και πανηγύρισαν υπέρ των Αφρικανών»
Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα
Η ιστορία θέλησε να φύγουν την ίδια μέρα...
Πολλά θα γραφτούν σήμερα για τον Ντιεγκίτο που πέθανε την ίδια μέρα με τον σύντροφο και φίλο του Φιδέλ...
Πολλοί θα μιλήσουν και για την άστατη ζωή του, τα λάθη του. Όμως, δεν θα συνταχθούμε μ' αυτούς που λένε πως ήταν ο καλύτερος, μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής του κόσμου, αλλά εκτός γηπέδων ήταν διαφορετικός για την κοκαΐνη, το ναρκωτικό των πλουσίων βιομηχάνων, πολιτικών, δημοσιογράφων, που όμως είναι καθημερινό φαινόμενο της αστικής τάξης μέχρι αυτή την ώρα κι όλοι σιωπούν. Γι' αυτό μίλησε ο ίδιος πρόσφατα, στα τελευταία του γενέθλια τον Οκτώβρη: "Δεν μετανιώνω. Φυσικά, ξέρω ότι δεν έκανα πάντα τα σωστά πράγματα, αλλά αν έκανα κακό, το έχω ήδη πει, το έκανα μόνο στον εαυτό μου, όχι στους...
άλλους. Αλλά, για περίπου δεκαπέντε χρόνια έχω μάθει να αγαπώ περισσότερο τον εαυτό μου και τώρα είμαι ευτυχισμένος". [Βλέπε και σε: Για το μεγάλο του ελάττωμα... ευχές στο Pibe de Oro!].Θα σημειώσουμε την κοινωνική του καταγωγή μέσα από γεγονότα που μένουν στην αφάνεια, αλλά σηματοδοτούν τη συγκρότησή του, τη στράτευσή του, μακριά από υποκρισίες και πανηγυρικούς αθλητικούς επικήδειους.
Ο Ντιέγκο ήταν ο καλύτερος κι έξω από το γήπεδο. Αυτή είναι η βασική αντίθεση με τους άλλους και σχεδόν με όλους τους παγκόσμιους αθλητικούς πρωταθλητές. Γεννημένος στη φτωχογειτονιά Λάνους, νότια του Μπουένος Άιρες, το πέμπτο παιδί της οικογένειας, που όταν έφθανε η ώρα του φαγητού έβλεπε τη μάνα του να έχει πόνους στο στομάχι. Αυτό τον σημάδεψε... γιατί κατάλαβε πως η μάνα δεν έτρωγε για να έχουν φαγητό τα παιδιά της.
Αντιπροσώπευε τη λύτρωση! Όχι μόνον στο ποδόσφαιρο, αλλά και στην υπερηφάνεια των αγωνιζόμενων λαών και κυρίως μιας πόλης, όπως η Νάπολη, που πάντα καταπατήθηκε, χλευάστηκε, βιάστηκε και συνεχίζει να καταπιέζεται και να βιάζεται. Όλοι μιλούν για τον "φτωχό Ιταλικό Νότο", όπως και για την Ελλάδα, την πατρίδα μας, όπως για πολλές χώρες της Αφρικής, της Ασίας. Οι πιο πλούσιες χώρες που είναι υπό αποικιακή κατοχή, ή παλεύουν για να διατηρήσουν την ανεξαρτησία τους.
Αντιπροσώπευε τη λύτρωση και στην υπερηφάνεια μιας πόλης, όπως η Νάπολη, που κατατάσσουν όλοι στο "φτωχό Νότο", χαρακτηρίζοντας μέχρι σήμερα τους κατοίκους της με το υποτιμητικό-ρατσιστικό "cafoni, terroni" (λασπωμένοι, χωρικοί, γύφτοι, βλάχοι κ.α.π.). Η επίσημη ιστοριογραφία ανέδειξε ως "εθνικό ήρωα" τον Γκαριμπάλντι, που μέχρι σήμερα αποτελεί σύμβολο για την Ιταλία -κυρίως της "αριστεράς"-, που κατέστρεψε τον ιταλικό Νότο και κλάπηκε ο πλούτος κι η ανάπτυξη για τον "πολιτισμένο" βορρά [Βλέπε, σε: Giuseppe Garibaldi... o ζωοκλέφτης μισθοφόρος των Ρότσιλντ!], όπως ξεχνούν πως μέχρι σήμερα είναι ο Νότος που τροφοδοτεί με διανόηση τον αναπτυγμένο τους βορρά.
Μπορεί κάποιος να φανταστεί τι σήμαινε - περίοδος όπου στα γήπεδα αποδοκίμαζαν μαύρους ποδοσφαιριστές κι εθνικούς ύμνους- ένας ποδοσφαιρικός αγώνας της Νάπολης εκτός έδρας, όπως στην "ποδοσφαιρική σκάλα του Μιλάνο", όταν 80 χιλιάδες θεατές στο Σαν Σίρο γιουχάρουν, αποθαρρύνουν κι αποδοκιμάζουν με ρατσιστικά συνθήματα τους ποδοσφαιριστές της Παρθενόπης και κυρίως τον Ντιέγκο;
«Η Νάπολη δεν είναι βρώμικη.
Είναι η Ιταλία που βρωμίζει τη Νάπολη»
...και το μνημειώδες "Πουτάνας γιοι" ('Hijos de puta')
10 Μάη του 1987... το πρώτο πρωτάθλημα (scudetto) για την Παρθενόπη είναι πραγματικότητα...
Αντιπροσώπευε τη λύτρωση, την περηφάνια κι αξιοπρέπεια του λαού της Νάπολης!
Αποκορύφωση το μουντιάλ του 1990... Ημιτελικός Ιταλία-Αργεντινή... και το περίφημο "Πουτάνας γιοι" ('Hijos de puta')... "Ζητούν από τους Ναπολιτάνους να φερθούν σαν Ιταλοί για ένα βράδυ, όταν για 364 μέρες το χρόνο τους αποκαλούν 'terroni'". Τότε ήταν που έγινε η οριστική αγιοποίηση του Ντιεγκίτο κι έγινε ο θεός της Νάπολης.
και πανηγύρισαν υπέρ των Αφρικανών»
Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα: «Δεν χρειάζεται να έχετε πάει στο Πανεπιστήμιο για να ξέρετε ότι οι ΗΠΑ θέλουν να εξαλείψουν τη Συρία»Κανένα ΜΜΕ, με ευθύνη της δημοσιογραφικής πορνείας σε διατεταγμένη υπηρεσία, δεν μίλησε για το Φεστιβάλ των Καννών και τον Εμίρ Κουστουρίτσα, γνωστό στην Ελλάδα για το έργο του, αλλά και τη συνεργασία του με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο.
Απολύτως "φυσιολογικό" μιας κι ο Εμίρ Κουστουρίτσα δεν είναι μαριονέτα και συνεργάστηκε με τον Ντιέγκο, για την ταινία του «Θεός της μπάλας», που ανέδειξε το αξεπέραστο ταλέντο του, αλλά έφερε στην επιφάνεια, επίσης, και πολλές από τις αδυναμίες του, προκαλώντας συζητήσεις. Έτσι "διέφυγε" της δημοσιογραφικής αντίληψης η μεγαλειώδης απλή αλλά συγκλονιστική δήλωση του, κατά τη διάρκεια του ντοκιμαντέρ του για τον θεό της μπάλας...
Εμίρ Κουστουρίτσα: "Για να προωθήσουν μπροστά τις ιδέες ενός διαφορετικού κόσμου έξω από δεσμεύσεις;
Έμειναν λίγοι...
Νεκρός ο Τσάβες...
Νεκρός ο Καντάφι...
Νεκρός ο Φιδέλ...
Κι η οργή τους θα ξεσπάσει εναντίον του Άσαντ και του Μαδούρο. Και γι' αυτό [τις ιδέες μου] έπαιξα τις Κάννες" [Βλέπε, σε: "Νέα Μέση Ανατολή"... με εργαλείο τους Κούρδους!].
addios diegito!
ΑΠΟ ΤΟ "PRESS-GR"
Σχολιάζει ο Νίκος Κλειτσίκας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου