ΣΧΕΔΙΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑ ΛΙΜΕΝΙΚΟΥ ΤΑΜΕΙΟΥ ΦΩΚΙΔΑΣ

Σαράντης Μιχαλόπουλος Κάτοικος Ιτέας

Πριν λίγες μέρες δημοσιεύτηκε μία συνέντευξη της Προέδρου του Λιμενικού Ταμείου Φωκίδας, στην οποία παρουσιάστηκαν ορισμένες ενέργειες που βρίσκονται σε εξέλιξη σε σχέση με τη λειτουργία των καταστημάτων εστίασης, αλλά και κάποιες σκέψεις που γίνονται για το λεγόμενο «παραλιακό μέτωπο».

Την συνέντευξη αυτή σχολίασε ένας ικανός αριθμός συμπολιτών (πάνω από 20), πράγμα που αναδεικνύει πρωτίστως την ανάγκη για μία ουσιαστική και κυρίως όσο γίνεται πιο διευρυμένη «διαβούλευση», και για τα σημαντικά, αλλά και για τα μικρότερης σημασίας θέματα του τόπου.

Τα ίδια όμως αυτά σχόλια ανέδειξαν και κάποιες αδυναμίες της τοπικής κοινωνίας, οι οποίες πρωτίστως έχουν να κάνουν με τη διαφορετική οπτική γωνία κάτω από την οποία βλέπει κάποιος τα πράγματα.

Ένα τέτοιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο διαχωρισμός σε «επιχειρηματίες»,

αυτούς που λειτουργούν τα καταστήματα εστίασης, και τους απλούς πολίτες, αυτούς που κάνουν τη βόλτα τους στον μόλο ή τα μπάνια τους στις διάφορες παραλίες (Μαϊάμι, Βραχάκια, Αναγνέϊκα, κλπ.). Και ο διαχωρισμός αυτός, από ό, τι φαίνεται, φθάνει σε αντιπαλότητα, λες και δεν μπορεί να υπάρξει «συνύπαρξη» που να καλύπτει όλες τις πλευρές.

Αρκετοί από αυτούς που σχολίασαν το εν λόγω άρθρο μίλησαν για «συμφέροντα», μίλησαν για άναρχες κατασκευές, μίλησαν για ενοίκια που δεν πληρώνονται, μίλησαν για ταμείο που κάποια στιγμή θα αδειάσει.

Το θέμα πάντως που συγκέντρωσε τα περισσότερα σχόλια ήταν αυτό της διαμόρφωσης των παραλιών με προσθήκη κάποιου υλικού, τέτοιου που, και να μην έχει μεγάλο κόστος, αλλά και να κάνει αυτές τις παραλίες πολύ πιο όμορφες για τους λουόμενους.

Και στο θέμα αυτό έγινε αναφορά σε «συμφέροντα» που προωθούν συγκεκριμένη λύση, επειδή εκείνα διαχειρίζονται το υλικό που προτείνεται να χρησιμοποιηθεί («νταμαρόπετρα»).

Εγώ θα έλεγα ότι είναι φυσικό σε μία κοινωνία να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις. Το θέμα όμως είναι να μην οδηγούν αυτές οι διαφορετικές απόψεις σε διαίρεση της κοινωνίας και σε αντιπαλότητες (εμείς και οι άλλοι). Αντίθετα, πρέπει να καταβάλλεται προσπάθεια να γεφυρωθούν οι διαφορές και κυρίως να αναδεικνύονται όλες οι πτυχές ενός θέματος.

Η λειτουργία, για παράδειγμα, των καταστημάτων εστίασης, είναι άραγε κάτι που βλάπτει γενικότερα την τοπική οικονομία ; Δεν συνεισφέρει και αυτή στην οικονομική δραστηριότητα αλλά και στην προσφορά υπηρεσιών που οι περισσότεροι από εμάς αναζητούν ; Δεν θέλουμε να πάμε κάπου να απολαύσουμε τον καφέ μας ή το ουζάκι μας μπροστά στη θάλασσα ; Δεν θέλουμε, εκτός από εμάς, να προσελκύσουμε και κάποιους, έστω λίγους, επισκέπτες ; Δεν θέλουμε να υπάρξουν ευκαιρίες και για άλλα καταστήματα, εκτός από εκείνα της εστίασης ;

Από την άλλη μεριά, το αν οι κατασκευές στην παραλία είναι κακόγουστες, αυτό είναι κάτι που μπορεί και πρέπει να συζητηθεί. Μάλιστα, το τελευταίο διάστημα βλέπω να «ξηλώνονται» κάποιες από αυτές τις «κατασκευές» και να υιοθετείται μία διαφορετική λύση για όσους έχουν τραπεζοκαθίσματα εκεί. Μπορούμε να φανταστούμε την Ιτέα χωρίς αυτά τα καταστήματα ; Θα μπορούσαν να περιοριστούν μόνο στον κύριο οικοδομικό όγκο και να μη βρίσκονται κοντά στη θάλασσα που είναι και ο βασικός πόλος έλξης ;

Ως προς τα μεγαλύτερα έργα που σχεδιάζονται ή συζητιούνται, όπως η βελτίωση των παραλιών, έχω και άλλες φορές πει ότι αυτό πρέπει να συνδυαστεί με ένα ευρύτερο και πιο φιλόδοξο πρόγραμμα τουριστικής ανάπτυξης.

Το να λέμε ότι πρέπει να φτιάξουμε το Μαϊάμι ή τα Βραχάκια ή κάποια άλλη παραλία, χωρίς να σκεφτόμαστε πως θα φέρουμε περισσότερους επισκέπτες στον τόπο μας, όχι για να «χαλάσουν την ησυχία μας», ούτε για να «βρωμίσουν τις ακτές μας», αλλά για να προσφέρουν λίγη παραπάνω απασχόληση, αξιοποιώντας το φυσικό πλεονέκτημα της θάλασσας, νομίζω ότι είναι λάθος.

Βέβαια, πίσω από όλες αυτές τις συζητήσεις κρύβονται βαθύτερες αδυναμίες που και άλλες φορές έχω επισημάνει. Είναι οι αδυναμίες ενός σοβαρότερου και πιο μακρόπνοου προγραμματισμού, είναι οι αδυναμίες της έλλειψης ευρύτερης συμμετοχής των πολιτών σε κάθε συζήτηση, είναι οι αδυναμίες της μη χρησιμοποίησης στον βαθμό που πρέπει ειδικών, που θα διαλύσουν μύθους και θα προτείνουν ρεαλιστικές λύσεις.

Στη συνέντευξη διάβασα και για ένα master plan το οποίο ετοιμάζεται και αναμένεται να ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος του έτους. Το ερώτημα είναι από ποιους ετοιμάζεται και επάνω σε ποιους άξονες δομείται. Θα είναι κάτι που θα παρουσιαστεί σαν πρόταση και θα τεθεί σε δημόσια διαβούλευση ; Θα περιλαμβάνει μόνο σκέψεις της Λιμενικής Επιτροπής ή και ιδέες άλλων φορέων ή και πολιτών που δεν μετέχουν στη Λιμενική Επιτροπή ; Θα συζητηθεί αυτό και με τους φορείς Τοπικής αυτοδιοίκησης (Δήμο και τις Τοπικές Κοινότητες), καθώς το αντικείμενό του αφορά άμεσα και εκείνους ;

Τελειώνοντας αυτή την καταγραφή των δικών μου σκέψεων, θα ήθελα να αναφερθώ και στα σχόλια που έγιναν σε σχέση με τις πολιτικές επιλογές κάποιων μελών της Λιμενικής Επιτροπής. Με δεδομένο ότι τα περισσότερα μέλη ορίζονται ex officio δηλαδή με βάση κάποια θέση ή ρόλο που έχουν στην τοπική κοινωνία (π.χ. Λιμενάρχης, Εκπρόσωπος Δήμου, Εκπρόσωπος Εμπορικού συλλόγου, κλπ.), μικρή σημασία έχει κατά τη γνώμη μου ο τρόπος επιλογής των άλλων μελών. Μεγαλύτερη σημασία έχει ο τρόπος λειτουργίας του Οργάνου και όχι τα πρόσωπα που το απαρτίζουν.

Και σαν τρόπο λειτουργίας εννοώ, όχι μόνο τη διαφάνεια, που στο κάτω – κάτω σε ένα βαθμό «επιβάλλεται» με το σύστημα ΔΙΑΥΓΕΙΑ που η Πολιτεία έχει καθιερώσει, αλλά με τις αρχές που το Όργανο αυτό υιοθετεί και εφαρμόζει, όπως για παράδειγμα την ουσιαστική συμμετοχή όλων των μελών του Οργάνου στις αποφάσεις που παίρνονται ή στους σχεδιασμούς που γίνονται, την πραγματική διαφάνεια σε όλες τις ενέργειες με τις οποίες υλοποιείται το έργο του Οργάνου, με πλήρη ενημέρωση των πολιτών ακόμη και για πτυχές για τις οποίες δεν προβλέπεται κάποια άμεση λογοδοσία (π.χ. απευθείας αναθέσεις μικρών έργων), κλπ.

Γι’ αυτό το τελευταίο θα δώσω ένα παράδειγμα : Το ΜΑΪΑΜΙ ήταν κλειστό για μεγάλο διάστημα. Αυτό σήμαινε απώλεια εσόδων. Ποιος ήταν ο λόγος αυτής της καθυστέρησης ; Δεν θα έπρεπε να υπάρχει επίσημη ενημέρωση των πολιτών ; Το ίδιο συμβαίνει σήμερα με το ΜΟΣΤΡΑ. Μία πινακίδα ενημερώνει ότι το κατάστημα είναι κλειστό, λόγω καινούργιου διαγωνισμού για τη μίσθωση. Απώλειες εσόδων και εδώ. Ξεκίνησε άραγε έγκαιρα η διαδικασία νέας μίσθωσης, ώστε να μην υπάρξει «κενό» ; Προέκυψε κάτι έκτακτο που δεν μπορούσε να προβλεφθεί ;

Πιθανόν να υπάρχουν απαντήσεις για όλα τα παραπάνω. Όμως σίγουρα δεν είναι ευρύτερα γνωστές. Έτσι, ο καθένας μπορεί να έχει τη δική του εκδοχή. Το αποτέλεσμα όμως (απώλεια εσόδων) παραμένει. Αυτό είναι που εννοώ όταν μιλώ για «πραγματική διαφάνεια».

Και θα κλείσω αυτή την παρέμβαση με μία ακόμη επισήμανση. Για την «αξιοποίηση» της μαρίνας με παραχώρηση σε ιδιώτη, τι νέα υπάρχουν ; Η πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος μιλούσε γενικά για «παραχώρηση» και καλούσε τους υποψήφιους επενδυτές να υποβάλουν εκείνοι «πρόταση». Τι θα γίνει με τις σημερινές χρήσεις, που κάποιες από αυτές σίγουρα αφορούν κάποιους συμπολίτες ;