ΤΥΜΒΩΡΥΧΟΙ, ΣΚΑΠΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΕΞΟΡΚΙΣΤΕΣ...

Δυστυχώς, στη χώρα μας οι περισσότεροι φλυαρούν, δεν ομιλούν. 

Αρέσκονται σε σχόλια και κριτικές γενικού τύπου. Δεν κάνουν προτάσεις και αποφεύγουν όπως ο Διάβολος το λιβάνι το συγκεκριμένο. Ακόμη και όσες κατατίθενται, επί το πλείστον είναι ανεύθυνες, βολονταριστικές, ατεκμηρίωτες, και στόχο έχουν κυρίως να κολακέψουν τον λαό, και όχι να λύσουν τα προβλήματά του.

Μάλιστα, αρκετοί δεν λαμβάνουν καν υπ’ όψιν τους την "κατάσταση μνημονίου" στην οποία βρισκόμαστε και αερολογούν. Στην πλειοψηφία τους οι δημοσιολογούντες -είτε είναι κόμματα είτε Μέσα Ενημέρωσης είτε δήθεν ανεξάρτητοι αναλυτές και "ανησυχούντες" διανοητές και επιστήμονες- επιλέγουν τον ρόλο της Κασσάνδρας, και όχι του παιδαγωγού. Του Επιμηθέα, και όχι του Προμηθέα. Προτιμούν να είναι τυμβωρύχοι του παρελθόντος,
και όχι σκαπανείς του μέλλοντος, με αποτέλεσμα να μετατρέπονται σε απλούς εξορκιστές του παρόντος.

Διαλαλώντας την καταστροφή, το μόνο που καταφέρνουν είναι να μεγαλώνουν τη σύγχυση και τον φόβο για τα επερχόμενα. Αρκετοί δε, έστω άθελά τους, συνταυτίζονται με ιδιοτελή συμφέροντα τα οποία το μόνο που επιδιώκουν είναι να αγοράσουν σε τιμή ευκαιρίας τα "ασημικά" και τα "προνομιούχα οικόπεδα" της χώρας, δημόσια και ιδιωτικά.

Βεβαίως, όσο εγκληματική είναι η δικτατορία της δημοκρατίας την οποίαν υφιστάμεθα, άλλο τόσο είναι έγκλημα ή ακόμα χειρότερα είναι λάθος η ιδέα μιας δημοκρατικής δικτατορίας με την οποίαν ορισμένοι επ’ εσχάτων και εν τη απογνώσει τους ζυμώνονται.

Σήμερα, αυτά που χρειαζόμαστε είναι πολιτική συνεννόηση, κοινωνική συστράτευση, εθνική αλληλεγγύη, υπομονή και επιμονή σε ένα ριζοσπαστικό, εμπνευσμένο και πάνω απ’ όλα συγκεκριμένο, στοχοθετημένο και μετρήσιμο σχέδιο εξόδου από την κρίση, παραγωγική αναδιάρθρωση, δημοσιονομική εξυγίανση, κοινωνική και πολιτική ανασυγκρότηση της χώρας.

Χρειαζόμαστε ένα μεγάλο αναπτυξιακό άλμα προς τα μπρος, το οποίο θα συναρθρώνεται από περιφερειακά επενδυτικά σύμφωνα, από κεντρικές συμπράξεις του Δημοσίου με τον ιδιωτικό τομέα, από καθοδήγηση της εξαγωγικής δραστηριότητας, από στήριξη εξειδικευμένων πρωτοποριακών και διαφορετικών παραγωγικών δραστηριοτήτων, από διακρατικές συμφωνίες είτε με οικονομικά ισχυρές τρίτες χώρες που θέλουν να προσεγγίσουν την Ευρώπη είτε με χώρες της Αφρικής και της Ασίας, από τις οποίες εκτιμάται ότι τα επόμενα 20 χρόνια θα έλθει το νέο αναπτυξιακό κύμα του πλανήτη.

Χρειαζόμαστε δημιουργούς και όχι αφηγητές, αναμορφωτές και όχι επίδοξους συγγραφείς τού "Καλημέρα θλίψη". Αρκετά με τους εργολάβους της αγωνίας των πολιτών, φτάνει πια το μοιρολόι και η μιζέρια. Εθνικό είναι ό,τι είναι αληθές. Όσο σκληρή και πικρή κι αν είναι η αλήθεια, πρέπει να ειπωθεί. Το έθνος χρειάζεται αναστοχασμό και αισιοδοξία. Ακόμη και να δραματοποιηθεί υπέρ το δέον η αλήθεια χρειάζεται, αν αυτό μάς κάνει να συνέλθουμε και να μας συνεγείρει.

Η Ελλάδα χρειάζεται να ξαναγίνει χώρα ζωντανών ανθρώπων, αποφασισμένων να παλέψουν με τη μοίρα τους, και να μην καταλήξει σε τόπο περιφερόμενων ζόμπι και απέθαντων. Οι μνήμες του Μεσοπολέμου και της μετεμφυλιακής περιόδου δεν είναι τόσο μακρινές και μπορούν να μας παραδειγματίσουν σε ιδέες, αξίες και τρόπο ζωής για το πώς αναγεννηθήκαμε από τη στάχτη.

Ο δρόμος της ευκολίας, της ευωχίας και της ανεμελιάς παρήλθε. Όσο γρηγορότερα το συνειδητοποιήσουμε και σταματήσουμε να πιστεύουμε ότι το κακό θα φύγει όπως ήλθε, τόσο πιο γρήγορα θα κερδίσουμε το αύριο – τουλάχιστον των παιδιών μας.

Δεν αρκεί η κυβέρνηση ή ο καθένας μας να αναγνωρίσει ως μόνο χρέος τη σωτηρία της πατρίδας· απαιτείται να κατανοήσουμε ότι η ρήση του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου "Ή η χώρα θα εξαφανίσει το χρέος ή το χρέος θα αφανίσει το έθνος" είναι επίκαιρη όσο ποτέ και ταυτόχρονα αποτελεί τη λυδία λίθο του ελληνικού προβλήματος.

φελνίκος