ΜΕΓΑΛΑ ΒΑΣΑΝΑ ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Ο Γιανούκοβιτς χτυπάει από τα έξω, η ηγεσία της αντιπολίτευσης προβοκάρει με τους φασίστες  από τα μέσα το δημοκρατικό κίνημα. Η ΕΕ επιμένει στον κεντρίστικο, φιλορώσικο ρόλο της

O ρώσικος σοσιαλιμπεριαλισμός χτυπάει από τα έξω το ανεξαρτησιακό και φιλοευρωπαϊκό κίνημα του ουκρανικού λαού λαό και κυρίως το προβοκάρει από τα μέσα. Οι χιλιάδες και εκατοντάδες χιλιάδες των ουκρανών πατριωτών, που έχουν κατεβεί εδώ και δύο μήνες στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στην πραξικοπηματική άρνηση του ρωσόδουλου Γιανούκοβιτς να βάλει τη χώρα στην ΕΕ, βρίσκονται τώρα παγιδευμένοι ανάμεσα στη ρωσόδουλη πολιτική του τελευταίου και στους φασίστες προβοκάτορες που διαμορφώνουν στην πράξη τις τακτικές και στρατηγικές του κινήματος της αντιπολίτευσης. Αυτοί οι φασίστες, κατά τη εκτίμησή μας δεν μπορεί να μην έχουν το καθοδηγητικό κέντρο τους στο Κρεμλίνο παρά την αντιρώσικη ρητορική τους. Έτσι ένα πελώριο πλήθος αγωνιστών της ουκρανικής ανεξαρτησίας από τη μια κυνηγιέται,

πυροβολείται και ταπεινώνεται από τα ματ του Γιανούκοβιτς στους δρόμους αλλά και από την άλλη τρέχει πίσω από τους φασίστες και νεοναζί που καταλαμβάνουν δημόσια κτίρια στη δυτική Ουκρανία και στο ίδιο το Κίεβο και ηγούνται της στρατηγικής της φωτιάς και της μολότωφ.

Αυτές οι τελευταίες καταλήψεις και συγκρούσεις έχουν τη μορφή της λαϊκής εξέγερσης, αλλά δεν είναι. Και δεν είναι όχι τόσο γιατί οι πολύ πλατειές μάζες των πρώτων εβδομάδων της ΕυρωΜαϊντάν στέκονται έξω από αυτές αλλά γιατί καμιά λαϊκή εξέγερση και ακόμα περισσότερο καμιά λαϊκή επανάσταση δεν είναι δυνατή στην Ουκρανία αν δεν ενώνει το λαό στο δυτικό και στο ανατολικό τμήμα της χώρας, δηλαδή και στο ουκρανόφωνο και στο ρωσόφωνο τμήμα της, και κυρίως αν οι μάζες δεν παίρνουν μέρος σε αυτές με κάποια μαζικά αντιπροσωπευτικά τους όργανα (πχ λαϊκές συνελεύσεις, συντονιστικά, επιτροπές που είναι πραγματικά δημοκρατικά και όχι καπέλα τύπου «αγανακτισμένων»). Εξ ορισμού οι μόνοι που δεν μπορούν να ενώσουν τα δύο κομμάτια του ουκρανικού έθους και οι μόνοι που απεχθάνονται τα μαζικά αντιπροσωπευτικά όργανα ειναι οι φασίστες και νεοναζί που παίζουν πια τον πιο εξέχοντα και κυρίως τον πιο βίαιο ρόλο μέσα στην αντιπολίτευση. Αντίθετα εκείνο που θέλουν αυτοί είναι να διασπούν τον ουκρανικό λαό και έτσι να βοηθάνε τον Πούτιν να ρίξει τη μισή Ουκρανία ενάντια στην άλλη μισή και κάποιοι από τους πράκτορες του στο ουκρανικό ή στο ευρωπαϊκό επίπεδο να παίζουν το ρόλο του διαιτητή και ειρηνοποιού. Ήδη η Άστον έχει αναλάβει το ρόλο του μεσολαβητή στο ευρωπαϊκό επίπεδο, όπως και ο μεσοβέζος Φίλε επίτροπος της Κομισιόν αρμόδιος για τη διεύρυνση , ενώ στο εσωτερικό αυτό τον πολιτικό ρόλο αρχίζει να παίζει τις τελευταίες μέρες ο ίδιος ο Γιανούκοβιτς. Ακόμα και η τελευταία πρόταση του Γιανούκοβιτς να αναλάβει νέα μικτή κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Γιάτσενουκ και αντιπρόεδρο τον Κλίτσκο βρίσκεται σε αυτήν την κατεύθυνση.
Αυτή η πολύ αρνητική και επίφοβη εξέλιξη δεν οφείλεται σε λίγους εθνοφασίστες και νεοναζί προβοκάτορες που διάλεξαν από την πρώτη στιγμή του νέου κινήματος το δρόμο της βίαιης αναμέτρησης με την αστυνομία του Γιανούκοβιτς. Το πρόβλημα είναι ότι αυτά τα συγκεκριμένα στοιχεία και οι επιθέσεις έγιναν στην αρχή μελετημένα ανεκτές από τους τρεις κοινοβουλετικούς ηγέτες της αντιπολίτευσης παρόλο που τις καταδίκαζαν κάθε φορά στα λόγια, ενώ τον τελευταίο καιρό επιβλήθηκαν σαν κεντρική στρατηγική. Δηλαδή φαίνεται σαν οι τρεις ηγεσίες να ακολουθούν τακτική τύπου ΣΥΡΙΖΑ που καταδικάζει τους κουκουλοφόρους την ίδια ώρα που τους κρύβει στις γραμμές του και τους εξαπολύει κάθε τόσο για να φτιάξουν πολιτικά γεγονότα μέσα από καλοκατασκευασμένα σκηνικά φωτιάς και βίας. Πάντως πρέπει να επισημάνουμε ότι αντίθετα με τις προβοκάτσιες ελληνικού τύπου στην Ουκρανία ένα αρκετά μεγάλο τμήμα λαού, ειδικά της νεολαίας, ακολουθεί τους προβοκάτορες επειδή είναι απηυδησμένο από την αντιφατική-ψευτοειρηνική και αδιέξοδη πολιτική των «καθώς πρέπει» κοινοβουλευτικών πολιτικών ηγεσιών του.

Τα τρία αυτά κοινοβουλευτικά κόμματα είναι κατά σειρά αριθμού βουλευτών, το εθνικιστικό φιλοευρωπαϊκό κόμμα Πατρίδα με επίσημη αρχηγό την φυλακισμένη Τιμοσένκο και πρακτικό αρχηγό σήμερα τον Γιάτσενουκ, το κόμμα Ουντάρ (UDAR: united democratic alliance for the reform) που εμφανίζεται σαν φιλελεύθερο με ουρανοκατέβατο χαρισματικό αρχηγό τον πυγμάχο Κλίτσκο, και το νεοναζιστικό κόμμα Σβόμποντα (Ελευθερία) με αρχηγό τον Τιάνιμπογκ. Από τα τρία αυτό που καθόρισε από την αρχή πιο πολύ την οργάνωση και καθορίζει τελικά όλο και περισσότερο και την πολιτική τακτική και στρατηγική του κινήματος της Ευρω-μαϊντάν (Ευρω-πλατείας) ήταν το τελευταίο. Αυτό ήταν κυρίως εκείνο που έστησε από την πρώτη στιγμή τις μεγάλες σκηνές στην Πλατεία της Ανεξαρτησίας, και που οργάνωσε την επιμελητεία, δηλαδή τροφή, θέρμανση, ανάπαυση κλπ για τους σταθερούς υπερασπιστές της. Επίσης ήταν αυτό που έστησε τις προβοκατόρικες συρράξεις με την αστυνομία, όπως την τόσο γνωστή με τη μπουλντόζα που όρμησε ενάντια στα ΜΑΤ. Ακόμα αυτό επιτίθεται και ρίχνει τα αγάλματα του Λένιν, μια πράξη που εκτός από βάναυσα αντεπαναστατική, διασπά τον λαό και τη χώρα. Το Σβόμποντα παριστάνει ότι έχει ξεκόψει με το νεοναζισμό από το 2004. Όμως τότε απλά άλλαξε το όνομά του, που ήταν Εθνικο-Σοσιαλιστικό κόμμα της Ουκρανίας και κάπως έκρυψε τον υστερικό αντισημιτισμό του και τον εθνορατσισμό του. Όμως κράτησε τον φιλοναζιστικό ιδεολογικό του εξοπλισμό αφού συνέχισε να υποστηρίζει την αντικειμενική στρατιωτική συμμαχία των ουκρανών αντικομμουνιστών με τα χιτλερικά στρατεύματα κόντρα στη θέληση της τεράστιας πλειοψηφίας του ουκρανικού λαού που πολέμησε ηρωικά τον καταχτητή μέσα από τις γραμμές του κόκκινου στρατού. Ο όλο και πιο προεξάρχον ρόλος του Σβόμποντα στο νέο κίνημα της Πλατείας δείχνει τον αντιδραστικό χαρακτήρα όλης της ηγεσίας της σημερινής ουκρανικής αντιπολίτευσης που δέχτηκε να σχηματίσει μαζί του επίσημη συμμαχία στο κοινοβούλιο εδώ και ενάμιση χρόνο, που επέτρεψε στο Σβόμποντα να υψώσει μαζικά την ασπρόμαυρη φιλοχιτλερική σημαία του 1940 στις διαδηλώσεις, και που τελικά έδωσε στο Σβόμποντα τη δυνατότητα να παίζει ηγετικό ρόλο στην κλιμάκωση της «επαναστατικής βίας» τις τελευταίες μέρες και μέσα από αυτήν να δυναμώσει τις θέσεις του ιδίως μέσα στη ριζοσπαστική νεολαία σχετικά με τα άλλα δύο κόμματα. Αυτά όλα δεν μπορεί να είναι απλά λάθη της «Πατρίδας» και του «Ουντάρ» αλλά σχεδιασμένα εγκλήματα που ρίχνουν νέο φως στο διασπαστικό παιχνίδι που έπαιξε η Τιμοσένκο ενάντια στο κόμμα του δημοκράτη Γιούσενκο μετά την πραγματικά δημοκρατική και ενοποιητική του ουκρανικού λαού πορτοκαλιά εξέγερση του 2004. Είναι φανερό ότι από τα 2004 και μετά το εθνικιστικό και το εθνοφασιστικό ρεύμα, χρησιμοποιώντας αντιρώσικη εθνικιστικού τύπου δημαγωγία, νίκησαν σταδιακά το δημοκρατικό ρεύμα του Γιούσενκο που θα μπορούσε να ενώσει ενάντια στον Πούτιν όλο τον Ουκρανικό λαό. Δεν είναι τυχαίο που ο Γιούσενκο διέγραψε τον Τιάνιμποκ το 2004 από το μετωπικό κομματικό σχήμα της τότε αντιπολίτευσης στο οποίο αυτός είχε διεισδύσει. Είναι ιδιαίτερα αξιοπρόσεκτο ότι η όλο και πιο προβεβλημένη μορφή της αντιπολίτευσης είναι ο ρωσόφωνος και γιος ρώσου στρατηγού Κλίτσκο, που έχει την εμπιστοσύνη και του Σβόμποντα και που διατηρούσε άριστες σχέσεις ως το 2012 με το επιτελείο Γιανούκοβιτς. Ο Κλίτσκο έχει εκλεχτεί τελευταία από τα άλλα δύο κόμματα να κάνει και μόνος του, σαν κοινός εκπρόσωπος των τριών κομμάτων, συνομιλίες με τον Γιανούκοβιτς.

Έτσι πρόκυψε η νέα αντιπολίτευση του 2013 και η νέα Πλατεία Ανεξαρτησίας με τους νεοναζί –που βρίσκονται εκτός από το Σβόμποντα και σε άλλες μικρότερες «ριζοσπαστικές» ομάδες- σε περίοπτη θέση. Έτσι εξηγείται πως οι γενικά ρωσόφιλοι ολιγάρχες στάθηκαν αυτή τη φορά στο πλευρό της Ευρωμαϊντάν ιδιαίτερα στην πρώτη φάση και πάλεψαν να την μαζικοποιήσουν με τα τηλεοπτικά τους κανάλια. Και μόνη της αυτή η πολιτική-ιδεολογικη συνεργασία της νέας αντιπολίτευσης με τους ναζιφασίστες έχει δώσει στο ρωσόδουλο μπλοκ εξουσίας ένα πανάκριβο όπλο που αυτό διαρκώς το χρησιμοποιεί : την καταγγελία όλου του αντιρώσικου λαϊκού κινήματος σαν φασιστικού, φιλοχιτλερικού και αντισημιτικού. Αυτή η κατηγορία δουλεύεται εντατικά τελευταία από τον Γιαννουκόβιτς στον ρωσόφωνο πληθυσμό αλλά και στο εξωτερικό με το χαρακτηριστικό σύνθημα «έξω οι φασίστες από την Ουκρανία και όλη την Ευρώπη».

Γενικά φαίνεται πως η φασιστική πολιτική προβοκάτσια είναι από την αρχή βασικό και σχεδιασμένο συστατικό του κινήματος της ΕυρωΜαϊντάν (Εuro maidan) όπως λέγεται.
Έχουμε ήδη τονίσει σε προηγούμενο άρθρο μας πως η μεγάλη μαζικοποίηση αυτού του κινήματος άρχισε μετά από την επίθεση των εθνικοφασιστών κρανοφόρων και ροπαλοφόρων στην αστυνομία του Γιανούκοβιτς τον περασμένο Νοέμβρη πράγμα που έδωσε την ευκαιρία σε αυτόν να χτυπήσει με πολύ κτηνώδη τρόπο τον κορμό των διαδηλωτών της Πλατείας και να συλλάβει εκατοντάδες από αυτούς. Έτσι λίγο μετά οι συγκεντρωμένοι από 10.000 έως 20.000 που ήταν ως τότε εκτινάχθηκαν στις εκατοντάδες χιλιάδες ξεπερνώντας μερικές φορές ακόμα και το πελώριο πλήθος της πορτοκαλιάς επανάστασης. Αυτό συνέβη γιατί ο ουκρανικός λαός είναι πάνω απ όλα ευαίσθητος στο ζήτημα της πολιτικής δημοκρατίας από την εποχή του μπρεζνιεφικού ψευτοσοσιαλισμού, πράγμα που οι προβοκάτορες το ξέρουν πολύ καλά και επιδιώκουν τις αστυνομικές επιθέσεις.

Η μαζικότητα αυτού του κινήματος βυθίστηκε μόλις ο Πούτιν έκανε τη συμφωνία των 15 δις του δανείου και της προσφοράς φτηνού φυσικού αερίου για έναν ορισμένο και διαρκώς ανανεούμενο χρόνο τριών μηνών. Μια βασική αιτία αυτής της βύθισης είναι ότι τη συμφωνία αυτή την υποστήριξαν οι ρωσόφιλοι ουκρανοί ολιγάρχες, οπότε τα τηλεοπτικά κανάλια που αυτοί συντριπτικά ελέγχουν έπαψαν να υποστηρίζουν τις διαδηλώσεις. Αυτή η αντιστροφή θέσης πρέπει να έχει κάποια βαθύτερη εξήγηση από αυτή που δίνουν οι δυτικοί αναλυτές ότι δηλαδή οι ολιγάρχες κρατικο-μονοπωλιστές πήραν φτηνό αέριο για τις γιγαντιαίες αλλά παραγωγικά καθυστερημένες βιομηχανίες τους και ταυτόχρονα πήραν έμμεσα δανεικά μέσω του κράτους τους από τη Ρωσία χωρίς να υποστούν όρους που θα περιόριζαν δραματικά τη δύναμη τους όπως αν έπαιρναν δανεικά από την ΕΕ (που βάζει σαν δανειακούς όρους διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις τύπου ελεύθερης αγοράς) . Αυτό είναι και το νόημα της φράσης του Πούτιν, όταν υπέγραφε τη συμφωνία, ότι ο ρωσικός δανεισμός είναι άνευ όρων. Το ερώτημα είναι γιατί χρειάστηκε ένα πελώριο ουκρανικό κίνημα για να υπογράψει ο Πούτιν ένα δάνειο υπέρ των έτσι κι αλλιώς φίλων του ολιγαρχών, το οποίο επίσης στην ουσία του αλυσοδένει τη χώρα σε αυτόν; Η μόνη απάντηση που μπορούμε να δώσουμε σε αυτό το ερώτημα είναι ότι ο Πούτιν χρειαζόταν να δείξει στην ΕΕ και βασικά στη Γερμανία ότι υποχρεώθηκε από την πίεση της Ευρωμαϊντάν να δανείσει ευνοϊκά την Ουκρανία για να μην την χάσει εντελώς μιας και δεν μπορούσε να επιβάλει μετά από μια τέτοια μεγαλειώδη εξέγερση μια βίαιη ένταξη της Ουκρανίας στην ΚΑΚ. Όμως ο Πούτιν δάνεισε την Ουκρανία όχι για να μην την χάσει αλλά για να γίνει συνδιαχειριστής του μέλλοντός της Ουκρανίας μαζί με την ΕΕ. Δηλαδή ο Πούτιν δεν έβαλε την Ουκρανία στην ευρασιατική κοινοπολιτεία του, όπως εκτιμούσαν οι περισσότεροι δυτικοί, γιατί αυτό που ήθελε περισσότερο ήταν να ελέγχει τους όρους μιας ειδικής σχέσης ή ακόμα και μιας ειδικής ένταξης της Ουκρανίας στην ΕΕ, για να μπορεί να επεμβαίνει απ ευθείας στα ευρωπαϊκά πράγματα. Ο Πούτιν θέλει μια συν-υιοθεσία της Ουκρανίας με την ΕΕ για να εξαρτήσει και να διασπάει βαθύτερα και την πρώτη και, κυρίως την δεύτερη. Ο Πούτιν θέλει με λίγα λόγια μια τρίτη ωρολογιακή βόμβα μέσα στην ΕΕ μετά από την Ελλάδα και την Κύπρο. Ήδη χάρη στην Ελλάδα έχει ρίξει την Ευρώπη σε μια ατέλειωτη κρίση χρέους και έχει κορυφώσει την αντίθεση Βορρά –Νότου ενώ χάρη στην Κύπρο έχει βάλει την διπλωματικά νωθρή, σχεδόν ανύπαρκτη Ευρώπη να χειριστεί τον εθνικό διαμελισμό και την κατοχή του νησιού, δηλαδή να λύσει ένα από τα πιο σύνθετα διεθνή και περιφερειακά προβλήματα.
Μετά από την υπογραφή της συμφωνίας Πούτιν-Γιανούκοβιτς θα έπρεπε κανονικά η αντιπολίτευση της Πλατείας να προσθέσει στα πρώτα πολιτικά της αιτήματα και την κατάργησή της. Όμως δεν το έχει κάνει ως τώρα. Μάλιστα παρατηρούμε από τις υψωμένες σημαίες ότι το φιλοΕΕ έχει σχετικά υποχωρήσει στο κίνημα της Πλατείας. Δηλαδή όχι μόνο οι ολιγάρχες αλλά και οι ηγέτες της αντιπολίτευσης με την στάση τους καθησύχασαν τον ουκρανικό λαό για το καταστροφικό περιεχόμενο της συμφωνίας και έτσι συμβάλανε καθοριστικά στην απομαζικοποίησή ενός κινήματος που κύρια στρέφεται ενάντια στην εξάρτηση από τη Ρωσία.

Απομαζικοποίηση όμως, σε όλα τα κινήματα όπου παίζουν καθοριστικό ρόλο οι ρωσόφιλες δυνάμεις, σημαίνει ότι μπαίνουν μπροστά οι μασκοφόροι μολοτοφάκηδες που εύκολα καθοδηγούνται από πολιτικούς προβοκάτορες. Αυτοί υποκαθιστούν τα μεγάλα πλήθη και υποδύονται παλλαϊκές εξεγέρσεις και επαναστάσεις που όμως ελέγχονται από πάνω με ακρίβεια και έτσι εξυπηρετούν καλύτερα τα σχέδια των εντολέων τους. Αυτό έγινε στην β φάση του κινήματος της ΕυρωΜαϊντάν. Ενώ οι διαδηλώσεις είχαν εντελώς απομαζικοποιηθεί και την προηγούμενη μέρα είχε επιλεγεί από τους 3 της αντιπολίτευσης σαν κοινός εκπρόσωπός τους ο Κλίτσκο, εκδηλώθηκε στην πλατεία μια ξαφνική επίθεση από τους μασκοφόρους μολοτοφάκηδες στα κυβερνητικά κτίρια ενώ. Αμέσως μετά ο Γιαννουκόβιτς απάντησε με την πραξικοπηματική ψηφοφορία στη βουλή που επέβαλε τα φασιστικά μέτρα κατά των διαδηλώσεων και της ελευθερίας του λόγου. Ταυτόχρονα καθαίρεσε χωρίς θόρυβο τον αρχηγό του στρατού και διόρισε καινούργιο. Τα φασιστικά μέτρα βάλανε φωτιά στη χώρα και έδωσαν την ευκαιρία στο μεν Σβόμποντα να ξεκινήσει νέες συγκρούσεις με τα ΜΑΤ με κράνη ασπίδες και ρόπαλα και στο υπουργείο εσωτερικών να στείλει τα ΜΑΤ να εξαπολύσουν την πιο βάναυση επίθεσή τους στους διαδηλωτές στη ιστορία της ανεξάρτητης Ουκρανίας. Σε λίγο μαύρισε ο Ουρανός του Κίεβου με καπνιά από καμένα λάστιχα, φωτιές παντού και οσμή δακρυγόνων. Οι επιθέσεις των ουκρανικών αστυνομικών δυνάμεων και κάποιοι προβοκατόρικοι πυροβολισμοί δώσανε και τους πρώτους νεκρούς διαδηλωτές. Αυτή είναι ως σήμερα η ατμόσφαιρα μιας ασταμάτητης και κλιμακούμενης πολιτικής κρίσης όπου οι συνομιλίες των Τριών αρχηγών της αντιπολίτευσης με τον Γιαννουκοβιτς συνεχίζονται μετά από συμφωνίες ανακωχής οι οποίες διακόπτονται από νέες «ξαφνικές» επιθέσεις των προβοκατόρων τις οποίες πια οι τρεις αρχηγοί όχι μόνο δεν τις καταδίκαζαν αλλά μετά τις 20 του Γενάρη άρχισαν να τις ακολουθούν μιλώντας για επανάσταση (ιδίως ο Τιάνιμποκ). Έτσι φτάσαμε στις καταλήψεις κυβερνητικών κτιρίων στην δυτική Ουκρανία πάντα με επικεφαλής το Σβόμποντα και άλλες μικρότερες φασιστο-ομάδες , μετά σε νέες σύντομες ανακωχές, σε νέες διαπραγματεύσεις και τώρα στις προτάσεις για μικτές κυβερνήσεις με συμμετοχή της αντιπολίτευσης. Οι μάζες στη Δυτική Ουκρανία φαίνεται ότι γενικά υποστηρίζουν αυτές τις κινήσεις που μοιάζουν με επανάσταση αλλά ως τώρα η Πλατεία δεν ξαναβρήκε τη μεγάλη μαζικότητα της. Είναι φανερό ότι ο δημοκρατικός κόσμος δεν διαφωνεί αρχειακά με μια μεγάλη εξέγερση αλλά ανησυχεί γιατί δεν έχει εμπιστοσύνη στην ηγεσία του.

Αυτή η διαδικασία είναι ακόμα σε εξέλιξη, η πολιτική κρίση βαθαίνει και δεν ξέρουμε που θα καταλήξει. Όλα πάντως δείχνουν ότι πρόκειται για μια διαδικασία ως τώρα γενικά ελεγχόμενη από το βαθύ καθεστώς. Ποτέ ο Γιανούκοβιτς, δηλαδή ο Πούτιν, δεν θα πρότεινε πρωθυπουργία σε πραγματικούς του εχθρούς, ούτε θα τους άφηνε εύκολα να καταλαμβάνουν δεκάδες κυβερνητικά κτίρια σε όλη τη χώρα. Άλλωστε και οι ολιγάρχες τώρα απαιτούν κι άλλες παραχωρήσεις από τον Γιανούκοβιτς στην αντιπολίτευση.
Είναι χαρακτηριστική η απάντηση σε μια ερώτηση που έκανε προχθές ένας δημοσιογράφος σε ένα μέλος ομάδας καταληψιών του υπουργείου Γεωργίας στο Κίεβο. Η ερώτηση είναι γιατί καταλάβανε μέσα στο καταχείμωνο το υπουργείο Γεωργίας και όχι το στρατηγικά καίριο υπουργείο ενέργειας, που είναι υπεύθυνο για την προμήθεια και διανομή του ρώσικου φυσικού αερίου. Ο διαδηλωτής απάντησε ότι αυτήν την εντολή είχανε και αυτό κάνανε. Την άλλη μέρα οι διαδηλωτές καταλάβανε το υπουργείο ενέργειας, αλλά στα γρήγορα το άδειασαν γιατί η κυβέρνηση ισχυρίστηκε ότι κινδύνευε η ασφάλεια των πυρηνικών σταθμών. Δηλαδή η αναμέτρηση κινείται μέσα σε αρκετά σταθμισμένα όρια. Αλλά διανύουμε μια παγκόσμια περίοδο όπου τα όρια τέτοιων συγκρούσεων βρίσκονται βαθειά μέσα στον διχασμό του λαού, στην καλυμμένη ή ωμή πολιτική δικτατορία, ακόμα και στον ακήρυχτο ατέλειωτο εμφύλιο.

Μια εκτίμηση που ίσως μπορούμε να ριψοκινδυνέψουμε σήμερα είναι ότι πάμε για έναν παρατεταμένο διχασμό στην Ουκρανία, όπου στη μια άκρη θα είναι οι σκληροί και ανοιχτοί ρωσόφιλοι φασίστες, στην άλλη άκρη σαν δήθεν εκπρόσωποι του ουκρανικού εθνικισμού θα είναι οι φασιστοναζήδες τύπου Σβόμποντα, επίσης βαλτοί του Κρεμλίνου, ενώ στο κέντρο θα παίζει η πιο επίσημη Ρωσία με μορφή ευρωπαϊκή-συμφιλιωτική με τύπους σαν τον Κλίτσκο και τον Γιανούκοβιτς και με τη βοήθεια των ευρωπαίων παχύδερμων μονοπωλιστών που εύκολα διαβρώνονται από ρώσους πράκτορες-εισοδιστές. Μέσα σε τέτοια στημένα δίπολα και σε τέτοια δήθεν κέντρα όλες οι άλλες πολιτικες δυνάμεις τύπου κόμματος της Πατρίδας (Τιμοσένκο, Γιάτσενιουκ) μοιραία θα συνθλίβονται η θα απορροφώνται με τον κατάλληλο εισοδισμό. Οι ρώσοι προβοκάτορες και εισοδιστές θα μπορούν να αντιμετωπιστούν και στην Ουκρανία και σε όλο τον κόσμο μόνο με πολιτικές που μπορούν να ενώνουν το λαό σε βαθειά λαϊκή -δημοκρατική και πατριωτική βάση τσακίζοντας κατά προτεραιότητα το βρώμικο κεντρισμό και μαζί με αυτόν τους δυτικούς υφεσιακούς μονοπωλιστές που τον λατρεύουν.

www.oakke.gr