Παρασκευή 29 Απριλίου 2016

Ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΟΠΩΣ ΔΕΝ ΤΟΝ ΕΧΕΤΕ ΞΑΝΑΔΕΙ: ΣΥΛΛΕΚΤΙΚΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΠΡΙΝ ΓΙΝΕΙ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ (ΕΙΚΟΝΕΣ)

Τα χρόνια περνούν, οι δυσκολίες στην Ελλάδα αυξάνονται, εντείνονται, το ένα μνημόνιο διαδέχεται το άλλο και όλοι αναπολούν το παρελθόν.

Τότε που τα χρήματα έφταναν για φαγητό, κατοικία, διασκέδαση. Πολλοί είναι αυτοί που με ύφος ιστορικού, μιλούν στους νεότερους για τις ημέρες που ο Ανδρέας Παπανδρέου άλλαξε τη ζωή τους, δίνοντας χρήματα στους πολλούς. Για τις ημέρες που δημιουργήθηκε μια νέα μεσαία τάξη. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που αναφέρονται συχνά-πυκνά στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ.
Πολλοί μιλούν για τον Ανδρέα στις μέρες μας. 
Τον πολιτικό που όλοι τον αποκαλούσαν με το μικρό του όνομα. 
Τον άνθρωπο που αγαπήθηκε και μισήθηκε όσο κανένας άλλος πολιτικός στη νεότερη ιστορία.
Ο Ανδρέας,
γεννήθηκε στις 5 Φεβρουαρίου 1919 και πέθανε στις 23 Ιουνίου 1996.

Η ασθένεια, οι νίκες και ο θάνατος
Άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 77 ετών. Κι όμως, αν το σκεφτεί κάποιος καλά, πάλι βγήκε νικητής στη μάχη ζωής που έδωσε.
Καθώς οι γιατροί πίστευαν ότι δεν θα άντεχε πολλά χρόνια πριν…  είτε στο Χέρφιλντ, είτε μετά, ηττημένος στις εκλογές και λοιδωρημένος πολιτικά και προσωπικά, είτε την περίοδο του ειδικού δικαστηρίου για το σκάνδαλο Κοσκωτά, είτε το Καλοκαίρι του 1995, με την κρίση που υπέστη στην Πάτμο, όπου είχε μεταβεί για τον εορτασμό των 1.000 χρόνων από την Αποκάλυψη του Ιωάννου.
Ακόμη και λίγους μήνες αργότερα. Όταν τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου εισήχθη με επιδείνωση της λειτουργίας της καρδιάς του στο «Ωνάσειο», σχεδόν όλοι, ειδικοί και μη, προέβλεψαν ότι «δεν θα έβγαινε ποτέ». Κι όμως! Κατάφερε το αδύνατο με τη βοήθεια του καθηγητή και τότε υπουργού Υγείας Δημήτρη Κρεμαστινού και του στενού του επιτελείου!
Μετά από τρεις μήνες νοσηλείας, μετά από πολλά σκαμπανεβάσματα, πήρε το Φεβρουάριο του 1996 εξιτήριο κι έζησε ακόμη τέσσερις μήνες. Μάλιστα προετοίμαζε την παρουσία του, είτε αυτοπροσώπως, είτε διά μηνύματος, στο κρίσιμο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ που είχε προγραμματιστεί για τις 26 του Ιούνη της ίδιας χρονιάς. Το πρώτο επί πρωθυπουργίας Σημίτη… Καθώς από το θάλαμο εντατικής θεραπείας του «Ωνασείου», ο Ανδρέας είχε υπογράψει ήδη από τον Ιανουάριο του ’96, εκών-άκων, την παραίτησή του από την πρωθυπουργία, ανοίγοντας έτσι το δρόμο για τη διαδοχή του.
Πηγή: KoolNews.gr

4 σχόλια:

Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΩΝ ΑΤΑΚΤΩΝ είπε...

1. *Αλήθεια, ποιος θυμάται την Ελλάδα πριν τον Ανδρέα; Την Ελλάδα των φακελωμένων, την Ελλάδα των πολιτών δεύτερης και τρίτης κατηγορίας που δεν είχαν ούτε καν το συνταγματικό δικαίωμα να ονειρευτούν μια καλύτερη ζωή; Την Ελλάδα των στρατιωτικών, της αστυνομοκρατίας, των «κοινωνικών φρονημάτων»;
*Την Ελλάδα που οι ήρωες της Εθνικής Αντίστασης θεωρούνταν μιάσματα και ήταν αποκλεισμένοι – και οι ίδιοι και οι οικογένειές τους- από κάθε δυνατότητα κι από οποιοδήποτε μέλλον (και τους οποίους μόνο ο Αντρέας φρόντισε να αποκαταστήσει υλικά και ηθικά); Την Ελλάδα των ξερονησιών, των εξοριών , των βασανισμένων της χούντας;
‘’Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΑΝΔΡΕΑ’’
*Αλήθεια, ποιος κανονικός άνθρωπος θυμάται την όχι και τόσο μακρινή εκείνη εποχή της χουντοκρατίας, του δεξιού παρακράτους, της ελεεινολογίας ενάντια σε κάθε προοδευτικό – δημοκρατικό πολίτη; Ποιος θυμάται την πριν από τον Αντρέα Ελλάδα των αποκλεισμένων Ελλήνων, των εξαθλιωμένων αγροτών, των ανθρώπων που έζησαν στα ξερονήσια μια ζωή, τους εκατοντάδες χιλιάδες φυλακισμένων και πολλαπλώς κακοποιημένων πολιτών που παράδερναν δίχως να έχουν – στην κυριολεξία – στον ήλιο μοίρα;
‘’Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΑΝΔΡΕΑ’’
*Ποιος θυμάται το κράτος της Δεξιάς – ή καλύτερα ποιος ξέχασε τι σημαίνει Δεξιά στην Ελλάδα; Αλήθεια, τι μεσολάβησε και λησμονήθηκε τόσο εύκολα η επάρατος Δεξιά και πώς πρόλαβε να συσσωρευτεί τόσο μίσος εναντίον του Αντρέα; Ποιοι φρόντισαν άραγε;
Μήπως ήρθε η ώρα να ξανασκεφτούμε αυτά που ζήσαμε ως αυτόπτες μάρτυρες και να αφήσουμε τις εμβριθείς οικονομικοπιστωτικές αναλύσεις από το κάθε κουτορνίθι στο όποιο ο Αντρέας έδωσε τη δυνατότητα να σπουδάσει απρόσκοπτα (δίχως να ανήκει σε τζάκι) για να του ζητάει σήμερα τον ιστορικό λογαριασμό σε αριθμούς;
’Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΑΝΔΡΕΑ’’
*Ποιος δεν θυμάται ότι ο Α. Παπανδρέου καθάρισε την πιο αγιάτρευτη πληγή που μάτωνε αυτό τον τόπο, μισόν αιώνα και βάλε, τον Εμφύλιο; Ποιος δεν πήρε χαμπάρι ότι ο Αντρέας έβαλε τέλος στην παλιά Ελλάδα των χονδροειδών πολιτικών και κοινωνικών διακρίσεων, την Ελλάδα της αβυσσαλέας κοινωνικής αδικίας που χώριζε τους Έλληνες, μια Ελλάδα στοιχειωμένη από τα ανεκπλήρωτα οράματα γενιών και γενιών που βρήκαν την πανηγυρική τους δικαίωση; Ποιος διαθέτει το πολιτικό και ηθικό μέγεθος να αρνηθεί ευθέως και ανερυθριάστως αυτή την πρωτοφανή πολιτική αλλαγή;

Ανώνυμος είπε...

ΓΡΑΨΕ ΑΠΟ ΚΑΤΩ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ :
..ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ,ΚΟΛΛΗΣΑΝΕ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΟΛΑ ΤΑ ΛΑΜΟΓΙΑ ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΦΑΓΟΠΟΤΙ..
ΑΡΧΗΓΕ ΤΩΝ ΑΤΑΚΤΩΝ, ΕΣΥ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΑΚΟΥΣΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ?????

Ανώνυμος είπε...

προσ 6.55
Αυτα που λες εγιναν επι Σημιτη και οχι με τον Ανδρεα ,
αλλα εσυ οπου βλεπεις ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ σεληνιάζεσαι και γραφεις αηδιες γιατι θα εισαι και εσυ και το σόι σου χαφιες ταγματασφαλιτης και γκελεσταθο-αναθρεμενος -αναθρεμενη

Ανώνυμος είπε...

Η εθνική συμφιλίωση μέσα από την πλήρη δημοκρατία
==========================================
ήταν η κύρια ανταμοιβή του ελληνικού λαού από τον Ανδρέα Παπανδρέου, όταν τιμήθηκε με την ψήφο του κι έκανε την πρώτη του κυβέρνηση, τον Οκτώβριο του 1981.
Ήταν 23 Ιουνίου του 1996, όταν, με κλεισμένα τα 77 του χρόνια (είχε γεννηθεί στις 5 Φεβρουαρίου του 1919), ανήμπορος από καιρό, πέθανε μόλις λίγα εικοσιτετράωρα πριν από το κρίσιμο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ. Πέθανε αρχηγός, πέντε μήνες μετά από την για λόγους υγείας- παραίτησή του από πρωθυπουργός.
Είχε υποσχεθεί και έπραξε. Το κυριότερο από όσα υλοποίησε ήταν η με μια μονοκοντυλιά κατάργηση του αστυνομικού κράτους, αυτού που επί δεκαετίες χώριζε τους Έλληνες σε καλούς και κακούς, σε εθνικόφρονες και μειοδότες. Και μόνο γι’ αυτό, άξιζε να γίνει πρωθυπουργός.
Με φωτεινή εξαίρεση τους είκοσι μήνες της χαμένης άνοιξης της περιόδου 1963–65, όταν ο Γεώργιος Παπανδρέου ήταν πρωθυπουργός της κυβέρνησης Ένωσης Κέντρου, επί περίπου μισό αιώνα η όποια συγκέντρωση διαμαρτυρίας και πορεία σήμαινε μάχη με την αστυνομία, κυνηγητό, ξύλο, επίθεση του κράτους με «αύρες» και πυροσβεστικές αντλίες, εκτόξευση δακρυγόνων, συλλήψεις, κάποτε πυροβολισμούς και νεκρούς στην άσφαλτο.
Από το 1936 ως την παραμονή των εκλογών του 1981, επί 45 συναπτά έτη, οι όποιοι διαδηλωτές γνώριζαν τη γεύση των κλομπς του Μεταξά, των Γερμανών, των μετακατοχικών κυβερνήσεων, του Παπάγου, του Καραμανλή, των αποστατών, της χούντας και πάλι του Καραμανλή που «παρέλαβε χάος και έφτιαξε κράτος» αυταρχικό, αστυνομικό και βάναυσο.
Στα 1981, όλα αυτά έσβησαν μέσα σε μια μέρα: Κατέβαιναν με αντικυβερνητικά συνθήματα οι διαδηλωτές την Κηφισίας και οι αστυνομικοί ρύθμιζαν την κυκλοφορία. Δυο μοτοσικλετιστές άνοιγαν δρόμο μπροστά από το τεράστιο πανό της κεφαλής των οργανωτών. Ως πριν από λίγο καιρό, άνοιγαν κεφάλια. Εκείνη τη στιγμή «διευκόλυναν κάποιους πολίτες να εκφράσουν την αντίθεσή τους σε κάποια κυβερνητική επιλογή»! Η έννοια της λέξης «διαδήλωση», όπως την ήξεραν οι Έλληνες, είχε αλλάξει με μια μονοκοντυλιά.