Όσο πλησιάζει ο Ιούνιος, με την τέταρτη αξιολόγηση να βρίσκεται ακόμα στον αέρα και ημ «μεταμνημονιακή εποχή» υπό διαπραγμάτευση, η κυβέρνηση βρίσκεται ολοένα και πιο ξεκάθαρα αντιμέτωπη με μια σοβαρή οπισθοδρόμηση που θα τινάξει στον αέρα τις θυσίες που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια.
Παράγοντες των Βρυξελλών αλλά και οικονομικοί αναλυτές που βρίσκονται κοντά στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές επισημαίνουν τον κίνδυνο να οδηγηθεί η Ελλάδα σε ένα νέο πρόγραμμα στήριξης, σε ένα νέο Μνημόνιο δηλαδή, τους επόμενους μήνες, εξαιτίας μιας βιαστικής και χωρίς δικλείδες ασφαλείας, εξόδου στις αγορές μετά τον Αύγουστο.
«Στην ουσία θα είναι μνημόνιο αλλά το περιτύλιγμα θα είναι λάιτ. Το πανηγύρι θα στηθεί και θα συμμετέχουν όλοι οι Ευρωπαίοι. Οι εκδηλώσεις θα μεταδοθούν σε όλα τα Κοινοβούλια για να πειστούν όλοι οι Ευρωπαίοι ότι τα λεφτά τους πιάσανε τόπο».
Με αυτά τα λόγια Ευρωπαίος παράγοντας περιέγραψε τα χαρακτηριστικά του νέου «προγράμματος μεταμνημονιακής παρακολούθησης», το οποίο θα προβλέπει,
«3 ή 4 επισκέψεις» του κουαρτέτου «αντί για δύο» κάθε χρόνο, όπως διευκρινίζει ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος, κάνοντας έξω φρενών το Μαξίμου, το οποίο με τη σειρά του τον στοχοποίησε με τους μηχανισμούς προπαγάνδας που ελέγχει.
Όπως όλα δείχνουν η κυβέρνηση έλαβε τα μηνύματα από το Eurogroup και φαίνεται να «κλειδώνει» ένας μηχανισμός για την μεταμνημονιακή εποχή. Ενας μηχανισμός ο οποίος θα βασίζεται στη λογική της «αιρεσιμότητας».
Δηλαδή οι δανειστές, με «μπροστάρη» το Eurogroup θα μπορούν να διακόπτουν τα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους –που θα αποφασιστούν μέχρι τα τέλη Ιουνίου- κάθε φορά που διαπιστώνουν ότι η Ελλάδα δεν υλοποιεί τις συμφωνηθείσες μεταρρυθμίσεις. Κι αυτό σημαίνει ότι συνδέεται η υπόθεση του χρέους με την πορεία μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος η οποία θα αξιολογείται συστηματικά, περισσότερες φορές απ’ ότι σήμερα.
Η Ελλάδα θα είναι η πρώτη «μνημονιακή» χώρα που ολοκληρώνεται το πρόγραμμα αλλά θα συνεχίσει να βρίσκεται σε πολύ αυστηρή και μακροχρόνια εποπτεία.
Η κυβέρνηση επιλέγει να αρνηθεί την προληπτική γραμμή που θα οδηγούσε με ασφάλεια στις αγορές. Είναι μια πολιτική επιλογή η οποία συνδέεται ασφαλώς και με το γεγονός ότι μπαίνουμε σε παρατεταμένη προεκλογική περίοδο και ο πρωθυπουργός πρέπει να «πουλήσει» το τέλος των μνημονίων και της κρίσης στην Ελλάδα.
Χωρίς προληπτική γραμμή, ωστόσο, είναι αναπόφευκτος ο μηχανισμός αναβολής των μέτρων ελάφρυνσης του χρέους όταν η εκάστοτε κυβέρνησης δεν τηρεί στο ακέραιο τις δεσμεύσεις της. Κι αυτό θα γίνεται αυτόματα, χωρίς δηλαδή διαπραγμάτευση ή παράταση για να γίνουν οι διορθώσεις.
Το πιο επικίνδυνο σημείο στον μηχανισμό που επιλέγεται είναι η αντίδραση των αγορών στο παραπάνω ενδεχόμενο. «Πάγωμα» της αναδιάρθρωσης χρέους θα σημαίνει και «κλείσιμο» των αγορών, επομένως η χώρα θα μένει χωρίς χρηματοδότηση, κάτι που αναπόφευκτα οδηγεί σε άλλους τρόπους δανεισμού, ήτοι σε νέο πρόγραμμα.
Το μνημόνιο χωρίς λεφτά, το οποίο αντί για δόσεις θα προσφέρει ελάφρυνση χρέους σε δόσεις ανάλογα με την εφαρμογή μέτρων και μεταρρυθμίσεων, θα προβλέπει τα εξής:
1. Θα εφαρμοστεί κανονικά το λεγόμενο «προνομοθετημένο πακέτο» για τη μείωση των συντάξεων το 2019 και του αφορολόγητου το 2020. Οι περικοπές στις συντάξεις περιγράφονται ως «ακρογωνιαίος λίθος» και επισημαίνεται ότι είναι «χαραγμένες στην πέτρα» από όλους τους θεσμούς -πλην Κομισιόν- οι οποίοι απορρίπτουν κάθε ενδεχόμενο να υπάρξουν εκπτώσεις ή αναβολές.
Από την άλλη πλευρά, το ΔΝΤ στο πλαίσιο ενός τελικού συμβιβασμού θα μπορούσε να πάρει πίσω την αξίωσή του να εφαρμοστεί η μείωση του αφορολόγητου το 2019 αντί για το 2020, δίνοντας ένα γλυκαντικό στην κυβέρνηση στη λογική της… καλύβας του Χότζα.
2. Θα υπάρχει ρήτρα μη αναστρεψιμότητας των μεταρρυθμίσεων που έχουν γίνει στα τρία προηγούμενα μνημόνια, χωρίς εκπτώσεις και αλλαγές ούτε στα εργασιακά (συλλογικές διαπραγματεύσεις, κατώτατος μισθός κ.λπ.).
3. Θα προβλέπει ότι δεν θα χαλαρώσει η λιτότητα τα επόμενα 4 χρόνια, καθώς ο στόχος του πρωτογενούς πλεονάσματος θα παραμείνει στο 3,5% έως και το 2022. Αυτό σημαίνει ότι η κυβέρνηση θα πρέπει να επαναβεβαιώσει την προσήλωσή της σε αυτό τον στόχο, ψηφίζοντας στη Βουλή το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο 2018-2022 πριν ολοκληρωθεί το μνημόνιο.
4. Θα πρέπει να καταρτιστεί μια αξιόπιστη λίστα ιδιωτικοποιήσεων για τα επόμενα χρόνια, η οποία θα δεσμεύει την κυβέρνηση. Πρώτη προτεραιότητα η πώληση των λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ και στη συνέχεια του 17% της επιχείρησης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου