Ούτε το μακρύ ζεϊμπέκικο για το Νίκο Κοεμτζή να ήταν αυτή η αξιολόγηση.
Όλο κλείνει, κλείνει και ανοιχτή ακόμη είναι. Κάποια στιγμή βέβαια θα κλείσει, αφού όμως εν τω μεταξύ οι δανειστές θα τα έχουν πάρει όλα -περισσότερα κι από αυτά που ζητούσαν. Αυτό που συνέβη τον τελευταίο μήνα με την ψήφιση των προαπαιτούμενων μέτρων για τη δόση δεν έχει προηγούμενο. Η εικόνα της κυβέρνησης αμαυρώθηκε καθώς η Βουλή ψήφιζε και μετά από 48 ώρες ξαναψήφιζε αντίθετα σε ότι είχε νομοθετήσει, ενώ οι τροπολογίες που, εκ των υστέρων και σε άσχετα νομοσχέδια, κατατέθηκαν και ψηφίστηκαν, αλλοίωσαν την αρχική ψήφο των βουλευτών στο πολυνομοσχέδιο. Παράδειγμα τα κόκκινα δάνεια,
όπου ακόμη και τροπολογία στην τροπολογία και ξανά τροπολογία αναγκάστηκε να κάνει η κυβέρνηση προκειμένου να ικανοποιηθούν οι δανειστές και να μας πάρουν και τα ...ρέστα. Οι κόκκινες γραμμές στα δάνεια με εγγύηση του δημοσίου και στη διαχείριση των στεγαστικών μέχρι 140.000 σβήστηκαν. Και μάλιστα μεταμεσονυκτίως.
Δεύτερο παράδειγμα οι offshore εταιρείες. Εδώ η κατακραυγή κατά της κυβερνήσεως ήταν καθολική. Δεν αντέδρασαν μόνον τα κόμματα της αντιπολίτευσης, αλλά και βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας ακόμη και η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ, η Αυγή, απαίτησε με πρωτοσέλιδο άρθρο της ν' αλλάξει η διάταξη που είχε ψηφιστεί και με την οποίαν αίρονταν η απαγόρευση στους πολιτικούς (υπουργούς, βουλευτές κ.α.) να συμμετέχουν σε εξωχώριες εταιρείες. Η διάταξη άλλαξε, αλλά όπως άλλαξε είναι σίγουρο ότι θα καταπέσει σε οποιοδήποτε δικαστήριο. Ενδεχομένως να είναι και αυτός ο στόχος. Το σίγουρο είναι πως όσοι πολιτικοί τα προηγούμενα χρόνια συμμετείχαν σε offshore εταιρεία δεν έχουν πλέον να φοβούνται τίποτε. Ξεπλύθηκαν για τα καλά. Κι αυτό μόνον τιμή δεν περιποιεί σε ένα κόμμα, που δηλώνει ότι ανήκει στην Αριστερά και είναι πολέμιο της διαφθοράς και της διαπλοκής. Η ζημία που έχει υποστεί η κυβέρνηση, από την υπόθεση των offshore, "είναι δέκα φορές μεγαλύτερη από αυτή που κάνει ο Φίλης με τις δηλώσεις για τα σχολεία και τους παπάδες" μας λέει βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και προσθέτει "με τον Φίλη υπάρχουν και κάποιοι, ενδεχομένως και αρκετοί, δικοί μας που συμφωνούν μ' αυτά που κάνει. Όχι ίσως με τον τρόπο που τα κάνει, αλλά μ' αυτά που θέλει να κάνει. Στο θέμα των offshore όμως δεν συμφωνεί κανένας, εκτός φυσικά από εκείνους που έστησαν τη δουλειά".
Σφάλλουν δε ο πρωθυπουργός και οι συνεργάτες του εάν νομίζουν πως ισοφάρισαν τη ζημιά με την όντως ακατανόητη και πολιτικά ολέθρια απόφαση της Ν.Δ. να αποχωρήσει από τη σχετική συζήτηση στη Βουλή. Το ηθικό πλεονέκτημα που είχε ο ΣΥΡΙΖΑ -όχι φυσικά επειδή δηλώνει ή και είναι κόμμα της αριστεράς, αλλά επειδή δεν είχε ασκήσει ποτέ κυβερνητικά καθήκοντα- χάθηκε. Και χάθηκε για πάντα αφού πλέον η πλειοψηφία των πολιτών, λόγω και της φιλομνημονιακής στροφής της κυβέρνησης και των μέτρων που λαμβάνει, αρχίζει και κατατάσσει τον ΣΥΡΙΖΑ στην ίδια κατηγορία -αυτή της απαξίωσης- με τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ. Το "τελικά όλοι ίδιοι είναι" ακούγεται ολοένα κι από περισσότερα χείλη κι αυτό όχι μόνον δεν είναι υπέρ της κυβερνήσεως, αλλά εγκυμονεί και κινδύνους για το μέλλον της. Με τη λαϊκή νομιμοποίηση να βαίνει μειούμενη, με τις ηγεσίες των συνδικάτων και των κομμάτων της αντιπολίτευσης να προσανατολίζονται, μέσω εκδηλώσεων διαμαρτυρίας και διαδηλώσεων, στην αύξηση της κοινωνικής πίεσης προς την κυβέρνηση και με τους ακτιβιστές της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς (ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, συν διάφορες πρώην συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ) ν' αρχίζουν να παρενοχλούν και να αποδοκιμάζουν δημοσίως υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ, αν όχι το καλοκαίρι το Φθινόπωρο αναμένεται καυτό για την κυβέρνηση. Και δεν αποκλείεται από τον Σεπτέμβριο να δούμε να εμφανίζονται και τίποτε "ριγέ μπλουζάκια", όπως στην Ιταλία τη δεκαετία του '70.
Αν και ο Τσίπρας -σε αντίθεση με τους "παππούδες"του ΣΥΡΙΖΑ (Αλέκο Φλαμπουράρη, Στέλιο Παππά και Αριστείδη Μπαλτά) που έχουν διαβάσει Σάντε Νοταρνικόλα- φοβάται περισσότερο τη Γαλλία. Οι καθημερινές, από τον Απρίλιο, διαδηλώσεις κατά της λιτότητας και η κοινωνική αναταραχή στο Παρίσι και σε άλλες μεγάλες πόλεις της χώρας, λόγω του εργασιακού νόμου "ελ κορμί" και των μέτρων που λαμβάνει η κυβέρνηση του Φρανσουά Ολάντ μπορεί να μην συζητήθηκαν, αναλυτικά, με τον Μανουέλ Βαλς, τον Γάλλο πρωθυπουργό που επεσκέφθη προσφάτως την Αθήνα, όμως είναι σίγουρο πως προκαλούν κρίσεις ημικρανίας στον Τσίπρα και τους συνεργάτες του, ειδικά όταν σκέφτονται πως η απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και οι αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο, αναμένεται να αποτελέσουν βασικά ζητήματα των συζητήσεων που θα λάβουν χώρα, εντός καλοκαιριού με τους Θεσμούς. Και είναι λογικό να ανησυχεί ο πρωθυπουργός επειδή όπως μας λέει σημαντικός υπουργός "οι αλλαγές στα εργασιακά πλήττουν τον πυρήνα της ιδεολογίας του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ξέρω ή καλύτερα αμφιβάλλω αν θα ψηφιστούν διατάξεις που καταργούν δικαιώματα, τα οποία ούτε οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν τόλμησαν να καταργήσουν. Οι φόροι και οι εισφορές σε σχέση με τις ομαδικές απολύσεις και τα συνδικαλιστικά δικαιώματα είναι πίνατς για την πλειοψηφία των στελεχών και βουλευτών μας". Ο επιπλέον λόγος που τοποθετεί τα εργασιακά στην πυρακτωμένη ζώνη των διαφωνιών και των αντιδράσεων είναι πως αυτά εκτός από το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ μπορούν να τα εκμεταλλευθούν ο Λαφαζάνης και η Ζωή Κωνσταντοπούλου για να ξεφλουδίσουν από αριστερά τον ΣΥΡΙΖΑ.
Βεβαίως, συνεργάτες του πρωθυπουργού υποστηρίζουν πως ο υπουργός Εργασίας Κατρούγκαλος έχει διαβεβαιώσει τον πρωθυπουργό πως οι αλλαγές θα είναι ανώδυνες και για τις ομαδικές απολύσεις δεν χρειάζεται να νομοθετηθεί τίποτε επειδή υπάρχει σχετική κοινοτική ντιρεκτίβα. Βέβαια, ο Κατρούγκαλος είχε πει στον πρωθυπουργό και ότι δεν θα κοπούν συντάξεις και το ΕΚΑΣ και οι μεν συνταξιούχοι κλαίνε για το ΕΚΑΣ που χάνουν, οι δε νέοι ασφαλισμένοι, αλλά και ορισμένοι απο τους νυν, όχι μόνο θα λάβουν πετσοκομένη την κύρια σύνταξή τους, αλλά ίσα που θα τους φθάνει για να πάρουν τα τσιγάρα, τη ρετσίνα, και τον καφέ του μήνα. Εάν πάντως τα πράγματα δεν εξελιχθούν όπως διαβεβαιώνει ο υπουργός Κατρούγκαλος τον πρωθυπουργό τότε η πιθανότητα η Αθήνα, μετά το θέρος να γίνει Παρίσι είναι πολύ ισχυρή. Στην κυβέρνηση πάντως δεν φαίνεται να λαμβάνουν σοβαρά υπόψιν τους το κάλεσμα κάποιων για συγκέντρωση διαμαρτυρίας στις 15 Ιουνίου στο Σύνταγμα με σύνθημα να παραιτηθεί η κυβέρνηση. Αντίθετα, κάποιοι επικοινωνιακοί εγκέφαλοι του Μαξίμου θεωρούν πως αυτή η συγκέντρωση τούς ευνοεί καθώς η εκτίμησή τους είναι πως "θα είναι μικρή σε όγκο" οπότε οι ίδιοι θα μπορούν να υποστηρίξουν πως "η αντιπολίτευση του 'ναι' στο δημοψήφισμα (Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι) συνεχίζει να είναι μειοψηφία στο λαό".
Αυτό που περισσότερο πάντως ανησυχεί τον Τσίπρα είναι να μην αποδώσουν τα επαχθή και αντιλαϊκά μέτρα που ψηφίστηκαν και να χρειαστεί στο τέλος του έτους να λάβει κι άλλα προκειμένου τον Απρίλιο του 2017 να μην ενεργοποιηθεί ο κόφτης. Αν και στην περίπτωση αυτή πηγές από του Μαξίμου λένε πως ο πρωθυπουργός " το Νοέμβριο θα συζητήσει με τον Τσακαλώτο, ή όποιον άλλον είναι στη θέση του, τα οικονομικά κι αν δει ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει τότε μπορεί στο πρώτο τρίμηνο του 2017 να προκηρύξει εκλογές". Πάντως και ανεξαρτήτως όλων αυτών το πρόβλημα του πρωθυπουργού είναι πως στην προσπάθειά του να μετακομίσει από τα οδοφράγματα της ριζοσπαστικής αριστεράς στα σαλόνια της σοσιαλδημοκρατίας κινδυνεύει να χάσει το λεωφορείο του ΣΥΡΙΖΑ που τον έφερε στην εξουσία και να του μείνει μόνον το τιμόνι. Θα ήταν πραγματικά δραματικό για τον Αλέξη Τσίπρα, έναν νέο πολιτικό της Αριστεράς, να καταγραφεί στην ιστορία ως ο πολιτικός εκείνος που έκανε τη βρώμικη μπουγάδα που δεν μπορούσαν να κάνουν οι πολιτικοί της Δεξιάς και του Κέντρου. Ενδεχομένως πάντως, αυτό για το πολιτικό μέλλον του Τσίπρα να μην είναι και τόσο κακό. Ένας αριστερός πολιτικός που είναι πλέον αποδεκτός από τη νεοφιλελεύθερη Ευρώπη και προσπαθεί παντί τρόπω να σταθεροποιήσει το αστικό καθεστώς στην Ελλάδα αν μη τι άλλο αποτελεί, ακόμη κι αν χάσει τις εκλογές, μια χρυσή εφεδρεία για το μέλλον
Φελνίκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου