H πρόσφατη δήλωση που έκανε ο Ελληνοαμερικανός πρώην ναύαρχος Τζέιμς Σταυρίδης σε εκδήλωση της τουρκικής οργάνωσης Turkish Heritage Organization, που εξυπηρετεί τα τουρκικά συμφέροντα στην Ουάσιγκτον, προκάλεσε πλήθος αρνητικών αντιδράσεων.
Όπως ανέφερε, μεταξύ άλλων, ο Τζέιμς Σταυρίδης, «..πρώτα απ ‘όλα, θέλω να επαναλάβω ότι καθ’ όλη τη διάρκεια της εμπειρίας μου ως στρατιωτικός αξιωματικός δεν είχα τίποτα άλλο παρά θετικές σχέσεις με τον τουρκικό στρατό. Και είναι μια τρομερά επαγγελματική ομάδα και συνεχίζω να είμαι ο ισχυρότερος υποστηρικτής της Τουρκίας και του ρόλου της μέσα στη συμμαχία του ΝΑΤΟ…».
Ο ακραιφνής φιλοτουρκισμός του προκύπτει και από άλλες δημόσιες αναφορές του στο παρελθόν. Σύμφωνα με το άρθρο του Μίχα Ζαχαρία στο slpress.gr, μπορεί να είναι ελληνικής καταγωγής, αλλά μόνο ελληνικά δεν σκέφτεται. Η εξαιρετικά δραστήρια παρουσία των Τούρκων στην Ουάσιγκτον και η προσπάθειά τους να “αγοράσουν” επιρροή σε όλα τα επίπεδα της αμερικανικής εξουσίας, είναι γνωστή. Φαίνεται πως για τον έναν ή τον άλλο λόγο, ο Σταυρίδης ανταποκρίθηκε.
Αναλυτικά το κείμενο του Μίχα Ζαχαρία στο slpress.gr:
“Σύμφωνα, μάλιστα, με τα λόγια του, κατά τη διάρκεια της θητείας του στο αμερικανικό ναυτικό, είχε μόνο θετικές εμπειρίες από τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις. Στην καλύτερη περίπτωση, πίσω από τη φιλοτουρκική του στάση κρύβεται μια ψυχροπολεμικής προέλευσης κοσμοθεωρία, η οποία πάντοτε αποθέωνε τον ρόλο της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ.
Φαίνεται πως η εμμονική σχέση του ναυάρχου με αυτή την παρωχημένη πλέον νατοϊκή ανάλυση δεν του επέτρεψε να προσαρμόσει την οπτική του στα νέα δεδομένα, όπως προκύπτουν από τις αντιδυτικές επιλογές του καθεστώτος Ερντογάν. Κόντρα στα γεγονότα, παραμένει υπέρμαχος της αντίληψης της πάση θυσία παραμονής της Τουρκίας στην Ατλαντική Συμμαχία και μάλιστα σε ρόλο “χαϊδεμένου παιδιού”.
Η παραμικρή ευαισθησία
Με βάση τα λεγόμενά του, συνάγεται το συμπέρασμα πως ο ναύαρχος είναι τόσο φανατικά προσκολλημένος σε αυτή την οπτική, ώστε απορρίπτει κάθε ιδέα η Δύση να ασκήσει πιέσεις στην Άγκυρα με σκοπό να επιχειρήσει να την χαλιναγωγήσει. Δεν φαίνεται να τον απασχολούν ούτε οι διαχρονικοί εκβιασμοί της Τουρκίας με όπλο τη γεωστρατηγική της θέση, ούτε η απαίτησή της το διεθνές δίκαιο να προσαρμόζεταιστα μέτρα της για να υπηρετήσει τον αναθεωρητικό ηγεμονισμό της.
Ως φυσικό επακόλουθο, απουσιάζει η παραμικρή ευαισθησία για τις θέσεις της πατρίδας των προγόνων του. Η αμερικανική ταυτότητά του δεν οδηγεί στη λογική ότι πρέπει να ικανοποιείται οποιαδήποτε επιθυμία της Τουρκίας, για να κρατηθεί στο δυτικό στρατόπεδο. Η στάση αυτή προκαλεί εντύπωση, επειδή τα στελέχη των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων, ιδίως αυτά που έχουν φτάσει στην κορυφή της πυραμίδας, έχουν λάβει υψηλής ποιότητας διεθνολογική παιδεία.
Το ζήτημα του κατευνασμού του Χίτλερ διδάσκεται εκτενώς ως παράδειγμα προς αποφυγή. Οι δύο περιπτώσεις παρουσιάζουν ποιοτικές διαφορές, αλλά έχουν και έναν κοινό παρονομαστή. Κι αυτό είναι ότι ο Ερντογάν, όσο βλέπει ότι η Δύση τον “χαϊδεύει” για να τον κρατήσει στη δική της όχθη, τόσο κινείται προς τη Μόσχα και εκβιάζει. Αλλά και με νατοϊκή λογική, δεν είναι δυνατόν να ανέχεσαι τις επεκτατικές-επιθετικές κινήσεις ενός κράτους-μέλους εναντίον άλλου, διότι υπάρχει ο κίνδυνος μία ελληνοτουρκική σύγκρουση να τινάξει το ΝΑΤΟ στον αέρα, ή τουλάχιστον τη νοτιοανατολική πτέρυγά του.
Η στάση του ναυάρχου Σταυρίδη φθάνει σε σημείο να θεωρεί απόλυτα φυσιολογική και διαχειρίσιμη τη συνύπαρξη των μαχητικών πέμπτης γενιάς F-35 με το ρωσικό σύστημα αντιαεροπορικής και αντιβληματικής προστασίας S-400, ενώ με τα λόγια του υπονόησε ότι η υπόθεση είναι παραπλήσια με την παρουσία των S-300 στο ελληνικό οπλοστάσιο.
Κι αυτό παρότι πρόκειται για σύστημα το οποίο ουδέποτε ζήτησε να αγοράσει η Ελλάδα, αλλά το υποδέχθηκε στην Κρήτη στο πλαίσιο της διευθέτησης της κρίσης που προκλήθηκε, όταν το αγόρασε η Κυπριακή Δημοκρατία. Με αυτό το επιχείρημα αποκάλεσε γελοίο και παράλογο να συζητούμε για αποχώρηση της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ εξαιτίας των S-400. Επειδή, προφανώς ένοιωσε ότι το παρατράβηκε, έσπευσε να προσθέσει ότι «δεν πρόκειται να μπω στη συζήτηση για το αν υπήρχε μια αντιπρόταση στο τραπέζι όταν υπογράφηκε σύμβαση με τη Ρωσία».
Για να μην κατηγορηθούμε όμως για την άσκηση υπερβολικής κριτικής στο ναύαρχο, ας κάνουμε μια προσπάθεια να δούμε “το ποτήρι μισογεμάτο”. Ας κάνουμε την εξής υπόθεση εργασίας: το γεγονός ότι είναι ελληνικής καταγωγής και ταυτόχρονα τόσο αγαπητός στην τουρκική πλευρά, ίσως τον καθιστά στα μάτια της Ουάσιγκτον κατάλληλο να μεσολαβήσει με σκοπό την εξεύρεση μιας διπλωματικής λύσης στην ελληνοτουρκική διένεξη. Στη θεωρητική περίπτωση που ο ναύαρχος αναλάμβανε έναν τέτοιο ρόλο, θα έπρεπε να ξεκαθαρίσει εξαρχής εάν η όποια λύση θα πρέπει ή όχι να υπαγορεύεται από το διεθνές δίκαιο. Διότι εάν δεν γίνει δεκτή αυτή η θέση ως αφετηρία και βάση εκκίνησης κάθε διαπραγμάτευσης, δεν έχει νόημα η διαπραγμάτευση”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου