ΤΟ ΑΞΙΟΚΑΤΑΚΡΙΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΑΣΧΕΤΟΣΥΝΗ Η ΤΟ ΘΡΑΣΟΣ ΤΣΙΠΡΑ ΩΣ ΑΤΟΜΟΥ, ΟΣΟ Η ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥ ΩΣ ΗΓΕΤΗ!

Με ένα κείμενό του στον προσωπικό του λογαριασμό στα social media ο δημοσιογράφος Γιάννης Βλαστάρης αναφέρεται στα όσα ακολούθησαν τα… αποτυχημένα αγγλικά του Αλέξη Τσίπρα στις ΗΠΑ.

Ο πρώην διευθυντής της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας και του περιοδικού ΕΨΙΛΟΝ, που πρόσφατα δημοσίευσε το νέο του βιβλίο «Λεξικό χωρίς γραβάτα», αναφέρει μεταξύ άλλων πως «το πρόβλημα δεν είναι ότι ένας πρωθυπουργός δεν μιλά αγγλικά -έστω και στα χρόνια της παγκοσμιοποίησης. Ούτε, βεβαίως, απαιτείται να γνωρίζει όλες τις παροιμίες. Θέμα προκύπτει, όμως, όταν ο πρωθυπουργός αυτός αποφασίζει να ξεστομίσει στα αγγλικά (που δεν ξέρει) παροιμίες (που επίσης δεν ξέρει), χαμογελώντας μάλιστα σαν να μην τρέχει τίποτα! Όταν εμφανίζεται, δηλαδή, όχι μόνο δίχως την στοιχειώδη αυτογνωσία ώστε να καλύψει προσωπικές του αδυναμίες,

αλλά και έτοιμος να τις καθιερώσει κυνικά ως "εθνικό διαβατήριο". Με άλλα λόγια, το αξιοκατάκριτο εδώ δεν είναι η ασχετοσύνη ή το θράσος του Τσίπρα ως ατόμου, όσο η ανεπάρκειά του ως ηγέτη!».

Αναλυτικά όσα γράφει στο κείμενό του:

«Μαζί με την πρώτη πλάκα γύρω από τα αγγλικά του πρωθυπουργού, καιρός είναι να σταματήσει και το γαϊτανάκι της εύκολης χλεύης. Εκτός των άλλων γιατί ακριβώς η προσωποποίησή της συσπειρώνει τα πολλά αξιοχλεύαστα της νεοελληνικής πραγματικότητας, προσφέροντας στον Αλέξη Τσίπρα ακροατήριο που δεν δικαιούται. Πολίτες, δηλαδή, με χαρακτηριστικά καθυστέρησης, τα οποία, κανονικά, θα έπρεπε να τίθενται προς υπέρβαση. Ενώ η άστοχη (και αφ' υψηλού) κριτική τους τα μετατρέπει σε ενοποιητική ύλη και αμυντικό ρεφλέξ των μετρίων, αλλά και όσων αισθάνονται μέτριοι γύρω μας. Εξηγούμαι:

1. Το πρόβλημα δεν είναι ότι ένας Έλληνας επιχειρεί να διατυπώσει ενώπιον αμερικανών μία παροιμία σε μία γλώσσα που μισοξέρει. Θέμα προκύπτει, όμως, όταν αυτός ενώ αγνοεί -και γι' αυτό μπερδεύει- δύο παροιμίες (την λατινική για τους "διυλίζοντες τον κώνωπα, την δε κάμηλον καταπίνοντες" και την ελληνική "φάγαμε τον γάιδαρο/το βόδι κι έμεινε η ουρά"), δεν διαστάζει να κατασκευάσει ...μία τρίτη, δική του εκδοχή! Και όταν, ο ίδιος, ενώ αγνοεί -και γι΄αυτό μπερδεύει- την αγγλική γλώσσα, επιλέγει ακριβώς αυτήν για να απευθυνθεί σε διεθνές κοινό. Με άλλα λόγια, το αξιοπρόσεκτο εδώ δεν είναι η ημιμάθεια του πρωταγωνιστή, όσο η αντιμετώπισή της κατά τρόπο που δηλώνει έλλειψη συστολής και άγνοια κινδύνου. Η "άνετη" και ανερυθρίαστη διακίνησή της ως ...περίπου φυσιολογικής συμπεριφοράς!
2. Το πρόβλημα δεν είναι ότι ένας πρωθυπουργός δεν μιλά αγγλικά -έστω και στα χρόνια της παγκοσμιοποίησης. Ούτε, βεβαίως, απαιτείται να γνωρίζει όλες τις παροιμίες. Θέμα προκύπτει, όμως, όταν ο πρωθυπουργός αυτός αποφασίζει να ξεστομίσει στα αγγλικά (που δεν ξέρει) παροιμίες (που επίσης δεν ξέρει), χαμογελώντας μάλιστα σαν να μην τρέχει τίποτα! Όταν εμφανίζεται, δηλαδή, όχι μόνο δίχως την στοιχειώδη αυτογνωσία ώστε να καλύψει προσωπικές του αδυναμίες, αλλά και έτοιμος να τις καθιερώσει κυνικά ως "εθνικό διαβατήριο". Με άλλα λόγια, το αξιοκατάκριτο εδώ δεν είναι η ασχετοσύνη ή το θράσος του Τσίπρα ως ατόμου, όσο η ανεπάρκειά του ως ηγέτη! Και, βέβαια, η (μέσω των φιλοκυβερνητικών Μ.Μ.Ε) αμοραλιστική προβολή του δικού του αξιακού και αισθητικού προφίλ ως πορτρέτου της χώρας στον καθρέφτη του 21ου αιώνα.
3. Το πρόβλημα δεν είναι αν ακόμη και σήμερα κάποιος συμπολίτης μας, αρνούμενος την πραγματικότητα, μένει εγκλωβισμένος στην επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ. Ίσως εθίστηκε στο ψέμα, στους φόρους ή ...στον Καμένο, ίσως και να αδυνατεί να παραδεχθεί πως πίστεψε και πόνταρε στο λάθος. Θέμα προκύπτει, όμως, όταν μπαίνει κι αυτός στο στόχαστρο μιας ελιτίστικης κριτικής με την ακαταλληλότητα του πρωθυπουργού να μεταφέρεται ως μομφή στον οπαδό και μάλιστα με αιχμή όχι τα πολιτικά εγκληματα, αλλά τα προσωπικά ελλείμματα του πρώτου. Αμυνόμενος, τότε, ο δεύτερος -και κυρίως αναλογιζόμενος τις δικές του μικρές ή μεγάλες ανεπάρκειες- ταυτίζεται με τον χλευαζόμενο. Και στηλώνει τα πόδια... Με άλλα λόγια, κάθε αντιπολιτευτικό σχόλιο εκτός από "φαντεζί" οφείλει και να αποδομεί τον κεντρικό του στόχο, παραλύοντας τους γύρω του κύκλους.
4. Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι πότε θα υπάρξει το επόμενο ευτράπελο της κυβέρνησης. Θέμα, όμως, θα προκύψει αν δεν το υποδεχθούμε οπλισμένοι με το βασικό συμπέρασμα του τελευταίου. Ότι, δηλαδή, ο Αλέξης Τσίπρας ΔΕΝ είναι κακός πρωθυπουργός επειδή ΔΕΝ ξέρει αγγλικά. Αλλά γιατί αποδείχθηκε ψεύτης και ακολουθεί λάθος πολιτικές! Η επίμονή του, βεβαίως, να απευθύνεται μέσω αυτής της γλώσσας σε αγγλόφωνο κοινό, φανερώνει ατομικό θράσος και αμετροέπεια. Ιδιότητες, πράγματι, που έναν πρωθυπουργό τον καθιστούν (και) επικίνδυνο! Η δε πρόταξη κάποιου προσωπικού ελαττώματος ως κύριου χαρακτηριστικού ενός αξιώματός οδηγεί στα σύνορα του κυνικού με το γελοίο. Θέση μάλλον ακατάλληλη για έναν σύχρονο ηγέτη. Με άλλα λόγια, ακόμη και αν ο Τσίπρας μιλούσε άριστα αγγλικά, η χώρα θα είχε και πάλι έναν κακό, αμετροεπή, επικίνδυνο, κυνικό, ακατάλληλο πρωθυπουργό...

Υ.Γ. Θαυμάζω την αντοχή όσων μπήκαν στο κόπο να διαβάσουν τούτες τις λίγες σκέψεις με τις πολλές λέξεις. Δεν ήθελα, ωστόσο, να προσθέσω κι εγώ ένα ακόμη αστειάκι για τα όσα σοβαρά αναδείχθηκαν με τρόπο γκροτέσκο στην Αμερική».