Ο Μένιος Σακελλαρόπουλος αποτίει φόρο τιμής στον Ντιεγκίτο, μια ιδιοφυία της ιστορίας, αυτόν που διέλαξε να φύγει την ίδια μέρα με τον Φιντέλ Κάστρο και τον Τζορτζ Μπεστ, δυο ανθρώπους που λάτρευε…
Ήταν όλοι καλλιτέχνες στον τομέα τους, ιδιοφυίες που άφησαν ισχυρότατο αποτύπωμα στην ιστορία, τη χάραξαν οι ίδιοι με το περίσσευμα του ταλέντου τους.
Ε, δίπλα σ’ αυτές τις μορφές –και άλλες ασφαλώς- μπήκε εδώ και λίγες ώρες η φωτογραφία του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα.
Γιατί αυτός ο κοντούλης που μεγάλωσε στη Βίλα Φιορίτο,
μια παραγκούπολη στα νότια προάστια του Μπουένος Άιρες, χάραξε για πάντα το ποδόσφαιρο. Είναι ο ΜΟΝΟΣ, ο μόνος που μετέτρεψε το ποδόσφαιρο από ομαδικό σε ατομικό σπορ γιατί ΜΟΝΟΣ του μπορούσε να κερδίσει ένα παιχνίδι, όπως το έκανε τόσες και τόσες φορές. Είτε με τη Νάπολι –που την πήρε από το χεράκι και της έδωσε το πρωτάθλημα- είτε με την Αργεντινή, που της χάρισε Παγκόσμιο Κύπελλο.Ο γιος της Ντόνα Τότα και του Δον Ντιέγκο Τσιτόρο, πρώτος γιος μετά από τρεις κόρες, ξεδίπλωσε στο χορτάρι την ποδοσφαιρική ιδιοφυία του, καταργώντας σε κάποιες περιπτώσεις τους νόμους της φύσης!
Ένας Αϊνστάιν των γηπέδων, ζωγράφος και καλλιτέχνης και τενόρος θεϊκού βεληνεκούς!
Κι αντισυμβατικός, τρελός, πάντα κόντρα σε οτιδήποτε συστημικό, μπουνιά στο μαχαίρι σε κάμποσες περιπτώσεις.
Ήθελε να καθορίζει μόνος το παιχνίδι, αρνιόταν να μπει σε οποιαδήποτε άλλη λογική.
Τον τύλιξε όμως η λογική του παραλόγου, όταν άρχισε να εξαρτιέται από ουσίες. Όλα τα είπε με το παιχνίδι του, όλα τα ήπιε με τις εξαρτήσεις του.
Αλλά παρέμεινε ο αλήτης θεός της μπάλας, απλησίαστος, απαράμιλλος, μοναδικός στην υψηλή τέχνη του.
Κι άλλοι ήταν μεγάλοι, σπουδαίοι, συναρπαστικοί, αλλά αυτός ήταν ο ΕΝΑΣ. Το Έβερεστ δίπλα σε άλλα βουνά.
Το είπε τόσο παραστατικά ο Observer από το 1979 βλέποντάς τον να χορεύει στο χορτάρι:
«Διαθέτει έναν ασύγκριτο συνδυασμό φυσικής και πνευματικής δύναμης που διακρίνει τους αθάνατους από τους απλώς μεγάλους».
Ναι, αθάνατος όπως ο Αϊνστάιν, πλασάροντας «το θεώρημα του Ντιεγκίτο» δίπλα στο πυθαγόρειο!
Ναι, χορευτής, όπως οι μεγαλύτεροι των Μπολσόι. Μόνο που εκείνοι δεν μπορούσαν να διατάζουν τη μπάλα κι εκείνη να υπακούει, όπως έκανε ο Ντιέγκο.
Με τη μπάλα στα πόδια, ήταν το ίδιο εφευρετικός με τον Ντα Βίντσι, τριγωνομετρία και φυσική επί χόρτου!
Τόσο μεγάλος, ο μεγαλύτερος, με τέσσερις και πέντε αντιπάλους κολλημένους σαν βδέλλες πάνω του. Να μια ειδοποιός διαφορά με τον προκάτοχο βασιλιά, τον Πελέ.
Τους νίκησε όλους, όχι όμως τους εφιάλτες του, που άρχισαν να τον κυνηγούν όσο ακόμα έπαιζε.
Και θυμάμαι σαν τώρα εκείνη τη δήλωσή του το 1991, τότε που συνελήφθη για χρήση κοκαΐνης.
«Ναι, έκανα χρήση κοκαΐνης. Ήθελα να ξεπεράσω το στρες και την πίεση από τη σωματική και ψυχολογική κόπωση. Έκανα πολλά λάθη στη ζωή μου. Πίστεψα ότι η κοκαΐνη θα με ανακούφιζε. Δεν είχα δίκιο, αλλά δεν είχα και τις ηθικές δυνάμεις να αντισταθώ».
Και δεν αντιστάθηκε ποτέ, έρμαιο των παθών του στα 29 χρόνια που πρόλαβε να ζήσει στη συνέχεια.
Και τώρα; Εκεί, στους βασιλιάδες τ’ ουρανού, φαινόμενο για όσα έκανε στο χορτάρι.
Αυτό θα θυμάται ο κόσμος. Εκείνο το μελαχρινό αγόρι με τα πυκνά μαλλιά που γελούσε με όσα κατάφερνε, που έβγαζε τη γλώσσα ντριμπλάροντας τους αντιπάλους, που έσφιγγε τις γροθιές του ξεσηκώνοντας τον κόσμο.
Δεν έλεγε εύκολα καλή κουβέντα για τους άλλους, δύσκολος, δύσκολος.
Αλλά όσους αγαπούσε, τους αποθέωνε, τους ακολουθούσε πιστά «μέχρι θανάτου», θα γονάτιζε γι’ αυτούς.
Το έκανε για τον Φιντέλ Κάστρο, το έκανε για τον ευρωπαίο βιρτουόζο και μέγα καλλιτέχνη τον Τζορτζ Μπεστ, και δείτε το απίστευτο παιχνίδι της μοίρας, που μοιάζει ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ.
Και οι τρεις έφυγαν την ίδια μέρα! Ο πέμπτος Μπιτλ, ο Μπεστ, πέθανε στις 25 Νοεμβρίου 2005, ο κομαντάτε Φιντέλ στις 25 Νοεμβρίου 2016, ο Ντιεγκίτο στις 25 Νοεμβρίου 2020, ζώντας έναν χρόνο παραπάνω (60) από τον Βορειοϊρλανδό αρτίστα της μπάλας.
Δεν θα τον περιμένει ο παράδεισος, ο ίδιος το έλεγε. Όμως όλοι θα παραταχτούν για να τον περιμένουν.
Τι πρόλαβε να σκεφτεί πριν φύγει; Ότι αποτελεί μέρος της ιστορίας. Ένας ολόκληρος τόμος με τη φωτογραφία του…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου