ΣΥΝΤΟΜΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΚΟΠΟΥΛΟ

Στο γραφείο του στα Κεντρικά του ΠΑΣΟΚ, Χαριλάου Τρικούπη ή Ιπποκράτους, βρισκόταν κάθε μέρα, όταν ήταν στην Αθήνα, γύρω στις 7 το πρωί. Η μέρα του ξεκινούσε με την ανάγνωση των ημερήσιων εφημερίδων. Είχε δικό του σώμα εφημερίδων ο Γιώργος. Σώματα εφημερίδων, ακόμη και την περίοδο των περικοπών, υπήρχαν πάντα για τον Πρόεδρο, το Γραμματέα, το Νίκο Αθανασάκη, το Γραφείο Τύπου και τον Παναγιωτακόπουλο.
Συμπαθούσα, εκτιμούσα το γεγονός ότι στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας, Τρικούπη, Σκουφά και βάλε, ο Γιώργος περπατούσε πάντα κρατώντας ένα φάκελο στο χέρι του, περπατούσε σκυφτός και όταν έδινε ραντεβού με διανοούμενους και «σπουδαγμένους» που δεν ανήκαν στο δικό του χώρο, στο δικό του κόμμα,
αυτός, σκυφτός, περισσότερο άκουγε και λιγότερο μιλούσε,

συνήθως.

Πάνω από όλα όμως δε θα ξεχάσω εκείνο το δύσκολο Σεπτέμβρη, εκείνο το δύσκολο Οκτώβρη του 2007.

Εκείνη την Κυριακή βράδυ της εκλογικής ήττας του 2007 του Γιώργου Παπανδρέου, όταν σχεδόν όλοι και όλες περνούσαν από τα Κεντρικά Γραφεία του ΠΑΣΟΚ να πάρουν κλίμα και μετά πηγαίνανε στο Ζάππειο να δηλώσουν πίστη στον Ευάγγελο Βενιζέλο, στους ανθρώπους του, στους εξωθεσμικούς μεγαλοφεουδάρχες
της παράταξης.

Όταν όλοι/ες ζητούσαν εδώ και τώρα το κεφάλι του Παπανδρέου.

Όταν οι φτιαγμένες δημοσκοπήσεις έδειχναν συντριβή του Παπανδρέου από το Βενιζέλο και η Χαριλάου Τρικούπη ερήμωνε.

Τότε.

Αυτός, ο Γιώργος ο Παναγιωτακόπουλος, ο συγκεντρωσιάρχης του Ανδρέα όπως τον αναγνώριζαν οι περισσότεροι, ο λαϊκός ο άνθρωπος, ήταν εκεί, στον 6ο όροφο της Χαριλάου Τρικούπη, νομίζω, ήταν εκεί, από την πρώτη στιγμή, να εμψυχώσει, να οργανώσει, να αντισταθεί, να νικήσει, στο τέλος, μαζί με τον
Πρόεδρο.

Τον συμπαθούσα, τον εκτιμούσα το Γιώργο, χωρίς να τον γνωρίζω στ' αλήθεια.

Και δυσκολεύομαι να αποδεχθώ πως σ' αυτά τα 3 χρόνια που λείπω από τη μικρή Δανιμαρκία των Βαλκανίων έχουν φύγει από τη ζωή, πρόωρα οι περισσότεροι, τόσοι και τόσοι πολιτικοί και προσωπικοί φίλοι, όπως ο Γιώργος, ο Αντώνης, ο Δημήτρης, ο Πάνος, ο Πέτρος.
Τον συμπαθούσα, τον εκτιμούσα το Γιώργο τον Παναγιωτακόπουλο, χωρίς να τον γνωρίζω στ' αλήθεια.

Τελικά.

Μετά από τόσες συναντήσεις στις σκάλες και στους διαδρόμους του ΠΑΣΟΚ με τον Παναγιωτακό, στα Κεντρικά, την περίοδο 2006-2013, κυρίως τις πρωινές καθημερινές ώρες, φτάσαμε, τελικά, να αποκαλούμε μερικές φορές ο ένας τον άλλο σύντροφε.