Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ, Ο ΣΤΑΘΜΟΣ ΤΟΥ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΚΑΙ ΤΟ ΦΟΡΟΚΟΜΕΙΟ ΤΟΥ ΤΣΙΠΡΑ...

H χώρα μπήκε σε μια περιπέτεια μακράς διαρκείας. 

Η περιπέτεια αυτή επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά τον μύθο του Σισύφου. 

Να πλησιάζει, δηλαδή, το έθνος κάθε τόσο στην κορυφή και να κατρακυλά στην άβυσσο, διαπράττοντας τα μεγαλύτερα σφάλματα στις κρισιμότερες στιγμές της ζωής του. 

Είναι γνωστό, βέβαια, ότι στην πολιτική ζωή του τόπου μας δεν είναι εύκολο να κάνει κανένας ασφαλή προγνωστικά. Γιατί, για να το κάνει, οφείλει να χρησιμοποιήσει τη λογική. Αλλά όπως διδάσκει η περιπετειώδης ιστορία μας, πολλά απ’ όσα γίνονται στον τόπο μας δεν εξηγούνται λογικά. 

Γίνονται κατά τρόπο μοιραίο, παρορμητικό και, συνεπώς, παράλογο. Ας ευχηθούμε, πάντως, να διαψεύσει η μοίρα τις δυσοίωνες προβλέψεις για το μέλλον και να συμβεί αυτό που συνέβη στην Αρχαία Αθήνα που, ενώ ο Ποσειδώνας καταράστηκε τους Αθηναίους να βουλεύονται ανόητα, η Αθηνά αποφάσισε να βουλεύονται μεν ανόητα, αλλά οι ανοησίες τους να βγαίνουν τελικά σε καλό τους.

Δεν ξέρω αν ο Αλέξης Τσίπρας επιδεικνύει,

αυτή την (ακατ)ανόητη συμπεριφορά στο θέμα των σχέσεων του με το ΔΝΤ και εν γένει με τους δανειστές της χώρας επειδή πιστεύει στον μύθο. Αν, πάντως, όντως πιστεύει ότι θα υπερισχύσει ο χρησμός της Αθηνάς, τότε είναι σίγουρο ότι λίαν συντόμως και πρωτίστως ένεκα των συνεχών και δυσβάστακτων φόρων που επιβάλλει θα αναγκαστεί να επαναλάβει τη δήλωση του Κωνσταντίνου Καραμανλή: «Δυστυχώς, η χώρα μου έχει μεταβληθεί σ’ ένα απέραντο φρενοκομείο». Οι διαπιστώσεις, όμως, δεν λύνουν τα προβλήματα. Ούτε αποτελούν άλλοθι γι’ αυτούς οι οποίοι τις κάνουν. Η χώρα όντως μετατρέπεται σε φρενοκομείο, επειδή στα περισσότερα θέματα διακυβερνήσεως οι επιδόσεις που σημειώνονται είναι χαμηλές και οπωσδήποτε μη ικανοποιητικές. Η κυβέρνηση (και φυσικά μαζί της η χώρα) στενάζει με όσα ανεπίτρεπτα και απαράδεκτα συμβαίνουν στο Προσφυγικό, το Ασφαλιστικό, το Φορολογικό, τα Κόκκινα Δάνεια, την Αξιολόγηση, την Παιδεία, τα Νοσοκομεία, το Επιχειρείν.

Ο πρωθυπουργός εάν δεν θέλει να φύγει και αυτός σύντομα και αποδοκιμαζόμενος όπως οι προκάτοχοί του θα πρέπει να ολοκληρώσει τη στροφή στον πραγματισμό και να αναγκάσει τους υπουργούς και το σύνολο των κυβερνητικών στελεχών να εγκαταλείψουν τον κόσμο των ιδεοληψιών τους και να προσαρμοστούν στον κόσμο της πραγματικής οικονομίας. Να τους προτρέψει να μιμηθούν στελέχη όπως ο Στέργιος Πιτσιόρλας του ΤΑΙΠΕΔ και να σταματήσουν κάποιοι να φαντασιώνονται πως στον ανειρήνευτο πόλεμο που (νομίζουν πως) διεξαγάγουν κατά του αστισμού, της μπουρζουαζίας και της διαπλοκής θα αντικαταστήσουν τα κονσερβοκούτια με τους μπαλτάδες. Εννοείται ιδεολογικά, για να μην έχουμε παρεξηγήσεις και ο νοών νοείτο.

Και φυσικά με το που θα ολοκληρωθεί και τυπικά η αξιολόγηση να "εγχειρήσει" το άρρωστο κομμάτι της κυβέρνησής του προκειμένου αφενός το νέο αίμα, δηλαδή οι καινούργιοι υπουργοί και υφυπουργοί, να ανταποκρίνονται με επάρκεια στα νέα (μνημονιακά) δεδομένα και αφετέρου για να περιοριστεί ο κίνδυνος μιας επερχόμενης σηψαιμίας του ΣΥΡΙΖΑ. Ανασχηματισμός σίγουρα θα γίνει, αλλά δεν είναι σίγουρο πως οι αντικαταστάσεις και οι μετακινήσεις θα αλλάξουν προς το καλύτερο την εικόνα της κυβερνήσεως όσο το Μαξίμου συνεχίζει να θύει σπονδές στο κράτος και να εμφορείται από την αντίληψη πως η εξέλιξη της πολιτικής αντιπαράθεσης (και κατ' επέκτασιν και το αποτέλεσμα της επόμενης εκλογικής αναμέτρησης) θα καθοριστεί από τη σύγκρουση δημοσίου και ιδιωτικού τομέα -με την κυβέρνηση φυσικά σε ρόλο πάτρωνα των δημοσίων υπαλλήλων και των συνταξιούχων.

Δεν είναι τυχαίο ότι στα μέτρα που θα ψηφιστούν για να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση είναι λίγες, έμμεσες και πάντως όχι κραυγαλέες οι επιβαρύνσεις για τις περίπου 600.000 δημοσίους υπαλλήλους και τα 2.000.000, από τα 2.743.000, των συνταξιούχων. Αυτή που θα πληγούν είναι και πάλι η μεσαία και ανώτερη τάξη, οι οποίες κινδυνεύουν να γίνουν είδος υπό εξαφάνιση και σίγουρα οι επιχειρήσεις, οι οποίες και προκειμένου να προστατευθούν από τη φοροκαταιγίδα μεταναστεύουν σε χώρες με τουλάχιστον σταθερό, καθαρό και ευπρεπές φορολογικό καθεστώς. Να προσθέσουμε εδώ πως η ηγεσία της κυβερνήσεως δεν φαίνεται να ανησυχεί όχι μόνον για την επιτυχή ολοκλήρωση της αξιολόγησης, αλλά και για τυχόν διαρροές στην ψηφοφορία για τα μέτρα, ενώ θεωρεί πως "η δημοσκοπική φθορά της κυβερνήσεως και του ΣΥΡΙΖΑ είναι προσωρινή και τα ποσοστά", μέχρι τον Οκτώβριο του 2018 που σχεδιάζεται να στηθούν οι επόμενες κάλπες, "θα ανακάμψουν μαζί με την οικονομία". Πάντως, και παρά τα όσα υποστηρίζουν συνεργάτες του πρωθυπουργού, τα νεύρα στον ΣΥΡΙΖΑ ειναι τεντωμένα. Οι βουλευτές θα ψηφίσουν όντως τα μέτρα, αλλά η ένταση είναι ισχυρή και η κόπωση μεγάλη, ενώ και ο ανασχηματισμός δεν θα είναι εύκολη υπόθεση. "Αυτά που θα δοθούν στην τρόϊκα ειναι πολλά και δύσκολα καταπίνονται" μας λέει βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ελπίζει, όπως τουλάχιστον του έχουν υποσχεθεί, πως θα είναι μεταξύ των νέων μελών της κυβέρνησης.

Η εκτίμηση που υπάρχει στο Μαξίμου ότι "μπορεί να χάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν κερδίζει η Ν.Δ." είναι πάντως μια φενάκη. Ο ΣΥΡΙΖΑ όντως χάνει και όντως η Ν.Δ. δεν καρπούται, όπως και όσο θα ήθελε, αυτή τη φθορά. Αυτό, όμως, είναι λογικό να συμβαίνει. Στην πολιτική ισχύει ό,τι και στα δρομολόγια των τρένων. Ο επιβάτης κατεβαίνει από ένα βαγόνι και μεσολαβεί ένα διάστημα για να μετεπιβιβαστεί σε ένα άλλο. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης σ’ αυτή τη φάση βολεύεται να κατεβαίνουν επιβάτες από το βαγόνι του ΣΥΡΙΖΑ. Ξέρει ότι όσο τα πράγματα θα χειροτερεύουν και θα πλησιάζει ο χρόνος για τις εκλογές, οι περισσότεροι απ’ αυτούς που κατέβηκαν θα διαλέξουν το δικό του βαγόνι, επειδή αυτό οδηγεί στον προορισμό της εξουσίας. Ξέρει ότι η μετεπιβίβαση δεν γίνεται αμέσως, γιατί στο βαγόνι του συνωθούνται πολλοί απωθητικοί επιβάτες του παρελθόντος. Αν είχε καταφέρει να πετάξει από το τρένο πολλούς από τους "σημαδεμένους" της καθεστωτικής εξουσίας της Ν.Δ., το βαγόνι του θα γέμιζε πιο εύκολα. Τώρα ο άλλος το σκέφτεται να ταξιδέψει ξανά με αυτούς που τον είχαν αναγκάσει να κατεβεί εσπευσμένα και με αισθήματα αποσυροφής το 2015.

Το πρόβλημα σ’ όλες αυτές τις περιπτώσεις το έχει αυτός που το βαγόνι του αδειάζει. Όσοι δηλώνουν ότι αποβιβάζονται, δύσκολα θα ξανανεβούν στο ίδιο βαγόνι. Το αν τελικά θα ανεβούν στο βαγόνι του Κυρ. Μητσοτάκη εξαρτάται από τον ίδιο. Αν, δηλαδή, καταφέρει στο διάστημα που απομένει να τους πείσει ότι, πρώτον, οι παλιοί επιβάτες θα πεταχτούν στη σκευοφόρο και οι νέοι θα πάρουν τις καλές θέσεις. Αυτό σημαίνει ότι τάχιστα πρέπει, δεύτερον, να δείξει ποιοι θα ’ναι οι μηχανοδηγοί, οι ελεγκτές και οι μηχανικοί της νέας πορείας. Ποια, δηλαδή, θα είναι η νέα ηγετική ομάδα. Με ποια πρόσωπα θα κυβερνήσει. Τρίτον, ποια είναι τα κομφόρ (πρόγραμμα, δομή διακυβέρνησης κ.ά.) του ανακατασκευασμένου και όχι αναπαλαιωμένου βαγονιού. Τέταρτον, ποια είναι η διαφορά στο εισιτήριο (οικονομικό πρόγραμμα) από το άλλο δρομολόγιο. Και πέμπτον, ποιος είναι ο προορισμός (η διακριτή διαφορά από το αντίπαλο τρένο).

Σίγουρα το εγχείρημα είναι δύσκολο και για τον Κυρ. Μητσοτάκη. Όσο ο Αλ. Τσίπρας συνεχίζει να τροχιοδρομεί στις ίδιες ράγες και σε κάθε σταθμό (κρίση) να κατεβαίνουν επιβάτες από το βαγόνι του, μαζεύονται πολλοί στους σταθμούς μετεπιβίβασης. Άρα έχει "πελατεία". Αν καταφέρει να τους πείσει να ανεβούν στο δικό του βαγόνι, μέλλει να αποδειχθεί. Επειδή υπάρχει μια γενικευμένη απαξία του πολιτικού κόσμου, ενδέχεται πολλοί επιβάτες να προτιμήσουν εναλλακτικές διαδρομές, ακόμη κι αν είναι σύντομες, όπως αυτές που διαλαλούν ο Δημ. Κουτσούμπας και ο Νικ. Μιχαλολιάκος ή ακόμη πιο μικρές (έστω και για εκτόνωση) όπως αυτές που προσφέρουν, ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ο Παν. Λαφαζάνης ή άλλες όπως η Ένωση Κεντρώων και το νέο κόμμα του Γ. Καρατζαφέρη. Και φυσικά υπάρχει πάντα ο κεντρώος (και κεντρικός στο πολιτικό παιχνίδι) σταθμός των Γεννηματά, Παπανδρέου και Θεοδωράκη, ο οποίος επιχειρείται να ανακαινισθεί και να καλλωπισθεί μήπως κι αρχίσει να κόβει εισιτήρια.

Η τάση, μέχρι τούδε τουλάχιστον, ήταν οι προς μετεπιβίβαση επιβάτες να διαλέγουν την ύστατη στιγμή τα μεγάλα και ασφαλή τρένα που έχουν μόνιμο προορισμό την εξουσία. Μέλλει να αποδειχθεί αν και στην ερχόμενη εκλογική αναμέτρηση, όποτε αυτή γίνει, θα επιδείξουν την ίδια συμπεριφορά. Πάντως, ολοένα και περισσότεροι δυσανασχετούν και θέλουν να αποδράσουν από το απέραντο ...φοροκομείο στο οποίο έχει μετατραπεί η χώρα, είτε διά της επαναλήψεως των λαθών του παρελθόντος και από τον ΣΥΡΙΖΑ, είτε με τον συμβιβασμό της Ν.Δ. με πρακτικές, αλλά, όπως φαίνεσαι και πρόσωπα, του παρελθόντος. Κυρίως όμως από την ανεπάρκεια του συνόλου της αντιπολιτεύσεως να αποδομήσει και να αντιπαρατεθεί αποτελεσματικά στην κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα.

Δεν είναι τυχαίο πως παρά τους συνεχείς φόρους που επιβάλλει η κυβέρνηση του Αλ. Τσίπρα δεν έχει καταφέρει να προσδώσει και να επιβάλλει ένα προσωνύμιο στον πρωθυπουργό αντίστοιχο για παράδειγμα του "Πετρέλαιος" ή του "Φορομπήκτης" που είχαν κολλήσει στον Χαρίλαο Τρικούπη η αντιπολίτευση και ο Τύπος της εποχής λόγω των μέτρων που ελάμβανε η κυβέρνησή του. Και πάντως δεν είναι ήσσονος σημασίας το γεγονός πως στην πλέον ίσως κρίσιμη περίοδο για την υπόσταση της χώρας και του έθνους των Ελλήνων την πολιτική της ηγεσία την συγκροτούν οι Τσίπρας, Καμμένος, Μητσοτάκης, Γεννηματά, Θεοδωράκης και ο Λεβέντης, οίτινες μπορεί να είναι καλά παιδιά, αλλά όλοι τους μαζί δεν είναι το μισό αρχ...ηγικό status του Κωνσταντίνου Καραμανλή ή του Ανδρέα Παπανδρέου.

Κάποτε ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αυτός ο οποίος είχε πει -όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν τον είχε προτείνει το 1985 να επανεκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας- ότι "δεν επιθυμεί να έχει ανάμιξη σ’ αυτό που λέγεται σήμερα δημόσιος βίος του τόπου". Σήμερα το λένε περισσότερο οι πολίτες και ελάχιστοι πολιτικοί. Και βέβαια είναι περιττό να πούμε ότι οι πρώτες 146 λέξεις του παρόντος σημειώματος ήταν αυτές με τις οποίες ο θείος τού -φιλικά διακείμενου προς τον Αλ. Τσίπρα- Κώστα Καραμανλή έκλεινε τα πρακτικά του Αρχείου του για την πενταετία 1980-1985...

Φελνίκος