ΓΙΑ ΜΙΑ….ΜΑΛΑΚΙΑ!

Δημοφιλής αθυρόστομος της Ιστορίας μας, υπήρξε ο Γεώργιος Καραϊσκάκης.

Όταν τον στείλανε σε δίκη οι προσκυνημένοι της εποχής, έγινε ο διάλογος με τό δικαστή που θα διαβάσετε πιο κάτω:

 Στην προηγούμενη ανάρτηση μου, χρησιμοποιήθηκε η λέξη μαλακία, για να προσδώσει έμφαση στην ενέργεια τής κυβέρνησης, να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης. Με αφορμή αυτή τη λέξη, η κυρία που υπογράφει ως De La verve, παρατήρησε:

«Σωστά τα λες, αλλά η μαλακία θα μπορούσε να λείπει. Στο λέω εγώ πού χρησιμοποιώ τη λέξη 1000 φορές ημερησίως, αλλά δεν θα ήθελα να τη δω, ούτε στον «Ημεροδρόμο», στο πόρταλ κ.ο.κ.».

Κατ αρχάς, να μου επιτρέψει η κυρία να παρατηρήσω ότι πρέπει νάναι σχήμα υπερβολής το ότι χρησιμοποιεί 1000 φορές σε μια μέρα αυτή τη λέξη, εκτός πια κι αν είναι τόσα πολλά τα υποκείμενα που αξίζουν την χρήση. Από κει και πέρα, αφού σημειώσω ότι όταν γράφεις, επιδιώκεις λέξεις που να δίνουν έμφαση σ αυτό που θες να πεις, παραθέτω τις ερμηνείες τής λέξης:

Αυνανισμός, αποχαύνωση από αυνανισμό, ηλίθια κι ανούσια πράξη.

Δεν θα επικαλεστώ την γνωστή ρήση του Βοκάκιου για τη σημασία των λέξεων και τής αθυροστομίας. Απλά όμως, θα παρατηρήσω ότι είναι αρκετοί οι συγγραφείς, ανά τον κόσμο, που χρησιμοποίησαν την αθυροστομία ως στοιχείο τής δομής ενός έργου η κειμένου, ξένοι και Έλληνες. Θα ξεπεράσω τον Αριστοφάνη. Θα σταματήσω όμως για λίγο στον Ροΐδη και στην «Πάπισσα Ιωάννα», που αποτελεί ένα από τα πλέον πρωτοποριακά μυθιστορήματα της ελληνικής λογοτεχνίας. Η αθυροστομία του ξεσήκωσε σάλο, κι έφτασε η Εκκλησία στο σημείο να τον αφορίσει… Ήρθη ο αφορισμούς, μόνο την ώρα που ξεψυχούσε.

Στο «Αλφαβητάρι τής έμμετρης πορνογραφίας», ο Γιώργης Έξαρχος, καταγράφει 23 δημώδη και λαϊκά ολιγόστιχα και πολύστιχα πριαπικά άσματα, οχτώ από τα οποία ανήκουν σε δημιουργούς του καιρού μας. Εγώ δε, γνωρίζω τουλάχιστον τέσσερις σημαντικούς ποιητές μας πού έχουν γράψει παρόμοια στιχουργήματα. Υπάρχει λοιπόν κι η αθυρόστομη ποίηση.

Μέχρι σήμερα έχουν εκδοθεί τρεις τόμοι από την κυρία Μαίρη Κουκουλά μαι θέμα «Νεοελληνική Αθυροστομία».

Δημοφιλής αθυρόστομος της Ιστορίας μας, υπήρξε ο Γεώργιος Καραϊσκάκης.

Όταν τον στείλανε σε δίκη οι φραγκοπροσκυνημένοι της εποχής, έγινε κι ο εξής διάλογος με τό δικαστή:

Δικαστής: Μα γιατί νάχεις αυτό το χούι της αθυροστομίας, ενώ είσαι πενήντα χρόνων;

Καραϊσκάκης: Αμ δε μπορώ να το κόψω τώρα Κυρ Πάνο μου.  Και συ είσαι ογδόντα χρονών, μα το χούι να γαμάς δεν τ αφήνεις.

Εδώ τώρα, δεν κατάλαβα πως προστατεύονται τα χρηστά ήθη, όταν αντί να γράψω το ρήμα ολογράφως γράψω «να γ….μας». Εκτός κι αν πρέπει ν απαλειφθεί τελείως το ρήμα και το… εξελληνίσουμε γράφοντας…»να κάνεις σεξ». Ή στη θέση τής λέξης «πούτζος μου», φανταστούμε τον Καραϊσκάκη να λέει «στο πέος μου»!!

Η ελληνική γλώσσα είναι δόξα τω Θεώ πάμπλουτη σε λέξεις, κι από τον τρόπο που χρησιμοποιούνται, ξεχωρίζει ο λόγος, αν είναι χυδαίος, καίριος κι αποτελεσματικός, αν χρησιμοποιείται επί ματαίω, ή αν η χρήση μιας λέξης αποδίδει το επιδιωκόμενο από τον γραφιά της νόημα. Τώρα αν κάποιοι αντί τής λέξης μαλακία προτιμούν τον αυνανισμό είναι θέμα και αισθητικής. Αρκεί κανείς να φανταστεί το «φιλοκαλούμε γαρ μετ ευτελείας και φιλοσοφούμε άνευ μαλακίας», παρεμβαίναμε και στο κείμενο του Θουκυδίδη γράφοντας » χωρίς να αυνανιζόμεθα»…

Για να προσθέσουμε εδώ, ως εκ περισσού, και τη φράση του Χριστιανόπουλου που λέει ότι «η αρχαιότητα μας πρόσφερε την ελευθερία στον έρωτα μέχρι που ήρθε το Βυζάντιο για να προσθέσει την αμαρτία».

Κάτι ανάλογο ισχύει όταν ξεχωρίζουμε τις λέξεις σε καλές και κακές.

Μ λίγα λόγια, δεν επιτρέπεται να χειραγωγείται η γλώσσα, πολύ περισσότερο όταν χρησιμοποιούνται λέξεις τής καθημερινότητας. Εκτός αν μέσα απ´ αυτές κάποιος θίγεται, ή καθυβρίζεται, οπότε προσφεύγει στον νομοθέτη για τη προστασία του.

Ποτέ οι λέξεις δεν υπήρξαν από μόνες τους χυδαίες. Κάποιες συντηρητικές αντιλήψεις, όμως, έφεραν τον Εμπειρίκο στο σημείο να σχολιάσει, στο «Μεγάλο Ανατολικό»: » Πολλά κείμενά μου δεν έχουν εκδοθεί, λόγω ελευθεροστομίας. Ενοχλούνται τα καλώς κείμενα ώτα».

Όταν όμως έχεις να κάμεις μ” ανθρώπους που έχουν κακώς κείμενη γλώττα, συνεπώς είναι αθυρόστομοι, και καλώς κείμενα ώτα, τότε το πρόβλημα είναι αρμοδιότητας όχι γλωσσολόγου, αλλά ψυχαναλυτή.

Ευχαριστώ για την υπομονή σας.

ΑΡΗΣ ΣΚΙΑΔΟΠΟΥΛΟΣ