ΑΡΧΙΣΑΝ ΟΙ ΔΙΑΚΗΡΥΞΕΙΣ

Toυ Σαραντη Μιχαλόπουλου, κατοίκου Ιτέας

Οι αυτοδιοικητικές εκλογές έρχονται και οι πρώτες 

διακηρύξεις προσώπων ή παρατάξεων αρχίζουν να εμφανίζονται στα μέσα ενημέρωσης. Οι περισσότερες από αυτές έχουν δύο κοινά χαρακτηριστικά. Πρώτον, αναφέρονται σε θέματα που κατά την κρίση των συντακτών ενδιαφέρουν (ή, πρέπει να ενδιαφέρουν) τους πολίτες. Δεύτερον, παρουσιάζουν λύσεις που ακούγονται εύλογες και εν πολλοίς εύκολες.

Η πράξη έχει δείξει ότι οι περισσότερες από αυτές 

τις «υποσχέσεις» δεν υλοποιούνται ή υλοποιούνται με τρόπο που μάλλον δεν ακουμπά στην πλειοψηφία των πολιτών.

Ας δούμε, για παράδειγμα, μία συγκεκριμένη εξαγγελία από μία υποψήφια δημοτική παράταξη, που διάβασα πρόσφατα σε τοπική εφημερίδα και η οποία αναφέρεται σε «καινοτόμες εφαρμογές όπως,

·         Το Δημοτικό web ραδιόφωνο που θα αποτελεί το σύγχρονο επικοινωνιακό βήμα για κάθε πολίτη του Δήμου, το σύστημα live streaming όπου θα μεταδίδονται και θα αποθηκεύονται όλα τα δημοτικά συμβούλια

·         Ο κάθε πολίτης επισκέπτης του site του Δήμου,

μεταξύ άλλων, στην επιλογή «Δημοτικό Συμβούλιο» θα μπορεί να βρει τόσο τις αποφάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου, ώστε και τα πρακτικά των συνεδριάσεων έτσι, ώστε να μπορεί να ενημερωθεί για κάθε θέμα που τον ενδιαφέρει».

Η παραπάνω διακήρυξη ακούγεται πάρα πολύ ενδιαφέρουσα και εύλογη, το ερώτημα όμως είναι αν αυτή συναρτάται με πραγματικές ανάγκες των πολιτών. Ειλικρινά, δεν ξέρω πόσοι από τους πολίτες ενδιαφέρονται για τις συζητήσεις και τις αποφάσεις των Δημοτικών Συμβουλίων. Έχοντας συμμετάσχει σε παρόμοιες διαδικασίες ως μέλος δημοτικής παράταξης του Δήμου όπου διέμενα μέχρι πρότινος, είδα τόσο μικρό ενδιαφέρον και συμμετοχή των δημοτών, που βάσιμα πιστεύω ότι και αλλού το ενδιαφέρον θα είναι αντίστοιχο.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι η εφαρμογή τέτοιων σύγχρονων, θα έλεγα εγώ, και όχι τόσο «καινοτόμων» στη σημερινή εποχή, μεθόδων επικοινωνίας δεν πρέπει να αποτελούν στόχο των δημοτικών αρχών, όμως εκείνο που πιστεύω είναι ότι η προτεραιότητα πρέπει να δοθεί στην ανάδειξη των πραγματικών αναγκών. Και η ανάδειξη αυτή δεν μπορεί να γίνει με απλή υπόθεση, επειδή έτσι μας λένε οι γύρω μας, αλλά μόνο με αληθινή «έρευνα αναγκών πολιτών» που θα γίνει με επιστημονικό και συστηματικό τρόπο.

Μία τέτοια έρευνα θα χρειαστεί οπωσδήποτε κατάλληλους πόρους, κυρίως ανθρώπινους, τόσο σε επιστημονικό επίπεδο («ειδικοί»), όσο και σε εκτελεστικό (προσωπικό που θα διεξαγάγει την έρευνα). Μία τέτοια ανάγκη δημιουργεί εύλογα τη σκέψη ότι θα χρειαστούν χρήματα που ίσως δεν υπάρχουν, ειδικά στις σημερινές συνθήκες. Εδώ όμως έρχεται να δώσει λύσεις στις περισσότερες των περιπτώσεων η λεγόμενη «δημιουργική ή καινοτομική σκέψη», δηλαδή η αναζήτηση πόρων και λύσεων που δεν έρχονται με την πρώτη στο μυαλό μας.

Μία τέτοια λύση θα ήταν, για παράδειγμα, η «επιστράτευση» εκπαιδευτικών ιδρυμάτων που λειτουργούν στην περιοχή και έχουν συναφές με το εξεταζόμενο θέμα αντικείμενο. Για παράδειγμα, στην Άμφισσα λειτουργεί τμήμα ΤΕΙ με αντικείμενο  «Διοίκηση, Οικονομία & Επικοινωνία Πολιτιστικών και Τουριστικών Επιχειρήσεων».

Είναι μάλλον βέβαιο ότι μέσα στο παραπάνω αντικείμενο διδάσκονται και μαθήματα σχετικά με «έρευνες αγοράς», που είναι η βάση για τη δημιουργία, τη λειτουργία και την ανάπτυξη επιχειρήσεων. Μία λοιπόν συνεννόηση και συμφωνία με το ΤΕΙ αυτό, να αναλάβει εκείνο, στα πλαίσια πτυχιακών εργασιών των φοιτητών, την εκπόνηση αυτής της έρευνας αναγκών πολιτών, θα αποτελούσε ένα θαυμάσιο παράδειγμα αμοιβαία επωφελούς συνεργασίας, όπου οι φοιτητές θα έκαναν μία πραγματική εργασία «πεδίου», τα αποτελέσματα της οποίας θα ήταν πολύ χρήσιμα για τον Δήμο.

Πέρα όμως από τη διερεύνηση των πραγματικών αναγκών των πολιτών, υπάρχει και το ζήτημα της πραγματικής ανάδειξης του πολίτη σαν επίκεντρο κάθε σχεδιασμού και δράσης του Δήμου. Από όλους δηλώνεται ότι ο Πολίτης είναι η πρώτη προτεραιότητα, όμως πάντα υπάρχει το ερώτημα πως υλοποιείται στην πράξη αυτή η «προτεραιότητα».

Επειδή η απόσταση από την εξαγγελία μέχρι την πραγματική πίστη στην «προτεραιότητα προς τον πολίτη» είναι δυστυχώς υπαρκτή σε όλα τα επίπεδα και όλες τις εκφάνσεις της δημόσιας διοίκησης, ας αναλογιστούμε :

·         Υπάρχουν ή δεν υπάρχουν Πολιτικές της Πολιτείας γενικά αλλά κατ’ επέκταση ενός Δήμου, που μόνο σκοπό τους έχουν την διευκόλυνσή τους και την άσκηση ελέγχου ;

·         Υπάρχει ή δεν υπάρχει εξειδίκευση εργασίας που ο ένας υπάλληλος σε στέλνει στον άλλο ;

·         Υπάρχει ή δεν υπάρχει έλλειψη συντονισμού στην όλη διαδικασία εξυπηρέτησης, με κορυφαίο παράδειγμα την ανάγκη ενός μηχανισμού σαν τα ΚΕΠ, που προσπαθούν να καλύψουν σε κάποιο βαθμό αυτή την έλλειψη συντονισμού ;

·         Υπάρχει ή δεν υπάρχει αρμοδιότητα για λήψη σημαντικών, σε σχέση με τον πολίτη, αποφάσεων σε επίπεδο πολύ μακρινό από αυτόν.

·         Υπάρχουν ή δεν υπάρχουν Πολιτικές Εξυπηρέτησης του Πολίτη με αυστηρή προσήλωση στον τύπο και στενή αντίληψη για την εξυπηρέτησή του ;.

·         Υπάρχει ή δεν υπάρχει υψηλή προτεραιότητα σε θέματα κόστους, χωρίς όμως να υπολογίζεται το πραγματικό κόστος από τις γραφειοκρατικές διαδικασίες ;

·         Υπάρχει ή δεν υπάρχει Προσωπικό χωρίς αρμοδιότητες ή παρακίνηση ;

·         Υπάρχει ή δεν υπάρχει έλλειψη δημιουργικής σκέψης στην επίλυση προβλημάτων ;

·         Συμβαίνει ή δεν συμβαίνει ο Πολίτης να μην “ακούγεται” ;

·         Συμβαίνει ή δεν συμβαίνει η “εξυπηρέτηση του Πολίτη” να ταυτίζεται με την “διαχείριση παραπόνων”, χωρίς να γίνεται συστηματική συγκέντρωση και ανάλυση αυτών των παραπόνων, ώστε κάτι να αλλάξει στις αναποτελεσματικές διαδικασίες ;

·         Υπάρχει ή δεν υπάρχει έλλειψη αρμοδιότητας επίλυσης προβλημάτων από το προσωπικό “πρώτης γραμμής” ;

·         Υπάρχει ή δεν υπάρχει αναξιοπιστία της Πολιτείας ;

Για όλα αυτά, αλλά και πολύ περισσότερα που σίγουρα υπάρχουν, πρέπει όλοι οι υποψήφιοι να δηλώσουν ότι την αυτονόητη «προτεραιότητα στον πολίτη» θα την κάνουν πράξη με επιστημονική προσέγγιση και ανάλυση, που και αυτή μπορεί να υλοποιηθεί με υποστήριξη, όχι κατ’ ανάγκη από εξειδικευμένους συμβούλους, αλλά από υπάρχοντες πόρους, σαν αυτούς που ανέφερα για τα εκπαιδευτικά ιδρύματα ή ακόμη και άλλους φορείς, όχι κατ’ ανάγκη εκπαιδευτικούς, αλλά επιστημονικούς, επαγγελματικούς, κλπ.

Για να γίνουν όμως όλα αυτά, πρέπει πρωτίστως αυτοί που παίρνουν την απόφαση να υπηρετήσουν τον Πολίτη, να σκέφτονται καινοτομικά αλλά και πολύ επαγγελματικά. Δυστυχώς, η καλή πρόθεση δεν αρκεί.