ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ Γ. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΙΣ ΜΕΤΑΓΡΑΦΕΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ

Μένει κανείς έκπληκτος από τις επιλογές αυτού του πολιτικού, αλλά και από τη συγκεκριμένη κάθε φορά «στιγμή» που κάνει αυτές τις επιλογές. 

Αυτό που είναι εντυπωσιακό στον ΓΑΠ είναι ότι δεν έχει καμία απολύτως αίσθηση της πολιτικής συγκυρίας και του πολιτικού χρόνου. 
Κάνει πάντοτε λάθος πράγματα σε λάθος χρόνο και για λάθος λόγους. 
Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι η αντιστροφή του Ανδρέα Παπανδρέου.

Σίγουρα πάντως αν ζούσε ο πατέρας του όλο και κάποια ξυλιά θα του έδινε….

Ο ΓΑΠ είναι η πεμπτουσία του πολιτικώς ακατανόητου, το ανώτατο στάδιο του «πολιτικού αυτισμού». 
Τον τελευταίο καιρό πύκνωνε τις δημόσιες παρεμβάσεις του, χωρίς κανείς να αντιλαμβάνεται τι ήθελε να πει (ίσως μόνον οι γραφικοί Πεταλωτής και Ξυνίδης που ο δεύτερος θεωρεί απολιθώματα όσους ασπάζονται τις θέσεις του Ανδρέα).

Είναι πλέον γνωστή η αισχρή θέση του για το Μακεδονικό.

Επικαλείται ως επιτυχία τον «Καλλικράτη», αυτόν δηλαδή που αφυδάτωσε θεσμικά και οικονομικά την αυτοδιοίκηση που κατάργησε την Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση ένα θεσμό επιτυχημένο και έργο του Πασοκ του Ανδρέα, κατασκευάζοντας ένα διοικητικό τέρας.

Θεωρεί δική του επιτυχία το opengov,
αυτός που διέλυσε τις διοικητικές δομές των υπουργείων, μη λέγοντας ποτέ βεβαίως κουβέντα για τις διαθεσιμότητες και τις απολύσεις στο δημόσιο. 
Θα τον θυμόμαστε βεβαίως και γι’αυτά που – ευτυχώς – δεν πρόλαβε να κάνει. Τον «γερμανικό» εκλογικό νόμο, π.χ., που αν τον είχε ψηφίσει θα είχε κατασκευάσει μια ακραία για την Ελλάδα χειραγώγηση της εκλογικής βούλησης.  

Ας πάμε λίγο πιο παλιά. Το 2004 μέρες, δεχόταν από τον Σημίτη το «δαχτυλίδι» της διαδοχής στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Tότε δεν είχε γνωρίσει ακόμα τη διαφθορά και τη διαπλοκή των εκσυγχρονιστικών κυβερνήσεων του Σημίτη, δεν είχε ακούσει τίποτα για τον «κυβερνητισμό» του, για την κρατικοποίησή του, κοκ., παρά το γεγονός ότι τύγχανε Υπουργός Εξωτερικών της χώρας;  

Αν ο ΓΑΠ κατανοούσε πράγματι το σύνθημα «Γιώργο άλλαξέ τα όλα», θα έπρεπε ΤΟΤΕ να κάνει κάτι απλό: Όπως ακριβώς είχε κάνει ο πατέρας του το 1974, όταν οι προδικτατορικοί βουλευτές και κομματάρχες του προσέφεραν την Ενωση Κέντρου, αλλά αρνήθηκε και τους είπε ότι είναι καιρός για κάτι «νέο και διαφορετικό».

Ο ΓΑΠ απλώς διαδέχθηκε τον Σημίτη, ανακύκλωσε τον ίδιο μηχανισμό με την ίδια νοοτροπία, πρόσθεσε δε τον Μάνο, τον Ανδριανόπουλο, την Δαμανάκη και τον Ανδρουλάκη, τα ρετάλια δηλαδή του νεοφιλελευθερισμού και της νεοφιλελεύθερης «αριστεράς».

Και τώρα με το Μακεδονικό και με την επαίσχυντη θέση που πήρε  αναλώσε ο ίδιος και το τελευταίο σεντ από το πολιτικό κεφάλαιο (δηλαδή το όνομα) που του κληρονόμησε ο πατέρας του.

Λειτουργεί με το πιο ξεπερασμένο και άχρηστο ιδεολογικό σχήμα, θεωρεί δηλαδή ότι τα κόμματα είναι προϊόντα προσωπικών βουλήσεων και όχι γεννήματα των ιστορικών συνθηκών και των διαιρετικών τομών. Θεωρεί ότι το όνομα «Παπανδρέου» αρκεί για να φτιάξει δομές αντιπροσώπευσης, αγνοώντας ότι το όνομα αυτό δεν είναι ουδέτερο, αλλά σφυρηταλήθηκε από τον πατέρα του με ένα κοινωνικό και ιδεολογικό φορτίο στα χρόνια της έντασης στη δεκαετία του ’60, στη δικτατορία και στην πρώτη μεταπολίτευση. Το όνομα είναι φορέας ενός συμβολισμού, δεν είναι στοιχείο του διαβατηρίου του, όπως πιστεύει ο μενταμοντέρνος ΓΑΠ.

Ο σημερινός «Παπανδρέου» είναι το συνώνυμο της μη επαφής με το λαό, ο «Ανδρέας Παπανδρέου» υπήρξε το συνώνυμο της ελπίδας του λαού για μια καλύτερη ζωή.

Αν αρκούσε το να σε λένε Παπανδρέου για να κάνεις καριέρα, τότε όλοι/ες θα άλλαζαν το όνομά τους για να πολιτευθούν ως «Παπανδρέου» και η Βάσω Παπανδρέου θα ήταν ακόμα στα πράγματα. Ευτυχώς η ζωή είναι αλλιώς….

Ο ΓΑΠ, ενώ βαδίζει πλέον στα πολιτικά αποδυτήρια, νομίζει ότι έχει ακόμα ανοικτές ιδεολογικές και προσωπικές διαφορές με τον πατέρα του. Προσπαθεί εδώ και πενήντα χρόνια να τον αμφισβητήσει, να κερδίσει την εμπιστοσύνη του, την αγάπη του, την εκτίμησή του. Για να το καταφέρει αυτό καταφεύγει στον παππού του, στη μαμά του, στον Σημίτη, στο ΔΝΤ, σε όλους τους πραγματικούς και φαντασιακούς εχθρούς του Ανδρέα.

Τώρα, αποφάσισε να σκοτώσει το τελευταίο πράγμα που θύμιζε από μακριά τον πατέρα του, το πατριωτικό ΠΑΣΟΚ.

Μόνο που και εδώ κάνει λάθος. Το ΠΑΣΟΚ το είχε μεταλλάξει και στρέψει  δεξιά ήδη ο Σημίτης και οι εκσυγχρονιστές από το 1996. Αυτό που σκοτώνει σήμερα ο ΓΑΠ είναι το φάντασμα του.

Δυστυχώς για τον ΓΑΠ το παιχνίδι έχει τελειώσει. Δεν είναι πια έφηβος, ούτε παιδί. 
Η μόνη του λύση είναι να πνιγεί μέσα στην αφάνεια και στη σιωπή. 
Στον ελληνικό λαό μία εξήγηση χρωστάει: Για ποιόν λόγο τριγυρνά στο Πασοκ αφού δεν τον εκφράζει; 
Αν πιστεύει ότι οι θέσεις του έχουν πέραση στον λαό ας κάνει το δικό του κόμμα, να πει τις θέσεις του για όλα τα θέματα, μαζί με τα ρετάλια που τον ακολουθούν γιατί δεν έχουν που να πάνε, να δούμε πόσα απίδια πιάνει ο σάκος.

Θα μου πείτε το έκανε, πήρε τον "πούλο" και ξαναγύρισε σαν βρεγμένη γάτα να στεγαστεί στο όνομα ΠΑΣΟΚ και ας το μισεί.

Βλακωδώς περιμένει ότι μπορεί να ωφεληθεί από το  ΠΑΣΟΚ και να το σφετεριστεί όπως ακριβώς έκανε ο Σιμητάκος και η κλίκα του.

Να είμαστε καλά και θα τον πληρώσουμε πολιτικά και εμείς και η Ιστορία όπως του αξίζει