Του Strange Attractor απο το φιλοΣαμαρικό antinews.
Ήταν μια εποχή με σχεδόν ελάχιστα ενημερωτικά σάιτς στο διαδίκτυο, και το παιχνίδι της ενημέρωσης παιζόταν από τα κανάλια και τον συμβατικό έντυπο τύπο.
Το παρόν σάιτ έκανε αμέσως τη διαφορά, με εκατοντάδες σχόλια σε real time, για κάθε άρθρο που ανέβαινε (όποιος αμφιβάλλει ας κάνει ένα search πάνω δεξιά).
Ήταν λοιπόν μια εποχή όπου ακόμη ζούσαμε (τα απόνερα) την εποχή της επίπλαστης ευμάρειας, έχοντας απολαύσει φαντεζί Ολυμπιάδα, Ευρωκύπελλο, κλπ,
ενώ είχαμε βραβευτεί από την ΠΟΡΣΕ Γερμανίας καθώς είχαμε τις περισσότερες Καγιέν στην ΕΕ (ανά κεφαλή). Κάποιοι μάλιστα τις άφηναν ξεκλείδωτες… άλλοι τις έδεναν με λουκάνικα.Τα δάνεια έπεφταν σαν χαλάζι (επί παντός επιστητού), οι νέοι δεν καταδέχονταν να εργαστούν για 750 ευρώ, και όλα έδειχναν πως οσονούπω θα πάμε και στο φεγγάρι.
Μας είχαν ευλογήσει οι ΕΛ, ίσως και η ομάδα Ε, ή ποιος ξέρει ποιοι θεοί της Ελλάδας (το έλεγαν και οι καλεσμένοι του Χαρδαβέλα).
Τα σκυλάδικα βογκούσαν 365 βράδια (και μεσημέρια στη Θεσσαλονίκη) το χρόνο, και τα καλοκαίρια τα μπιτς μπαρ ήταν γεμάτα από καλλίγραμμα κορμιά που λούζονταν με μοχίτο και χόρευαν πάνω στις μπάρες ουρλιάζοντας «γουάου… περνάμε υπέροχα».
Όντως η χώρα περνούσε υπέροχα κι αυτό έβγαινε προς τα έξω.
Μας ζήλευαν άπαντες οι «φίλοι» στην Ευρώπη, και ίσως γι’ αυτό μας μάτιασαν, και με την πρώτη ευκαιρία, με αφορμή μια οικονομική κρίση που πρώτα ξέσπασε στις μεσοδυτικές ΗΠΑ, βρήκαν εδώ τον (επίσης ανέμελο γόνο) ΓΑΠ και αποφάσισαν να μας επαναφέρουν στον ορθό δρόμο του γερμανικού πουριτανικού οικονομικού εξορθολογισμού, με το στανιό.
Ήτοι με ΔΝΤ, μνημόνια, τρόικες, και αυστηρή λιτότητα.
Και τότε ήταν που τα κεφάλια μπήκαν μέσα, και μια ολόκληρη γενιά που ακολούθησε ακούει για Καγιέν και δεν καταλαβαίνει τι εννοεί ο ποιητής, ψάχνοντας να βρει δουλειά, έστω και ντελιβερά, με 300 ευρώ (και τις βενζίνες δικές τους).
Το τι ακολούθησε επί μια δεκαετία το γνωρίζουμε όλοι, όσοι τουλάχιστον δεν ενημερωνόμαστε αποκλειστικά από αθλητικές εφημερίδες.
Μια πορεία πάνω σε τεντωμένο σκοινί.
Τρεκλίζοντας πάνω στο τρίχινο γιοφύρι…
Ακολούθησε λοιπόν μια κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ (ο κυρ Φώτης της ΔΗΜΑΡ την έκανε νωρίς για χάρη των μοντέρ βάρδιας της ΕΡΤ) που πάλεψε με τα θηρία μπας και δεν καταντήσουμε Σομαλία του Βορρά, και με τον άλλοτε περήφανο λαό να οργανώνεται σε κινήματα αγαναΧτιστών, σε οργανώσεις ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, και να συμμετέχει σε διαδηλώσεις και πορείες, αλλά και σε ενημερωτικές συνάξεις αριστερών ειδικών οικονομολόγων στις πάνω και κάτω πλατείες.
Με τον θρυλικό Δρα Μπαρουφάκη να βγαίνει κάθε βράδυ (μέσω ΣΚΑΙΠ) στα κανάλια και να μας πείθει με τον μεστό τεχνοκρατικό του λόγο πως συμφέρον μας είναι να χρεοκοπήσουμε και να επανέλθουμε στη δραχμούλα (τα ίδια έλεγαν και πολλοί άλλοι, όχι τόσο ειδικοί όσο ο δόκτορας).
Και να επιμένει πως ποτέ δεν θα πολιτευτεί!!!!!!
Άλλοι πάλι, σαν τον σπινθηροβόλο Στρατούλη, επέμεναν με ζέση πως αν γίνει ο Αλέξης πρωθυπουργός οι «κακοί κσαίνοι τοκογλύφοι» θα μας παρακαλάνε να μας δανείσουν!
Και όταν αυτά τα αριστερά σαΐνια που μέχρι τότε και επί δεκαετίες είχαν φωτοστέφανο γύρω από την κεφαλή τους, και ήταν στο απυρόβλητο, ερωτούνταν πως θα τα καταφέρουμε, κάποιοι λαϊκοί θρύλοι όπως ο Γλέζος (όχι ο Γλέτσος όπως τους μπερδεύουν μερικοί) μας έλεγαν «στα φράγματα αδέρφια, εκεί θα δημιουργήσουμε δουλειές»!
Τέλος πάντων, με αυτά και με αυτά, η μαύρη διακυβέρνηση του «μπροδότη» και γερμανοντυμένου Σαμαρά έφτασε σε ένα τέλος, και τον Γενάρη του ’15 στην χώρα ανέτειλε ξανά ο ήλιος, όπως επιθυμούσαν οι Τράγκας και οι λοιποί κήνσορες, και στο Μαξίμου εγκαταστάθηκε το φως.
Στη συνέχεια, για να μη λέμε πολλά, μεσολάβησαν 4-5 χρόνια κυβερνητικών κυβιστήσεων, και μερικά ακόμη πιο σκληρά μνημόνια.
Εν τω μεταξύ τα δεκάχρονα του 2009 έγιναν 20χρονα το 2019, έχοντας γνωρίσει ένα ανυπόληπτο και εξαϋλωμένο Πασόκ, μια ΝΔ που έψαχνε τον βηματισμό της, και έναν Σύριζα (που παρέα με πρώην νεοδημοκράτες Καμενικούς) ασελγούσε συστηματικά πάνω στο κουφάρι της άλλοτε περήφανης χώρας, η οποία σε 10 μόλις χρόνια είχε καταντήσει αν όχι ο περίγελως της Ευρώπης, σίγουρα των Βαλκανίων.
Και έτσι φτάσαμε στο σήμερα, όπου μας κυβερνάει ένας ακόμη γόνος, και το μόνο που δεν μας έτυχε μέχρι στιγμής είναι να πέσει κανένας κομήτης πάνω στην Αθήνα, και να επιστρέψουμε για τα καλά στη λίθινη εποχή.
Μόνο που στην παρούσα συγκυρία ο νυν πρωθυπουργός παίζει εν ου παικτοίς.
Δεν έχει αντίπαλο.
Δεν έχει απέναντί του την Μέρκελ και τον Σόιμπλε, ούτε κινήματα αγαναΧτιστών, ούτε συλλογικότητες, ούτε την Χ.Α., ούτε τον Καζάκη, ούτε καν εσωκομματικές συνιστώσες που να του ροκανίζουν κρυφίως το κλαδί πάνω στο οποίο στέκεται και μας κυβερνά.
Και κυρίως δεν έχει απέναντί του τον (ανυπόληπτο πλέον) Σύριζα, άσχετα αν ολημερίς τον χρησιμοποιούν σαν φόβητρο οι διάφοροι ανιδιοτελείς λιβανιστές του Μαξίμου.
Για να μην αναφερθώ στα (πετσωμένα) ΜΜΕ, τα οποία είναι πιο μητσοτακικά κι από την… Ντόρα.
Τουναντίον, τι έχει απέναντί του;
Τον Δρα Μπαρουφάκη που λέγαμε, τον Βελό με τις κηραλοιφές του, τον παντός καιρού Κουτσούμπα, και την Φώφη!
Αν ξέχασα κάποιον συγχωρέστε με.
Το ίδιο και εσωκομματικά. Να το ξαναπούμε για εμπέδωση, δεν απειλείται από καμία τάση και καμία (άτυπη) συνιστώσα.
Είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού.
Οπότε, τι να μασήσει ο Κυριάκος;
Τι έχει να φοβηθεί;
Αν αύριο βάλει διόδια στην πλατεία Συντάγματος, τα ΜΜΕ και οι οπαδοί του θα τον χειροκροτούν.
Όπως θα χειροκροτούσαν τον Αλέξη οι δικοί του οπαδοί, αν το 2016 έσφαζε μωρά λάιβ και ον κάμερα… «κάποιο λόγο θα έχει το παιδί», θα έλεγαν.
Ενσωμάτωσε λοιπόν ο Κυριάκος στην κυβέρνηση όλο το Ποτάμι (λαγός του μητσοτακέικου ήταν αυτό το κόμμα, δεν μου το βγάζετε από το μυαλό), διόρισε πιο πολλούς μετακλητούς κι από τον Σύριζα (απίστευτο και όμως αληθινό) και συνεχίζει απτόητος με μεταγραφές καλοκαιριού, φέρνοντας στη νεοδημοκρατική στάνη όλους εκείνους τους πούρους Πασόκους που μεγαλουργούσαν επί Σημίτη, και που ή δεν πρόλαβαν να πάνε στον Σύριζα για να βρουν καρέκλα, ή ήταν κρυφοί μητσοτακικοί (εισοδιστές) όλα τα προηγούμενα χρόνια.
Μάλιστα, εκτός από τον Μπένο που αποτελεί το τελευταίο πουλέν του Κυριάκου, όπως πιο πριν οι Πιερρακάκης, Χρυσοχοΐδης, κ.ά., κάτι ακούγεται και για τον Κουλούρη, τον Τζουμάκα, ακόμη και για τον… Γιάννο.
Απομένει να το δούμε και αυτό.
Όπως και να έχει, το τελευταίο διάστημα, και εν μέσω πανδημίας (ας μη το ξεχνάμε) η χώρα κατακαίγεται, με τον Νικ Χαρντ να δακρύζει, απειλώντας εμμέσως με παραίτηση, και με τον Κυριάκο να δηλώνει το δικό του (παπανδρεϊκό) Μέα Κούλπα, ψελλίζοντας μια συγγνώμη, και υποσχόμενος πακτωλό χρημάτων στους πληγέντες πυρόπληκτους.
Και η ζωή συνεχίζεται…
Όσο για τους Ρουμάνους, Τσέχους, κλπ, οι οποίοι ήρθαν να μας βοηθήσουν, και τους οποίους κάποιοι θαυμάζουν για την οργάνωση και τον εξοπλισμό των πυροσβεστών τους, αυτό δεν με εκπλήσσει καθόλου.
Και αυτό διότι οδηγώντας συχνά προς Χαλκιδική συνεχώς διαπιστώνω πως τα πιο θηριώδη και πολυτελή ΙΧ είναι εκείνα των Βούλγαρων και των Ρουμάνων (οι Αλβανοί όλοι έχουν Μερσεντές), και μερικά των άλλοτε «πορτοφολάδων» (έτσι τους λέγαμε εμείς οι μπρούκληδες) Σέρβων και Σκοπιανών.
Όσο για μένα, εκεί που το 2009 έλεγα να κάνω επιτέλους το απονενοημένο βήμα, και να παραγγείλω τη Μαζεράτι Λεβάντε των ονείρων μου με 5ετές άτοκο δάνειο, τον ήπια κανονικά, και τώρα περιμένω πως και πως τον Κυριάκο (που έχει τελειώσει και το Χάρβαρντ) να μας επαναφέρει στον δρόμο που μας ανήκει δικαιωματικά καθ’ ότι απόγονοι του Περικλέους μπλα μπλα…
Και όπως όλα δείχνουν, το λένε άλλωστε σύμπαντα τα ΜΜΕ… θα τα καταφέρει.
Ως άλλος «φακίρης» βγάζει κόμπρες από το… σαρίκι του.
Το έχει!
Εκτός κι αν σκάσει μύτη εκείνος ο μετεωρίτης που λέγαμε.
Δεν έχουμε και τον Διαστημικό Σταθμό του Παππά να μας σώσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου