Η σιωπή Τσίπρα –και της κυβέρνησης και του κόμματός του– για την περίοδο και τα πρόσωπα που οδήγησαν στα Μνημόνια, η «αλληλεγγύη» των μεν με τους δε, δείχνει ποιος είναι ο στόχος
Οι προσπάθειες στρεψοδικίας και διαστροφής της αλήθειας που εκτυλίσσονται το τελευταίο διάστημα και που επιχειρούν την πολιτική αποενοχοποίηση μιας τραγικής διακυβέρνησης αφορούν σε σχεδιασμούς ανασύνθεσης του πολιτικού σκηνικού της χώρας και, μάλιστα, προς μία συντηρητική κατεύθυνση, μεταξύ εκείνων που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία και εκείνων που την βύθισαν ακόμη περισσότερο σε αυτήν.
Η σιωπή Τσίπρα -του ιδίου, της κυβέρνησης και του κόμματός του- για
τη συγκεκριμένη περίοδο και τους πρωταγωνιστές της, η πολιτική
«κατανόηση» και «αλληλεγγύη» των μεν με τους δε, η οποία εκφράζεται και
σε επίπεδο διακυβέρνησης της χώρας, εντάσσονται σε αυτό τον σχεδιασμό:
έναν δικομματισμό, με τα δύο «συστήματα» και τους αρχηγούς τους
πρωταγωνιστές εκατέρωθεν του πολιτικού φάσματος.
Μια τέτοια εξέλιξη, εάν υλοποιηθεί, θα αποτελέσει μια στρατηγική νίκη των δυνάμεων του συντηρητισμού και του λαϊκισμού,
μια μείζονα πολιτική οπισθοδρόμηση, που θα καθηλώσει τη χώρα στην «κανονικότητα της χρεοκοπίας».
Η μείζων αντιπολίτευση αδυνατεί, δεν έχει το θάρρος, να αναλάβει τις
ευθύνες της για το έγκλημα που διεπράχθη και τους σχεδιασμούς που το
αθωώνουν (ώστε να μπορεί να επαναληφθεί). Πολύ δε περισσότερο αδυνατεί
να ανατρέψει τους εν εξελίξει πολιτικούς σχεδιασμούς, καθώς εμπλέκουν
μέρος του «βαθέως» κομματικού της πυρήνα.
Μια τέτοια αδυναμία, όμως, δεν θα πρέπει να ισχύει για την ελάσσονα αντιπολίτευση και, ιδιαιτέρως, για τις δυνάμεις τού, λεγόμενου, μεσαίου χώρου, η πολιτική διάλυση του οποίου συνιστά αναπόσπαστο μέρος αυτού του σχεδιασμού. Για τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις, δηλαδή, που δεν μπορούν να συμβιβαστούν με την παρακμή. Για τον κόσμο της εργασίας, της παραγωγής και της δημιουργίας που αντιμάχεται τον παρασιτισμό και τους ποικιλώνυμους φορείς του. Τον κόσμο που οραματίζεται και αγωνίζεται για την πολιτισμική και οικονομική ανόρθωση της χώρας και που θέλει να πάρει τις τύχες της πατρίδας του στα χέρια του.
* Ο Κωνσταντίνος Γάτσιος είναι καθηγητής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Μια τέτοια εξέλιξη, εάν υλοποιηθεί, θα αποτελέσει μια στρατηγική νίκη των δυνάμεων του συντηρητισμού και του λαϊκισμού,
μια μείζονα πολιτική οπισθοδρόμηση, που θα καθηλώσει τη χώρα στην «κανονικότητα της χρεοκοπίας».
Η μείζων αντιπολίτευση αδυνατεί, δεν έχει το θάρρος, να αναλάβει τις
ευθύνες της για το έγκλημα που διεπράχθη και τους σχεδιασμούς που το
αθωώνουν (ώστε να μπορεί να επαναληφθεί). Πολύ δε περισσότερο αδυνατεί
να ανατρέψει τους εν εξελίξει πολιτικούς σχεδιασμούς, καθώς εμπλέκουν
μέρος του «βαθέως» κομματικού της πυρήνα.Μια τέτοια αδυναμία, όμως, δεν θα πρέπει να ισχύει για την ελάσσονα αντιπολίτευση και, ιδιαιτέρως, για τις δυνάμεις τού, λεγόμενου, μεσαίου χώρου, η πολιτική διάλυση του οποίου συνιστά αναπόσπαστο μέρος αυτού του σχεδιασμού. Για τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις, δηλαδή, που δεν μπορούν να συμβιβαστούν με την παρακμή. Για τον κόσμο της εργασίας, της παραγωγής και της δημιουργίας που αντιμάχεται τον παρασιτισμό και τους ποικιλώνυμους φορείς του. Τον κόσμο που οραματίζεται και αγωνίζεται για την πολιτισμική και οικονομική ανόρθωση της χώρας και που θέλει να πάρει τις τύχες της πατρίδας του στα χέρια του.
* Ο Κωνσταντίνος Γάτσιος είναι καθηγητής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου