ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΛΑΪΚΗ ΑΝΤΙΒΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΕΝΟΠΛΗΣ ΜΕΙΟΨΗΦΙΚΗΣ ΒΙΑΣ

Βρίσκω αρκετά ενδιαφέρουσα την συζήτηση που άνοιξε με αφορμή την ανάρτηση που είχε τίτλο: "Είναι ή όχι η επαναστατική βία η κόκκινη γραμμή που χωρίζει επαναστάτες και ρεφορμιστές;". (Μου φαίνεται καλή ιδέα να ηχογραφήσουμε μια αντιπαράθεση σχετικά με την λαϊκή αντιβία, τις οργανώσεις ένοπλης μειοψηφικής βίας και να την μεταδώσουμε από τον διαδικτυακό ρ/σ μας).

Μέχρι τότε όμως και με αφορμή σχόλια στην ανάρτηση που ανέφερα ας ανοίξουμε ένα γραπτό διάλογο. Ελπίζω σήμερα το βράδυ -ετοιμάζουμε μια σειρά καινούργιων εκπομπών στον ρ/σ και ο χρόνος είναι ασφυκτικά περιορισμένος- να ξεδιπλώσω κάποιες σκέψεις μου σ' αυτό το θέμα.

Προς το παρόν ένα καίριο απόσπασμα από κείμενο του Δημήτρη Κουφοντίνα που πιστεύω θα δώσει τροφή για σκέψη:«Το αντάρτικο πόλης δεν είναι επιδίωξη αυτή καθαυτήν, δεν επιδιώκεται η βία για τη βία. Η βία δεν είναι απλώς μέσο απόδοσης λαϊκής δικαιοσύνης και τρομοκράτησης των αστών. Στόχος δεν είναι τα σαμποτάζ ή η αντίσταση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Η τάση αυτή έχει σοσιαλιστικό σχέδιο και

στρατηγική λαϊκής εξουσίας.

Θεωρεί ότι ο ριζικός κοινωνικός μετασχηματισμός θα γίνει μόνο επαναστατικά, αναπόφευκτα με ένοπλο αγώνα, επειδή αυτόν μας τον επιβάλλει ο κοινωνικός αντίπαλος, όπως το έχει δείξει η ιστορία. Το αντάρτικο πόλης είναι μια μέθοδος ένοπλου αγώνα, μια τακτική που ανάγεται στην αρχή του στρατηγικού σχεδίου του ένοπλου αγώνα. Οταν μιλάμε για ένοπλο λαό δεν εννοούμε απλώς την κατάργηση των ειδικευμένων ένοπλων τμημάτων, αλλά για κατοχή της ισχύος από τους εργαζόμενους, την αποκέντρωσή της, την αυτοδιαχείριση, για διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας, μέσα σε ένα γενικό πολιτικό σχέδιο. Μιλάμε για μια πολιτική μορφή που μόνο τα γενικά της χαρακτηριστικά περιγράφουμε, μια πολιτική μορφή, όπως αυτή που κατά τον Μαρξ ανακαλύφθηκε από την Κομμούνα, με την οποία μπορεί να επιτευχθεί η οικονομική απελευθέρωση της εργασίας.

Ο ριζικός κοινωνικός μετασχηματισμός δεν μπορεί παρά να είναι έργο της κινητοποιημένης και οργανωμένης κοινωνίας. Η δράση του αντάρτικου πόλης δεν μπορεί να νοηθεί σε αντίθεση με τη λαϊκή κινητοποίηση, ανεξάρτητα και αποκομμένα από αυτήν. Αν δεν υπάρχει λαϊκή στήριξη στο αντάρτικο σχέδιο, αναπόφευκτα αυτό οδηγείται στην αποτυχία. Ο αγώνας δεν μπορεί να είναι καθαρά στρατιωτικός. Χρειάζεται να είναι πολιτικοστρατιωτικός».

tsak-giorgis.blogspot.gr  Του Γ.Γ.