ΜΠΑΙΝΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΕΥΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΡΟΩΡΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΨΗΦΟ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ

Μπαίνουμε στην τελική ευθεία για τις πρόωρες εκλογές, μετά την ψήφο εμπιστοσύνης που θα λάβει η κυβέρνηση αυτή την εβδομάδα. Τα δεδομένα είναι τα εξής:

1. Πρόεδρος της Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή δεν βγαίνει. Μετά την οριστική άρνηση της ΔΗΜΑΡ και των ΑΝΕΛ, και την καθαρή δέσμευση 11 ανεξάρτητων βουλευτών (Τατσόπουλος, Τζάκρη, Βουδούρης, Μπόλαρης, Μουτσινάς, Γιαταγάνα, Παραστατίδης, Νικολόπουλος, Νταβρής, Καπερνάρος και Ιατρίδη) ότι επιθυμούν εκλογές και όχι εκλογή προέδρου, έχουν ήδη συγκεντρωθεί 132 αρνητικές ψήφοι. Θα αρκούσαν 121! Αντιστοίχως, η κυβέρνηση είναι αδύνατον να συγκεντρώσει όχι 180, αλλά ούτε καν πάνω από 168, ακόμη και αν όλοι οι υπόλοιποι ανεξάρτητοι ψήφιζαν ναι. 

Το συμπέρασμα είναι ότι,

η κυβέρνηση θα συρθεί σε αναγκαστικές εκλογές τον ερχόμενο Μάρτιο.

2. Μετά τις σχετικές δηλώσεις Ντράγκι, καμία βοήθεια στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα δεν μπορεί να δοθεί, εάν η Ελλάδα δεν είναι ενταγμένη σε πρόγραμμα προσαρμογής, δηλαδή σε μνημόνιο. Επομένως, η πολιτική στρατηγική Σαμαρά και Βενιζέλου για προσφυγή σε κάλπες με την Ελλάδα εκτός μνημονίου έχει αποτύχει.

3. Το γενικότερο κλίμα διεθνώς και στο εσωτερικό δείχνει όχι απλή νίκη, αλλά αυτοδύναμη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Ήδη στη Γενική Συνέλευση του ΔΝΤ στη Νέα Υόρκη κλήθηκε ο εκπρόσωπός του, ο Economist γράφει για τον Τσίπρα ως πρωθυπουργό, ενώ στο εσωτερικό οι φιλοκυβερνητικοί εκδότες ήδη ετοιμάζονται για τα νέα πολιτικά δεδομένα και κάνουν κινήσεις προσέγγισης.

4. Η κυβέρνηση ζητάει αυτή την εβδομάδα ψήφο εμπιστοσύνης, αφού η προσπάθειά της είναι να φτάσει μέχρι τον Μάρτιο. Πρόκειται για καθοριστικό λάθος. Διότι, παρότι θα λάβει ψήφο εμπιστοσύνης, θα έχει σοβαρές παράπλευρες απώλειες, που θα επιταχύνουν την πτώση της. Θα λάβει μάλλον 154 ναι, τα οποία θα εκληφθούν από τον διεθνή παράγοντα ως αδυναμία εκλογής Πρόεδρου τον Μάρτιο. Επομένως θα αντιμετωπίζεται μέχρι τότε ο Σαμαράς ως πρωθυπουργός υπό προθεσμίαν. Εάν η κυβέρνηση δεν πήγαινε σε καταμέτρηση δυνάμεων μέσα στη Βουλή αυτή τη στιγμή, θα είχε τη δυνατότητα να συνεχίζει την επιχειρηματολογία περί εκλογής Προέδρου και να δημιουργεί ασάφειες. Όμως η καταμέτρηση παράγει αριθμητικά δεδομένα. Όσο και αν επιχειρηματολογεί το Μαξίμου ότι οι δύο ψηφοφορίες διαφέρουν, εντούτοις κανένας έμπειρος πολιτικός αναλυτής διεθνώς δεν θα τις λάβει στα σοβαρά αυτές τις εξηγήσεις. Οι αριθμοί είναι πάντα σαφείς. Τα άλλα είναι απόψεις.

5. Αλλά υπάρχει και άλλη μία παράπλευρη απώλεια: η ψήφος εμπιστοσύνης εκθέτει εκ νέου τόσο τους ανεξάρτητους βουλευτές που προέρχονται από τη Ν.Δ., όσο και όσους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ έχουν σοβαρές ενστάσεις για τη συγκυβέρνηση - κυρίως τους παπανδρεϊκούς. Αυτοί θα υποχρεωθούν τώρα να δώσουν μια λευκή επιταγή στην κυβέρνηση και επομένως θα βρεθούν και πάλι εκτεθειμένοι. Η εξέλιξη αυτή θα τους υποχρεώσει να γίνουν περισσότεροι κριτικοί και αρνητικοί απέναντι στον προϋπολογισμό και απέναντι στην ίδια την ηγεσία τους, στο αμέσως επόμενο διάστημα. Με λίγα λόγια, εάν δεν έχουμε άμεσο ατύχημα μέσα στη Βουλή, με «παρών» και απουσίες, τότε θα έχουμε νέες σοβαρές αναταράξεις στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ. Διότι υπάρχει ένα ουσιώδες πρόβλημα: εάν το ΠΑΣΟΚ πάει σε πρόωρες εκλογές, ευρισκόμενο σε συγκυβέρνηση με τη Ν.Δ., τότε θα οδηγηθεί σε πραγματική συντριβή. Ό,τι απομείνει την Κυριακή των εκλογών από τον επελαύνοντα ΣΥΡΙΖΑ, θα το πάρει το Ποτάμι.

6. Και το σπουδαιότερο: Το λάθος του Σαμαρά, να αρνείται εκλογές τον Ιούνιο, προκάλεσε ταχύτατη φθορά στην Ν.Δ. Εάν τις είχε κάνει τότε, θα είχε μια μικρή ήττα και προοπτικές σύντομης επανόδου. Τώρα είναι αργά. Η Ν.Δ. μετά βεβαιότητος θα υποστεί βαριά εκλογική ήττα και προφανώς αλλαγή ηγεσίας. Πιθανόν ο Σαμαράς να μην το δεχθεί και να δημιουργήσει δικό του κόμμα, ακροδεξιάς γραμμής, καθώς οι καραμανλικοί ήδη ετοιμάζονται για τον νέο αρχηγό. Με την κεντροδεξιά διασπασμένη σε 3 κόμματα και με το κέντρο κατακερματισμένο σε άλλα τόσα, μπορεί κανείς να αντιληφθεί τι ακριβώς θα σημαίνει μια αυτοδυναμία του Συριζα...

Παρατηρούμε ήδη σοβαρή αμφισβήτηση του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, εκ μέρους της Γαλλίας και της Ιταλίας, σε μια λογική δημοσίων επενδύσεων και ελλειμμάτων. Η πρωθυπουργία Τσίπρα λοιπόν θα συνοδευτεί από αυτήν την εξέλιξη, γεγονός το οποίο οπωσδήποτε θα παίξει καταλυτικό ρόλο και στα ελληνικά ζητήματα και πιθανόν να δώσει μεγαλύτερες δυνατότητες ελιγμών και πιέσεων στη νέα κυβέρνηση.