύνη…  Ελπίζουμε να αποκαλύψουν τους μύθους και τις μισές αλήθειες μας, το φαίνεσθαι και το είναι μας, να δώσουν χρώμα στα όνειρα, στα σύμβολα και στα μηνύματα μιας γενιάς, να φωτίσουν τις αλήθειες μιας γενιάς, που έτσι κι αλλιώς βάφτηκαν με αίμα…>>

ΣΗΜΕΙΩΣΗ :Όλο το κείμενο  περιέχεται  στο βιβλίο με τίτλο «19+1. Εκ των Υστέρων» , το οποίο συμπεριλαμβάνει κείμενα και μαρτυρίες 35 Φοιτητών και Φοιτητριών, που είχαν ένα πρωταγωνιστικό ρόλο στο Αντιδικτατορικό Κίνημα και στο τριήμερο της εξέγερσης στο Πολυτεχνείο.

• Το 2005 το Βιβλίο με τίτλο «19+1. Εκ των Υστέρων» ενσωματώθηκε μαζί με σπάνιο φωτογραφικό υλικό, προκηρύξεις, ντοκουμέντα και ιστορικές καταγραφές μαζί με πολλά συμπληρωματικά κείμενα – μαρτυρίες πολλών «Ελεύθερων Πολιορκημένων» του Πολυτεχνείου σε ένα ενιαίο ιστορικό και ανεπανάληπτο συλλογικό Βιβλίο με τίτλο: «Το Πολυτεχνείο ΖΕΙ; 30 + 1. Όνειρα – Μύθοι – Αλήθειες».Την επιμέλεια και των δυο βιβλίων είχε ο Δημήτρης Παπαχρήστος.(Εκδόσεις Λιβάνη)

Ολόκληρο  το κείμενο του Κ. Λαλιώτη  μπορεί κανείς να το βρει σε ηλεκτρονική μορφή εδώ: https://thecaller.gr/callers-choice/ysterografa-mias-exegershs/