Και σήμερα, ακόμα, επιχειρούν κάποιοι, πλαγίως και δολίως, να εμφανίσουν το Μεταξά ως θεμελιωτή του «Κοινωνικού Κράτους»…
Θεωρούμε, λοιπόν, σκόπιμο να αναδημοσιεύσουμε απόσπασμα από το άρθρο μας:
Τα ψεύδη της ακροδεξιάς δημαγωγίας γύρω από το Μεταξά ΕΔΩ: http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=7901
Π.χ., οι υμνητές του Μεταξά επιχειρούν να εμφανίσουν το Μεταξά σαν τον πρωτεργάτη και θεμελιωτή του «Κοινωνικού κράτους».
Ας δούμε μερικά ενδεικτικά παραδείγματα, πολύ... συνοπτικά:
α). Το οκτάωρο
Η καθιέρωση του οκτάωρου δεν έγινε από το Μεταξά, όπως ψευδώς ισχυρίζονται τα παρακρατικά υπολείμματα των μεταξικών νοσταλγών.
Στην Ελλάδα, η καθιέρωση του 8ωρου έγινε με το νόμο 2269 το 1920, με τη νομοθετική κύρωση της Διεθνούς Σύμβασης Εργασίας. Για να εφαρμοστεί σταδιακά χρειάστηκαν οι πολύχρονοι αγώνες των εργατών.
Χύθηκε πολύ αίμα,
στις συγκρούσεις των εργατών με το αστικό κράτος.
Αργότερα, με Προεδρικό Διάταγμα (ΠΔ) στις 27/6/1932, έγινε η επέκταση και η κωδικοποίηση όλων των διατάξεων που ίσχυαν γι' αυτό μέχρι τότε στους διάφορους κλάδους.
Αυτό που έκανε η κυβέρνηση Μεταξά ήταν με το βασιλικό διάταγμα 368/24/8/1936 να επεκτείνει την εφαρμογή του και σ' άλλες κατηγορίες μισθωτών.
Η ιστορική, λοιπόν, αλήθεια είναι ότι ο Μεταξάς δεν καθιέρωσε το 8ωρο, αλλά, απλώς επέκτεινε την εφαρμογή του…
β). «Ο Μεταξάς καθιέρωσε την Κυριακή αργία».
Άλλο ψεύδος: Η κυριακάτικη αργία έχει καθιερωθεί από το 1911!!!
Ο Μεταξάς κατάργησε την Κυριακή αργία και πρόσταξε το κυριακάτικο μεροκάματο να δίνεται στο κράτος για την «Εθνική Άμυνα»…
γ). «Καθιέρωση αδείας μετ' αποδοχών»: Άλλο χονδροειδές ψεύδος.
Οι άδειες των εργαζομένων με αποδοχές καθιερώθηκαν επί της δικτατορίας του Κονδύλη το 1935 με τον ΑΝ 539/1935.
Οι ελεύθερες Συλλογικές Συμβάσεις ήταν μια παλιά εργατική διεκδίκηση. Το 1927 είχε υποβληθεί στη Βουλή νομοσχέδιο για την καθιέρωσή τους, όμως η ψήφισή του δεν έγινε λόγω διάλυσης της Βουλής. Αναγκαστικός Νόμος (ΑΝ) περί Συλλογικών Συμβάσεων ψηφίστηκε στη δικτατορία του Γεωρ. Κονδύλη στις 16/1/1935, που κάθε άλλο παρά ελεύθερες Συλλογικές Συμβάσεις επέτρεπε…
Ο Μεταξάς μετά την κατάργηση του κοινοβουλευτισμού (4 Αυγούστου 1936), «εγκαθίδρυσε» (με το νόμο 2045/7/9/1936) ένα ανάλογο δικτατορικό καθεστώς «συλλογικών συμβάσεων»: Την υποχρεωτική διαιτησία μεταξύ των κεφαλαιοκρατών και των ΔΙΟΡΙΣΜΕΝΩΝ συνδικαλιστών (κάτι ανάλογο με αυτό που γίνεται στις μέρες μας από τα κατοχικά ανδρείκελα)!!!
Κάτω από αυτές τις δικτατορικές συνθήκες της αναγκαστικής διαιτησίας, της απαγόρευσης των απεργιών και της φασιστικοποίησης των συνδικάτων, «αι Εθνικαί Συμβάσεις Εργασίας», όπως τις αποκαλούσε ο Μεταξάς, ήταν καθαρός εμπαιγμός…
Εδώ επίσης πρέπει να υπογραμμίσουμε και τούτο: Ο Μεταξάς κατάσχεσε, με τη μορφή δανείου προς το κράτος και με το πρόσχημα της «Εθνικής Άμυνας», όλα τα αποθεματικά των ασφαλιστικών οργανισμών που έφταναν «τα 850 εκατομμύρια δραχμές, από τα οποία τα 500 εκατομμύρια ήταν του ΙΚΑ» (Σπ. Λιναρδάτου, «4η Αυγούστου», σελ. 110).
Η ίδια πολιτική του «κουρέματος» που επιβάλλει σήμερα ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ της ευρω-ληστείας…
Το πιο σκανδαλώδες: Η μεταξική δικτατορία διέθετε τεράστια για την εποχή χρηματικά ποσά στους διάφορους εργατοπατέρες επικεφαλής των διορισμένων, κρατικοποιημένων, φασιστικοποιημένων συνδικάτων.
Ο νόμος 971/1937, εκτός από την ίδρυση του ταμείου συντάξεων των εργατοπατέρων συνδικαλιστών, προέβλεπε την κρατική επιχορήγηση για «στέγασιν και ΕΥΠΡΟΣΩΠΟΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΙΝ των επαγγελματικών και εργατικών οργανώσεων». (Σπ. Λιναρδάτου, «4η Αυγούστου», σελ. 110).
Αυτά ήταν τα «επιτεύγματα» του Μεταξά που υμνούν σήμερα τα ποικίλα παρακρατικά τέκνα του…
Μια άλλη επίσης παρασιώπηση των μεταξικών «γόνων» είναι η ακόλουθη: Η ιστορική ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ των σκανδαλωδών κερδών της οικονομικής ολιγαρχίας και οι άμεσες προσβάσεις της στη μεταξική δικτατορία.
Τα διάφορα τμήματα του κεφαλαίου - βιομηχανικό, πιστωτικό, εμπορικό - αποκόμισαν τεράστια κέρδη και ταυτόχρονα προχώρησε σημαντικά η συγκέντρωση και συγκεντροποίησή τους.
Οι Αφοί Ηλιάσκοι, μέσω της Τράπεζας Αθηνών, το 1949 ήταν κάτοχοι του 15% όλων των ανώνυμων εταιρειών της χώρας.
Η Εθνική Τράπεζα, η Τράπεζα Αθηνών, η Εταιρεία Λιπασμάτων, το Καλυκοποιείο, η «Πάουερ», οι εταιρείες Λαναρά, καπνέμποροι, η ΑΓΕΤ Ηρακλής κ.ά. στήριξαν ανοιχτά τη δικτατορία.
Μερικοί κεφαλαιοκράτες και με απαίτησή τους πήραν επίκαιρες κυβερνητικές θέσεις. Π.χ. ο Ανδρέας Χατζηκυριάκος της ΑΓΕΤ έγινε υπουργός Εθνικής Οικονομίας, ο Κων/νος Ζαβιτσάνος, διοικητής της Εθνικής Τράπεζας, έγινε υπουργός Οικονομικών, ο Δημ. Μάξιμος, διευθυντής της Εθνικής, έγινε υπουργός Εσωτερικών, ο Αλέξανδρος Κορυζής, εκτός από υπουργός Υγείας - Πρόνοιας, έγινε πρωθυπουργός μετά το θάνατο του Μεταξά.
Να σημειώσουμε επίσης ότι ο πρόεδρος της φασιστικής νεολαίας Εθνική Οργάνωση Νέων (κρατική οργάνωση) ήταν ο γιός (Αλέξανδρος) του ιδιοκτήτη της εταιρείας Χημικών Προϊόντων και Λιπασμάτων (από τις μεγαλύτερες βιομηχανικές επιχειρήσεις): Του Νικόλαου Κανελλόπουλου…
Οι υμνητές, βεβαίως, του Μεταξά, όλα αυτά τα ακροδεξιά γρανάζια του σημερινού νεοταξικού ΦΑΣΙΣΜΟΥ, αποκρύπτουν και ΑΦΑΝΙΖΟΥΝ και τον ιεροεξεταστικό χαρακτήρα της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου.
Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αυτής της σκοταδιστικής δικτατορίας ήταν το «Ιδιώνυμο» που έστελνε στην πυρά τα βιβλία που δεν ήσαν αρεστά στο καθεστώς.
Ο Σπ. Λιναρδάτος γράφει χαρακτηριστικά γι' αυτό το θέμα:
«Μέλη φασιστικών οργανώσεων και διάφοροι τραμπούκοι ή πληρωμένοι αλήτες, με άγριους αλαλαγμούς χαράς, άναψαν σε δημόσιους χώρους μεγάλες φωτιές κι έκαψαν εκατοντάδες τόμους βιβλίων Ελλήνων και ξένων συγγραφέων. Ανάμεσα στα βιβλία που κάηκαν δεν ήταν μόνον του Μαρξ, του Ενγκελς, του Λένιν, του Πλεχάνωφ και των άλλων κλασικών του Μαρξισμού, αλλά και του Χάινε, του Μπέρναρ Σω, του Φρόυντ, του Τσβάιχ, του Ανατόλ Φρανς, του Γκόρκι, του Ντοστογιέφσκι, του Τολστόι, του Γκαίτε, του Φίχτε, του Δαρβίνου, του Παπαδιαμάντη, του Καρκαβίτσα κλπ.».
Εξίσου διαφωτιστικά είναι και όσα αναφέρει ο Γ. Ρούσσος, ο οποίος, ανάμεσα σε άλλα, γράφει:
«Ακόμα και σχολικά βιβλία που δεν άρεσαν στο καθεστώς παραδίδονταν στη φωτιά. Αργότερα καταρτίστηκε με διαταγή του Μανιαδάκη ένας ατελείωτος κατάλογος που απαγόρευε την κυκλοφορία 445 βιβλίων. Μετέπειτα έφθασαν να λογοκρίνουν και τους αρχαίους Ελληνες συγγραφείς, μέχρι του σημείου μάλιστα να απαγορεύσουν την παράσταση της ''Αντιγόνης'' του Σοφοκλή επειδή περιείχε βαρείς χαρακτηρισμούς κατά των τυράννων».
Ο Φ. Γρηγοριάδης αναφέρει τέλος : «από τη λογοκρισία του καθεστώς, πέραν του Σοφοκλή, δεν τη γλίτωσαν ούτε ο Θουκυδίδης ούτε ο Αριστοφάνης»!!!
Αυτό είναι το καθεστώς που ηρωοποιούν και υμνολογούν οι χρυσαυγίτες και τα ποικίλα καθεστωτικά βυθοκορήματα με τις ακροδεξιές προβιές…
"ΡΕΣΑΛΤΟ"
Θεωρούμε, λοιπόν, σκόπιμο να αναδημοσιεύσουμε απόσπασμα από το άρθρο μας:
Τα ψεύδη της ακροδεξιάς δημαγωγίας γύρω από το Μεταξά ΕΔΩ: http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=7901
Π.χ., οι υμνητές του Μεταξά επιχειρούν να εμφανίσουν το Μεταξά σαν τον πρωτεργάτη και θεμελιωτή του «Κοινωνικού κράτους».
Ας δούμε μερικά ενδεικτικά παραδείγματα, πολύ... συνοπτικά:
α). Το οκτάωρο
Η καθιέρωση του οκτάωρου δεν έγινε από το Μεταξά, όπως ψευδώς ισχυρίζονται τα παρακρατικά υπολείμματα των μεταξικών νοσταλγών.
Στην Ελλάδα, η καθιέρωση του 8ωρου έγινε με το νόμο 2269 το 1920, με τη νομοθετική κύρωση της Διεθνούς Σύμβασης Εργασίας. Για να εφαρμοστεί σταδιακά χρειάστηκαν οι πολύχρονοι αγώνες των εργατών.
Χύθηκε πολύ αίμα,
στις συγκρούσεις των εργατών με το αστικό κράτος.
Αργότερα, με Προεδρικό Διάταγμα (ΠΔ) στις 27/6/1932, έγινε η επέκταση και η κωδικοποίηση όλων των διατάξεων που ίσχυαν γι' αυτό μέχρι τότε στους διάφορους κλάδους.
Αυτό που έκανε η κυβέρνηση Μεταξά ήταν με το βασιλικό διάταγμα 368/24/8/1936 να επεκτείνει την εφαρμογή του και σ' άλλες κατηγορίες μισθωτών.
Η ιστορική, λοιπόν, αλήθεια είναι ότι ο Μεταξάς δεν καθιέρωσε το 8ωρο, αλλά, απλώς επέκτεινε την εφαρμογή του…
β). «Ο Μεταξάς καθιέρωσε την Κυριακή αργία».
Άλλο ψεύδος: Η κυριακάτικη αργία έχει καθιερωθεί από το 1911!!!
Ο Μεταξάς κατάργησε την Κυριακή αργία και πρόσταξε το κυριακάτικο μεροκάματο να δίνεται στο κράτος για την «Εθνική Άμυνα»…
γ). «Καθιέρωση αδείας μετ' αποδοχών»: Άλλο χονδροειδές ψεύδος.
Οι άδειες των εργαζομένων με αποδοχές καθιερώθηκαν επί της δικτατορίας του Κονδύλη το 1935 με τον ΑΝ 539/1935.
Οι ελεύθερες Συλλογικές Συμβάσεις ήταν μια παλιά εργατική διεκδίκηση. Το 1927 είχε υποβληθεί στη Βουλή νομοσχέδιο για την καθιέρωσή τους, όμως η ψήφισή του δεν έγινε λόγω διάλυσης της Βουλής. Αναγκαστικός Νόμος (ΑΝ) περί Συλλογικών Συμβάσεων ψηφίστηκε στη δικτατορία του Γεωρ. Κονδύλη στις 16/1/1935, που κάθε άλλο παρά ελεύθερες Συλλογικές Συμβάσεις επέτρεπε…
Ο Μεταξάς μετά την κατάργηση του κοινοβουλευτισμού (4 Αυγούστου 1936), «εγκαθίδρυσε» (με το νόμο 2045/7/9/1936) ένα ανάλογο δικτατορικό καθεστώς «συλλογικών συμβάσεων»: Την υποχρεωτική διαιτησία μεταξύ των κεφαλαιοκρατών και των ΔΙΟΡΙΣΜΕΝΩΝ συνδικαλιστών (κάτι ανάλογο με αυτό που γίνεται στις μέρες μας από τα κατοχικά ανδρείκελα)!!!
Κάτω από αυτές τις δικτατορικές συνθήκες της αναγκαστικής διαιτησίας, της απαγόρευσης των απεργιών και της φασιστικοποίησης των συνδικάτων, «αι Εθνικαί Συμβάσεις Εργασίας», όπως τις αποκαλούσε ο Μεταξάς, ήταν καθαρός εμπαιγμός…
Εδώ επίσης πρέπει να υπογραμμίσουμε και τούτο: Ο Μεταξάς κατάσχεσε, με τη μορφή δανείου προς το κράτος και με το πρόσχημα της «Εθνικής Άμυνας», όλα τα αποθεματικά των ασφαλιστικών οργανισμών που έφταναν «τα 850 εκατομμύρια δραχμές, από τα οποία τα 500 εκατομμύρια ήταν του ΙΚΑ» (Σπ. Λιναρδάτου, «4η Αυγούστου», σελ. 110).
Η ίδια πολιτική του «κουρέματος» που επιβάλλει σήμερα ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ της ευρω-ληστείας…
Το πιο σκανδαλώδες: Η μεταξική δικτατορία διέθετε τεράστια για την εποχή χρηματικά ποσά στους διάφορους εργατοπατέρες επικεφαλής των διορισμένων, κρατικοποιημένων, φασιστικοποιημένων συνδικάτων.
Ο νόμος 971/1937, εκτός από την ίδρυση του ταμείου συντάξεων των εργατοπατέρων συνδικαλιστών, προέβλεπε την κρατική επιχορήγηση για «στέγασιν και ΕΥΠΡΟΣΩΠΟΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΙΝ των επαγγελματικών και εργατικών οργανώσεων». (Σπ. Λιναρδάτου, «4η Αυγούστου», σελ. 110).
Αυτά ήταν τα «επιτεύγματα» του Μεταξά που υμνούν σήμερα τα ποικίλα παρακρατικά τέκνα του…
Μια άλλη επίσης παρασιώπηση των μεταξικών «γόνων» είναι η ακόλουθη: Η ιστορική ΕΞΑΦΑΝΙΣΗ των σκανδαλωδών κερδών της οικονομικής ολιγαρχίας και οι άμεσες προσβάσεις της στη μεταξική δικτατορία.
Τα διάφορα τμήματα του κεφαλαίου - βιομηχανικό, πιστωτικό, εμπορικό - αποκόμισαν τεράστια κέρδη και ταυτόχρονα προχώρησε σημαντικά η συγκέντρωση και συγκεντροποίησή τους.
Οι Αφοί Ηλιάσκοι, μέσω της Τράπεζας Αθηνών, το 1949 ήταν κάτοχοι του 15% όλων των ανώνυμων εταιρειών της χώρας.
Η Εθνική Τράπεζα, η Τράπεζα Αθηνών, η Εταιρεία Λιπασμάτων, το Καλυκοποιείο, η «Πάουερ», οι εταιρείες Λαναρά, καπνέμποροι, η ΑΓΕΤ Ηρακλής κ.ά. στήριξαν ανοιχτά τη δικτατορία.
Μερικοί κεφαλαιοκράτες και με απαίτησή τους πήραν επίκαιρες κυβερνητικές θέσεις. Π.χ. ο Ανδρέας Χατζηκυριάκος της ΑΓΕΤ έγινε υπουργός Εθνικής Οικονομίας, ο Κων/νος Ζαβιτσάνος, διοικητής της Εθνικής Τράπεζας, έγινε υπουργός Οικονομικών, ο Δημ. Μάξιμος, διευθυντής της Εθνικής, έγινε υπουργός Εσωτερικών, ο Αλέξανδρος Κορυζής, εκτός από υπουργός Υγείας - Πρόνοιας, έγινε πρωθυπουργός μετά το θάνατο του Μεταξά.
Να σημειώσουμε επίσης ότι ο πρόεδρος της φασιστικής νεολαίας Εθνική Οργάνωση Νέων (κρατική οργάνωση) ήταν ο γιός (Αλέξανδρος) του ιδιοκτήτη της εταιρείας Χημικών Προϊόντων και Λιπασμάτων (από τις μεγαλύτερες βιομηχανικές επιχειρήσεις): Του Νικόλαου Κανελλόπουλου…
Οι υμνητές, βεβαίως, του Μεταξά, όλα αυτά τα ακροδεξιά γρανάζια του σημερινού νεοταξικού ΦΑΣΙΣΜΟΥ, αποκρύπτουν και ΑΦΑΝΙΖΟΥΝ και τον ιεροεξεταστικό χαρακτήρα της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου.
Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό αυτής της σκοταδιστικής δικτατορίας ήταν το «Ιδιώνυμο» που έστελνε στην πυρά τα βιβλία που δεν ήσαν αρεστά στο καθεστώς.
Ο Σπ. Λιναρδάτος γράφει χαρακτηριστικά γι' αυτό το θέμα:
«Μέλη φασιστικών οργανώσεων και διάφοροι τραμπούκοι ή πληρωμένοι αλήτες, με άγριους αλαλαγμούς χαράς, άναψαν σε δημόσιους χώρους μεγάλες φωτιές κι έκαψαν εκατοντάδες τόμους βιβλίων Ελλήνων και ξένων συγγραφέων. Ανάμεσα στα βιβλία που κάηκαν δεν ήταν μόνον του Μαρξ, του Ενγκελς, του Λένιν, του Πλεχάνωφ και των άλλων κλασικών του Μαρξισμού, αλλά και του Χάινε, του Μπέρναρ Σω, του Φρόυντ, του Τσβάιχ, του Ανατόλ Φρανς, του Γκόρκι, του Ντοστογιέφσκι, του Τολστόι, του Γκαίτε, του Φίχτε, του Δαρβίνου, του Παπαδιαμάντη, του Καρκαβίτσα κλπ.».
Εξίσου διαφωτιστικά είναι και όσα αναφέρει ο Γ. Ρούσσος, ο οποίος, ανάμεσα σε άλλα, γράφει:
«Ακόμα και σχολικά βιβλία που δεν άρεσαν στο καθεστώς παραδίδονταν στη φωτιά. Αργότερα καταρτίστηκε με διαταγή του Μανιαδάκη ένας ατελείωτος κατάλογος που απαγόρευε την κυκλοφορία 445 βιβλίων. Μετέπειτα έφθασαν να λογοκρίνουν και τους αρχαίους Ελληνες συγγραφείς, μέχρι του σημείου μάλιστα να απαγορεύσουν την παράσταση της ''Αντιγόνης'' του Σοφοκλή επειδή περιείχε βαρείς χαρακτηρισμούς κατά των τυράννων».
Ο Φ. Γρηγοριάδης αναφέρει τέλος : «από τη λογοκρισία του καθεστώς, πέραν του Σοφοκλή, δεν τη γλίτωσαν ούτε ο Θουκυδίδης ούτε ο Αριστοφάνης»!!!
Αυτό είναι το καθεστώς που ηρωοποιούν και υμνολογούν οι χρυσαυγίτες και τα ποικίλα καθεστωτικά βυθοκορήματα με τις ακροδεξιές προβιές…
"ΡΕΣΑΛΤΟ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου