1973-2013: ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ ΣΤΟΝ ΣΑΜΑΡΑ

Ανεβασμένος για πολλή ώρα πάνω στα κάγκελα της Σταδίου και της Πανεπιστημίου για να καταγράψω τα δύο σκέλη της μεγάλης πορείας, ΚΚΕ και λοιπών αριστερών δυνάμεων, παρατηρούσα τα πρόσωπα χιλιάδων πολιτών που είχαν πάρει το δρόμο για την αμερικάνικη πρεσβεία και σκεφτόμουν ότι το «Πολυτεχνείο 1973» έχει δύο βασικές πτυχές.
Η μία είναι η κορύφωση του αγώνα, της πάλης για ελευθερία, δημοκρατία, παιδεία και ανεξαρτησία. Η άλλη είναι η κορύφωση της δεξιάς βαρβαρότητας. Και από τα δύο, έχουμε πολύ υλικό από τη νεότερη ελληνική ιστορία. Τόσο αγώνων ηρωικών όσο και πράξεων κρατικής τρομοκρατίας και εθνικής υποτέλειας. Και ακριβώς,

αυτή η διάκριση είναι που κάνει τον εορτασμό της επετείου του Πολυτεχνείου εξαιρετικά επίκαιρο. Επίκαιρο γιατί ο τόπος βιώνει μία από τις χειρότερες περιπτώσεις κρατικής βίας και τρομοκρατίας στην Ελλάδα. Και τη χειρότερη όλων υποταγή σε ξένα αφεντικά.
Ποτέ άλλοτε, με εξαίρεση τη γερμανική Κατοχή, δεν εξαναγκάστηκαν τόσοι πολλοί άνθρωποι να μην έχουν δουλειά, να μην έχουν να φάνε, να μην έχουνε στέγη για να κοιμηθούν, να μην έχουν χρήματα για να πάρουν τα φάρμακα που χρειάζονται. Ποτέ άλλοτε, δεν οργανώθηκε σε τέτοια κλίμακα η αρπαγή των σπιτιών που απέκτησαν από τους γονείς τους ή από τη δουλειά τους οι άνθρωποι. Ποτέ άλλοτε δεν παραδόθηκε η Ελλάδα αμαχητί, εξ ιδίων, στους ξένους επιδρομείς...
Η Ελλάδα, αυτή η μικρή χώρα με τη μεγάλη ιστορία, συναρμολογήθηκε κομματάκι-κομματάκι, στο διάβα 200 χρόνων, με ανυπολόγιστες θυσίες. Συναρμολογήθηκε εδαφικά και απέκτησε νευρικό σύστημα και λειτουργικά όργανα, μετά κόπων και βασάνων, γιατί ποτέ δεν αφέθηκε μόνη της, ακηδεμόνευτη, να χτίσει την ύπαρξή της. Με τις θυσίες και την εργασία εκατομμυρίων ανθρώπων, στα χαρακώματα, στα χωράφια και τις φάμπρικες, στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, απέκτησε ένα σώμα με σπονδυλική στήλη, κόκαλα και αρθρώσεις.
Ποτέ άλλοτε η Ελλάδα, δεν υπέστη τέτοια ταπείνωση σε παγκόσμια κλίμακα. Και ποτέ άλλοτε, από την εποχή του Εφιάλτη, εδώ και διόμισι χιλιάδες χρόνια, δεν προδόθηκε έτσι όπως προδόθηκε στις μέρες μας. Εάν ο Ελληνισμός πλήρωσε τη χούντα με την πρόσκαιρη απώλεια των πολιτικών δικαιωμάτων των Ελλήνων πολιτών και τον ανεπανόρθωτο διαμελισμό της Κύπρου, σήμερα, η προδοσία και το ξεπούλημα έχουν πρωτόγνωρες διαστάσεις και ανεπανάληπτες συνέπειες. Ακόμα και στις πιο μαύρες εποχές της Ελληνικής Δημοκρατίας, η ξενοδουλεία και η υποτέλεια δεν ήταν τόσο καθολικές και απόλυτες, στην άρχουσα τάξη. Ποτέ άλλοτε, ούτε στα χρόνια της αγγλοκρατίας, ούτε στα χρόνια της γερμανοκρατίας, ούτε στα χρόνια της αμερικανοκρατίας, δεν εκχωρήθηκαν με τη βούληση, τη συναίνεση και τη διευκόλυνση της άρχουσας τάξης, όλα τα περιουσιακά στοιχεία της Ελλάδας στους ξένους εκβιαστές και δυνάστες. Ποτέ άλλοτε ό,τι έχτιζε με τα χέρια του ο ελληνικός λαός, είτε επρόκειτο για ένα καλύβι, είτε επρόκειτο για ένα εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, είτε επρόκειτο για ένα τεράστιο δίκτυο επικοινωνιών, με εκατομμύρια μέτρα καλωδίων, χιλιάδες κολόνες και εκατοντάδες υποσταθμούς, δεν παραχωρήθηκαν στους ξένους δανειστές, κι ας χρώσταγε η χώρα τα μαλλιά της κεφαλής της από την ίδρυση του ελληνικού κράτους. Και ποτέ άλλοτε η δημόσια διοίκηση δεν ετέθη υπό την αποκλειστική διεύθυνση ξένων δυνάμεων, με μονομερείς συμφωνίες και ρήτρες, με εξαίρεση, στη δεκαετία του 1950, όταν οι Αμερικάνοι έλεγχαν τον ελληνικό στρατό και διόριζαν πρωθυπουργούς και υπουργούς, χωρίς, όμως, να απαιτούν και τη γενική πτώχευση της κοινωνίας και την καταστροφή ή το ξεπούλημα όλων των υποδομών της.
Κάνοντας σωστή αξιολόγηση των σημερινών δεδομένων και συγκρίνοντάς τα με κάθε τι προηγούμενο, συνειδητοποιούμε ότι η καταστροφή που συντελείται στις μέρες μας δεν έχει προηγούμενο. Ακόμα και η μικρασιατική καταστροφή είχε μια θετική πλευρά, αφού οι πρόσφυγες συνέβαλαν καθοριστικά στην ανασυγκρότηση και ανάπτυξη της χώρας.
Στις μέρες μας, η καταστροφή είναι ασυγκρίτως μεγαλύτερη και χειρότερη τόσο στο επίπεδο της πολιτικής, της οικονομίας και της κοινωνίας όσο και στο επίπεδο της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας. Ούτε η Βουλή λειτουργεί, ούτε η κυβέρνηση αποφασίζει. Οι ξένοι αποφασίζουν και οι κυβερνώντες εκτελούν. Ούτε στη χούντα δεν συνέβαινε αυτό, τόσο γενικευμένα, τόσο εξειδικευμένα, τόσο ασφυκτικά και τόσο απροκάλυπτα.
Μ’ αυτή την έννοια, ο γιορτασμός του Πολυτεχνείου αποκτάει ξανά ένα πολύ μεγάλο νόημα, συμβολικό και επίκαιρο, ταυτόχρονα. Με τη διαφορά ότι, ακόμα κι αν αυτό δεν έχει γίνει αντιληπτό από όλους, η κατάσταση στην Ελλάδα είναι πολύ-πολύ χειρότερη από την κατάσταση στην οποία βρισκόταν η χώρα το Νοέμβρη του 1973. Και οι νεκροί από την πολιτική που εφαρμόζει το καθεστώς είναι πολλοί-πολλοί περισσότεροι από τους νεκρούς της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Σήμερα δεν σκοτώνουν με πυροβόλα όπλα περιορισμένης στόχευσης και εμβέλειας, αλλά σκοτώνουν με όπλα μαζικής καταστροφής. Γιατί, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, ο συνδυασμός ανεργίας, ακρίβειας, βαριάς φορολόγησης, χρεοκοπιών, κατασχέσεων, φυλακίσεων, διασυρμού των θυμάτων αυτής της πολιτικής, κατεδάφισης του εκπαιδευτικού συστήματος και συρρίκνωσης της υγειονομικής περίθαλψης, διάλυσης των δομών και των δικτύων πάσης φύσεως, προκαλεί φτώχεια, δυστυχία και θάνατο, προκαλεί καταστροφή ισοδύναμη με την καταστροφή που προκαλούν τα όπλα μαζικής καταστροφής. Αυτά σε συσχετισμό με την εθνική ταπείνωση και την ψυχολογική καταρράκωση, οδηγούν χιλιάδες ανθρώπους στις αυτοκτονίες, τις αρρώστιες, τον ξενιτεμό, την απογοήτευση, την κατάθλιψη και το μαρασμό.
Οι δολοφονίες της χούντας είναι πολύ λίγες μπροστά στη μαζική εξόντωση των πολιτών. Πολιτισμική, οικονομική, κοινωνική, ψυχολογική, ακόμα και φυσική εξόντωση μεγάλης κλίμακας, με θύματα πολίτες κάθε ηλικίας, κάθε φύλλου, κάθε επαγγέλματος, κάθε πολιτικής τοποθέτησης. Οι ξένοι δυνάστες, οι κυβερνήσεις, οι επενδυτές και οι τοκογλύφοι, ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Στουρνάρας, ο Πάγκαλος, ο Βρούτσης, ο Αρβανιτόπουλος, ο Γεωργιάδης, ο Χρυσοχοΐδης, ο Δένδιας, η Χριστοφιλοπούλου, ο Βορίδης και όλοι οι υπουργοί και βουλευτές που εφαρμόζουν αυτή τη μαζική εξόντωση του ελληνικού λαού, με τη συνδρομή εργολάβων, μεσαζόντων, τραπεζιτών και δημοσιογράφων, είναι ψυχροί εκτελεστές, όχι με πιστόλια και τανκς, αλλά με τα όπλα του εξανδραποδισμού, της φτώχειας, της λεηλασίας, της πείνας και του αργού αλλά βασανιστικού θανάτου από τη στέρηση των στοιχειωδών πολιτικών δικαιωμάτων, των στοιχειωδών αναγκών εργασίας, διατροφής, στέγης, περίθαλψης, μόρφωσης και πάνω απ’ όλα, ψυχικής γαλήνης, αξιοπρέπειας και εθνικής ταυτότητας.
Εάν αργήσει ο ελληνικός λαός στην συντριπτική του πλειοψηφία να συνειδητοποιήσει το μέγεθος της συντελούμενης καταστροφής σε βάρος των πολιτών και σε βάρος της Ελλάδας, η κατάληξη δεν θα έχει όμοιό της σε όλη τη μακρόχρονη ιστορία των Ελλήνων.
Το Πολυτεχνείο αποτελεί μία από τις πιο σημαντικές και ένδοξες εξεγέρσεις στην ευρωπαϊκή ιστορία, αλλά μας δίνει και ένα μέτρο σύγκρισης, ανάμεσα στο τότε και στο τώρα, για να συνειδητοποιήσουμε ότι η συντελούμενη καταστροφή, πολιτική, κοινωνική, οικονομική και εθνική, δεν έχει προηγούμενο. Ποτέ άλλοτε η Ελλάδα δεν προδόθηκε, δεν εξαρθρώθηκε και δεν πουλήθηκε σε τέτοιο βαθμό. Ως προς το αποτέλεσμα, οι δικτάτορες Παπαδόπουλος κι ο Ιωαννίδης δεν μπόρεσαν να κάνουν τόσο κακό στην Ελλάδα, όσο ο Παπανδρέου, ο Σαμαράς κι ο Βενιζέλος. Θεός δεν ξέρω αν υπάρχει, αλλά δικαιοσύνη σίγουρα δεν υπάρχει. Γιατί εάν υπήρχε, όλος αυτός ο συρφετός, θα σάπιζε στις φυλακές, σαν τον Ντερτιλή, τον ψυχρό εκτελεστή.

Στέλιος Ελληνιάδης

edromos.gr